Categorie archieven: Joep

Joep moest mee en mocht weer terug

Mauw mauw, wat een week was het weer…
‘t Viel m’n personeel zondagochtend op dat ik maar een paar hapjes van m’n ontbijt had gegeten. Op zich is dat voor een keertje niks alarmerends, want als ik ‘s nachts een verse tuinmuis vind dan gaat ‘ie tot aan het staartje op en kan er thuisgekomen eigenlijk gewoon geen hapje ontbijt meer bij. Nou ja, meestal lik ik uit beleefdheid dan vaak nog wel even wat saus tussen de stukken vlees uit. Dat deed ik afgelopen zondag dus ook, en ze trapten er in, dat personeel van me.
Toch voelde ik me die ochtend al niet zo lekker, maar dat liet ik natuurlijk niet merken want als stoere katermans laat ik liever niet ‘t achterste van m’n tong zien.
Na de gebruikelijke lange ochtenddut had ik wat over ‘t achterpad en door m’n tuin gewandeld, en het geserveerde reepje van 100% kip voor de lunch smaakte me best wel nadat ik m’n ontbijt had overgeslagen. Ik hield me groot, kreeg aaien en knuffels en lieve woordjes, terwijl ik in de vensterbank van het grote raam in m’n slaapkamer naar buiten lag te kijken. Niks aan de poot dacht ik nog voordat ik in slaap viel, dat rare gevoel in m’n keel was vanzelf gekomen en zou dus vanzelf ook wel weer weg gaan.

Bezoek

‘s Middags heb ik me een uurtje of wat groter gehouden dan dat ik me voelde, want ik kreeg bezoek waar ik al dagen lang naar uitgekeken had. Ze had een stokje en in ketnip gemarineerde speeltjes voor me meegenomen, en die roken zó lekker dat ik heel even vergat dat ik me niet echt lekker voelde. Ik wandelde nadat hun koffie op was gezellig met m’n personeel en ‘t bezoek mee naar buiten, deed nog een rondje in de buurt en ging daarna lekker uit de wind in ‘t zonnetje liggen terwijl de tweebeners lekker aan ‘t kletsen waren. Maar uiteindelijk ben ik toch maar weer binnen in de vensterbank gaan liggen, want ’t duurde me gewoon te lang.
Voordat ‘t bezoek wegging kwam ze even gedag zeggen en wilde me nog een aai geven, maar dat was me na alle inspanning van vanmiddag toch echt net iets te veel. Ik blies naar haar…
Eigenlijk schrok ik daar zelf van, want zoiets doe ik nooit naar tweebeners. Maar gelukkig snapte het bezoek wat ik bedoelde. Ze zei met hele lieve woordjes gedag tegen me en liet me lekker verder dutten.
Dus ik wil bij deze toch nog even sorry mauwen tegen m’n bezoek. Als je nog een keertje langskomt krijg je extra veel kopjes van me, om ‘t goed te maken…

Geen trek

Maandag had ik de hele dag helemaal geen trek in brokjes, en van m’n natvoer heb ik ‘s morgens en ‘s avonds maar hooguit een kwart uit m’n bakje opgegeten. Ik heb een beetje buiten gewandeld, maar veel meer lekker in de tuin gelegen om te slapen. Ik had helemaal geen zin om te spelen of te rennen, en toen het knuffelen me wat te lang doorging heb ik zelfs ook even naar m’n personeel geblazen. Ze keken me raar aan, want dat waren ze helemaal niet van me gewend dus ik heb het met een paar likjes maar weer goed gemaakt.
Maar ‘s avonds, net voor ‘t slapen gaan, begon m’n personeel zich toch steeds meer zorgen te maken. Ik maakte geluiden alsof me een flinke haarbal dwars zat, maar er kwam helemaal niks.
Maar dat was genoeg om die nacht huisarrest te krijgen. Nou ja, ‘t was toch koud buiten, dus ik heb lekker tussen m’n personeel in op ‘t grote bed gelegen, al kwam er van slapen weinig terecht. Want elke keer als ik dat geluid weer maakte ging het licht aan en keek m’n personeel ongerust naar me en kreeg ik aaien en kriebeltjes van ze. Maar er kwam nog steeds geen haarbal of wat dan ook los.
Dus dinsdagmorgen vroeg heeft m’n personeel naar de assistente van die aardige dierendoktermeneer gebeld, en we konden dezelfde dag nog op ‘t spreekuur komen.

