Categorie archieven: Uit het leven van Bert

Belle en de anderen zaten opgesloten

Belle: ik heb opgesloten gezeten in de kleerkast. Vrouw ging het bed verschonen en had de kast open laten staan. Ik dacht nou daar ben ik nog nooit geweest dus ik wil er wel eens een kijkje gaan nemen. Dus liep ik rond te snuffelen in de kast en opeens ging de deur dicht.
Ik miauwen en miauwen… en toen hoorde ik vrouw zeggen ja, ja Panda ik kom naar beneden en maak je de deur open.
En ik miauwde nog van: ‘vrouwwwww ik ben het Belle, in de kleerkast’ maar het hielp allemaal niet.
En opeens hoorde ik vrouw weer in de slaapkamer en ik ben meteen voor de deur gaan zitten die open had gestaan.
En eindelijk ging de deur open en sprong ik er als een speer uit… zo snel dat vrouw schrok en een gil liet. Tja dan had ze me maar niet moeten opsluiten. Ik had een uur vast gezeten.

Dopey

Toen ik nog klein was is mijn vrouw mij in de tuin vergeten.
Opeens ging de achterdeur dicht en stond ik nog buiten. Ik heb gemiauwd en gemiauwd maar ze hoorde me niet.
Toen konden we de tuin nog uit en ik dacht ik ga maar eens in de andere tuinen kijken. Ik had wat rond gelopen en in de andere tuinen gekeken maar ik begon ook wel moe te worden. En eigenlijk was ik ook wel bang.
Na nog even gelopen te hebben kwam ik voren op straat uit en besloot om op de stoep langs de auto´s te lopen want misschien kon ik wel even onder een auto een dutje gaan doen.
Toen hoorde ik een deur open gaan en mijn naam roepen.
Vrouwwwwww… gelukkig en pijlsnel rende ik naar binnen.
Wat was ik blij dat ik de nacht weer lekker dicht tegen mijn vrouw aan kon liggen en niet buiten hoefde te slapen.

Izzy

Ik heb ook al eens een nacht in de tuin moeten slapen omdat vrouw mijn vergeten was. Het was gelukkig warm weer dus ik heb het niet koud gehad.
Net als bij Dopey ging de achterdeur deur dicht. Ik dacht nog van hij zal dalijk wel weer open gaan… dus niet. Ik ben niet zo bang uitgevallen en ben gewoon in een tuinstoel gaan liggen slapen. Maar toen ik wakker werd had ik honger en wilde naar binnen om te eten. Maar de achterdeur was nog steeds dicht.
En opeens ging hij open en wat zei vrouw?
“Izzy wat doe jij nou in de tuin?’ Wat een stomme vraag vrouw je hebt me zelf vergeten naar binnen te halen.

Moby

Ik ben degene die het vaakst opgesloten heeft gezeten in de garage.
Gelukkig dat ik niet zo bang ben uitgevallen omdat ik altijd op straat heb geleefd. Maar toch is het niet leuk om in het donker heelllll lang opgesloten te zitten.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om stiekem de garage in te glippen als vrouw hem open maakt. Ze heeft dan niet in de gaten dat ik er ook ben.
En dan opeens… bammmm de garagepoort dicht.
Ik dacht ik snuffel nog even op mijn gemak door de garage en dan gaat de poort wel open… nou dus niet.
Dus toen het wat langer duurde begon ik maar eens op vrouw te miauwen en steeds harder en harder want die poort ging maar niet open.
Na heel lang wachten hoorde ik vrouw achterom en voren mijn naam roepen en ik miauwde terug echt heel erg hard.
En toen ging eindelijk de poort open ppppfffff wat was ik blij.
Vrouw vertelde dat ik 5 uur lang opgesloten had gezeten.
Dat was wel heel erg lang.
Nu let ze altijd heel erg op als ze de garage in moet en het liefst doet ze dat als ik veilig binnen ben. Want ondanks alles probeer ik toch nog steeds de garage in te glippen als de poort open staat.

Dopey en de dokter

Op een morgen voelde ik me een beetje raar. Ik moest steeds plassen en dan eenmaal op de bak kwam er niks. Vrouw zag dat en hield me goed in de gaten.

