Minnie zegt: miauw

Miauw! Ikke kreeg een meel (nou ja ok Frau) van mevrouw Ollie dat ze een nieuwe blog ging beginnen genaamd Saame en of ik ook weer oofer mijn leven wilde gaan miauwen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Daar hoefde ik niet lang oofer na te denken.

Met Frau

Het was ook wel anders hoor. Zo zonder Bertje. Geen blog, geen wijze woordjes, geen daagelijkse Feestboek post. Kijk miauw ikke snapte het natuurlijk wel. Als iemand een ster wordt dan is dat gewoon heel heftig. Dan heb je traantjes en zijn de zakdoekjes niet aan te slepen. Dus dan ben je nie beezig met soocieale meediaa.
Maar hier ben ik dus weer. Oh en ik moest het trouwens wel nog eerst aan Frau vragen. Want ik kan het wel willen maar zij moet mijn gemiauw opschrijven op de kompjoeter. Zij kan blind typen. Zo heet dat als je niet naar de toetsen hoeft te kijken. Als ikke zelf de blog zou typen dan zou ik de hele tijd naar de letters kijken. En dan letter voor letter met mijn pootje indrukken. En dan nog de kans loope om dubbel letters te krijgen want mijn pootje is natuurlijk wat breder dan Frau haar fingers.
Dus ikke miauwen van hé heb je de mail al gezien en mag het mag het? Nou en het mocht dus dus daarom leeze jullie nou weer allemaal om de week mee met mijn aafonturen en alle andere dingen die ik meemaak. En dat ik wat mee heb gemaakt nou nou nou.

Oortje

Het begon ermee dat ik een beetje jeuk in mijn oortje kreeg. Dus ik een beetje met m’n koppie teege een tafelpoot heen en weer wrijven. Maar dat hielp niet echt. De jeuk bleef en ikke ging me zo sloom foele en ook wel slecht. Had geeneens meer trek in me natfoer of brokjes. Dus Frau froeg he Minnie gaat het wel? Miew mauwde ik zielig nee dat denk ik niet. Nou en toen ging ze dus Witjas bellen en fraage of die langs wou koome.
Witjas en een assiestent witjas kwaame langs en ze gingen me bekijken. Oh oh er zat een klein beestje in mijn oortje zei Witjas. En daarom had ikke zo een jeuk. En is er wat haar weg op mijn ooit zo mooie harige oortje. Dus ze frummelde wat in haar witjastas en er kwaame twee dingen uit. Pillies en een doosje met een spuitje. Dat zou me moeten gaan helpen.

Meedoen

Witjas deed foor hoe dat moet met het spuitje. Ik mauwde eh ik weet niet of ik dit selluf foor elkaar ga krijgen. Toen moesten zowel Frau als Witjas een beetje lachen. Je hoeft dit niet zelf te doen hoor zei Witjas. Dit gaat Frau doen. Ik keek naar Frau en zag in haar ogen uh oh hoe ga ik dat doen zonder op de eerste hulp te belanden. Dat snapte ik wel. Als ik iets echt niet wil dan laat ik mijn stilletoos zien.
Ik merkte na een paar uur dat het spuitje wat Witjas had gegeven echt begon te werken. Ikke had minder jeuk en geen pijn gefoel meer. Dat komt folgens Frau omdat het een pijnstiller is. Nou en toen het dus ochtend werd en Frau hetzelf moest doen toen dacht ik bij mezelf. Luister Minnie je kan nou moeilijk gaan doen maar dan krijg je dat spuitje niet. Dus toen ze mijn bekje probeerde open te doen in verband met dat spuitje toen werkte ik gewoon mee.
Duimen jullie allemaal voor me dat de jeuk en de beestjes enzo snel weg is? Dat zou ik heel fijn vinden. En uiteraard tetter ik nog altijd mee foor freede!

Pootje van Minnie

Lucky woont nou in Krullieland

Hoi lieve allemaal, hier ben ik weer op de blog! Omdat onze liefste vriend Bert een ster geworden is, zijn we een poosje niet op de blog geweest en dat snappen we ook heel goed dat het hoofd van mevrouw Bert daar helemaal niet naar stond toen.

