Lucky en zijn nieuwe ferhaal over Krullieland

Hoi lieve allemaal, deze keer heb ik niet super veel spannende dingen meegemaakt in de tuin want ik ben niet zo vaak buiten geweest. Daarvoor was wel een reden natuurlijk. Het is niet dat ik niet naar buiten mocht, maar ik wilde het liever niet. Kijk, ik ben natuurlijk een kat en de meeste katten, daar ben ik geen uitzondering op, houden van warmte. Ik ben zeker wel te porren voor een warm mandje of een zachte plaid waar je jezelf helemaal in kunt rollen zodat je het lekker warm krijgt en ook warm blijft.

Warm

Sterker nog, mijn vrouw heeft zo’n blinkend ding met een dop erop en daar doet ze soms warm water in. Zachte zak erom en het is me toch lekker warm om daar tegenaan te gaan liggen. Eigenlijk is het ding voor haar maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet gebruiken kan. We delen het gewoon, dat is prima. Zij aan de ene kant er tegenaan en ik aan de andere kant.

Tuin

Maar goed, op de dag voordat ik de vorige blog had geschreven en deze naar mevrouw Olliebert verstuurde, zag mijn tuin er ’s morgens ineens heel anders uit dan anders. Ik vond dat best wel vreemd om eerlijk te zijn want dat hadden we hier nog niet eerder meegemaakt. Het is zoiets als Kever pas ook vertelde: de seizoenen komen en gaan en dan verandert er steeds wat. Toen we hier in Krullieland kwamen wonen, was het warm en scheen de zon veel. Er waren toen nog veel bloemen en blaadjes aan alle bomen en struiken maar ook die verdwenen langzaamaan toen het herfst werd. Dat kende ik nog wel van waar we eerst woonden natuurlijk. Er was hier zelfs een dag een super harde woei (nou denk ik dat ze die Bert noemden toen maar dat was beslist toch niet mijn sterrenvriendje Bert zeker die hard zat te blazen?) en toen vielen er super veel blaadjes naar beneden. Het sneeuwde blaadjes noemde mijn vrouw dat. Bij mijn blogvriend Japie was er ook al zo’n storm op visite gekomen maar die had weer een andere naam.
Maar wat later viel er andere sneeuw. Echte sneeuw dus. In de nacht was er al aardig wat gevallen maar ik slaap eigenlijk altijd op zolder in een mandje en had dat nog niet gezien. Toen ik ’s morgens naar beneden kwam, was heel mijn tuin wit. Echt helemaal dus. Alle struiken, het lekkere gras, de stoep…echt alles zag er ineens heel anders uit. Dat was heel mooi en bijzonder om te zien maar ik ging niet naar buiten hoor. Mij niet gezien want dan krijg je ijskoude pootjes. Mijn vrouw moest die dag brokjes gaan verdienen en had heel dikke sokken aangedaan en nog extra meegenomen. Dan weten jullie dus wel hoe koud het is.

Binnen

Ik heb, samen met de rest want die bleven ook lekker bij de warme plaat liggen, eieren voor mijn geld gekozen en ben binnen gebleven. Toen alle witte vlokken weer weg waren, leek het trouwens ineens wel lente want toen waren er een paar super warme dagen. Soms snap ik er niet veel meer van maar toen ging ik wel weer buiten. Even kletsen met konijntje Jip en het spoor volgen van mijn nieuw verworven kattenvriendje dat steeds in de tuin komt. Dat is ook belangrijk om te doen. Uiteraard sla ik geen enkele keer een bezoek aan de buurman over want zijn tuin is ook interessant. Een beetje stout ben ik wel een keertje geweest. Mijn mensen stonden op het punt om te gaan en ik zat op de trap. Toen deed mijn man de voordeur open en schoot ik naar buiten. Meteen weg natuurlijk. Dat zal ze leren om weg te gaan zeg. Ik was wel snel weer thuis en omdat ze blij waren dat ik zelf teruggekomen was, kreeg ik ook lekkers. Dat is toch een prima deal zeker?
Hier in de straat komen steeds meer lichtjes bij alle huizen en ook in de tuin. Dat heeft te maken met dat het over een paar weken al Kerst is maar ik moet zeggen dat ik dat zeer gezellig vind en alles ziet er nu beter uit met al die lampjes. Ik heb intussen ook een nieuwe slaapplek gevonden op de bank. Daar liggen veel kussens en een warm deken waar ik lekker in, op of zelfs onder kan gaan liggen. Ik raad het iedereen aan om dat te doen. En zeker samen met je mens of mensen. Dat is ook nog veel gezelliger ook!

