Katten zijn dol op aaien en knuffelen. Tenminste, de meesten dan.
Uit eigen ervaring weet ik dat er katten zijn die er niks van moeten hebben, of in ieder geval het liefst zo min mogelijk. Niet uit angst, maar gewoon omdat ze het niet nodig vinden.

Pop

De eerste kat die bij ons kwam wonen was kater Pop. Van kleinsaf aan was hij een ontzettende knuffel. Je mocht hem overal aaien en hij vond alles heerlijk. Vooral “buikie aaien” was favoriet. Er waren maar twee dingen die hij absoluut niet wilde, namelijk optillen en op schoot zitten.
Pop werd de hele dag door gekust en geknuffeld en geaaid, en vroeg daar ook om.
Hij sliep elke nacht bij ons in bed, helemaal tegen ons aangeklemd.
We noemden hem vaak ons klem-aapje.

Mol

Mol was ook een knuffelkont. Ze was de enige kat die bij ons heeft gewoond die het leuk vond om opgetild en rond gedragen te worden. Soms tilde een van ons haar op en lieten we haar zo bijvoorbeeld in de bovenste keukenkastjes kijken, dat vond ze geweldig.
Mol zat graag op schoot, en viel dan zelfs in slaap. Het toppunt van genieten vond ze het om in dekentje te worden gewikkeld. Hoe strakker ingepakt, hoe beter. Ze kon soms echt als een klein pakketje op schoot liggen.
Mol sliep graag bij ons in bed, het liefst onder het dekbed.

Bol

Bol wilde heel graag geaaid worden, maar beet of krabde in het begin. Uit angst. En tóch wilde hij het, en kwam elke keer opnieuw kopjes geven.
Toen hij ons eenmaal vertrouwde vond hij knuffelen geweldig. Als je hem maar niet het idee gaf dat hij vast gehouden werd, door bijvoorbeeld allebei je armen om hem heen te slaan.
Bol gaf kusjes, door met zijn halfopen mond langs mijn neus te wrijven. Ik gaf hem eerst drie klapzoenen op zijn hoofd (SMAK SMAK SMAK) en dan wreef hij drie keer met dat open bekkie langs mijn neus. Het was echt een kattenvariant van een kus! Hij waste elke ochtend Jeroens handen, en probeerde wel eens aan mijn haar te beginnen. Maar dat was toch teveel werk.
Vooral in de tuin, als de zon scheen, was hij een groot liefhebber van buikie aaien. We hoefden maar naar buiten te komen en hij liet zich vallen en rolde om, haha!
Hij sliep geregeld bij ons in bed, maar niet helemaal tegen ons aan.

Kever

Kever wilde ook vanaf het begin geaaid worden, maar haalde ineens uit. Of hij beet. Dat was vooral een kwestie van overprikkeld zijn.
Af en toe heeft hij dat nog wel eens, maar meestal kun je dat heel goed aan zien komen. Buik aaien mag, alleen niet altijd. Dat houdt het spannend…!
Eigenlijk zou Keef het liefs de hele dag door geknuffeld worden, non stop. Niet alleen de hele dag trouwens… in de nacht wordt er meerdere keren spiraal gespeeld voor knuffels.

Blijft dus over: Beer.

En inderdaad, dat was de kat die het niet zo nodig vond om geaaid of geknuffeld te worden. Een aai over zijn hoofd was altijd prima, maar meer hoefde niet. Als je dat toch probeerde liep hij kwakend van verontwaardiging weg.
Optillen, op schoot zitten, kammen? Geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht!
In het begin lag hij, in zijn doos, peinzend te kijken naar de bank. Waar ik zat met Mol op schoot. En Pop naast me, die op zijn buik werd geaaid. Soms was ik bang dat Beer zich buitengesloten voelde. Als ik dan naar hem toeliep en hem aaide beet hij me zachtjes in mijn hand. Om duidelijk te maken dat het voor hem ECHT niet hoefde ????