Ze heeft me echter een mailtje gestuurd of ik weer wilde gaan vertellen over mijn avonturen en alles wat met de verhuizing en ons nieuwe huis te maken heeft. Dat wil ik zeker graag doen maar ik wil vooral ook even zeggen dat we lieve Bert heel erg missen. Hij is nu bij Loes en steeds als we vlinders zien, moeten we aan hen denken en weten we dat ze weer samen zijn, zoals dat ook hoort! Nu woont Ollie bij mevrouw Bert en hij is al heel dapper aan het worden. We willen graag vriendjes met hem zijn maar op zijn tempo natuurlijk want het is allemaal erg spannend en nieuw voor hem nu.

Krullieland

Maar goed, ik moet eerst eens even denken waar ik moet beginnen met mijn verhaal natuurlijk. Toen ik de vorige blog schreef, woonden we nog in ons ‘oude’ huis, Niet dat het per se een oud huis te noemen was maar zo noemen mensen dat dan als je ergens anders naartoe gaat verhuizen. Omdat we naar een ander land zijn gegaan, moesten we een extra prik halen want anders mag je daar als katermans, als poezendame trouwens ook, niet in en vooral niet buiten komen denk ik. En dat laatste daar ben ik het natuurlijk niet mee eens want als een huis een tuin heeft, dan moet je die natuurlijk ook verkennen. Die hoort erbij en ik blijf een ware verkenner. We zijn verhuisd naar het oosten, naar Duitsland. Daarvoor hebben mensen een paspoort maar wij als dieren ook hoor. De mensen praten hier anders maar dat is niet erg. Ik denk dat alle andere katten die er wonen ook gewoon miauw roepen. Misschien met een Duitse tongval maar dat geeft niet. Met snacks in de poot maak je immers ook hier snel vrienden. Omdat al onze krullievriendjes ook in Duitsland wonen, noemen we dit land nu Krullieland.

Het is maar even dat jullie dat weten, mocht je je anders afvragen waarom we die naam gebruiken.
We zijn dus allemaal een keertje extra naar de witte jas geweest in Nederland maar daar hoeven we nu niet meer naartoe. Ik allang blij en met name Dropje ook maar weet je wat we nu gehoord hebben? Dat ze hier ook witte jassen hebben en dat onze man zelfs al met onze boekjes daar geweest is. Iets met aanmelden zei hij geloof ik. Nou, ik ga deze dierenarts ook gewoon bijten als het me niet zint. Ik ben niet echt snel boos maar ik wil gewoon niet daar naartoe. Ze zullen meteen weten dat Lucky hier nu woont en zich niet zomaar gewonnen geeft. Ik denk niet dat we er al snel naartoe hoeven dus dat scheelt weer.

Molly

Als je dus naar een ander huis gaat, dan moet je soms met de auto. Misschien als het niet ver weg is, kunnen je mensen ook met de fiets of te voet gaan maar dat was in ons geval niet mogelijk. Molly en ik zijn als eerste met het blik op wielen meegegaan. Ook dat heeft mijn man geweten hoor. Ik liet me gewoon rustig oppakken en in die mand proppen maar daarna had hij oordopjes nodig denk ik. Molly gaf geen kik onderweg maar ja, zij is dan ook een dappere poezendame die zich niet laat kennen. Ik als kater vond dat ik protest moest aantekenen en dat heb ik dus ook gedaan. Ik heb werkelijk heel de weg daar naartoe gebruld en was doodmoe toen ik aankwam.
O nee, wacht even. We moesten een brug over en het water was heel diep en dat vond ik wel interessant, toen was ik even stil. Maar niet voor lang. We mochten in het nieuwe huis naar zolder, daar stonden bakken klaar, lekker eten en water en we kregen een snack. Er staan ook nog allemaal spulletjes van ons zoals mandjes en er is een bed waarop je lekker zacht en warm kunt liggen. Je snapt wel dat we dat al gedaan hebben natuurlijk. Je eigen spulletjes hebben in een vreemde omgeving is wel fijn hoor. Dat is toch belangrijk dat je wat vertrouwds hebt. Molly dook meteen achter wat dozen, ik had dorst van het schreeuwen maar goed, we waren er toch. Ik kom inmiddels als heuse verkenner allang beneden in huis maar dat is eigenlijk niet precies beneden. Hoe dat zit, leg ik volgende keer uit. En Dropje heeft trouwens dat zachte bed tot haar bezit gemaakt. Wel slim van haar en ze ligt lekker zacht en warm op twee plaids. Hoezo een prinses?