Knuffels van Lucky
PS bij de volgende blog is het al bijna kerst. Ik hoop dat iedereen dan lief voor elkaar is, maar dat kan en mag nu natuurlijk ook al want dat is heel erg belangrijk!

Kever heeft een mening over iets moeilijks

Zelf find ik dat ik een hele slimme jongen ben, een katerjongen die ALLES snapt, maar folgens mijn mensen zijn er best veel dingen die ik NIET snap, en dat geeft helemaal niets zeggen ze, ze finden mij presies goed zoals ik ben, en ikzelf find dat eigenlijk ook wel, bofendien kan ik sommige dingen niet feranderen want ik ben en blijf nau eenmaal altijd Kever.

Ferdrietig

Hier was ik ferdrietig.

De weereld is soms voor mij te snel en te veel, ik begrijp dan niet meer wat er gebeurt en ik kan het niet meer bijhauden, dat zijn de moomenten dat ik merk dat ik anders ben dan andere katten en daar foel ik me ferdrietig en onzeeker over, mijn mensen merken dat ik me zo foel omdat ik op zo een mooment op de grond ga liggen, met mijn hoofd naar beneeden.

Het is best moeilijk om dit zo te fertellen, maar ik wil eerlijk zijn in mijn blogs, misschien dat andere katten er ook iets aan hebben, want we zijn SAAME, niet alleen als alles goed gaat maar ook juist als het niet zo goed gaat.

De afgeloopen week was er weer zo een tijd dat ik het allemal niet meer kon snappen, Pokon werd me ineens te veel, hij kwam steeds maar binnen en krabte oferal en maakte mijn speelgoed kapoo, hij is zo snel en kan alles en durft alles, ik kon het niet meer hendelen en ging daarom maar op de grond liggen, ik wist het niet meer en ik was helemaal van mijn slag, gelukkig zagen mijn mensen dat meteen, en tilde mijn vrouw Pokon op en zette hem weer op het dak, dat moest ze nog twee keer doen en toen bleef hij weg.

Mijn beenen

Ik kreeg heeeeeeel veel knuffels en kusjes van mijn mensen, maar mijn motor was kapoo, en die ging nog meer kapoo toen ik de folgende dag pijn kreeg in mijn linkerbeen, mijn been deed ZO een pijn dat ik ging grommen toen mijn vrouw het aanraakte, ze schrok er van en vroeg aan mijn man om me op te tillen zodat ze kon kijken of ik gewond was maar dat was niet zo.

Het kwam weer doordat dat mijn beenen ferkeerd aan mijn lijf zitten, ze zitten scheef, dat had Bolle ook, en als je auder wordt ga je steeds meer scheef loopen en dat doet dan af en toe pijn, dat hebben mijn mensen me uitgelegd want zelf wist ik niet dat mijn beenen anders zijn dan bij andere katten, ik heb ze altijd zo gehad, voor mij zijn ze heel normaal en daarom snap ik niet waarom ik ineens pijn heb.

En daarbij was het ook nog steeds aan het reegnenen, nau ja!!, ik fond er allemaal niets meer aan, ik was er zelfs een beetje deeprosief van, mijn mensen maakten zich zorgen, maar we kennen elkaar heel goed en ze snapten dat ik me klein en eenzaam foelde en dat het me allemaal bij elkaar tefeel was geworden.

