De hele week had ik mijn nieuwe brokjes gegeten, en ook de meediesijnsnek at ik op en eerlijk waar, artroosie of niet, ik foelde me weer beter. ’s Nachts liep ik de trap op naar boofe naar de slaapkamer dus mijn poote deden het goed, dat bedoel ik te zeggen.

Dokter

Dus toen mijn vrouw zei van Bertje, de dokter komt voor een prik, toen hoefde dat voor mij niet. Het had met de artroosie te maken, hoorde ik.
Hoezo, niks meer aan doen, dat is mijn mening.
Maar ja, dan ben je huiskater. Het gebeurt toch.

Toen de dokter in de huiskamer stond, ging ik achter de kastjes zitten.
Mijn vrouw kwam ook.
Dus ik naar boven.
Liep mijn vrouw achter me aan.
Ze pakte me op en droeg me naar beneden, RENGG een prik, ik weer op mijn eigen poote.
Zegt de dokter nog tegen me: Het is al klaar Bertje.
En ik: MEWWWW.
Dat ze ook wist wat ik erfan dacht.

Raar

Erna had ik een raar gefoel van binnen en dat gefoel werd steeds groter. Het werd zo groot dat ik niet meer zo goed wie ik was en wat ik moest doen.
Ik zat een beetje te zitten en te staren.
Ik had geen gefoel meer dat ik een staart had.
Ik lustte alleen een beetje snek.
Wat er ferder is gebeurd dat weet ik niet meer.
Van binnen was ik bijna weg.
Zo gek.

Bijkoome

Later fertelde mijn vrouw dat ik grote ooge had en dat ik in de ventilator had zitten kijken. Ook stom, zoiets doe ik nooit. En dat ze heel ongerust was geweest. En de afonddokter had gebeld.
De dag erna moest ik bijkoome het lukte heel langzaam. Ook wegens dat ik opeens niet meer zo stevig op mijn poote stond. Ik kon wel eete en ik wilde wel knuffels en mjn vrouw zei dat ik hulp van Boofe had gekregen.
Artroosie is een raar ding hoor. Een moeilijk ding. Ik kon wel weer eete en de meediesijnsnek op. Toen foelde ik me weer meer mezelf. De dag erna ook. Nou gaat het weer langzaam beter.

Aanvulling Mevrouw Bert
Bert kreeg een injectie met Solensia, een relatief nieuw middel dat bij atrose ingezet kan worden. Het remt of blokkeert de pijnprikkels. Zijn arts was er enthousiast over, gezien de ervaringen die ze al een paar jaar ermee zag in de praktijk. Groot voordeel: dit belast de nieren niet, de reguliere pijnstillers doen dat wel.
Maar Bert reageerde niet zo goed. Na de injectie werd hij mat, zeer aangeslagen en wilde even niks meer, behalve in de ventilator staren. Zo ken ik hem niet. De dierenarts van dienst vond het niet alarmerend.
De ochtend erna was Bert weer meer zichzelf, maar nog niet helemaal. Of we doorgaan met de injecties, is zeer de vraag. Zijn arts vermoedt dat het voor hem niet geschikt is.
Er is een Facebookgroep: Katten met solensia.

“Vertel het aan je vrienden Bertje,” zei mijn vrouw, en Loesje meelde van ik steun jou Bert, dus nou komt mijn ferhaal over wat er was en is met mijn gezond.

Ik ben er gewoon hoor dus dit is geen grieselig ferhaal en iedereen kan gerust ferder lezen, dat wil ik er eerst bij zeggen.