In de tussentijd had ik wel in de bak gepoept en vrouw dacht dat het daardoor kwam. Maar even erna moest ik weer op de bak om te plassen en kwam er weer niks, en meteen erna weer en weer. Vrouw heeft meteen de dokter gebeld en moest meteen met mij ernaar toe.
Ik werd in de reismand geduwd… ja echt geduwd want ik wilde niet en heel snel maakte vrouw de deksel dicht. Mijn staart kon ik nog net naar binnen halen anders had hij ertussen gezeten.
Nou toen in de auto naar de dokter. Ik heb onderweg een heel hard concert gegeven omdat ik het er niet mee eens was… maar het hielp allemaal niet.

Bij de dokter

Bij de dokter werd ik op tafel gezet en meteen gewogen 5.95 kg.
Nou dat valt wel mee voor zo´n grote kater als ik.
Maar toen begon het… echt vreselijk.
De dokter pakte me vast en begon in mijn lijf te knijpen echt aan alle kanten. Maar mijn blaas was leeg.
Vrouw moet maar goed in de gaten houden of er geen blauwe plekken door mijn rooie vacht komen want dan loop ik er voor schut bij hoor. Toen dat voorbij was dacht ik: ‘gelukkig nu mag ik naar huis’. Dus niet… de dokter pakte een staafje en trok mijn staart omhoog en duwde het staafje zomaar naar mijn achterwerk in.
Nou dat ging me toch echt een stap te ver en ik verweerde me zo goed als ik kon, spartelen, blazen, grommen. Alleen hielp het niet veel want ze moest weten of ik koorts had.
Dus vrouw hield mij van voren vast en de dokter hield mijn staart omhoog, ik kon niet anders dan mezelf overgeven.
De dokter zei dat ik iets verhoging had 39.4.
En ook dat het van alles kon zijn… een ontsteking, blaasgruis, blaassteentjes maar ook stress. Zover vrouw weet is er niets veranderd en buiten om ook niets aan de hand. Toen kreeg ik een prik… dat was echt peanuts, echt niks aan hoor. Deze prik was ontstekingsremmend en pijnstillend (Novacam) en vrouw kreeg de opdracht om urine van mij op te vangen. Daarbij nog 7 dagen Novacam door mijn eten en goed opletten of ik drink en plas.
En toen… mocht ik naar huis… gelukkig ik was zo blij.

Weer thuis

Op de terugweg in de auto heb ik een extra concert voor mijn vrouw gegeven en ze was daar echt blij mee hoor.
Thuis gekomen werd mijn kattenbak (daar ga ik alleen maar op) leeg gemaakt en er werden korreltjes in gedaan. Vrouw dacht toch niet dat ik daarvan gebruik zou maken… geen haar in mijn vacht wat eraan denkt.
Dus ik dacht ik ga gewoon in de keuken op de kattenbak.
Vrouw had het gezien en dacht slim te zijn… maar ze weet niet dat ik slimmer ben. Toen ik weer op de kattenbak ging schoof ze een heel klein bakje onder me… ik zou dan in het bakje plassen en vrouw had dan een plasje voor de dokter.
Dat bakje vond ik helemaal niet erg hoor en vrouw was daar blij om.
Eenmaal klaar pakte ze het bakje onder me uit en zei gatverdarrie!
Ik had gewoon het hele bakje vol gepoept… .ik zei toch dat ik slimmer was.

Water

Vrouw heeft nu met de dokter gebeld en we moeten eerst de 7 dagen Novacam afmaken en dan erna maar weer proberen om urine op te vangen. En ook denkt ze dat het toch stress is. Want eenmaal thuis bedacht ze dat we een nieuwe drinkfontein hebben (de oude was kapot) en deze is toch anders dan de oude.
Ze heeft nu een gewone bak met water neer gezet waar alleen ik uit drink. En over dat plasje opvangen moet ik het nog maar eens hebben met vrouw.

Dopey

Dopey en de sprinkhaan

Ik heb weer wat beleefd en daar mag ik jullie vandaag over vertellen. Zoals jullie weten hebben wij een grote tuin. En in die tuin zijn heel veel planten en dus ook beestjes.