Reismand

Terwijl ik nog wat slaap probeerde in te halen op ‘t grote bed, werd m’n luxe reismand naast me neergezet. Die staat al zo lang als ik op mezelf woon gewoon, met het deurtje open, onder de stoel naast ‘t grote bed. Soms slaap ik daar zelfs in omdat er een heerlijk matje in ligt, dus ik had er geen enkel probleem mee om nu in die mand verder te gaan met m’n dutje…
In het blik op vier wielen keek ik even om me heen toen we de straat uit reden. Op schoot bij Senior zat ik hoog genoeg om door de gaatjes in de reismand naar buiten te kunnen kijken, en ik mauwde af en toe zachtjes als ik iets herkende. Maar al snel waren we m’n wijk uit, en ben ik weer lekker gaan liggen. Met ‘t gebrom van het blik viel ik ook al snel weer in slaap.
Een kwartiertje later liepen we de wachtkamer in. Er lag al een grote hond te wachten, maar nadat we een mooi plekje hadden gevonden kwamen steeds meer andere honden en katten en zelfs een groot konijn binnen en was ‘t gedaan met de rust.

Pillies

Gelukkig was ik al snel aan de beurt en werd ik door die lieve dierendoktermeneer uit m’n reismand geholpen. Hij keek naar m’n ogen en in m’n bek, en ik mocht op de tafel gaan liggen. Nog voordat ik goed en wel een mauw kon geven stak hij iets onder m’n staart naar binnen en vertelde aan m’n personeel dat ik verhoging had door een ontsteking achter in m’n keel. Ik moest m’n bek weer opendoen en kreeg wat koud water ingespoten. Nou, dat was best wel lekker eigenlijk. Terwijl ik nog wat na zat te genieten van de koelte in m’n keel kreeg ik twee spuitjes tegen de koorts en de pijn, en na even lekker over m’n rug gewreven te zijn mocht ik weer in m’n reismand stappen. M’n personeel kreeg ook nog pilletjes voor me mee en toen konden we weer op huis aan.

Slapen

Ik stapte zo weer vanuit m’n reismand op ‘t grote bed alsof ik nooit weg was geweest en heb de hele middag heerlijk verder liggen slapen.
In de tussentijd maakte m’n personeel een plank vrij in de koelkast, want die lieve dierendoktermeneer had gezegd dat koel eten en drinken m’n keelpijn verder zou verzachten. Dus m’n doos met cupjes kattenmelk ging op de plank, samen met een paar blikjes kip met kaas en wat blikjes met moessies. En er werden zelfs een paar likwitsneks in de vriezer gelegd!
Eind van de middag kreeg ik een kommetje koele kattenmelk op bed geserveerd, omdat m’n personeel vond dat ik wel wat moest blijven drinken. En toen het tijd was voor avondeten ben ik naar de keuken gegaan en heb m’n hele bakje leeggegeten en schoongelikt. Kon wat mij betrof zó de kast weer in, maar m’n personeel dacht daar toch anders over.

Beterder

‘s Nachts hebben we allemaal heerlijk geslapen, zonder dat ik vreemde geluiden maakte. En woensdagochtend werd m’n eerste pilletje helemaal fijngemalen met een vijzel en gemengd met twee cupjes koele kattenmelk. Nou, ik kan je verzekeren, dat is een prima manier om de dag te beginnen, hoor.
Ik voelde me ook al een heel stuk beter dan de dag er voor en nadat ik nog een likwitsnekijsje op de vensterbank geserveerd kreeg mocht ik weer naar buiten. ‘k Ben een paar keer in m’n schutting geklommen, heb op ‘t schuurdak en op m’n catwalk gezeten en heb over ‘t achterpad gewandeld. Om ‘s middags weer lekker op m’n kussen op de tuintafel te genieten van de zon, want ik wilde nou ook weer niet gelijk gaan overdrijven.

