December kwam en daarmee de zorgen over hoe Bert zou reageren op het vuurwerk, en het piekeren wat ik kon doen om dat voor hem gemakkelijker te maken. Al in de eerste dagen kwam er een andere zorg bij.
Scheef
Ik zag dat Bert brokjes at op een nieuwe, vreemde manier. Hij hield zijn kop scheef. Elke keer weer, of de brokjes alleen aan de ene kant en niet aan de andere kant mochten komen. Dat was raar. Logisch nadenken kon ik al snel niet meer dus ik belde zijn dokter voor een huisbezoek.
Op maandag 3 december kwam een andere dokter aan huis. Dat vond Bert moeilijk. Hij verschool zich onder de tafel. Ik wilde er graag bij.
Het onderzoek wees uit dat zijn tandvlees er rood en paars uitzag. Hij mocht pijnstiller (Onsior) en er kwam nader overleg met betrekking tot een operatie.
Toen de dokter weg was, ging ik alsnog even bij Bert onder de tafel liggen. We aaiden wat. We hingen wat. Ik zweeg over wat misschien ging komen.
Kliniek
Meteen al donderdag gingen we naar de kliniek. Geen eten die ochtend, en ik dan gespannen, dan nog de taxi in en de luchten van de dierenarts, ik was graag in zijn plaats gegaan, maar zo lagen de kaarten niet.
Het moeilijkste was Bert achterlaten.
Wat te zeggen, wist hij wel dat ik voor hem terug kwam, dat ik altijd voor hem terug kwam, voelde hij dat van binnen wel, dat hij echt-echt bij me hoorde?
In tranen liep ik terug naar huis, bijna een uur lang, om daar te wachten tot ik weer heen kon.
Stofzuigen.
Het raam verder open dan anders, wat opeens kon en toch een innerlijk alarm liet afgaan.
Kijken of de telefoon het deed.
Een lijstje met klusjes maken en die afstrepen, dan deed ik tenminste nog iets met de tijd, anders maakte ik mezelf ook veel te overstuur met wat-als gedachten, en ik wilde sterk zijn voor Bert.
De foto’s op de Facebookpagina van de kliniek hielpen niet. Die tralies. Dat oppakken. Hoe hij er lag na de operatie. Ik wilde erheen, uitleggen wat hij wel en niet fijn vond en hoe het moest. Maar ik hield me in.
Naar huis
In de namiddag haalde ik een slappe slaperige Bert op, die weinig bezwaar maakte tegen de taxi. In het korfje bleef het stil. De tanden kreeg ik mee in een busje. No way dat ik iets van Bert buiten mijn bereik liet.
Die nacht sliepen we samen op de bank in de huiskamer, met de deuren dicht. Traplopen was niet verantwoord; hij stond wankel op de pootjes. Bert sliep uitstekend en snurkte tevreden over de knusse nabijheid.
Hij was niet boos op mij, hij nam me niets kwalijk, terwijl ik het toch was geweest die hem gebracht had.
De dag erna at hij met smaak van het aansterk-eten, aangelengd met wat warm water tot een geurige massa mousse.
Hij hield zijn kop recht.
De dag erna ook al.
Brokjes waren het spannendste, want hard en zo’n operatie is nogal wat. In mijn logboek lees ik:
Dag #6 van herstel. Leek te willen dat ik bij hem bleef toen hij brokjes at en ik zag: soms scheef, soms verplaatst hij een brokje, soms kraakt en eet hij goed.
Zo wilde Bert het: brokjes eten terwijl ik erbij bleef. Dat deed ik dus, want een kater die om steun vraagt, die weiger je niet. Aaien leidt tot eten, het is een universele wet.
Geleidelijk hernam het gewone leven zich, alsof het nooit anders was geweest. Op zondag 23 december noteerde ik: ‘Bert at 40 gram brokjes. Hij gaapte gisteren in mijn gezicht en ik ademde het in en alles leek gewoon.’
Ja, alles leek gewoon.
Maar het kleine busje met de tanden herinnerde me eraan hoe breekbaar het gewone leven was. Dus dat borg ik op, uit het zicht.
Wat je niet ziet, dat is er niet.
Ziezo, de dagen waren weer goed.
Lieve mevrouw Bert,
Het is zoooo herkenbaar!!!
Maar het heet “echte liefde”
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
ja, dat was het ook, en als er niks gebeurt dan is het een oceaan vol heerlijkheid om in te zwemmen, maar als er wel wat gebeurt…
Mevrouw Bert,
Ik herken dit ook zo. Je hebt totaal geen rust als hij in de kliniek is en je vindt het vreselijk om hem daar alleen achter te laten. Het duurt een eeuwigheid in je gevoel dat ze bellen dat je hem weer kunt ophalen.