Dropje en Moos

Volgende keer meer over de eerste dagen in huis en over Dropje en Moos want die zijn pas na Molly en mij gearriveerd. We hadden wel een mooie mand geleend die van onze sterrenvriend Otis is geweest maar alle vier tegelijk mee… dat zagen mijn mensen niet zo zitten. Dus zijn we apart gegaan maar ook met de anderen is alles goed gegaan hoor! Knuffels van Lucky en de rest

Kever heeft een mening over lente in de herfst

voor Ollie

Na een heleboel dagen kau en reegen en wind schijnt ineens de zon weer in mijn tuin, ik ben meteen frolijk, net alsof het lente is, ik weet wel dat dat niet echt zo is, maar het foelt alsof het wél zo is, en weten jullie hoe dat komt?, door Ollie!, Ollie is een zwartwitte katerman en hij woont nau bij mevrouw Bert in huis, dat is keispannend en ook keimooi find ik, daarom zeg ik: Hoi Ollie, ik ben Kever, zullen we vrienden zijn?

Toen Bert een ster werd wist ik niet meer wat ik moest doen, niet alleen miste ik Bertje, maar ook alles om Bertje heen was weg, het foelde alsof de hele weereld die Bertje met zijn blog en feesboek had gemaakt instortte, die weereld van gefoeligheid en vriendschap, van de wijsheid van Bertje, van eerlijk kunnen zeggen dat je bang bent of iets niet snapt, van elkaar helpen en van met zijn allen feest fieren, het was een weereld waar katten hun ferhaal konden fertellen, en nau was dat allemaal foorbij.

Tuin

En tegelijk merkte ik dat de zomer foorbij begon te gaan, er was minder zon, oferal zaten spinnen in hun web, het was minder warm en ik zag steeds minder insektjes, gelukkig flogen er nog wel veel vlinders want de sterren blijfen altijd bij ons, maar ik wist dat het herfst begon te worden, dat find ik altijd een moeilijke tijd en nau zonder Bert was het nog erger.

In de herfst wordt alles in mijn tuin bruin, planten gaan kapoo of ferstoppen zich onder de grond, blaadjes dwarrelen van de bomen naar beneden, er zijn geen bloemen en mijn gras groeit niet meer, ik hoor bijna geen vogels want die zijn allemaal naar het zuiden geflogen folgens mijn vrouw, mijn tuin is bruin en nattig en druilerig, alsof hij nooit meer mooi en zonnig wordt, en daar word ik altijd een beetje somber van.

Als het dan eindelijk lente wordt lijkt het alsof alles helemaal opnieuw is begonnen, maar dat is niet zo want mijn tuin rust nu alleen maar uit, dat heb ik geleerd als tuinKever, de bloempjes en blaadjes die in de lente gaan groeien groeien op de planten en bomen die er al zijn, die lijken nu kaal maar onder de grond gaan ze gewoon ferder met leefen, en zo is het ook met de weereld van Bertje, die heeft niet stilgestaan maar is ferder gegroeid, naar een nieuwe blog die SAAME heet.

Saame

Nau zijn we SAAME met Ollie, en ik ben heel blij dat ik er weer bij mag zijn!, ik snap dat het nog best moeilijk is voor jau lieve Ollie, want ineens heb je een huis en een vrouw, dat is fantasties maar ook heel spannend, alles is nieuw en daarom soms ook grieselig, je moet oferal aan wennen en je hebt nog geen roetiene, maar ik weet zeker dat dat goed gaat komen!, je staat er niet alleen voor, je hebt natuurlijk je vrouw mevrouw Olliebert, en je hebt heeeeeeeel veel vrienden en vriendinnen hier op jauw blog, en met zijn allen gaan we zorgen dat alles goed gaat komen en dat we SAAME een hele nieuwe blog gaan maken.