Telefoneren

Het was dus zo dat ik op een ochtend dacht ik lig waar ik lig en ik blijf gewoon liggen. Ook al wegens toen ik anders wilde gaan liggen het moeilijk ging, het lukte haast niet, mijn poote deden nee. En als ik dan van ja deed dan had ik pijn. Dus ik deed weinig.
Nou mijn vrouw zag het meteen.
Ze keek heel intens naar me dat ik wist ze denkt aan de dokter.
En ja hoor ze ging telefoneren over mij. Alsdat ik zo zwak en raar deed en niet goed op mijn poote stond en wat het kon zijn. Hele ferhalen over wat ik deed en had gedaan en nou niet, echt mijn preifussie was niks waard. Ik dacht meteen deze jongen gaat niet in een auto naar de dokter want ik blijf hier.

En toen kwam het. Artroosie.
Ik moest andere brokjes.
Ik moest meedisijn.
En mijn vrouw zei: je hebt nu ook langere knuffels nodig Bert, en daar was ik het meteen mee eens.

Beter

Toen ik de tweede dag mijn snek-plus op had, kon ik opeens weer meer.  En toen het nacht werd, ging ik naar boven en KABOEM sprong ik op het bed, mijn vrouw werd wakker en ik kreeg knuffels en ik moest keihard spinnen omdat we weer samen waren in de nacht, het kon weer, en zij was ook blij.

Dus nou foel ik me beter. De brokjes zijn gewoon, niet lekker en niet fies. De meedisijn zit in een snek en ik kan het best eete en erna krijg ik compliementen.
Het gaat niet weg, zei mijn vrouw, eerlijk is eerlijk, maar folgens mij kan ik best leefe met artroosie.

Opmerking mevrouw Bert
Bert eet nu Hill’s Prescription Diet Feline K/D +Mobility Kattenvoer met Kip, het ondersteunt ook de nierfunctie.
Ik heb Seraquin als aanvulling aangeboden, maar dat lustte hij (nog) niet.
De pijnstiller Onsior is wegens Brexit slecht tot niet leverbaar, nu krijgt hij Novacam, een week volgens dokters voorschrift.

Die ochtend keek mijn vrouw me anders dan anders aan, ze friemelde achter mijn oor, ik wist meteen dat er iets was, en toen zei ze: “Bertje, ik moet vandaag weg, zul je flink zijn nou je alleen bent?”

Flink zijn

Nou toen had ik helemaal geen zin in flink zijn. Echt waar niet. Dat moet alleen als er iets gebeurt dat je niet wil of dat je moeilijk findt en waarvan je denkt ik hoef het niet.
Alleen zijn daar hou ik niet van.
Daarfoor ben ik geen huisdier geworden.
Dat was voor het samen zijn.

Wat ik doe

Als ik alleen ben, dan doe ik mijn dingen, en dat kan ik ook wel daar gaat het niet om. Ik zit in de vensterbank en ik controleer of alles in orde is in de straat. Of ik doe een dutje net waar ik zin heb om te liggen. Met de krant scheur ik haast nooit als ik alleen ben, er moet toch iemand zijn die dat ziet en er een compliement ofer geeft, dat hoort erbij, waarom weet ik ook niet.

Soms gaat mijn vrouw een hele dag weg. Heel soms hoor. Dan zegt ze dan pas als het ochtend is maar ik merk het al de dag ervoor, dan is ze druk. Ja, Bertje is niet gek, ik snap dat soort dingen.
Een hele dag alleen is heel lang.
De straat is stil.
Met slapen ben ik klaar.
Dan ga ik meestal in de vensterbank zitten kijken of ze al terug komt.
Iets anders weet ik dan niet meer.

Gefriemel

Dus nou was ik alleen die ochtend. Ik zat op het tapijt en ik dacht waar zal ik beginnen en toen helemaal opeens hoorde ik beneden gefriemel met de sleutel.
“Ik ben er weer Bert,” zei mijn vrouw.
Dat had ik al gezien.
Ze zei iets over treinen en dat de dag anders ging en toen ging ik vast liggen en ja hoor, ze kwam erbij en ik kreeg zachte kriebels op mijn buik, en toen was ik samen en helemaal ontspannen. Dus zo was het. Uit iets moeilijks kwam opeens iets poositiefs, dat had ik niet verwacht en toch gebeurde het.