Vaak vroegen mensen ons wat er nou zo leuk was aan een kat die je niet kon knuffelen. Dat verbaasde me altijd, want ik vond Beer juist leuk OMDAT hij zo’n eigenheimer was. Er werd ook gezegd “Wacht maar, hij komt vanzelf wel op schoot”. Terwijl dat helemaal niet onze bedoeling was! Hij was al twaalf toen hij bij ons kwam wonen, en de kans dat hij ooit op schoot zou komen was nihil. Bovendien: hij was perfect zoals hij was. Een indrukwekkende en eigengereide kater, die heel wijs en zachtaardig was. Die zich overal mee bemoeide, vooral in de tuin. Die heel erg lief was voor Pop en Mol en voor ons. En die dus niet van aaien hield.

Na een paar jaar bij ons wilde Beer toch wel wat meer knuffels. Als we thuis kwamen stond hij met Pop en Mol bij de deur te wachten, en wilde dan geaaid worden. Soms kwam hij ineens kopjes geven of klom op het bureau en keek je dan aan. Dat betekende: Aandacht, alsjeblieft? We wisten niet wat we mee maakten!

Beer is nooit iemand geworden van ál te veel polonaise aan zijn lijf.
Maar hij wilde uiteindelijk als hij de kattentrap op ging, eerst van mij een kus bovenop zijn hoofd. Daar bleef hij op wachten. Ik krijg er nóg een brok van in mijn keel als ik daar aan denk.
Iedere kat is anders, en iedere kat is geweldig.

Hoe is dat bij jullie? Zijn jullie katten dol op knuffelen, of hoeft het niet zo? En mag je ze op hun buik aaien? Verwacht je van een kat dat hij of zij aaien leuk vindt?
Ik ben benieuwd!

Mevrouw Kever

De afgelopen week moest ik veel nadenken, er gebeurde van alles en ik wist niet meer helemaal goed hoe ik me foelde, ik had allemaal gefoelens door elkaar heen, de ene dag was ik frolijk en daarna ineens ferdrietig, ik was en ben natuurlijk heeeeeeeel blij dat Loes weer gesond is en dat ze terug is op de blog, want wat zauden we zonder Loes moeten?, we kunnen Loes niet missen!!, ze is de ferkering van Bertje, de mamsie van Door, de Moeder van alle Sterren, en een vriendin van ons allemaal, ze is zoooo biesonder!!!, en ik hoop maar dat ze nooit een PUNT hoeft te zetten achter haar fantastiese letters.

Voeten

Mijn mensen zeggen heel vaak tegen mij dat ik een biesonder jochie ben, bijfoorbeeld omdat ik zo groot ben, of omdat ze mijn tandjes zo mooi vinden, en mijn vrouw heeft het altijd over mijn voeten, die vind ze zooo leuk, ze zit er vaak aan of ze geeft er kusjes op, dat zijn allemaal dingen die je aan de buitenkant aan mij kan zien maar ik heb natuurlijk ook een binnenkant!, daar zitten mijn gefoel en mijn hart en mijn ferstand en mijn kaarakter, daar krijg ik ook altijd veel kompliementen voor van mijn mensen, ze vinden me heel lief en frolijk en friendelijk, en ze vinden het leuk dat ik altijd iets heb te zeggen, ik zet nooit een PUNT achter mijn tetteren.

Ik ben ook best biesonder hoor, en weet je waarom?, omdat alle katten biesonder zijn, dus ik ook!, nau denk je misschien dat als iedereen biesonder is, niemand meer biesonder is, (fieseloofies hè, dat kan ik best hoor!), maar zo werkt het niet, echt ELKE kat is een heel spesjaal iemand, iedere kat kan weer iets dat niemand anders kan, iedere kat is ferschillend en heeft zijn of haar eigen kaarakter, de een is heel slim, de ander heel dapper, en weer iemand anders kan fantasties knuffelen, de ene kat durft van alles, de andere kat kan heel veel eten, en het is allemaal biesonder, dat is het PUNT dat ik probeer te maken.

