Categorie archieven: Uit het leven van Bert

Dit is mijn nieuwe hobbie

Net toen ik dacht nou folgens mij snap ik alles van het huis hier, toen kwam er iets nieuws en dat was poosietief. Ik had er opeens een hobbie bij.
Het ging zo.

Film

Elke afond zit mijn vrouw aan haar werktafel tot het geluidje van haar telefoon gaat, als ik dat hoor weet ik nou gaan we spelen. En ik weet van binnen als het afond is wanneer het komt, dat foel ik gewoon. Dus soms ga ik bij de tafel zitten wachten, dat is op het kleine tafeltje erbij, daar heb ik een matje.
Dus daar zat ik te wachten toen ik een potlood zag, nou mijn poot ging meteen van hier komen potlood alleen toen gebeurde het. Ze tilde me op en zette me op schoot en ik zat er meteen in mijn gefoel van wat-nou wat-nou en toen wees ze van “kijk eens Ollie.”
Ik kijken.
En ik bleef kijken want ik zag op het grote scherm foogels. Kleine en grote en ook beestjes, het was een film, speciaal voor katten. Dus met alleen wat wij leuk vinden.
Dat iets geluid maakt, niet groot maar gewoon net spannend dat je foelt wat is dat.
En dat iets beweegt dus dat je ernaar wilt kijken en diep van binnen weet je wel ik ben feilig.
En dan de hele tijd door.

De afond erna zat ik er weer en toen langer. Voor mijn zekerheid heb ik ook achter het scherm gekeken maar daar was niks te zien. Ik heb ook goed gesnuffeld aan de tafel.

Op schoot

Toen ontdekte ik van de film is ook op de tablet te zien weeges ik wil niet altijd op schoot daar ben ik eerlijk ofer. Alleen toen was het toch te spannend ik durfde geeneens echt dichtbij.
Wat ik nou geleerd heb is van spannende dingen kan ik wel maar dan heb ik steun van thuis nodig dus foortaan ga  ik naar de film kijken als ik op schoot zit. En dat is dus mijn nieuwe hobbie.

Bert krijgt bezoek van de dokter (16)

Dat Bert met zijn angstklachten ooit naar de dokter zou moeten, bezorgde mij haast angstklachten. Ik had dus een plan nodig en dat bleek voor de hand te liggen: de dierenarts deed ook aan huisbezoek. Ideaal, dacht ik.

Voetstappen

Het kwam ook al zo goed uit dat het daar geen witte jas kliniek is, maar gewoon menselijke kleren, zodat je als kater kunt denken dat er gewoon bezoek komt, tenminste zo redeneerde ik, waarbij ik even vergat dat ik helemaal niet hou van bezoek en Bert nog minder.
Ik legde het vaccinatieboekje klaar, en het bezoek kwam op tijd aan de deur.
Het geluid van twee paar voetstappen op de trap moet Bert verder hebben gewaarschuwd. Eerder vond hij het al wat vreemd dat ik zomaar overdag uit de pyjama ging en toch thuis bleef. Hij wist niet beter of een vrouw hoort thuis in een pyjama.

Optillen

Toen we de huiskamer inkwamen, zat daar op het tapijt een nieuwsgierige en ietwat argwanende kater. Hij keek ons aan.
Snel zette ik een stap naar voren en tilde hem op.
Foute boel, wist Bert. Optillen gebeurde anders nooit, behalve een paar centimeter en dan heette het ’training’ te zijn, waavoor zei ik dan nooit, dit met het oog op de huiselijke vrede.
Helemaal optillen, neen. Bert wrikte en friemelde, hij duwde met pootjes tegen mij, maar ik was net iets sterker en hield vol.
De dokter verkocht zoete broodjes. Complimenten, lieve woorden, beloften over meegebrachte snoepjes, maar Bert geloofde er niks van.
En toen, zoals deze dokter dat nu eenmaal kan, kreeg Bert in anderhalve seconde een injectie toegediend. Zo’n njinja-snelheid waarbij je pas achteraf beseft dat er wat gebeurde en dan is het al voorbij.

Snoep

Bert was overstuur. Ik daarom ook. Toen ik hem weer neerzette, bleef hij zowaar zitten.
“Snoepjes?” fleemde de dokter met haar liefste stem.
Ze strooide wat uit een meegenomen zakje.
Hij rook er argwanend aan, of het ook gif kon zijn. Toen ging hij op een drafje elders in de huiskamer zitten om te kijken hoe dit verder ging.
Daar zat hij nog toen ik terugkwam van de huisdeur.
Ik ging op afstand liggen.
“We hebben nog snoepjes, Bert,” zei ik.
Hij keek eens.
“Ze zijn best lekker.” Ik friemelde eraan in de hoop op een heerlijke geur, hapjes en weer harmonie in huis.
Maar Bert wenste geen snoep van de dokter aan te nemen. Het was een principe-kwestie, leek het.

