Minnie heeft het gezellig thuis

Op de dag met de zater er in ging Frau al froeg weg. Ikke had dus het rijk alleen. Nou is dat ook wel eens fijn. Dan kan je als kat lekker je eigen gang gaan zonder dat je mens op je zit te letten. Of dat ze je wilt aaien eksakt precies als jij net zo lekker ligt te droome.

Ikke heb me prima furrmaakt. Fensterbank kontrole gedaan, naar de foogultjes kek kek kek gedaan, tegen de wind gemauwd. Natuurlijk ook uitgebreid geslapen lekker opgekruld op de groote mensenmand. Wat brokjes gesmikkeld en paar slokjes gedronken.
Toen het wiekentsnek tijd begon te worden ging ik foor het raam zitten. Zou Frau al komen? Of zou het weer laat worden zoals soms gebeurd als ze weg is. Soms denk ik wel eens dat ik ook een telefoon moet krijgen. Een catfoon met grote knoppen. Zodat Frau mij kan appen als ze wat later is. Dan hoef ik niet foor niks in de fensterbank te gaan zitten wachten. En dat ik als ik dan knor knor in m’n buikje foel ik ff wat brokjes ga eete ie pee vee op m’n snek te wachten.

Eigen foon

Oh enne dan kan ik haar natuurlijk ook appen. Als ik find dat m’n brokjesbakje te leeg is. Als ik een noepie wil. En nog een. En nog eentje. Wat zeg je Frau? Oh zij find het een minder goed idee. Ze is bang foor catspam. Van mij. Miauw hihi dat ehh tsja zou best kunnen ja. Dus ik denk dat ik niet mijn eigen foon krijg.
Terwijl ik zo foor het raam zat te wachten begon het te regenen. En niet een beetje. Neee echt best wel feel druppels. Of zoals tweebeners het op zijn Engelands noemen reening cats ent dogs. Ik zat net te hopen dat ze een muts ofzo bij haar had toen ik de poort open zag gaan. Oh jee geen muts bij haar. Dat zag ik meteen.
Ze deed snel de poort op slot en kwam naar binnen. Meteen sprong ik fan de fensterbank en ging ik naar haar benen toe om daar wat liefe kopjes tegen aan te geven. Om te zeggen miauw fijn dat je er weer bent. Maar ook om te laten merken dat ik het sielig foor haar fond dat ze een klein stukje in de regen moest lopen. Dat vond ze heel lief van me. En ze furrzekerde me dat het maar een klein stukje lopen was vanaf de bushalte.

Samen

Nadat ze haar buitenfagtje had uit gedaan en tas neergelegd ging ze op de bank zitten. Snel kroop ik bij haar op schoot. Ik gaf haar nog wat kopjes en zij gaf me nog wat aaitjes. Find je het leuk om saame de footoos van vandaag te kijken liefe Minnie? Miauw zei ik. Mag ikke eerst m’n wiekentsnek? En follegens mij moet jij ook nog aafondeete. Ze moest een beetje lachen. Oh ja dat is ook zo. Wat goed fan jou Minnie dat je daar aan dacht.
Zo trots als een pauw dat ik daar opgelet had liep ik met mijn staartje fier omhoog naar de keuken. Ze deed m’n wiekentsnek op mijn schoteltje en ging haar eigen brokjes maken. Daarna dribbelde we allebei terug naar de bank. Zij ging weer zitten en ik kroop weer op schoot. Miauw mauw laat maar zien die footoos ikke ben er klaar voor.
Zo zaten we saame gezellig te kijken. Tot dat… He wat was dat nou? Ik moest er een beetje van miauw grinniken. Frau ga eens een foto terug? Oh wat is er dan, wat zag je. Dus ik half miauwend half lachend uitleggen wat ik op die ene foto zag. Een tweebener furrkleed als kat. Frau keek me aan. Ze froeg me waarom ik lachte. Nou miauw hihi ikke ga toch ook niet furrkleed als tweebener daarheen? Ze furrtelde me dat sommige mensen dat leuk finden om te doen. En dat als een kat of hond zich wil furrkleede als tweebener dat dat gewoon moet kunnen. Ja miauw dat isse eigenlijk ook wel zo. Iedereen moet gewoon doen wat ie zelf het fijnste find. En daarmee besloot ik me eens lekker op te krullen op Frau haar schoot om een beetje te gaan slaape.