In de warmte

En toch kan je dan weer nóg biesonderder zijn, zoals poesendame Muzette was!, ze wist presies hoe alles hoorde en dat is heel belangrijk, ze was heel erg dapper: ze moest haar hele leven pillen slikken omdat ze eepilespie had, en dat deed ze fantasties goed, ze heeft veel ferdriet gehad toen haar broer Fynn en haar zus Sparkle een ster werden, ze was ziek geworden aan haar bloed en moest nog meer meediesijnen, en toch klaagde ze nooit, ze was frolijk en lief op de blog, ze dacht altijd aan anderen, en dat vind ik zo knap!, het is makkelijk om frolijk en lief te zijn als alles goed gaat, maar om het te zijn als je probleemen en ferdriet hebt dat is echt heel erg biesonder, ik hoop maar dat ik ooit op dat PUNT kom.

Er is maar 1 Muzette en ik ga haar heeeeeeel erg missen nu ze een ster is geworden, ik stuur mevrouw Mia heeeeel veel troostkopjes en zachte neusjes, elke keer als ik zonnestraalen zie denk ik aan Muzette omdat ze zo kon genieten van lekker bakken en braden in de warmte, maar eigenlijk was ze zelf een zonnetje!, nau als dat niet biesonder is!, en toch moeten we haar nau missen, en alle andere sterren ook, ik snap er niks van waarom dat zo is en ik ben het er ook helemaal niet mee eens, ik zau wel willen dat daar eens een PUNT achter gezet kon worden.

En ik blijf net zo lang tetteren voor vreede als noodig is!!!

Mijn vrouw zei forige week: Keef, misschien kun je je vrienden eens een updeet te geven over Mikkie?, ja dat is een goed iedee, het is al een tijdje geleden dat ik over Mikkie heb ferteld, dat was toen hij nog elke dag in de tuin mocht komen, dat werd mij een beetje teveel eigenlijk, en ik kreeg ook nog dat apses omdat Mikkie me een tik had gegeven, daarom hebben mijn mensen een PUNT achter die bezoekjes gezet.

Tenminste, dat DACHTEN ze, want Mikkie is er gewoon elke afond hoor!, niet meer oferdag, maar elke afond als het donker wordt klimt Mikkie stiekem over mijn gaaaas en zijn we met zijn tweetjes in de tuin, soms liggen we in het gras of we lopen een beetje rond, Mikkie weet alles van de tuin want hij kwam er al voordat ik hier woonde natuurlijk, hij fangt ook vogels en muisjes, zooo heee gewoon in MIJN tuin!, in de nacht ga ik naar binnen om te slaapen, mijn mensen doen mijn kattendeurtje dicht en Mikkie slaapt buiten, in een mand waar Bolle altijd graag in lag, als ik wakker ben en spieraal heb gespeeld maken mijn mensen mijn deurtje weer open, ik ga naar buiten, en Mikkie eet binnen mijn eeten op, nau ja!!!, dat is nog wel een moeilijk PUNT.

Mevrouw Kever

En dan hier even mevrouw Kever/Cisca.
Inmiddels hebben we ontelbare keren het gaas om de tuin hoger of strakker of juist losser gemaakt. We hebben takken weg gehaald waar Mikkie op kon klimmen, zelfs bij de buren (met toestemming natuurlijk). We hebben het gaas omgebogen zodat Mikkie niet omhoog kon klimmen. We hebben zijn mensen gemaild, en gevraagd of ze hem een paar nachten binnen willen houden. Het antwoord was “Gooi maar een emmer water over hem heen”. Tja. We hebben hem een aantal keren nat gespoten met de plantenspuit. Ik ben hem zelfs een aantal keren over meerdere daken van schuurtjes achterna gelopen om zeker te zijn dat hij naar huis ging.