Felletje

Ik heb pillies tegen de pijn gekregen, en na een half uurtje ging ik weer spinnen en foelde me een stuk beeter, maar nog niet helemaal, het is niet meteen foorbij, zoiets blijft altijd een beetje hangen bij mij, het waren dus niet zo een fijne daagen, ik bleef een beetje sip en mopperig, niet de hele tijd hoor, maar ik zat niet lekker in mijn felletje, zo noemt mijn man dat, en daarom heb ik ekstraveel knuffels en kusjes gekregen, mijn mensen hebben me heel veel geborsteld want daar hau ik van, en we hebben binnen gespeeld met pluusjen muisjes en de feeren, en daardoor foelde ik me weer beeter.

Mijn vrouw zegt dat ik best af en toe een beetje mag mopperen, dat doet zij ook wel eens, en dat find ik ook, niemand kan tenslotte de hele tijd frolijk zijn, het is niet altijd feest, en zelfs als het wél altijd feest zau zijn zau je dat niet meer merken, het hoort bij het leefen dat je je weleens ferdrietig of niet fijn foelt, gelukkig foel ik me alweer Kever die bijna alles snapt, en als jullie dit leezen ben ik hopelijk gewoon weer Kever die ALLES snapt, en Kever die frolijk is, dat gaat wel lukken hoor, ik ben toch Kever!!

***

En ik tetter gewoon door voor vreede, ook als het reegent of als mijn been pijn doet!!

Joep en zijn ervaring met Sinterklaas

Nou, ik hoop dat jullie deze nieuwe blog allemaal nog gewoon op je eigen vertrouwde plekje voorgelezen krijgen of zelf kunnen lezen, en dat niemand met Sinterklaas naar Spanje is vertrokken…

Vorig jaar in december was ik een klein kittenkatertje van net geen acht maanden oud en kwam ik nog niet buiten. Ik kende dus helemaal geen andere katten die mauwden over Sinterklaas en Zwarte Pieten, en ik wist werkelijk waar helemaal niet van hun bestaan af, omdat in mijn huis geen kleine kinderen wonen waar Sint en Pieten langs komen. En ik kreeg eigenlijk elke dag al wat lekkers en af en toe een nieuw speeltje, gewoon van m’n personeel dat bij me in huis woont, zonder dat ik ooit van Sinterklaas gehoord had.

Buurtkatten

Maar dit jaar was het anders, omdat ik de buurtkatten buiten hoorde mauwen dat hun hele huis op stelten stond. Overal lagen sinds een week of wat kartonnen dozen waar ze niet eens in mochten gaan liggen, inpakpapier dat ze niet mochten scheuren, cadeautjes die duidelijk niet voor katten bedoeld waren en alle tweebeners deden heel geheimzinnig.
En ik snapte daar niks van, want bij mij thuis was alles nog gewoon, zoals altijd. Gelukkig legde een buurkat uit dat er elk jaar een feest is op 5 december, vooral als er ook kindjes in huis wonen. Dan komen er ‘s avonds vreemde tweebeners, die er heel anders uitzien dan ‘t eigen personeel, en die gooien handen vol met vreemd ruikende mislukte bolletjes door de kamer heen, waar de kindjes dan achteraan rennen om die te pakken te krijgen en op te eten. En het is dan een enorme herrie in huis mauwden ze, dus dan maakten ze altijd liever dat ze weg kwamen.

Door de wijk

Afgelopen donderdag had ik met een paar buurtkatten afgesproken om na ‘t eten een wandeling door de wijk te gaan maken en bij alle huizen waar ‘t licht aan was naar binnen te loeren. En de buurkat had gelijk, het was druk in sommige woonkamers. Vrolijke muziek, lachende grote tweebeners en dansende kleine tweebenertjes. ‘t Zag er allemaal best wel heel gezellig uit, maar ik was blij dat ik met m’n vrienden lekker buiten stond omdat ik gewoon niet zo van al die drukte hou.
M’n buurkat mauwde dat er later die avond, als we weer naar huis zouden gaan, ook vast wel een katdootje en iets lekkers voor ons zou zijn, maar dat iedereen nu eigenlijk liever buitenshuis bleef tot het binnen weer rustig was.