Nou dit was het weer foor deese keer. Tetter tetter ik tetter nog altijd heel hard mee foor freede!

Pootje van Minnie

Lucky ontmoet een poes in Krullieland

Hoi lieve allemaal, vorige keer had ik toch verteld over dat ik uit de tuin geweest ben he? Nou, dat heb ik in de tussentijd weer een paar keer gedaan maar het is best koud en soms valt er miezerregen dus dan zie je mij ook niet zo veel en zeker niet heel lang buiten hoor. Dan is het binnen een stuk beter vertoeven moet ik zeggen. Ik kan vanaf binnen ook veel zien en dan zit ik lekker boven de warme plaat dus dat is aan echte aanrader met koud weer. Gisteren was er hier zelfs sneeuw, maar daarover vertel ik later meer.

Vensterbank

Vorige week lag ik een keertje rustig te doezelen op de bank in de kamer. Nieuwe gebruikte bank noemen ze het ding hier maar ik moet zeggen dat je er prima op kunt relaxen. Maar goed, ineens zei mijn vrouw iets over Dropje…tenminste dat dacht ik toch. Wat denken jullie dat ze toen deed? Ze pakte me pardoes op van de bank en zette me op het zachte kleedje op de vensterbank. Nu ja zeg, ik schrok er zelfs een beetje van want als ze me oppakken dan is het meestal omdat je in de mand moet naar de witte jas maar dat was deze keer niet het geval gelukkig. Dat zou me ook verbaasd hebben want mijn man was er niet en beter nog, het blik op wielen stond er niet. Nu weet ik niet waar de witte jas hier woont maar jullie denken toch niet echt dat ik op de fiets meega natuurlijk.

Tuin

Maar goed, ik werd dus op dat kleedje gedropt. Op zich niks mis mee maar ik snapte even niet zo goed waarom dat was. Tot ik in de tuin keek want mijn vrouw zei dat ik dat toch even moest doen. Eventjes begreep ik er helemaal niks meer van want ik dacht ineens Dropje te zien in de tuin. Dat kon alleen helemaal niet want vlak van tevoren was ik nog op zolder geweest en daar lag Dropje te slapen op het grote bed. Helemaal warm in een plaid gewikkeld en daar kom je niet zomaar heel snel uit en ik had haar dus ook helemaal niet voorbij zien komen in de kamer. Dus ik kijk nog maar eens keertje goed naar buiten en wat denken jullie? Zit er zomaar een vreemde poezel uit Krullieland in onze tuin! Ze zat rustig rond te kijken en ik heb de hele tijd gekeken wat ze aan het doen was. Ik heb haar gezien (mijn mensen denken dat het een poes is, ik weet natuurlijk allang of dat zo is hoor) en zij zag mij. We hebben een poosje naar elkaar zitten staren en kijken en toen ging ze weer weg.
De volgende dag is poes weer teruggekomen. Alleen was ik toen ook buiten. Ik vond het wel heel erg spannend maar mijn mensen hoorden me zachtjes miauwen en hebben ervoor gezorgd dat ik weer naar binnen kon. Ik ben niet echt bang voor nieuwe katten maar ik moet natuurlijk wel even wennen. Misschien kan ik haar de volgende keer wat snekkies aanbieden, wat denken jullie? In plaats van een poezel die op mij lijkt zoals Hannes in ons andere huis, hebben we er dus nu eentje die op Dropje lijkt. Dat is toch ook wel heel bijzonder zeker!