En heeft dat geholpen? Nee.

We hebben ons er een tijd heel druk over gemaakt, vanwege Kever. Die liet toen duidelijk merken dat hij het niet leuk vond en werd er heel zenuwachtig en schrikkerig van dat Mikkie steeds in de tuin was.
Inmiddels lijkt de situatie zich een beetje te hebben gestabiliseerd. Mikkie komt overdag niet de tuin in. Af en toe doet hij dat wél, maar als we hem dan weer op het dak tillen komt hij niet meer terug. Want dat is een bijkomend probleem: als Mikkie eenmaal in de tuin is kan hij er niet meer uit. En het gaas is te hoog om hem daar overheen te tillen. Vandaar dat wij hem op de schuur moeten tillen. De ladder die we daarvoor gebruiken staat er nu dus permanent.

Als het eenmaal donker is is er geen houden meer aan. Dat hebben we dan ook opgegeven. We zetten Mikkie af en toe voor de vorm nog een keer terug op het schuurtje, maar binnen een paar minuten is hij al weer terug.
Hij komt alleen nog even binnen om het eten van Kever op te eten, maar Mikkie slaapt altijd buiten. Het is echt een zoon van zijn vader, die met weinig al tevreden is en gewend is buiten te leven.
We zijn er heel erg blij om dat het op het moment zo redelijk goed gaat.
Vooral ook omdat we er nu achter zijn gekomen hoe Mikkie de tuin in weet te komen. Hij heeft het ons een aantal keren voor gedaan, en ik moet eerlijk zeggen dat ik de slappe lach kreeg. We weten nu dus ook dat daar niet zo snel een oplossing voor is te vinden.
Hij past namelijk gewoon door de gaten van het gaas…

Kever heeft het laatste woord

Elke afond als het donker wordt lig ik al te wachten op Mikkie, soms moet ik er van tetteren, ik weet presies waar Mikkie de tuin in komt, als hij in de tuin is verstopt hij zich in de planten, en ik ga daar ook liggen, ik vind het niet altijd leuk hoor, dat niet, maar ik ben er aan gewend, en als mijn mensen proberen om Mikkie op te tillen om hem op het dak te zetten kruipt hij helemaal tegen mij aan, hij is zoooo klein dat hij wel een kitten lijkt van mij!, hij gedraagt zich netjes en gaat nooit op mijn stretsjer liggen, maar hij zit soms wel op mijn stoel, we zijn nog niet echt vrienden, maar we zijn al wel een klein beetje SAMEN, en dat is een belangrijk PUNT, vind ik.

Vreede

Ik duim nog steeds voor Loes, en ik tetter natuurlijk voor vreede!, en mijn vrouw roept dat als iemand nog tips heeft voor wat we kunnen doen met Mikkie dat ze die heel graag wil weten, en ik ook!!!

Van borstelen en kammen krijgt Kever nooit genoeg. Zelfs als ik klitten uit zijn vacht haal is hij aan het spinnen. Elke avond wordt hij een keer door Jeroen geborsteld, en een keer door mij. Hij zou het wel nog veel vaker willen, en soms gebeurt dat dan ook.
Omdat het eigenlijk niet goed is om een kat te vaak te kammen (je verstoort de vacht en het natuurlijke verharingsproces) doen we het altijd met hele zachte borstels. Het is meer aaien dan borstelen. En eens in de zoveel tijd wordt hij écht geborsteld of gekamd.
Alleen katten die ziek zijn, of oud, of langharig hebben het echt NODIG om gekamd te worden. En die vinden er juist vaak niks aan…

Popje

Bijna al onze katten vonden het geweldig om geborsteld te worden.
De eerste kat die bij ons kwam wonen, Popje, moest er in het begin even aan wennen maar had al gauw de smaak te pakken. We konden hem over zijn hele lijfje kammen en borstelen, hij vond alles fijn. En dat borstelen en kammen was ook wel nodig, want Pop geloofde niet in wassen. Als hij bijvoorbeeld door spinnenwebben had gelopen liet hij die gewoon in zijn vacht zitten. Sterker nog, hij was altijd een beetje beledigd als wij ze weghaalden ???? Nergens voor nodig, vond Pop.