De beestjes

Dat zijn grote en kleine vogels en bij hun is het leuk om opeens tussen een struik uit te springen zodat ze schrikken en weg vliegen.
Mooie vlinders maar die laten we met rust.
Maar ook beestjes die over de grond kruipen, kevertjes, mieren, slakken met een huisje en slakken zonder een huisje, grote en kleine spinnen.
Maar aan die beestjes is geen lol te beleven daar kun je alleen maar naar kijken.
Dan heb je nog de altijd vervelende vliegen die steeds maar weer op en tegen je aan vliegen net als je lekker ligt te slapen.
Je moet dan altijd met je staart blijven zwaaien om ze van je af te houden… nou ja zo kom je niet aan je rust toe natuurlijk.
Maar als ik wakker ben en ik krijg er een te pakken smaken ze wel wel lekker en ze zijn heel knapperig.
En we hebben zelfs twee egels in de tuin gehad maar daar moet je niet aankomen! Ze zetten uit het niets hun stekels omhoog en dan voel je heel veel prikken in je snuit tenminste dat zegt onze vrouw.
Ik weet niet of het waar is want als de egels tevoorschijn kwamen dan moesten wij meteen naar binnen. En overdag hebben we ze nooit gezien.

Groen

Maar op een dag lag ik op het terras wat te luieren en zag ik in een plant iets bewegen dat mijn aandacht trok.
Een groot groen beest dat ik nog nooit in onze tuin had gezien!
Hij had dezelfde kleur als de plant en ik moest goed kijken want hij bleef helemaal stil zitten.
Zou hij mij ook zien? Ik had een hele tijd zitten kijken en toen dacht ik als ik nou eens met een poot tegen de tak van de plant tik?
Dus ik tikte tegen de tak maar het groene beest kroop alleen maar een stukje omhoog en bleef weer zitten.
Nou daar viel dus geen lol aan te beleven dus ik ging weer lekker op het terras liggen.
En opeens zag ik dat het groene beest op de grond hopte en bleef zitten.
Ik hem een tik tegen zijn achterste gegeven en ooohhhhh hij sprong heel hoog en kwam een stuk verder terecht.

Naar binnen

Dat moest ik aan mijn vrouw laten zien natuurlijk en ik tikte hem een paar keer tegen zijn achterste totdat hij de woonkamer in hopste.
Omdat ik ook snel de woonkamer in moest stootte ik per ongeluk een beeld om en dat trok de aandacht van mijn vrouw.
Ze kwam de kamer in en zei: ‘Dopey wat is dat?’ Ze kwam wat dichterbij en zag wat het was. Een grote sprinkhaan.
En ik vroeg haar nog: ‘Vrouw zal ik hem eens tegen zijn achterste tikken want dan springt hij heel hoog en ver?’
Maar dat wilde ze niet. Ze zei alleen maar: ‘Dopey afblijven, hij moet naar buiten.’
Meneer de sprinkhaan wandelde toen ook weer gewoon naar buiten zonder dat we hem moesten helpen.
Toen ik erachter aan ging zag ik nog net dat hij tussen de struiken en planten verdween.
Ik heb nog naar hem gezocht want ik vond hem wel aardig maar ik heb hem nooit meer terug gezien,

Liefs Dopey

In het hart

Hier is mevrouw Bert, om even een woordje te schrijven. Wat een tijd heb ik achter me liggen en wat een tijd is het nog steeds nu. De dag dat Bert een ster werd, veranderde mijn leven. Leren leven met verdriet is ook leren begrijpen hoe heerlijk Bert en ik het al die jaren samen hadden. En ook wat hij me allemaal gegeven heeft aan liefde en gezelligheid en saame-zijn.
Daar was hij vooral goed in toen hij ouder was. Als jongere jongen lag zijn interesse vooral in elke dag spelen, vooral lintje onder de lap kon hij goed. Hij had veel oerkracht in zijn poten zitten, dat herinner ik me goed.

Ontwikkeling

Hoe langer ik over zijn leven nadacht, hoe meer zijn ontwikkeling me verwonderde. Toen hij bij me kwam wonen, was zijn achtergrond zozo gweest. Zwerven. Opgelapt. Weer zwerven. Ziekenboeg. Dan hier veel spanningen en veel moeten spelen. Angstklachten.
Maar we hadden elkaar nodig, hij mij om een thuis te leren voelen en ik hem voor de troost, want ik had nog veel verdriet om Tim. En op de een of andere manier, hoe weet ik nog niet, is uit dat begin een sterke en stabiele liefde gegroeid. Hoe dat kon, ga ik in het boek vertellen.

Boek

Wat ik de afgelopen tijd ook heb geleerd, is wat een bijzondere vrienden hij had. Ze staken hun helpende pootjes naar me uit in de tijd erna. En ze vertelden me keer op keer hoe bijzonder Bert voor hun persoonlijk was geweest. Dat verlegde mijn aandacht naar het heerlijke uit zijn leven. Daar gaat het om. En dat wil ik gaan bewaren in een boek, dat duurt nog even, maar het komt. Dan ga ik het vanzelf melden dus opgeven hoeft niet.