Spannend

Als jullie goed op de foto kijken, zien jullie ook meteen van die rare heuveltjes met grond in de tuin. Ik wist niet goed wat dat voor dingen waren en dacht misschien dat poezel er woest had staan graven. Nee, zeiden mijn mensen. Dat heeft een mol gedaan. Een wat, dacht ik? Mollen, die kende ik nog niet maar die zie je niet vaak zeggen mijn mensen want die wonen onder de grond. Dat lijkt me nogal donker persoonlijk om eerlijk te zijn maar voor mollen is dat het beste zeggen ze hier.
In mijn tuin komen ook veel vogeltjes maar er hangt ook voer voor ze zodat ze lekker kunnen smullen. Ik heb musjes gezien, meesjes en zelfs een klein vogeltje met een staartje dat recht op zijn lijfje stond. Dat heet een winterkoninkje dus hier is het dan nu ook winter zeker? Egeltjes zoals we in het vorige huis hadden zijn er (nog) niet maar misschien komen die ook nog wel. Ik zou dat wel gezellig vinden. Maar goed, er zijn veel beestjes hier dus dat vind ik super leuk en zeker ook spannend!

Veel knuffels van Lucky

PS speciaal bericht voor Japie: er zitten hier ook muizen. Heel dikke zelfs dus misschien wil hij een keertje mee komen vangen?

Kever heeft een mening over erfaaring

Mijn zomer is al weer een tijdje foorbij, na mijn zomer komt de herfst, die is er nu, herfst is met veel reegen en ook kau, de daagen zijn korter en de afonden langer omdat het steeds froeger donker is, dat heb ik al een paar keer meegemaakt in mijn tuin!, ik weet ook dat mijn tuin elke keer weer anders is, het is altijd afwachten wat ik zie als ik naar buiten ga.

Flokken

Zo lagen er een paar daagen geleeden ineens allemaal witte flokken, de hele lucht was fol van die flokken, ze fielen naar beneeden met zijn miljoenen, ze foelden kaud aan maar ook zacht, als ze op mijn haaren fielen werden ze waater, ik maakte een geluid als ik op mijn gras liep, het ging van krrt krrt krrt, en als ik achterom keek zag ik allemaal afdrukjes van mijn voeten, omdat de flokken waren gesmolten waar ik gelopen had.

Ferwerken

Ik herkende die witte flokken meteen, mijn mensen noemen die flokken SNEEJW, ze gaan buiten kijken en roepen dat het oferal wit is, ja dat ziet toch iedereen?, wat kunnen mensen toch raar zijn!, ikzelf liep door die flokken en dacht aan de eerste tijd dat ik hier woonde, er was ook van dat witte spul en ik snapte er helemaal niets van, ik mocht pas een klein stukje de tuin in en ik fond het allemaal maar raar en grieselig, het was helemaal nieuw voor me, ik keek efentjes rond en ging maar snel weer naar binnen, het was te veel om te ferwerken.

En nau zie ik die flokken en denk bij mezelf O ja!, ik heb er herinneringen aan, ik ben een echte huis-tuin en keukenKever geworden, zo heet dat, ik weet dat alles komt en dat het ook weer gaat; mijn zomer is heerlijk en zau van mij wel altijd mogen blijfen, maar ik weet dat mijn zomer weg gaat en dat er herfst komt, daar hau ik niet zo van, ik weet dat de herfst ook weer weggaat en dat er dan winter komt, waar ik NOG minder van hau, maar die gaat ook weer weg en dan komt er lente, en lente is de aanloop naar mijn zomer!, zo gaat het steeds maar door, elke keer weer opnieuw.

