“Toe dan Ollie,” zei mijn vrouw en ze zwiepte met de muis. Ik bleef liggen waar ik lag en dat was achter het kussen. In rennen had ik eefe geen zin.

Rennen dat deed ik heel feel toen ik hier begon met spelen. Rennen nou, keihard, weeges ik had spanningen opgespaard in mijn kop en in mijn lighaam en toen ik het rennen ontdekte toen deed ik het ook. Achter de muis. Ook ofer de bank en pas ook nog ofer de trappen, gewoon oferal.
En ook als ik de muis had nou, ik bijten en rollen en van alles doen.
Ook spanningen dat snap ik fan toen.

Anders

Wanneer het gekomen is dat weet ik niet maar ik speel nou anders:

• Ik heb ontdekt dat ik ook rustig kan spelen met muis in de pantoffel. En soms lig ik gewoon en dan doen we muis aan een touwtje dat is met een beetje rollen en een beetje vangen en dat is ook gezelliger weeges we zijn dan bij elkaar en toch is het spelen.
• En ik heb ook ontdekt dat er bij de werktafel een klein tafeltje is en als ik daar op spring kan ik een potlood van de tafel pakken alleen dat mag geloof ik niet.
• Op de badkamer heb ik een koord als ik daaraan hang gaat het licht aan of uit dat is raar maar nou is het koord opeens weg.
• Soms ren ik wel maar dan is mijn gefoel erbij anders en erna kan ik ook gemakkelijker een knuffel, dat had ik eerst niet.

Rust

Folgens mij heb ik meer rust in mijn kop. Dat komt omdat ik hier aan het wennen ben, dus dat ik het leefe snap zoals het hier is. Alleen de badkamer is raar maar ik ben er elke ochtend om te kijken wat gebeurt er. En de berging daar mag ik niet op. Maar daar heb ik geen spanning van, dus dat is goed. Het fijnste is dat door de rust in mijn kop meer kan van knuffels en gezelligheid en saame-zijn, daar hou ik ook van, en heel feel misschien ben ik wel een knuffelkater maar dat weet ik niet zeker.