Snack

Later op de avond bood ik wat van zijn vertrouwde snacks aan op het mooiste schoteltje dat ik kon vinden. “Sorry Bert,” zei ik, “maar het was voor je gezond.”
Hij at, gelukkig.
Ik was vergeven.

Belle over ondeugend zijn

Ik, Belle ben ook een keer ondeugend geweest En volgens mijn vrouw was die ene keer meteen genoeg voor mijn hele leven.
Ik zelf vind het heel erg meevallen.

Het was zo´n dag dat het buiten regende. Ik was naar buiten geweest en al helemaal nat naar binnen gekomen. Vrouw wilde me met een handdoek drogen en daar ging het al mis want dat wilde ik helemaal niet.
Ik wilde dat het stopte met regenen zodat ik weer lekker naar buiten zou kunnen. Maar jammer genoeg stopte de regen maar niet en moest ik me binnen maar gaan vermaken. Maar ja vermaken… ik had gewoon slechte zin.
Vrouw zat aan tafel met de laptop, daar omheen lag haar pakje sigaretten met aansteker, de asbak, een kommetje met dropjes, pen en schrift, haar telefoon die aan de oplader zat en nog veel meer.

Van schoot af

En onze tafel staan vlakbij de vensterbank aan waar veel planten op staan.
Omdat ik niet naar buiten mocht en slechte zin had wilde ik bij vrouw op schoot zitten… het mocht al was het moeilijk want dan zat ze te ver van de laptop af. Maar goed ik zat op schoot en begon aan de knoopjes van haar blouse te bijten en te trekken. Daarvoor kreeg ik al wat waarschuwingen en opeens moest ik van haar schoot af. Nou nou, zo erg was het toch niet.

Kabel

Ik besloot op tafel te springen en achter de laptop te gaan zitten… zo kon ik vrouw bekijken maar ook naar buiten kijken dat was wel zo gemakkelijk.
Alleen vond ik er niets aan, alleen maar zitten en niks doen want uiteindelijk was ik nog boos.
Toen vond ik het tijd om wat van de tafel te laten mieteren… de aansteker en meteen erachter aan haar pakje sigaretten. Nog niet genoeg dus ook maar de pen en het schrift. Ik was goed op dreef.
Vrouw zuchtte en begon alles van de grond op te rapen en toen vond ik dat de asbak er ook nog wel achteraan kon. Ik hoorde alleen maar BELLE want ze vond het niet meer zo leuk.
Eindelijk had ze alles opgeruimd en zat ze weer achter de laptop toen ik me bedacht wat er zou gebeuren als ik het kommetje met dropjes van de tafel zou wippen. En echt waar het kostte me wat meer moeite maar daar ging het kommetje met dropjes en doordat ik me moest draaien vloog er ook nog een plant van de vensterbank!!
Toen ben ik maar snel naar boven gerend want vrouw werd nu wel heel boos… nog bozer dan ik was.
Ik hoorde haar zeggen: ‘Als jij slechte zin hebt tot daar aan toe maar nu maak je het wel heel bont en als je niet oppast dan verkoop ik je.’
Ik bleef boven zitten en toen het stil werd ben ik voorzichtig beneden gaan kijken. Vrouw zag me en vroeg of mijn slechte zin over was? Nou eigenlijk nog niet helemaal maar ik wist dat ik me even gedeisd moest houden.
Ik ging liggen op de stoel naast vrouw en toen zag ik het.
Er hing een lange kabel op de grond (de kabelaansluiting van de telefoon)
en ik vond dat die er ook aan moest geloven.
Vrouw had niets in de gaten en toen ze opeens keek gaf ze een gil, ik schrok daar zo van dat ik meteen weg rende.
En ze riep nog van: ‘ben je nou helemaal besodemieterd!”
Ik had de kabel doorgebeten op 2 plekken terwijl hij in het stopcontact zat.

En toen vond ik dat mijn vrouw eigenlijk wel gelijk had… deze ene dag ondeugend zijn was meteen genoeg voor mijn hele leven.

Liefs Belle

Het was de gekste nacht van mijn leefe

“Hier is altijd alles hetzelfde, Ollie, dus dan heb je zekerheid,” zei ze en zoiets is het beste als je beginnende huiskater bent dat is gewoon zo. Eerlijk waar, zo ging het ook. Elke dag lijkt hier op de andere dag en de nacht ook dus foor iemand als ik met dingen in zijn kop is dat het beste. Alleen nou pas kwam er een ferandering en toen had ik de gekste nacht van mijn leefe.