Het leefen

En toen moest ik ineens denken aan al mijn sterrenvrienden, eerst waren ze hier op aarde en waren we SAAME, totdat ze een ster werden en alles feranderde, maar als alles terug komt komen mijn vrienden dan ook weer terug?!!, o dat zau fantasties zijn!!

ik heb er heel lang over gedacht en wist nog steeds het antwoord niet, daarom ging ik naar mijn vrouw en froeg het aan haar, zij zei dat ik mijn vrienden wel terug zie, maar dat ze liefer heeft dat ik daar nog een tijd mee wacht, en ze legde me uit dat het net als met de zomer is: je kunt wel willen dat iets altijd blijft, maar zo is het leefen niet, het leefen gaat zijn eigen gang en wij moeten mee, of we nau willen of niet, en dat snapte ik.

De ene keer kan je ergens voor kiezen en de andere keer gebeurt iets zonder dat je er iets over te zeggen hebt, ik kan kiezen of ik naar buiten wil om door die flokken heen te lopen, maar ik kan er niet voor kiezen of de flokken er zijn of niet, en zo is het ook met mijn sterrenvrienden, ik kan kiezen om aan ze te denken en naar ze te zwaaien, maar ik kan niet kiezen om ze nu weer kan zien, ik begrijp dat, dat is omdat ik weet hoe alles komt en gaat, en hoe alles gaat en weer terug komt, op een dag is mijn zomer er weer en zie ik mijn sterrenvrienden terug, maar nu nog niet, ik moet nog wachten, dat is moeilijk maar ik kan het, omdat ik erfaaring heb en steeds meer begrijp van het leefen.

****

En ik tetter natuurlijk weer voor vreede, ik blijf net zo lang doorgaan als het noodig is!!, ik stuur Doerak zachte kopjes en mevrouw Doorie ook!

Joep over een krabpaal, eten en tactiek

Van de week is m’n krabpaal eindelijk weer naast de bank opgehangen. Je weet wel, die hele lange zak van Quapas, waar ik bijna helemaal vanaf de grond tot aan ‘t plafond in kan klimmen om een mooi overzicht te krijgen van alles. Niet alleen van wat er buiten in m’n achtertuin gebeurd, maar ik kan ook prima zien wat er op de eettafel staat en op ‘t aanrecht ligt. En dat laatste is best wel handig, omdat ik al regelmatig boven op de grote tafel m’n inspectie doe, maar ‘t nog steeds niet waag om vanaf de vloer op ‘t aanrecht te springen.

Lang

Dat komt eigenlijk door Senior. Want omdat hij heel lang is, staat het keukenblok ook een flink stuk hoger dan wat de standaard is, zodat hij niet gebukt aan ‘t aanrecht hoeft te staan. Fijn voor hem, maar tot nog toe onmogelijk voor mij. Want ik heb werkelijk geen idee waar ik op terecht kom. En dat aanrecht is ook niet zo heel diep, dus dikke kans dat ik dan, als ik er zomaar op zou springen, direct vol in de remmen moet om niet met m’n snufferd in de pollepelhouder te belanden, m’n stapel stenen etensbakjes om te gooien of door te schuiven tegen de witte tegeltjes op de achterwand. Want op zo’n aanrecht heb ik helemaal niks om m’n nagels in uit te slaan, dus dat wordt dan doorglijden tot ik ergens tegenaan bots of me in allerlei bochten wringen om gelijk weer naar beneden te springen. En heel eerlijk gemauwd, dat is me eigenlijk teveel moeite.

Taktiek

Ik hoef ook helemaal niks van het aanrecht te pikken, want ik krijg elke dag wel wat lekkers. Plus dat Junior al heeft gezegd dat als ik aan het menseneten kom, dat zij dan ook met mij mee gaat eten. En volgens mij meent ze dat écht.
Ik heb al ‘s een stukje zalmfilet van haar geruild met een strookje tonijnfilet van mij, en dat vond ze prima smaken.
En sinds ze op etiketten van mijn blikjes in m’n voorraadkast heeft gelezen dat die ook geschikt zijn om door mensen gegeten te worden, haal ik ‘t niet in m’n kop om zelf aan het eten van m’n personeel te komen. Ik kijk wel uit, dan ben ik zo door m’n voorraad heen…