Mol

Mol had vrij lang haar, en zag er altijd keurig uit. Maar een kammetje op zijn tijd vond ze prima. Als Jeroen dat deed, tenminste. Want de eerste jaren dat Mol bij ons woonde mocht alleen Jeroen haar kammen. Dat vond ik hilarisch. Ik hield haar ook wel eens het kammetje voor en met de vraag of IK haar zou kammen. Dan kwam er een HHHIEIEIEEJNG-achtig geluid en vloog de kam door de kamer! Dat was duidelijk, haha.
Later kon ik haar ook kammen en borstelen, maar we mochten alleen haar rug en koppie en borst kammen. Niet haar buik of pootjes.

Bol

Bol vond kammen en borstelen heerlijk. Als wij dat deden ging hij zichzelf altijd “meewassen”, door aan zijn voorpoten te gaan likken. Of aan mijn hand die ik hem voorhield. Dat vond hij het fijnste, waarschijnlijk met het idee “ik was jou, jij wast mij”.
Af en toe kreeg hij wat klitten boven aan de vacht van zijn achterpoten. Dan tilde ik zijn achterlijf een beetje omhoog, en kamde die eruit. Daar moest hij altijd heel hoog van piepen, hoe voorzichtig ik het ook probeerde te doen. Hetzelfde doe ik bij Kever, en die moet er ook van piepen. Maar klitten zijn geen lolletje, dat hebben we bij Beer gemerkt.
Voor Bol kochten we een borstel voor (mensen)baby’s om hem mee te borstelen. Bij andere borstels kreeg hij nog wel eens last van zijn huid door de pinnen. Bol had een dermate gevoelige huid dat hij heel snel krabben of krassen kreeg. Met zo’n babyborstel waren we er zeker van dat dat niet zou gebeuren. Bovendien wilde hij zó vaak gekamd worden dat zo’n borstel beter was voor zijn vacht.

Beer

En Beer? Die moest, zoals van zoveel dingen, er niks van hebben. Of het nou kammen, borstels, een handschoen, of doekjes waren; Beer wilde het allemaal niet. En dan ook echt NIET. Als je het toch probeerde begn hij te grommen. En daarna ging hij ervandoor.
Hij hoefde maar iets te zien dat op een borstel leek en hij verstopte zich in de struiken. Als je hem dan riep zat hij naar je te knipperen, en bleef veilig zitten waar hij zat.
Op zich was dit jaren geen probleem. Beer waste zich heel goed, en zijn vacht zag er mooi uit. In de lente, als hij erg verhaarde (en dat deed hij!!) kreeg hij wel eens kleine dreadlocks op zijn achterlijf. Die knipten we los als we ze voelden. Dat vond hij ook niet nodig maar dat was nog mogelijk.

Toen hij ouder werd kreeg hij steeds meer klitten achter op zijn rug. Die klitten gingen natuurlijk weer aan elkaar klitten, en er ontstond één grote klit. Met een schaar was er geen beginnen aan, en wat we ook probeerden, kammen lukte echt niet. Zelfs als ik naast Beer ging zitten met een kammetje of een doekje in mijn hand, achter mijn rug gehouden, wist hij meteen dat het mis was.

Gelukkig bleek er bij onze dierenartspraktijk ook een kattentrimster te werken.
Wij dachten niet dat het zou gaan lukken, maar binnen drie kwartier had ze onze oude man (zoals wij hem altijd noemden) helemaal gekamd. Zonder verdere hulpmiddelen!
Hij stond op een gegeven moment zelfs kopjes te geven en te trappelen op de tafel omdat hij het zo fijn vond!
Haar advies was om elke dag even een vochtig doekje over zijn vacht te halen, omdat dat een beetje op een kattentong lijkt. Dit is ons precies twee keer gelukt, daarna zag Beer een doekje in je hand en was foetsie.