Thuis

Gelukkig was het droog die avond, maar na een uurtje of wat begon ik toch kouwe poten te krijgen. En daar hou ik niet van, dus ik nam afscheid van m’n vrienden en ben maar weer naar huis gelopen. Ik had wel trek in een paar brokjes, en m’n personeel was toch nog wakker want ‘t licht in de woonkamer was nog aan. Voor de zekerheid heb ik eerst even vanaf de tuintafel naar binnen zitten gluren of er écht geen drukte bij mij thuis was, maar m’n personeel zat gewoon lekker rustig in de bank en alles zag er vertrouwd uit.
Al snel ging de tuindeur open en na m’n vaste ritueel van eerst binnen aan de krabpaal m’n stiletto’s even aanscherpen werd ik opgepakt en kreeg ik een heleboel knuffels van Senior en werden m’n pootjes lekker opgewarmd in z’n dikke trui, terwijl Junior met snekkies voor me aankwam. Nou, dat was even rielekst thuiskomen, en snekkies zijn natuurlijk altijd nóg lekkerderderder dan m’n alledaagse brokjes.

Schapenmuis

Dat was nog niet alles, ik kreeg ook nog een pakje in m’n poten gedrukt. Nou ben ik zelf wat onhandig met pakjes openmaken, dus m’n personeel hielp een beetje mee en maakte het papier aan één kant voor me open. Ik stak m’n neus erin, want er kwam me een heerlijke lucht tegemoet die ik gelijk herkende: kattenkruid!
‘t Duurde niet lang voor ik het hele pakje open had en er een muis met een heel raar vachtje uit kwam. Volgens m’n personeel was dit een Duitse Schapenmuis, een soort die in Nederland best wel zeldzaam schijnt te zijn, maar over de grens veel voorkomt.
Nadat ik er een tijdje mee gespeeld had en de nieuwe muis helemaal goedgekeurd was, ging ik op zoek naar m’n oude grijze huismuis. ‘t Leek me best een goed idee om die twee kennis met elkaar te laten maken. En dan kon ik ze vannacht allebei meenemen als ik op ‘t grote bed ging slapen.

Muis

Maar hoe ik ook zocht, m’n oude muis was nergens te vinden! Terwijl ik toch zeker wist dat ik ‘m de laatste keer onder de eettafel had achtergelaten. Zelfs m’n personeel heeft mee lopen zoeken, maar zonder resultaat.
Nu heb ik m’n nieuwe muis maar als lokmuis op de bank gelegd, en ik hoop elke keer als ik de woonkamer inkom dat ik dan twee muizen aantref. Maar ook vanmorgen lag de Schapenmuis moederziel alleen op me te wachten.
M’n personeel heeft beloofd om me de komende dagen te helpen zoeken, meubels te verschuiven en alle kasten en lades na te kijken. En als we die grijze muis dan nog niet gevonden hebben, ga ik ‘m toch als vermist aanmelden.
Of weet iemand van jullie het adres van Sinterklaas in Spanje?

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Hierom speel ik muis onder de krant

Als jonge binnenjongen speel ik elke dag, weeges ik heb eenerzjie en het is ook voor mijn geestelijk gezond, en daarom kan ik niet de hele tijd hetzelfde speele en ook is het zo dat ik nou gewoon meer kan en snap van speele.

“Kom eens Ollie,” zei mijn vrouw, “er is een nieuw spelletje.” Dus ik erheen, weeges ik wilde weten wat er is en waarom ze roept, ik ga alteit weeges ik ben nieuwsgierig.
“Het heet muis onder de krant,” zei ze. Ik kijken. Niks te zien. Er lag gewoon een platte krant op het tapeit. En net toen ik dacht ik heb liefer dat ik kan rennen, toen bewoog er iets onder de krant.
Wat? dacht ik. Of ik dacht niks weeges alles in mij keek van watnou, watnou.
Er bewoog weer iets.
Heel langzaam.