Die nieuwe blog groeit ferder op de blog van Bertje en op alles wat Bertje ons heeft geleerd, en ook op onze sterrenvrienden Loes, mijn Brammievlinderleeuw, Oopa, Bolle, Oscar, Katrientje, Stokkie-Stefan en nog veel meer vrienden die nu aan de hemel twinkelen, we nemen ze mee in ons hart, en daar zijn ze feilig.

Het maakt me nau niet meer uit of de herfst komt met kau en reegen, ik hoef er niet meer somber van te worden want ik heb weer zon en vriendschap in mijn hart, ik ben klaar voor nieuwe afonturen, SAAME met Ollie en mijn vrienden!

***

Wat ik gewoon blijf doen is tetteren voor vreede, er is alleen maar meer ruusie gekomen dus het blijft noodig!!

Joep denkt na of hij binnenkater wil zijn

Nog maar 7 weken geleden werd ‘t ineens stil. Geen wekelijkse blog meer bij Bert om te mauwen, geen dagelijkse verhalen meer van vrienden en vriendinnen. Bert had met de laatste letters voor z’n vertrek over de Regenboogbrug zijn blog afgesloten, het was een hele mooie tijd geweest…

Kriebelen

En toen kreeg ik ineens een mailtje van mevrouw Bert, vorig weekend. Of ik het leuk zou vinden om weer te komen bloggen op de nieuwe site van Ollie, de huiskater die nu bij haar woont. Want Ollie had haar laten weten dat hij ook letters wilde maken, en z’n eerste blog was al klaar.
Het begon weer te kriebelen bij mij. Ik had zoooveel verhalen in m’n kop, dat ik gewoon niet zo goed wist waar ik moest beginnen.
En zou dit dan weer m’n eerste blog worden, of zou ik door mogen tellen en deze m’n vierentwintigste mogen noemen? Of toch m’n drieëntwintigste, omdat ik m’n allerlaatste blog aan Bert nooit op zijn site heb geschreven maar als afscheid en eerbetoon aan hem op m’n eigen FB pagina heb gezet?
Hoe dan ook, ik ben heel blij dat Ollie bij mevrouw Bert heeft aangegeven dat hij ook letters wil gaan maken en katkatkat, hij is een natuurtalent dat ons weer allemaal samen brengt op z’n nieuwe site.

Kouder

Inmiddels is volgens m’n personeel de herfst al begonnen en zijn de blaadjes aan m’n kersenboom rood aan het kleuren. De bruine blaadjes van andere bomen in de buurt waaien door m’n tuin heen en over ‘t achterpad, en ik heb er bijna een dagtaak aan om die allemaal te vangen. Ze maken ook zo’n leuk geluid als ik ze te pakken heb, precies als één van m’n speelgoedmuizen binnen, als ik daarmee in gevecht ben. Of zoals ‘t matje op de armleuning van de bank, als ik daar op spring.
Er is zóveel te ontdekken nu, ‘t is ook pas m’n allereerste herfst buiten. Want vorig jaar om deze tijd was ik nog maar een kitten van een half jaar jong en bekeek ik de wereld vanaf de vensterbank binnen. ‘k Had ook helemaal geen tijd om me bezig te houden met wat er buiten allemaal gebeurde, want ik was té druk bezig met spelen, eten en slapen. En alle hoekjes van m’n eigen huis te ontdekken, te knuffelen met m’n personeel en groter en sterker te worden. Maar ik geloof dat me dat allemaal toch wel aardig gelukt is.
Nadeel van de herfst is dat ‘t nu ook best kouder wordt, vooral ‘s nachts. En als ik ergens een hekel aan heb dan is ‘t wel aan koude pootjes. En wind. Ik denk dat ik meer een lente- en zomerkat ben, hoewel ‘t begin van de herfst toch ook best wel leuk is. Maar als straks de kachel weer aan gaat dan wordt ‘t toch hoog tijd dat ik m’n kleedje boven de verwarming weer ga opzoeken.