Zo leer ik weer iets bij. Verdriet mag er zijn, rouw hoort erbij, maar ik mag en wil ook kijken naar al die vreugde en liefde die er was, en dat voelen. Daar gaat het uiteindelijk om.

Saame

Nu is er ook een nieuwe website, genoemd naar het beste en mooiste woord van Bert en zijn vrienden: saame. Alles van zijn eigen website is meeverhuisd dus dat blijft bewaard. Of nou ja, bijna alles. Wie een abonnement had op de berichten-service, moet dat hier opnieuw doen. Nieuwe site, immers. Het is een technisch iets.

Op deze website is er ook ruimte voor Ollie, die sinds kort bij me woont. Voor hem is dit allemaal nieuw. We doen het dus voorzichtig aan, stap voor stap, zo komen we ook verder.

Wat ik nog wilde zeggen

Hier liggen we saame op mijn matje, en ik knorren natuurlijk

Wat ik nog wilde zeggen dat is dat ik als huiskater zijnde een superfijn leefe heb gehad en ik weet dat dit mijn laatste blog is weeges ik ga straks ofer de Regenboogbrug. Mijn vrouw heeft me alles uitgelegd.

Tim

Ze heeft uitgelegd dat er daar katers en poezen op me wachten, zeker weete Tim, dat is de kater die hier voor mij woonde. Tim heeft erfoor gezorgd dat mijn vrouw en ik elkaar vonden en ik weet dat hij mij straks gaat helpen. En ze zei van Tim is een kleine katerman en je kunt op hem bouwen, hij helpt je met alles. En Amore is er ook, hij is een kater om fijn tegenaan te liggen. En dan zie je ook Joop en Fien en Maische die hebben hier ook gewoond. En mijn vrouw zei ook fan Bert, daar achter de Regenboogbrug, daar heb je je gezond weer terug en dan kun je alles weer.
Want eerlijk waar de laatste tijd kon ik steeds minder. En ik kon weer moeilijker eete en ik wilde alleen op mijn witte kussen hangen Als ik me eefe goed voelde, ging ik op de foto dus daar stond ik alteit goed op.

Ik vond het allerfijnste van mijn leefe:

dat ik een thuis had echt een huis dat ook foor mij was en dat ik alles mocht oferal op de bank had ik kussens en dekentjes en ik had een doos met open stukken en dat ik op bed mocht slapen en in de kast en oferal gewoon, ik woonde hier gewoon ook en ik foelde me veilig, ik was een kater met een thuis.

dat ik als ex-asieljongen met angstklachten van mijn vrouw durfde te gaan houden en zij van mij en was voor alteit dat wist ik, dat we zo veel knuffels hadden en zo veel gezelligheid, van samen op mijn matje liggen en dat ze dan van alles in mijn vacht zei, ik verstond het nooit weeges ik was dan aan het spinnen maar ik foelde het van binnen het was allemaal liefde, en ik leerde dat ik dat kon erfaren,
en ik kon ook heel feel liefde aan haar geven, dat had ik in me, en ik zorgde ook voor haar,
we hoorden bij elkaar, dat wist ik gewoon.

en ik had de zon om in te slapen en ik was Controleur Vensterbank ik maakte dat de straat veilig was, en ik keek ook in de boodschappentas voor de controle, ik telde ook mee.

dat ik op Faceboek mocht en allemaal vrienden en vriendinnen kreeg en ook dat ik Loesje ontmoette, de mooiste en liefste poes en we kregen verkering en we meelden en we zagen elkaar elke dag op feesboek, ik fond het geweldig, ik werd er gelukkig van. En ik weet achter de Regenboogbrug daar wacht Loesje ook op mij.

Saame

En toen werd ik langzaam ziek, ik moest naar de dokter steeds weer en ik deed eerlijk waar mijn best maar mijn leefes-enerzjie raakte langzaam op. En wat Bolle had gezegd, snapte ik toen, van je leeftijd dat is je tijd van leefe. Ik had zeventien jaar, twee maanden en 24 dagen.
Als je leef-tijd op is dan ga je ofer de Reegenboogbrug, zo gaat het en ik weet dat daar Tim en de anderen op me wachten om me te helpen en later komt mijn vrouw ook, dat heeft ze gezegd en dan zijn we weer saame, dus dan is het goed.