Muis

Eerst ging alles gewoon. Hapje. Speele. Dan zij naar de slaapkamer en ik hier nog wat rondhangen, wat voor mezelf doen, beetje kijken hier en daar. Ik hoorde wel herrie in de straat en eerlijk waar dat was grieselig.
Nou en toen opeens komt ze naar beneden. Ik zat net ferstopt weeges die herrie.
Gaat ze op het tapijt liggen onder een dekbed. Het licht bleef uit.
En toen snapte ik het.
We speelden muis onder de lap en zij was de muis.
Ik springen en rennen, echt de hele tijd en keihard ook.

BAM

Daarna ging ik eefe naar de lichten in de lucht kijken. Ik foelde me sterk weeges ik was niet alleen. En toen eefe later was het toch te moeilijk al die herrie. Dus ik weer erbij liggen. En toen speelden we weer muis onder de lap en zij was nog steeds de muis. Ik kon nou harder springen weeges ik had erfaring dus dat deed ik ook. Echt BAM.

Nacht

oen deed ze het licht aan. Ik weer in de vensterbank kijken.
Daarna licht weer uit. En ze zei: “Nou kan het weer Ollie.” Het dekbed ging weer op de bank en zij ging weer naar de slaapkamer.
Ik heb dat nog nooit meegemaakt en het was raar. Maar best leuk want een nieuw spelletje daar hou ik van fooral als ik het meteen kan. Dus nou denk ik, misschien ga ik ’s nachts een keer heel stil naar boofe, dat hoort bij speele, dat je sluipt en sluipt en dan opeens BAM dan spring je op de muis onder de lap die dan in bed ligt. Ik foel dat ik het kan. Ik heb erfaring. Ik weet nou ’s nachts spelen dat hoort erbij, dus ik ga het doen.

Dopey en de dwarse haarbal

Vandaag mag ik, Dopey het verhaal vertellen, een bijzonder verhaal. En met een aantal van ons in huis is het soms voor vrouw ook niet duidelijk wie het gedaan heeft.

Spugen

Jullie kennen het allemaal wel dat je iets eet en dan opeens begint je maag te protesteren. Dan ga je snel een plekje zoeken waar je alles kunt uitspugen.
Die plekjes die we uitzoeken daar is vrouw niet altijd blij mee.
Maar daar hebben wij geen boodschap aan… nee we moeten het kwijt op een plek waar wij dat willen. Dat betekent ook niet op een reclameblaadje dat vrouw, als ze het ziet gebeuren, snel onder onze kop houdt.
Wat wij fijn vinden is onze maag ledigen op een vloerkleed, op de keukentafel of stoel, op de bank, op het dekbed en boven de verwarming als we toevallig op de vensterbank staan. Maar nooit op de stenen vloer in huis.
Onze vrouw moppert dan nooit maar ruimt alles op en maakt alles weer netjes schoon.

Haarbal

Maar een ander verhaal zijn de haarballen die we af en toe moeten uitspugen omdat we teveel haren van onze vacht hebben opgelikt.
Onze vrouw vindt dat echt vreselijk en als ze dat opruimt maakt ze altijd van die rare vreemde geluiden. Wij staan dan altijd bij haar te kijken of er misschien ook een haarbal komt.
En toen gebeurde, zoals onze vrouw zegt, iets vreselijks.
In de winter draagt zij altijd lekker warme sloffen. En als we dan naar bed gaan zet ze die naast het bed zodat ze smorgens weer zo erin kan stappen.
Ze werd wakker, rekte zich uit en gooide de benen buiten het bed en zo met de voeten naar pantoffels in.
Zoals ze toen deed hadden we nog nooit gezien… ze begon te springen en op een been te huppelen en met het andere been probeerde ze de slof uit te trappen. En ze zei steeds: gatver, wat is dat?’
En toen ze eindelijk de slof uit had en zag wat het was begon ze weer die rare vreemde geluiden te maken. Ze hield snel haar voet onder de kraan en de sloffen gingen de prullenbak in.
Wij vonden het toch wel een beetje zielig voor haar want we wilden haar helpen door de haarbal ergens uit te spugen zodat ze het niet zou zien en geen rare vreemde geluiden hoefde te maken.
Tja en nu vragen jullie zich natuurlijk af wie de dader is geweest…
hihihihihihi ik weet het maar ga het niet verklappen. Dat blijft voor altijd een geheim

Dikke knuffel van ons allemaal