Nog in het asiel, kijkend naar de grote kater die Bert was, stelde ik uit zelfbehoud de vraag: ‘Maar wat doet hij als hij iets echt niet wil?’
Die vraag kwam natuurlijk door mijn ervaringen met de kleine rode kater Tim. Hij was op zijn tweede jaar bij me komen wonen, een kater met een trauma door een moeilijke achtergrond. Daar was ik me wel van bewust geweest. De kater voor hem, Amore, had me zoveel liefde gegeven dat ik in het asiel zijnde om de moeilijkste poes had gevraagd. Voor de balans. Dus zo kwam Tim er. Hij stelde zijn grenzen door te bijten en uit te halen. Door de jaren heen was dat minder geworden, maar zulke ervaringen maken je alert. Daarom die vraag.
Blazen
“Blazen.” Bert blies dan van niet-doen en wil-ik-niet.
Ik kon me er geen voorstelling van maken. Dus ik vroeg wat ik dan moest doen.
“Niet serieus nemen.”
Een merkwaardige handleiding, leek me.
Tot ik die instructie nodig had.
“HSSSS!”
Het gebeurde toen Bert rustig in de vensterbank zat en de straat bestudeerde. Wat er gebeurde. Of het naar wens verliep. Waar hij nog even op moest letten.
Waar het vandaan kwam, is me onduidelijk tot op de dag van vandaag, maar ik meende leuk te kunnen zijn en stak plotseling mijn hoofd om de hoek van het gordijn.
“HSSSS!” deed Bert.
Meteen stak ik mijn hoofd terug en zei beteuterd: “Sorry hoor Bert.” We moesten alletwee even bijkomen van de gebeurtenis.
Het blazen kwam nog één andere keer voor. Dat was toen Bert en ik muis-onder-de-lap aan het spelen waren, dat is met kijken, spanning opbouwen, springen en rollen, een all round spel waar je flink moe van kunt worden. Bert was er goed in. Zijn concentratie op de muis ergens onder die lap was fenomenaal. Het sleepte me mee.
Van de weeromstuit wilde ik nog meer meespelen dan ik al deed. Terwil ik op handen en knieën zat, produceerde ik een kleine grom.
Dat was meteen foute boel. Bert keek alert op: “HSSS!”
Weer zei ik: “Sorry Bert.”
Daarna is het blazen niet meer voorgekomen.
Zachtmoedig
Blazen is een zachtmoedige manier om nee te zeggen, besefte ik achteraf. Op het moment zelf was het schrikken en inderdaad, dat was precies de bedoeling. Ik nam het serieus omdat het ook serieus was. Een katerman mag zijn grenzen stellen, en een ieder doet het op een eigen manier, maar hoe het ook gebeurt, de mens heeft zich ernaar te voegen.
Hoi mevrouw Bert,
Ik moet er wel om lachen hoor.
In je enthousiasme mee willen doen en dan een “blaas” ervoor terug krijgen.
Was schrikken voor jullie alletwee.
Maar inderdaad duidelijke taal.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Dat was het zeker. Duidelijk taal. Ik paste me aan en daarna, als ik in de ogen van Bert iets deed dat niet kon of gewoon stom was, keek hij me afkeurend aan. Dat begreep ik ook meteen. Die blik…
Lieve mevrouw Bert,
Het grenzen stellen herken ik . Dat doet Pasa ook. Hij blaast niet maar haalt uit als ik naar zijn idee grensoverschrijdend bezig ben. Ik heb geleerd om goed op zijn ogen en gezichtsuitdrukking te letten. Dat lukt vrij aardig, we leren allebei nog!
Knuffel van ons.
lieve mevrouw Pasa, dat verrast me, Pasa is altijd een toonbeeld van evenwicht en tevredenheid maar nu weet ik waarom, zijn grenzen worden dusdanig goed gerespecteerd dat een oogopslag al voldoende is. Dat is nog eens elkaar goed begrijpen. Ik hoop ook zover te komen met Ollie,
mevrouw Bert
Hoi Mevrouw Bert,
Tommy blaast ook niet vaak, maar als hij het doet dan schrik ik ook altijd en zeg ik ook sorry!
Wij als mensen leren zo wat de grenzen van onze kater is, en ze zijn daar ook duidelijk in toch.
Dikke knuffel van Tommy en (deeltijd)baasje Annelieke
hoi mevrouw Annelieke, ja dat is het proces van afstemmen, grenzen zijn belangrijk, dan weet je dat je veilig bent ook en juist als anderen er zijn,
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Dank voor weer een mooie herinnering aan Bertje.
En wat vreemd om te zeggen dat je geen aandacht moest besteden aan blazen. Blazen is toch een teken dat een kat iets niet prettig vindt, of schrikt of zich een beetje in het nauw gedreven voelt. Dat is iet dramatisch. Maar het is vaak wel een waarschuwing VOOR krabben.
Grappig dat Bert het niet leuk vond dat jij “kats” deed. Dat was dan toch te véél spanning.
Beer blies hier in het begin geregeld. Maar toen hij merkte dat wij dan ophielden met aaien of wat dan ook en hij dus voelde dat hij gerespecteerd werd hield hij er mee op.
Ik heb één keer per ongeluk terug geblazen, en toen kreeg ik een tik 😉
Geheel verdiend natuurlijk.
Mevrouw Kever en co.
lieve Mevrouw Kever en co, mooi en dapper dat Beer zo zijn grens trok van tot hier en niet verder, en ook nog een tik uitdeelde om wat duidelijker te worden. Gelukkig begreep je het toen. Vermoedelijk bedoelde ze bij het asiel dat ik niet zeer overstuur hoefde te raken van het blazen, maar ja, ik schrok er toch van, wat ook wel de bedoeling moet zijn geweest,
mevrouw Bert
Hallo mevrouw Bert,
Figo heeft nog nooit tegen mij geblazen maar geeft mijn soms weleens onverwachts een tik op mijn been. Altijd in de bijkeuken en altijd met zijn nagels uit en mijn been gaat dan ook bloeden. Het gekke is ook dat hij dan altijd spint. Ik weet nog steeds niet waarom hij dit doet. Volgens mij is hij zich dan ook van geen kwaad bewust. Toch schrikt ik iedere keer als hij dit doet.
Mevrouw Figo