En zo gaat het elke dag weer steeds beterderder met me. ‘s Morgens en ‘s avonds krijg ik kattenmelk met m’n pilletje er in, wat ik netjes opdrink. Daarna een blikje kip met kaas of een moessie uit de koelkast voor ontbijt en diner en als lunch een lekker koel kommetje kattensoep met stukjes vlees. Ik heb ook weer trek in m’n brokjes, en ‘s avonds voor ‘t slapen ga ik als gewoonlijk weer naast m’n snektoren onder de eettafel zitten. M’n personeel weet dan dat het de hoogste tijd is om daar wat knabbeltjes in te gooien die ik er dan allemaal uit vis voordat ik naar bed ga. En steevast tussen twee en drie uur ‘s morgens maak ik m’n personeel weer wakker omdat ik naar buiten wil.
Dus eigenlijk gaat alles inmiddels weer z’n gebruikelijke gangetje hier in huis.

Kuur

Nog vier dagen, twee keer per dag m’n pilletjes innemen en dan is de kuur voorbij. Maar ik hoop wel dat m’n personeel daarna wat te eten en drinken voor me in de koelkast blijft bewaren want dat is eigenlijk best wel lekker, zeker nu het weer wat warmer gaat worden buiten.
Enne, die likwitsnekijsjes kunnen ook gewoon in de vriezer gelegd blijven worden hoor…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Joep wil op ontdekkingstocht

Nou wil ik toch nog even op m’n kleedjesverkoop van vorige week op koningsdag terug komen, want de verkoop begon net lekker op gang te komen toen m’n personeel naast mijn kleedje een eigen kleed neerlegde. Gezellig, dacht ik nog, kunnen ze mooi helpen met de verkoop van hun eigen spullen…

Maar ‘t werd ineens een heel ander verhaal toen ze míjn etens- en drinkbakken, m’n speelgoed, m’n manden, m’n dekentjes en zelfs alles uit m’n voorraadkast naar buiten begonnen te sjouwen en op hun kleedje neerlegde.
Ja maar ho even, dat was niet de bedoeling?
Maar m’n personeel was streng… Want ze zeiden dat als ik iets van míjn kleed weer naar binnen zou brengen, dat er dan ook iets van hún kleed weer terug zou gaan. Snappen jullie dat nou? Wilde ik eindelijk helpen om meer ruimte in m’n huis te maken, gingen ze een beetje moeilijk zitten te doen over hun spullen.

Mijn spullen

Ik had ook nooit niet gedacht dat m’n personeel ook maar iets van mijn spullen zou durven verkopen, maar toen het personeel van een kat uit een andere wijk een bod wilde doen op m’n rode schaaltje waar ik altijd m’n soeppie uit drink was voor mij de lol van die hele kleedjesverkoop er al af en heb ik de punten van m’n kleedje in m’n bek genomen om alles wat er nog op stond maar weer terug naar de keuken te slepen.
Ik heb de rest van de zaterdagmiddag, terwijl m’n personeel alles weer terug op hun plek aan ‘t zetten was, een beetje mokkend buiten in de tuin op m’n kussen gelegen. Had ik daar nou zo m’n best voor gedaan… En dan de brutaliteit, om míjn spullen te willen gaan verkopen…
Maar ja, ik kan nooit lang boos blijven op m’n personeel. En tegen de tijd dat het etenstijd was hebben we eerst nog even stevig geknuffeld en heb ik met m’n poot op m’n hart gemauwd dat ik voor een volgende kleedjesverkoop eerst zal vragen of ze iets hebben dat op ‘t kleedje mag. Want misschien had ik toch ook wel wat te enti… antoe… nou ja, entoesidinges de kasten in huis leeggehaald.