Voorkeur

De katten in ons leven waren overtuigd van wat ze wel of niet wilden/willen qua kammen en borstelen. En daar hielden ze aan vast. Net zoals ze overtuigd waren van andere dingen.
Ja, daar ben je kat voor natuurlijk. Soms zou je ze wel achter het behang willen plakken, zo eigenwijs kunnen ze zijn… maar juist daarom zijn ze ook zo geweldig!
Hoe is dat bij jullie katten? Moeten ze gekamd of geborsteld worden, en vinden ze dat leuk? Hebben ze een voorkeur voor bepaalde kammen of borstels? Of moeten ze er niks van weten?

Mevrouw Kever

Deze week was het heeeeeel erg warm, er was elke dag zon en op een dag was het zo heet dat ik bijna smolt!, die dag ben ik maar binnen gebleven, in de afond was het nog steeds heel warm maar niet meer zo dat het leek alsof je in een ofen zat, ik ging weer naar buiten en ik ben de hele nacht buiten gebleven, dat was voor het eerst dus ik vond het heel spannend!, ik was niet alleen hoor, Mikkie was er ook, we hebben in het gras gelegen en een beetje geslapen, mijn mensen moesten er aan wennen dat ik buiten bleef, mijn man kwam een steeds naar me kijken en mijn vrouw kon er niet van slapen, ze had pas rust toen ik op de PUNT van het grote bed klom zefen uur in de ochtend.

Sliert

Oferdag lag ik als een sliert over mijn stoel, ik was helemaal slap en warm en zooo lang dat ik tegelijk over mijn stoel en de stoel van Bolle heen lag!, je kan alleen maar rustig liggen als er zoveel zon is, ik doesel de hele dag en pas in de afond ga ik weer beweegen, ik vind de zon fantasties, en toch kon ik niet echt genieten, ik moest steeds denken aan Loes, want Loes foelde zich ziekies, ze moest niesen van haar groonies en ze wilde niet eten en haar buik was in de war, en toen moest ze ook nog bij de dokter blijfen, voor een infuuuus, en daarom zag ik er wel uit als een lange sliert, maar foelde ik me alsof ik de hele tijd op het PUNTje van mijn stoel zat.

Want hoe kan ik nau genieten als Loes bij de dokter is?, en ik weet best dat ze dat niet fijn vindt, ik foel toch dat de famieilie van Loes zich zorgen maakt om haar?, en Bertje natuurlijk, omdat Loes zijn verkering is, en Door om zijn mamsie, iedereen die Loes lief vindt denkt aan haar, ik was er zelf nerfeus van, dan kan ik toch niet zomaar blij zijn?, ik wil graag dat al mijn vrienden altijd gesond en gelukkig zijn, logies toch, maar soms is dat niet zo en dat is een moeilijk PUNT om te aksepteeren.

Mijn hart

Al mijn vrienden hebben een stukje van mijn hart, omdat ik vrienden heb is mijn hart is nooit meer alleen van mij, als zij blij zijn ben ik ook blij en als ze ferdrietig zijn ben ik ook ferdrietig, en als ze ziek zijn weet ik niet wat ik moet doen, ik wil ze zooo graag beter maken!, maar ik ben geen dokter dus ik kan alleen maar wachten, en zeggen dat ik aan ze denk zodat ze weten dat ze belangrijk zijn voor mij, dat ik met ze meeleef, en dat je als vrienden altijd bij elkaar blijft horen, dus daarom maak ik deze letters voor Loes, dat ik hoop dat ze snel weer beter is en zich weer fijn foelt, mijn mensen hopen dat ook, en ik stuur een PUNTje van mijn hart op.