De eerste drie, vier maanden dat Bert bij me woonde, speelden we vooral veel. Dat leek het belangrijkste. Bert had spanningen, moest wennen en ik had op mijn beurt behoefte aan overzichtelijke activiteiten die me het gevoel gaven dat alles in orde was.
Dat was het natuurlijk niet, verre van.
Bert onzeker. Ik in de rouw vanwege mijn kleine rode rode kater Tim.
Alleen als we speelden, begrepen Bert en ik de wereld. Het lintje. De muis onder de lap. Elke dag op vaste momenten een aantal keren speelkwartier, dat mocht uitlopen, zolang we alle twee maar konden vertrouwen op de structuur.
Geleidelijk ontstond er zo rust om beter naar elkaar te kijken. Wie die ander was, in dit huis. Bert keek naar mij zoals ik naar hem keek, met belangstelling.
Elkaar leren kennen tijdens het spelen was het ene.
Het andere was aaien en praten. Bij elkaar liggen. Samenzijn.
Er kwamen avonden dat we boven op het grote bed lagen, in het schemerlicht van een nachtlampje. Op die avonden begon ik te ervaren dat Bert kon luisteren.
– Kijk Bert, dat schemerlampje, dat heb ik voor Tim gekocht, dan voelde hij zich geruster.
Bert keek kalmpjes in de richting die ik aanwees.
Ik vertelde verder. Over de oude dag van Tim, zijn onzekerheid, dat ik hem hielp.
– En ik help jou ook Bert, altijd, wat er ook gebeurt.
Aaien en knorren.
Het moedigde me aan om meer over Tim te vertellen. Hoe anders hij was geweest en dat anders zijn ook goed was:
– Jij bent weer groot van postuur en wollig in je vacht, en dat is ook mooi.
En ik vertelde over het asiel waar Tim uit kwam, en hoe ook hij moest wennen en het spelen dat hij deed, en dat hij een trauma had van heel vroeger:
– Dus dat mag Bert, je mag gewoon zijn zoals je bent, daar hou ik rekening mee.
Het waren avonden waarop we elkaar nader kwamen, we elkaar beter leerden begrijpen. Bert luisterde naar wat ik zei en hij voelde daardoor hoe ik was, wat er in mij was. En ik vond troost in zijn luisterende aanwezigheid, door te kunnen praten over Tim, en daarbij af en toe te kunnen kijken naar het vriendelijke gezicht van Bert.
Ik sliep erna altijd goed. Bert ook.
Hoi mevrouw Bert,
Je voelt de wederzijdse liefde tussen jullie door de regels heen, en dat is zo mooi.
Elkaar in elkaars waarde laten, elkaar respecteren en accepteren zoals je bent dat is pure liefde.
Weet zeker dat Tim en Bert nu samen zijn en goed op je passen vanuit Regenboogland!
Groetjes van Deeltijdbaasje van Tommy(Annelieke)
hoi Annelieke, dat is een mooi idee, dat Bert en Tim elkaar hebben gevonden en samen een beetje op mij en Ollie letten. Accepteren zoals de ander is… ja. en ook ervaren dat zoiets een proces is, het gaat nooit van het ene moment op het andere,
mevrouw Bert
Hallo mevrouw Bert,
Het is zo lastig om te wennen aan je nieuwe poezenkind als de vorige is overleden. Die kon je door en door een aan een nieuwe kattenkind moet je weer wennen en hij ook aan jou. Maar ik lees ook dat jullie steeds meer aan elkaar gingen wennen en steeds meer liefde voor elkaar kregen.
Wat kun je toch dol zijn op je kattenkind en Bert was toch wel een hele unieke kater die iedereen nog steeds mist hoewel Ollie ook op de goede weg is om elkaar steeds beter te gaan begrijpen.
Lieve groet van mevrouw Figo
hallo mevrouw Figo, zo is het en je kent het proces zelf ook, de ene geliefde kater is naar de hemel vertrokken en nu is het wennen en als het ware opnieuw beginnen. Met Bert begon ik ook zo overnieuw. En nu inderdaad met Ollie. Het zijn intensieve processen, en leerzaam in alle opzichten,
pootje namens Ollie
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Dank voor deze prachtige herinnering aan Bert.
Prachtig, dat luisteren naar elkaar, en dat samenzijn, alsof het altijd zo geweest is…
En wat mooi dat Bert luisterde naar je verhalen over Tim.
Volgens mij weten katten wie er eerder in hun huis heeft gewoond. Dat kunnen ze natuurlijk ruiken, maar ik denk ook dat ze het voelen.
Fijn dat Bert op deze manier toch bij de blog blijft.
Mevrouw Kever en co.
lieve Mevrouw Kever en co, dat denk ik ook, dat ze het ruiken, ook al zijn er sprays met van alles erin. Die scherp afgestelde neuzen ruiken erdoorheen. Ik koester de herinneringen aan Bert, en ik schrijf ook uit angst tegen het vergeten, dat wil ik niet,
mevrouw Bert
Hoi mevrouw Bert,
Hoe mooi saame naar elkaar luisteren!!
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Daar is rust en stilte voor nodig, voordat zoiets kan beginnen- en daar moest en moet ik dan eerst voor zorgen…
Lieve Vilan, wat mooi en liefdevol beschrijf je het begin van het leven met Bert na Tim. Ik vind het zo bijzonder om te lezen hoe jullie langzaam naar elkaar toe groeien en hoe uniek Bertje was. En hoe wijs en verstandig hij was. Hij is in onze hartjes gekropen en gaat daar nooit meer weg. Liefs van Ina en Pasa.
lieve Ina en Pasa, het was destijds nieuw en fijn en daarna werd het gewoon en vanzelfsprekend, dat was het bijzondere, begrijp ik nu. Het lijkt een heerlijke droom, en soms is het gemis zo onbegrijpelijk.
mevrouw Bert