Ik bedel ook nooit als m’n personeel aan ‘t eten is. Nee, ik heb een hele slimme taktiek bedacht om te laten weten dat ik soms ook wel lust wat zij op hun bord hebben: gewoon tussen hun stoelen in op de grond blijven zitten en dan bij elke hap die ze nemen heel zielig omhoog kijken. Van de één naar de ander.
Dat werkt veel beter dan op tafel springen en te proberen om eten van hun bord af hengelen, want dan word ik zonder pardon van tafel gezet en is de kans op een extra hapje helemaal verkeken.

Krabpaal

Dus ik ben heel blij dat die krabpaal er nu weer hangt. Dan kan ik gewoon heel onopvallend zien wat m’n personeel gaat maken en op tafel heeft staan. En als me dat interessant lijkt, klim ik langzaam vanaf het plafond naar beneden, loop zonder naar ze te kijken als de koelste kater van de wereld met m’n staart omhoog naar m’n drinkbak, neem een paar slokjes, knabbel wat brokjes en dan neem ik m’n positie in tussen de stoelen.
Als ik geluk heb en ‘t eten is niet gezouten of gekruid, dan lukt het altijd wel om iets in m’n eigen etensbak te krijgen als zij klaar zijn met eten. Beetje groente, of een stukje vlees of vis. Ik wil alles best wel ‘n keer proberen, want ik hou van afwisseling.
En als hun eten niet voor mij geschikt is, dan krijg ik als de tafel afgeruimd is vaak wel een paar kleine snekkies.
Dus hoe dan ook, ‘t levert altijd wel wat lekkers op. Als je maar door hebt hoe je zoiets moet aanpakken.

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Waarom ik nou anders speel

“Toe dan Ollie,” zei mijn vrouw en ze zwiepte met de muis. Ik bleef liggen waar ik lag en dat was achter het kussen. In rennen had ik eefe geen zin.

Rennen dat deed ik heel feel toen ik hier begon met spelen. Rennen nou, keihard, weeges ik had spanningen opgespaard in mijn kop en in mijn lighaam en toen ik het rennen ontdekte toen deed ik het ook. Achter de muis. Ook ofer de bank en pas ook nog ofer de trappen, gewoon oferal.
En ook als ik de muis had nou, ik bijten en rollen en van alles doen.
Ook spanningen dat snap ik fan toen.

Anders

Wanneer het gekomen is dat weet ik niet maar ik speel nou anders:

  • Ik heb ontdekt dat ik ook rustig kan spelen met muis in de pantoffel. En soms lig ik gewoon en dan doen we muis aan een touwtje dat is met een beetje rollen en een beetje vangen en dat is ook gezelliger weeges we zijn dan bij elkaar en toch is het spelen.
  • En ik heb ook ontdekt dat er bij de werktafel een klein tafeltje is en als ik daar op spring kan ik een potlood van de tafel pakken alleen dat mag geloof ik niet.
  • Op de badkamer heb ik een koord als ik daaraan hang gaat het licht aan of uit dat is raar maar nou is het koord opeens weg.
  • Soms ren ik wel maar dan is mijn gefoel erbij anders en erna kan ik ook gemakkelijker een knuffel, dat had ik eerst niet.

Rust

Folgens mij heb ik meer rust in mijn kop. Dat komt omdat ik hier aan het wennen ben, dus dat ik het leefe snap zoals het hier is. Alleen de badkamer is raar maar ik ben er elke ochtend om te kijken wat gebeurt er. En de berging daar mag ik niet op. Maar daar heb ik geen spanning van, dus dat is goed. Het fijnste is dat door de rust in mijn kop meer kan van knuffels en gezelligheid en saame-zijn, daar hou ik ook van, en heel feel misschien ben ik wel een knuffelkater maar dat weet ik niet zeker.