Lieve groet ook van Figo🐈⬛
Zo is dat precies mevrouw Figo, dat achterlaten was zo moeilijk. En dan alleen weg gaan wetende het wachten begint nu, en hoe jezelf geen enge cerhalen gaan vertellen, dat was ook nogal moeilijk.
Doorie is maar 1x opgenomen geweest. Voor zijn jeweetweloperatie. Ik voelde me zo angstig en ook gemeen. Angstig omdat de “operatie” de ziekte waar zijn broertje aan overleden was naar boven kon halen. Ik wist dat de ingreep nog geen 5 minuten duurt. Ik mocht doorie gelukkig eerder ophalen omdat hij “niet zo lief” was. Hij greep alles en iedereen 😂😂
Thuisgekomen was hij weer de allerliefste katerman op zijn manier.
ooo mevrowu Dorus wat een emotie is dat, dubbel angst eigenlijk wetend wat er ook nog kan gebeuren. En Dorus wist al gauw waar hij wilde zijn, en dat was thuis. Slimme jongen is het toch.
Lieve mevrouw Bert,
Ja, de gebitsbehandelingen zijn een verschrikking. En wat bijzonder eigenlijk dat Bert het allemaal zo rustig doorstond.
Hier was Pop na de eerste keer zo bang geworden voor alles wat met dierenarts te maken had dat hij een half jaar na de behandeling nog steeds naar buiten rende als wij onze jas aandeden. Vreselijk.
Mol was de dag erop altijd weer dezelfde Mol als altijd, en bij Kever viel het gelukkig ook mee.
Maar ik hoef het woord “tandsteen” maar te horen of ik zou al zelf zonder verdoving mijn hele gebit laten trekken als dat zou voorkómen dat een geliefde kat iets moet ondergaan.
Kan me voorstellen dat de foto’s niet hielpen… ook al ligt Bert lekker warm ingepakt, je ziet dat er iets aan de hand is. Dan wil je er natuurlijk meteen heen!
Dank weer voor deze mooie herinnering aan Bertje.
Mevrouw Kever, die ook wat kattentandjes in bezit heeft 😉
o, dus mevrouw Kever heeft ook kattentandjes. Ik kom het busje soms tegen en dan rammel ik er even mee. Dat brengt de herinnering weer wat terug. Wat geweldig weer van Mol, zo onverstoorbaar kennelijk en dn die arme Pop, uitleggen kan niet, jas elders aandoen is het enige dat erop zit en hopen dat het niet opvalt.
Mevrouw Bert,
Het is zo herkenbaar!
Je voelt je zo machteloos als je Bert achter moet achterlaten bij de dierenarts, ook al is het voor zijn eigen ebstwil.
Het liefst zou je het zelf willen ondergaan, maar helaas kan dat niet.
Gek hoe dieren soms zo flexibel zijn, terwijl wij mensen dan in de paniek schieten als ze van de dierenarts terug komen.
Vind de verhalen over Bert mooi om te lezen, een herinnering aan een lieve dappere stoere katerman!
Pootje van Tommy!
Goed gezien Tommy dat is een groot verschil. Bert nam het zoals het was, en ik dacht wat-als zus en wat als zo, daar werd ik niet rustiger op. Bert snurkte ook zo heerlijk, hij lag er niet wakker van. Ik wel. Pootje van mij terug.
Lieve mevrouw Bert,
ik herinner me deze operatie van Bert nog goed. De spanning maar zeker ook de foto’s waarop Bert klein en kwetsbaar leek. Loes was de hele dag nerveus want zij had erfaring. Zij heeft in haar leefe 3 grote tandenoperaties gehad en iedere keer leek de wereld een dag stil te staan. Ze was steeds heel dapper, Bert was ook heel dapper. En wat fijn dat hij aaien zo stimulerend vond. Zo Saame, zo fijn…
Ja dat gevoel van achterlaten van je lieverd is misschien wel het moeilijkste gevoel wat in een split second een onuitwisbaar gevoel achterlaat. Ik kan het hier voelen.
Dank voor dit mooie verhaal met liefde voor Bert in iedere letter,
Liefs mevrouw Loes
Ach mevrouw Loes, dat weet ik dan nog weer, hoe Loesje er steeds was voor Bert met bemoedigende woorden (of streng als ze dat nodig vond) en ze wist zo goed wat het was, zo’n operatie. Wat een bijzonder stel was het ook, een tijdperk eigenlijk, jaren met elke dag een berichtje vol liefde, een heerlijkheid.