En ik BAM  met mijn poote erop. De krant scheurde, dat geluid is ook spannend. KRRR dat geluid kwam meteen in mijn kop.
Het is dus heel anders dan muis onder de lap. Dat speel ik al lang niet meer, je hebt dan geen geluid en geen scheuren. Dus het is te gemakkelijk geworden en gemakkelijk speele dat doe ik alleen als ik moe ben, dan speel ik muis in de pantoffel. Want daar kan ik bij blijfe liggen.

Muis

Mijn vrouw zegt, muis onder de krant speele is foor wanneer ik spanning heb en die moet uit me dan heb ik andere spanning nodig daarom is het. Het is teerapie. Spel-teerapie. Dat zegt ze.
Ik find speele is speele.
Maar als het onder de krant beweegt dan doe ik BAM. En dan steeds weer tot de krant helemaal aan stukken is. Het is ook met dat ik een aanloop neem en op de krant spring en dan weer nieuwe stukken scheur. Als ik de muis heb ga ik er eefe mee rollen, je wilt toch weete van ik heb gewonnen, maar daar gaat dit eigenlijk niet ofer, wel over goed kijken van waar is de muis en dat ik dan het gefoel heb van NU springen, NU en dat doe ik dan ook.

Rust

Als de krant helemaal stuk is, dan gaan die stukken in een doos en dan speel ik muis tussen de krant. Ook met een aanloop en dan BAM erin, en dan schuift de doos weg en ik ook, dat is zo spannend, ik wist niet dat het bestond.

En helemaal erna heb ik meer rust in mijn kop en dan hoor ik “Goedzo Ollie”, ja dan foel ik me toch anders dan ervoor, eerlijk waar.

Bert ontdekt de poezenlimonade (9)

Meestal zag ik Bert niet drinken, wat juist goed was, zeiden alle kattenwebsites, maar naarmate in de zomer de temperaturen stegen, stonden diezelfde kattenwebsites vol met waarschuwingen. Drinken, drinken, drinken.
Ja, maar hoe dan, dacht ik.

Opties

Ik dacht aan een waterfonteintje. Zo’n mooi klein geval voor in de huiskamer. In de dierenwinkel zag ik de prachtigste modellen, alleen, er was een bezwaar. Het geluid. Vooral wanneer ik mijn oor dichtbij hield, hoorde ik het brommen, gonzen of anderszins, en dan wist ik het al. Rare geluiden, daar werd Bert zenuwachtig van. Geen fonteintje dus.
Van de waterkraan drinken was evenmin een optie. Herhaaldelijk had ik bij een gezellig ingericht aanrecht gestaan, met uitnodigend op de dikke handdoek kloppend, in de hoop dat hij zou springen: “Kom dan.” Geen enkele keer.
Bij de snel optredende angsklachten kwam ook, dat Bert van zichzelf een moeilijke drinker was. Begon hij, dan was de minste storing fataal. Tegen hem praten kon niet en een beweging maken was evenmin aan te raden.

Ingeving

Maar ja, in een hete zomer moest er toch iets gebeuren. Vermoedelijk kwam de ingeving van Boven, want op een dag wist ik het.
Een beetje snek op een bordje. Een beetje veel water erbij. Roeren. Dit alles met een feestelijke stem de huiskamer indragen en daar met blijheid neerzetten.
Emotie. Presentatie.
Bert keek eens naar mij.
Naar het bord.
“Heerlijk Bert,” jubelde ik.
Hij rook. Ik knikte. Hij dronk. Ik zat stil.
Erna kwam de felicitatie-knuffel en vervolgens ging Bert tevreden over het leven een dutje doen.
En ik voelde me wat geruster.

De dag erna, weer tropisch, dronk Bert weer van de poezenlimonade. Natuurlijk met een andere snack erin, maar in de keuken had ik variaties en smaken voor maanden op voorraad. Dat wist hij natuurlijk. Had hij op weer een hittedag geen trek in kip, dan kwam er vis, en andersom ook.
Gewoon water hoefde hij niet meer. Ja, wie hoeft dat wel, als er poezenlimonade bestaat?

De video is uit 2018. Bert is hier al senior, ongeveer 11 jaar.