Zon

Hebben jullie de afgelopen week trouwens ook zo genoten van de zon? Ikke wel, en elke ochtend als ik na de nachtcontroles weer terug kwam in m’n tuin stond ik weer te kijken hoe groen het daar allemaal geworden is.
Nou is m’n personeel weer heel hard in de tuin aan het werk geweest, dus ik had er m’n poten vol aan om overdag toezicht te houden. En ik heb flink geholpen om kuilen te graven voor de nieuwe fruitstruiken, klimplanten en ander groen. Allemaal leuk en aardig en prachtig hoor, maar intussen moet ik nu wel steeds meer moeite doen om via de plantenbak van m’n kersseboom op m’n eigen catwalk te komen. Ik tijger tegenwoordig onder takken door en wring me in allerlei bochten. Ik probeer zelfs het gras dat opkomt af te knauwen, al is dat eigenlijk onbegonnen werk. Maar ik heb woensdag een veel betere manier gevonden om op m’n catwalk te komen, want ik klim gewoon tegen de schutting naast m’n eigen schuur omhoog. En sinds donderdag kan ik dan zelfs lekker doorlopen naar de nieuwe catwalk die de buurman boven z’n tuinhek voor me heeft gemaakt, zodat ik ook ‘s op zijn schuurdak kan gaan zitten. Echt heel interessant hoor, want daarvandaan ziet m’n weiland er toch weer net wat anders uit dan vanaf m’n eigen schuurdak.

Ontdekkingstocht

En nou heb ik al gezien dat er ook nog een catwalk ligt boven de schutting in de tuin van buurpoes Zosja, dus dan kan ik nóg een schuurdak verder gaan kijken. Misschien kan ik zelfs wel helemaal tot aan de laatste schuur van m’n huizenblok komen, als ik wat moeite wil doen om over, tussen of onder wat planten te klimmen.
Dus ik ga dit weekend wat verder op ontdekkingstocht. Misschien kan ik vanaf een ander schuurdak wel veel beter zien of er alweer Woelige Weilandmuizen tussen ‘t gras lopen.

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep.

Joep heeft vandaag koningsdag

Vandaag schijnt het een bijzondere dag te zijn, omdat de koning van Nederland z’n verjaardag viert. Hier in ‘t dorp waar ik woon zijn heel veel tweebeners vrij, zijn de winkels dicht en zitten grote en kleine tweebeners al op kleedjes in de straat, tussen al het speelgoed en andere spullen waar ze op uitgekeken zijn, in de hoop daar iemand nog blij mee te kunnen maken.
Ik snap het niet helemaal, maar dat komt misschien omdat ik zelf maar één koning ken en dat is Gijs, de koning van de Haltestraat. En Gijs is toevallig een hele goeie vriend van me, dus ik weet zeker dat híj vandaag z’n verjaardag niet viert. Plus dat Nederland volgens mij wat groterder is dan de Haltestraat met alle omliggende straten en steegjes en pleinen, dus degene waar heel ‘t land nou feest voor viert en Gijs kúnnen toch gewoon niet dezelfde zijn?

Ochtend

Vanmorgen vroeg, toen de zon net opkwam, zag ik al tweebeners in de straat sjouwen met grote tassen maar ik herkende ze bijna niet. Ze klonken en roken bekend, maar de vacht op hun kop had ineens een andere kleur dan anders, en de lappen die ze omgeslagen hadden zagen er ook heel anders uit dan gewoonlijk. Gelukkig was ik vannacht, tijdens m’n inspectieronde, al een beetje voorbereid door m’n buurkatten die veel meer ervaring hebben met de gebruiken van tweebeners dan dat ik heb. Ze mauwden ook dat al dat vreemde gedoe morgen weer over is, maar dat het vanavond nog best lang luidruchtig in ‘t dorp kan blijven, met knallers en lichtjes in de lucht als ‘t feest afgelopen is.
Nou ja, een gewaarschuwd katermans telt natuurlijk voor drie, dus ik gaf de tweebeners die ik tegenkwam en ken een kopje en ik kreeg van hun een aai of een kroel terug, alsof het een hele gewone zaterdag is.