Eerste zomer

M’n eerste zomer buiten is ook eigenlijk best wel een succes te noemen. Ik leerde de buurkatten kennen, heb de buurt aan de achter- én voorkant van m’n huis verkend en kennis gemaakt met de grote en kleine tweevoeters die in m’n huizenblok wonen. Maar het allerlekkerste van de zomer vond ik ‘t toch om de hele dag buiten in de zon te liggen. En als me dat te warm werd, lekker onder de hortensia’s een plekje in de schaduw te zoeken. ‘s Avonds en ‘s nachts bleef ik ‘t liefst in de tuinstoel op ‘t kussen naar de sterren te kijken. Heel eerlijk gemauwd, ik kwam weken lang alleen maar binnen als ik hoorde dat m’n voorraadkast open ging. Want ik had al snel door dat het drinken wél, maar het eten níet op het terras geserveerd werd. Dat is trouwens nog wel even een dingetje om volgend voorjaar toch ‘s over te hebben met m’n personeel, want die service is best wel voor verbetering vatbaar…
Zelfs het knuffelen en spelen met m’n personeel gebeurde van de zomer buiten, want ook zij waren elk moment dat ze maar even konden in de tuin te vinden. En da’s altijd wel lekker, als je weet waar je personeel uithangt.

Binnen

Nu de dagen korter en de nachten langer worden loop ik m’n straatcontroles meestal alleen, en er valt eerlijk gemauwd weinig te beleven. M’n buurkatten zitten bijna allemaal alweer binnen als ‘t regent en de tuinen zijn leeg, want ook de tweebeners hebben hun tafels, stoelen en de barbecues alweer in de schuur gezet. En dat is best wel even wennen, zo zonder die gezellige drukte langs ‘t achterpad.
Gelukkig was er deze week naast alle nattigheid ook nog wat zon, en dan leek het weer even zomer. Tot de volgende bui weer losbrak en de temperatuur flink daalde. Brrr… Dan denk ik er toch hard over om ook maar weer lekker huiskater te worden.

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Ik wilde eete eete eete

In het asiel krijg je gewoon eete, dat weet iedereen. Je eet en dat is het en dan ga je nog eens op de bak en is je eete op dan komt er nieuw eete. Toen ik in het asiel zat dacht ik er nooit zo over na. Maar toen kwam ik hier.

Aanrecht

Al op de eerste dag kreeg ik een snek.
Op een bordje. Het was een likwitsnek hoorde ik en er zaten druppeltjes in tegen de spanning ik dacht nog wat foor druppels maar toen rook ik die likwitsnek.
Ik eete!! Alles op!!
En ik foelde me wild ik had nog nooit zoiets op en ik ging meteen naar de keuken daar was de likwitsnek en ik sprong op het aanrecht en eraf en weer erop en ik hoorde wel roepen van “Ollie!” maar ik bleef zoeken.
Pas later op de afond kreeg ik weer snek. En ik weer rennen en springen.
Met het afondeete had ik het ook. Lekker spul en ik wilde meer dus ik naar de keuken zoeken van waar is het.

Rust

Elke dag weer was ik wild na het eete. En ik kon aan haast niks anders denken dan zoeken en eete eete eete.
Dus ik had geen rust in mijn kop.
Toen kwam een ferandering. Ik hoorde dat ik “saai eete” kreeg en ik dacht is dat ook lekker. Nou weet ik van wel. Het is gewoon eete. En ik krijg nou geen sneks meer. Weeges ik krijg dan onrust en ik ben liefer rustig dat is fijner.

Brokjes

Met de brokjes heb ik nou ook rust. Eerst foelde ik eete eete eete ook omdat ik op straat heb geleefd dan eet je als je eete hebt. Toen kreeg ik brokjes in een bal en ik oefenen van hoe gaat dat. Die bal snap ik dus daar heb ik nou brokjes uit. En ik heb ook andere brokjes op een bord van die grote dat je langzaam moet eete. Daar ben ik nou ook mee aan het wennen.
Soms laat ik brokjes liggen.
En soms als het nacht is dan ga ik toch eefe kijken wat er ligt op het aanrecht.