Op een morgen voelde ik me een beetje raar. Ik moest steeds plassen en dan eenmaal op de bak kwam er niks. Vrouw zag dat en hield me goed in de gaten.

In de tussentijd had ik wel in de bak gepoept en vrouw dacht dat het daardoor kwam. Maar even erna moest ik weer op de bak om te plassen en kwam er weer niks, en meteen erna weer en weer. Vrouw heeft meteen de dokter gebeld en moest meteen met mij ernaar toe.
Ik werd in de reismand geduwd… ja echt geduwd want ik wilde niet en heel snel maakte vrouw de deksel dicht. Mijn staart kon ik nog net naar binnen halen anders had hij ertussen gezeten.
Nou toen in de auto naar de dokter. Ik heb onderweg een heel hard concert gegeven omdat ik het er niet mee eens was… maar het hielp allemaal niet.

Bij de dokter

Bij de dokter werd ik op tafel gezet en meteen gewogen 5.95 kg.
Nou dat valt wel mee voor zo´n grote kater als ik.
Maar toen begon het… echt vreselijk.
De dokter pakte me vast en begon in mijn lijf te knijpen echt aan alle kanten. Maar mijn blaas was leeg.
Vrouw moet maar goed in de gaten houden of er geen blauwe plekken door mijn rooie vacht komen want dan loop ik er voor schut bij hoor. Toen dat voorbij was dacht ik: ‘gelukkig nu mag ik naar huis’. Dus niet… de dokter pakte een staafje en trok mijn staart omhoog en duwde het staafje zomaar naar mijn achterwerk in.
Nou dat ging me toch echt een stap te ver en ik verweerde me zo goed als ik kon, spartelen, blazen, grommen. Alleen hielp het niet veel want ze moest weten of ik koorts had.
Dus vrouw hield mij van voren vast en de dokter hield mijn staart omhoog, ik kon niet anders dan mezelf overgeven.
De dokter zei dat ik iets verhoging had 39.4.
En ook dat het van alles kon zijn… een ontsteking, blaasgruis, blaassteentjes maar ook stress. Zover vrouw weet is er niets veranderd en buiten om ook niets aan de hand. Toen kreeg ik een prik… dat was echt peanuts, echt niks aan hoor. Deze prik was ontstekingsremmend en pijnstillend (Novacam) en vrouw kreeg de opdracht om urine van mij op te vangen. Daarbij nog 7 dagen Novacam door mijn eten en goed opletten of ik drink en plas.
En toen… mocht ik naar huis… gelukkig ik was zo blij.

Weer thuis

Op de terugweg in de auto heb ik een extra concert voor mijn vrouw gegeven en ze was daar echt blij mee hoor.
Thuis gekomen werd mijn kattenbak (daar ga ik alleen maar op) leeg gemaakt en er werden korreltjes in gedaan. Vrouw dacht toch niet dat ik daarvan gebruik zou maken… geen haar in mijn vacht wat eraan denkt.
Dus ik dacht ik ga gewoon in de keuken op de kattenbak.
Vrouw had het gezien en dacht slim te zijn… maar ze weet niet dat ik slimmer ben. Toen ik weer op de kattenbak ging schoof ze een heel klein bakje onder me… ik zou dan in het bakje plassen en vrouw had dan een plasje voor de dokter.
Dat bakje vond ik helemaal niet erg hoor en vrouw was daar blij om.
Eenmaal klaar pakte ze het bakje onder me uit en zei gatverdarrie!
Ik had gewoon het hele bakje vol gepoept… .ik zei toch dat ik slimmer was.

Water

Vrouw heeft nu met de dokter gebeld en we moeten eerst de 7 dagen Novacam afmaken en dan erna maar weer proberen om urine op te vangen. En ook denkt ze dat het toch stress is. Want eenmaal thuis bedacht ze dat we een nieuwe drinkfontein hebben (de oude was kapot) en deze is toch anders dan de oude.
Ze heeft nu een gewone bak met water neer gezet waar alleen ik uit drink. En over dat plasje opvangen moet ik het nog maar eens hebben met vrouw.

Dopey

Hier is mevrouw Bert, om even een woordje te schrijven.  Wat een tijd heb ik achter me liggen en wat een tijd is het nog steeds nu. De dag dat Bert een ster werd, veranderde mijn leven. Leren leven met verdriet is ook leren begrijpen hoe heerlijk Bert en ik het al die jaren samen hadden. En ook wat hij me allemaal gegeven heeft aan liefde en gezelligheid en saame-zijn.
Daar was hij vooral goed in toen hij ouder was. Als jongere jongen lag zijn interesse vooral in elke dag spelen, vooral lintje onder de lap kon hij goed. Hij had veel oerkracht in zijn poten zitten, dat herinner ik me goed.

Ontwikkeling

Hoe langer ik over zijn leven nadacht, hoe meer zijn ontwikkeling me verwonderde. Toen hij bij me kwam wonen, was zijn achtergrond zozo gweest. Zwerven. Opgelapt. Weer zwerven. Ziekenboeg. Dan hier veel spanningen en veel moeten spelen. Angstklachten.
Maar we hadden elkaar nodig, hij mij om een thuis te leren voelen en ik hem voor de troost, want ik had nog veel verdriet om Tim. En op de een of andere manier, hoe weet ik nog niet, is uit dat begin een sterke en stabiele liefde gegroeid. Hoe dat kon, ga ik in het boek vertellen.

Boek

Wat ik de afgelopen tijd ook heb geleerd, is wat een bijzondere vrienden hij had. Ze staken hun helpende pootjes naar me uit in de tijd erna. En ze vertelden me keer op keer hoe bijzonder Bert voor hun persoonlijk was geweest. Dat verlegde mijn aandacht naar het heerlijke uit zijn leven. Daar gaat het om. En dat wil ik gaan bewaren in een boek, dat duurt nog even, maar het komt. Dan ga ik het vanzelf melden dus opgeven hoeft niet.

Zo leer ik weer iets bij. Verdriet mag er zijn, rouw hoort erbij, maar ik mag en wil ook kijken naar al die vreugde en liefde die er was, en dat voelen. Daar gaat het uiteindelijk om.

Saame

Nu is er ook een nieuwe website, genoemd naar het beste en mooiste woord van Bert en zijn vrienden: saame. Alles van zijn eigen website is meeverhuisd dus dat blijft bewaard. Of nou ja, bijna alles. Wie een abonnement had op de berichten-service, moet dat hier opnieuw doen. Nieuwe site, immers. Het is een technisch iets.

Op deze website is er ook ruimte voor Ollie, die sinds kort bij me woont. Voor hem is dit allemaal nieuw.  We doen het dus voorzichtig aan, stap voor stap, zo komen we ook verder.