Mijn jas

Maar ik blijf het toch wel een beetje vreemd vinden hoor, dat juist vandaag bijna alle tweebeners diezelfde kleur lappen omgeslagen hebben, terwijl ze op elke andere dag van ‘t jaar juist zo hun best doen om verschillend van elkaar te zijn.
Wat dat betreft heb ik ‘t gewoon heel gemakkelijk hoor, want toen ik geboren werd kreeg ik al gelijk een mooie jas van m’n vader en moeder, en die zit zó lekker dat ik ‘m nooit zou willen omwisselen voor een andere kleur jas. Gelukkig vindt m’n personeel de jas die ik aan heb ook heel errug mooi en moeten ze er niet aan denken om me iets anders aan te trekken. Daar krijgen ze de kans ook echt niet voor, want ik ben purrrfect zoals ik ben met een jas die als gegoten zit. En voor ieder ander die toch een poging wil wagen, ik heb achttien aangescherpte stiletto’s en ik ben niet bang om die te gebruiken…

Speelgoed

Eigenlijk past mijn jas zelfs wel helemaal bij zo’n dag als vandaag, al is het een andere tint oranje dan de lappen van de tweebeners en de slingers in de straat. Maar ik vind dat helemaal niet erg, want ik blijf toch wel een eind uit de buurt van alle drukte en de herrie. Nee, ik blijf liever in m’n vensterbank liggen kijken naar wat er buiten gebeurt. En als de zon straks doorkomt dan ga ik op m’n kussen op de tuintafel liggen, of in de stoel. Lekker dutten, of misschien wel toezicht houden in de achtertuin als m’n personeel daar aan het werk gaat.
Of zal ik toch ook misschien nog een uurtje of wat op een kleedje voor de deur gaan zitten? Volgens m’n personeel heb ik meer dan genoeg speelgoed waar ik niet meer naar omkijk, al denk ik daar zelf toch wel wat anders over…
Nou ja, wat je ook gaat doen vandaag, maak er saame een hele mooie dag van. Ik ga toch alvast maar wat spullen die m’n personeel niet meer gebruikt voor de deur zetten. Wie weet kan ik daar iemand anders nog blij mee maken…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Joep en het voorjaar en nog meer

‘t Was best vermoeiend de afgelopen week, want wat zijn er veel vriendjes jarig geweest, miauw… Bijna elke dag had ik wel een feestje, en daar lijkt nog geen eind aan te komen! Wat zou dat toch zijn, dat april zo’n mooie maand is om geboren te worden?

Voorjaar

Het enige dat ik kan bedenken is dat iedereen benieuwd is naar het voorjaar. Want echt, het lijkt wel of alles buiten losbarst in prachtige kleuren en lekkere luchtjes deze maand. Dit is nou al m’n tweede april die ik meemaak, en ‘t wordt elk jaar steeds leuker want nu is ’t heerlijk om buiten te zijn. Vooral ‘s nachts na m’n straatinspecties en tuincontroles, dan lig ik lekker lui buiten in de tuinstoel te slapen omdat ‘t echt helemaal niet koud meer is. En ik kan je verzekeren, het is in m’n tuin een heel stuk rustiger dan binnen, vooral als je personeel hebt zoals ik, dat elke nacht druk bezig is om een heel bos om te zagen…
Nadeel is alleen dat ik ‘s nachts geen vogeltjes hoor, want die slapen dan blijkbaar ook. Nou ja, af en toe wat gesnater van een eend, als die met heel veel gespetter de sloot naast ‘t achterpad als landingsbaan gebruikt. Katsoonlijk vind ik dat zulk soort nachtvluchten verboden zouden moeten worden, want ik word er elke keer weer wakker van…

Muizen

In ‘t grasland achter m’n huis is trouwens nog steeds geen enkele Weilandmuis te vinden, niet ‘s nachts, maar ook niet overdag. Zou de allerlaatste muis vorig jaar zomer tijdens het Eerste Grote Weilandfeest dan toch écht op de Hibatsjie van Chef Tiga zijn beland?
Ik heb van mijn vriend Kever vorig weekend zes beebieknoeperts gekregen, en die heb ik ‘s avonds nog in m’n weiland losgelaten. Maar de volgende ochtend kon ik er nog maar drie terugvinden, en die hadden geen idee waar de anderen waren gebleven. Hopelijk zijn ze nu niet helemaal teruggelopen naar Keef’s tuin, want gisteravond kwam er geen eentje meer toen ik ze riep…
Hopelijk komt de familie Paard binnenkort weer om ‘t weiland te begrazen, en kunnen zij wat muizen meenemen. Want die zijn toch minder machtig als hapje dan de Knoeperts. En anders zie ik het er toch van komen dat er voor ‘t komende Weilandfeest muizen uit andere windstreken moeten worden gehaald, samen met Japie en m’n andere vrienden van Muisbezorgd.

Weilandfeest

Nou is dat helemaal niet het probleem hoor, want er schijnt nu al een overvloed te zijn aan Achterhoekse Akkermuizen, Sappige Strandmuizen, Hartige Hunnebedmuizen, Knapperige Kanaalmuizen, Brosse Bosmuizen, Limburgse Luxemuizen, Pittige Parkmuizen en Zeeuwse Zachtemuizen. En alles daartussenin. Behalve die lokale Woelige Weilandmuis, dat wil nog steeds niet lukken…
Maar, ik maak me nog geen zorgen hoor, want het duurt nog bijna drie en een halve maand voordat ‘t Weilandfeest weer losbarst. In die tijd kan er nog heel veel gebeuren en wie weet lopen er over twee maanden wel meer Weilandmuizen rond dan dat we met z’n allen op kunnen. Al zullen Japie en ik en iedere katlega van Muisbezorgd in de week voor ‘t feest nog flink de poten uit de vacht moeten steken om al die andere soorten krakend vers te kunnen aanleveren, zodat iedereen op ‘t feest een ruime keuze aan smaken heeft om uit te kiezen. Maar ik weet zeker dat dat helemaal goed gaat komen.
Vijftig

O, en voordat ik nu m’n vijftigste blog afsluit wil ik nog oprecht sorry mauwen tegen alle vrienden die zaten te wachten op antwoord op hun reacties bij m’n vorige blog of op Feestboek. Ik weet dat ik had beloofd dat ik m’n personeel niet eerder achter de leptop vandaan zou laten gaan voordat ze gereageerd hadden op al die lieve verjaardagsletters die ik vorige week gekregen heb, maar ze moesten onverwacht extra aan het werk. En omdat in hun arbeidsovereenkomst staat dat brokjes verdienen voorrang heeft tenzij er sprake is van een medisch noodgeval met mij, had ik dus geen enkele poot om op te staan en ging de leptop een paar dagen dicht…
Intussen is alles uiteindelijk toch wel weer goed gekomen en ik denk dat nu écht iedereen teruggemauwd is. Nu nog even alle andere berichten beantwoorden en dan kan ik weer lekker naar buiten, de zon in en kijken of de Weilandmuizen al terug zijn.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Joep is vandaag jarig

De afgelopen dagen is m’n personeel druk bezig geweest met oude foto’s. Af en toe keek ik even met ze mee, maar heel eerlijk gemauwd had ik daar na een stuk of tien plaatjes al snel genoeg van en ben ik lekker naar buiten gegaan, de zon in.

Voor mij was ‘t een lekker rustig weekje, maar m’n personeel had ‘t er maar druk mee tussen hun dagelijkse bezigheden door. Na een tijdje hoorde ik hun ooohhh’s en aaahhh’s geeneens meer door de open tuindeur en draaide ik me nog ‘s lekker om op m’n kussen op de tuintafel en sliep verder.
Maar elke keer als ik weer even binnen kwam voor een hapje of wat likjes water, zat m’n personeel naar ‘t beeldscherm van de leptop te wijzen en riep ‘hee Joep, herinner je je deze nog?’
Uit beleefdheid mauwde ik dan even, nam een hap en ‘n slok en maakte weer dat ik naar buiten kwam. Want natuurlijk herinnerde ik me alles wat aangewezen werd op ‘t scherm, ik was er tenslotte zelf bij geweest…

Poeseren

Al vanaf dag één dat ik hier op mezelf ging wonen werden er foto’s van me gemaakt. Nog niet eens met een échte camera, maar gewoon, met de telefoon. Want die had m’n personeel altijd bij zich, en ach, dat werden vaak toch best nog wel aardige plaatjes. Ik had er ook helemaal geen verstand van en soms merkte ik niet eens dat er foto’s gemaakt werden, want ik hoorde of zag daar bijna helemaal niks van. Ik had het toen ook eigenlijk gewoon veuls te druk met spelen en ontdekken.
Toen ik wat ouderder werd kreeg ik een beetje door wanneer ik op de foto gezet werd, want dat merkte ik vooral aan het gedrag van Junior. Ze kwam dan heel stilletjes naar me toe om me niet te storen, maar omdat ze niet de snelste is om actiefoto’s te maken bleef ik dan soms even stil zitten en keek ik recht in de telefoon, zodat ze een foto kon maken.
Poeseren, heet dat geloof ik. En daar draaide ik toen al niet eens m’n poot voor om.

Feestboek

Eigenlijk had ik gedacht dat er in die eerste dagen dat ik hier was wel genoeg plaatjes en filmpjes waren geschoten en dat de lol er uiteindelijk wel van af zou gaan, maar toen kreeg ik m’n eigen Feestboekpagina. En dát was leuk! Ik mauwde bijna elke dag wat ik meegemaakt had, met een foto of een filmpje erbij. En langzaam maar zeker kreeg ik steeds meer vriendjes die ook een eigen pagina hebben, of die iets mogen mauwen of blaffen op de pagina van hun personeel. En terwijl ik toen nog te klein was om naar buiten te mogen, werd m’n wereld achter die leptop steeds groter. Gewoon, lekker in m’n luie stoel of op schoot berichtjes voorgelezen krijgen.
Al ging dat, zeker in het begin, met de nodige spellings- en grammaticafouten van m’n personeel. Maar we gingen elkaar steeds beter verstaan en daardoor ook beter begrijpen, waardoor we nu samen een kattastische band hebben. Ik hoef tegenwoordig soms alleen maar te kijken en ze snappen al precies wat ik bedoel. De training ‘Non-verbaal communiceren met personeel volgens eigen inzicht’ kan ik dan ook écht aan al m’n vrienden aanraden.

Beebie

Maar goed, ik dwaal af.
Ik had het over oude foto’s. Zelf heb ik daar niet zoveel mee, maar ik hoorde al van de buurtpoezen dat tweebeners af en toe graag weer iets uit het verleden willen zien, en mijn personeel is daar blijkbaar geen uitzondering op. Hoewel ik nog nooit foto’s heb gezien van toen zij zelf beebie-tweebenertjes waren, want de leptop en de telefoons staan vol met alleen maar foto’s van mij, vanaf de allereerste dag dat ik hier m’n poot binnenzette tot aan gisteren. Honderden, duizenden, misschien wel miljoenen foto’s, maar zover kan ik niet eens tellen op m’n achttien tenen. M’n personeel had het er gisteren zelfs zó druk mee dat m’n lunch vijf minuten te laat geserveerd werd. Moet toch niet gekker gaan worden vind ik!
Maar net voordat ik er iets over wilde gaan mauwen werd de leptop dichtgeklapt en kreeg ik een lekker kommetje kattensoep. Ze waren klaar met al die foto’s en mijn rust was dus weer voorbij.

Feest

Nou hebben ze geprobeerd om me uit te leggen waar ze zo druk mee bezig waren, maar ik begrijp er niks van. En wat heb ik er aan dat al m’n foto’s en filmpjes nu bij elkaar staan, van 0 tot 1 jaar en van 1 tot 2 jaar? Ik heb alleen onthouden dat de eerste foto’s van vandaag gelijk in het mapje van 2 tot 3 jaar gaan. Want m’n personeel zegt dat ik vandaag m’n tweede verjaardag mag vieren, maar het is hier toch elke dag feest? Dus waarom zou ik maar één keer per jaar een dag als vandaag vieren? De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, m’n eten- en drinkbakken zijn gevuld, m’n huis ligt vol met speelgoed en ik krijg elke dag net zoveel knuffels, aaien en kroelen als ik wil.
Al zou ik vanavond een lekkere lauw gestoomde zalmmoot écht niet laten liggen, als m’n personeel vindt dat m’n verjaardag zo nodig gevierd moet worden…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep