Brrr, wat was het de afgelopen dagen frisjes… En er hingen zelfs wolken in m’n weiland, op m’n achterpad en in m’n straat. En weet je wat het gekke was? M’n vacht werd er hartstikke nat van, terwijl het helemaal niet regende…

Thuis

Als ik ‘s morgens thuis kom is ‘t eerste wat ik doe altijd eventjes m’n stiletto’s bijscherpen op m’n krabpaal naast de bank. Vaste prik, en m’n personeel weet dat. Daarna is ‘t tijd voor heel veel knuffels, lieve woordjes en aaien, en dan knabbel ik een paar brokjes weg en slobber wat water, want na een nachtdienst lust ik altijd wel even wat.
Maar deze week kreeg ik alleen maar lieve woordjes terwijl ik m’n nagels in de krabpaal aan het bijslijpen was. M’n personeel was nog te slaperig om door m’n natte vacht, koude poten en dito oren wakker te willen worden. En ik wist gelijk dat het nog veels te vroeg was voor m’n personeel om op te blijven, en m’n ontbijtje kon ik op dat moment dan ook nog wel even op m’n buik schrijven. En dat terwijl ik net terugkwam van m’n nachtdienst! Maar zij hier zeiden dat ‘t nog steeds ‘midden in de nacht’ was, en dat ze terug naar bed gingen om verder te slapen.

Warm

Ik snapte daar werkelijk niks van. Alle tuinen waren al gecontroleerd, het achterpad en de straat aan de voorkant van m’n huis waren weer helemaal veilig en in plaats van dat m’n personeel juichend naar buiten rende omdat ik weer goed werk had gedaan, liepen ze nog slaapdronken door de gang terug naar de grote-mensen-mand om weer diep onder ‘t dekbed te duiken en verder te gaan snurken…
Maar daar heb ik de afgelopen week iets op gevonden.
Op ‘t moment dat ze zich omdraaiden om terug te lopen naar de slaapkamer, racete ik ze in de donkere gang op topsnelheid voorbij, sprong in hun mand, maak een koprol en wreef me aan alle kanten droog op ‘t onderlaken, om vervolgens diep onder ‘t dekbed te kruipen om lekker op te warmen. En toen was m’n personeel ineens wél helemaal wakker zodra ze in hun mand stapten…

De eerste keer dat ik dat van de week deed maakte m’n personeel best wel even een hoop herrie toen ze die nattigheid van de wolken uit m’n vacht voelden, en werden er pogingen gedaan om me onder ‘t dekbed vandaan te halen om me met een handdoek af te drogen. Maar ja, ik had de punten van m’n nageltjes bij binnenkomst net bijgevijld hè, en die had ik lekker stevig in het dikke matras geslagen. M’n vacht droogde vanzelf wel…
Ik heb heerlijk liggen slapen die nacht, en toen ik wat later m’n kop onder het dekbed uitstak omdat ik hoorde dat m’n voorraadkast open ging, ben ik op m’n dooie gemak naar de keuken gewandeld voor m’n ontbijt. Want dat is altijd een goed moment om de dag te beginnen. ‘k Vond wel dat m’n personeel een beetje slaperig achter hun bakje koffie zat, en ik hoorde iets over handdoeken die in de wasmachine moesten. Maar ach, huishoudelijke taken zitten niet in mijn arbeidsovereenkomst, en al had ik een pootje willen meehelpen, dan moesten ze toch echt eerst even wachten tot ik m’n ontbijt achter de kiezen had.

Goed idee

Eigenlijk vond ik het best wel een goed idee, al mauw ik ‘t zelf, om af te drogen en op te warmen in de personeelsmand, dus toen ik de nacht erna weer door de wolken had gelopen tijdens m’n nachtdienst wist ik precies wat me te doen stond zodra de achterdeur open ging.
Klokslag half zeven liep ik naar binnen, kreeg wat aaien en een heleboel lieve woordjes en begon m’n nagels te scherpen aan de krabpaal naast de bank. Daarna liep ik met m’n staart omhoog naar m’n brokjesbak en begon te knabbelen, alsof er niets aan de poot was. Maar ik had net twee brokjes op toen ik m’n voorraadkast open hoorde gaan. M’n stenen etensbak werd gevuld met de inhoud van een zakje natvoer, en kat-kat-kat, wat rook dát lekker! Ik mocht de saus die aan de rand van het zakje zat aflikken, en dat smaakte naar meer. M’n brokjes zijn heerlijk, maar m’n natvoer is nóg heerlijkerder.

Droog

Toen ik m’n bakje helemaal leeggegeten en schoongelikt had keek ik de kamer rond. ‘t Was opvallend stil in ‘t donker, en tot m’n verbazing was m’n personeel ook nergens meer te bekennen. Ze zouden toch niet…
Zo snel als een lichtflits rende ik de gang door naar de slaapkamer en sprong op de mensenmand, precies tussen de twee bulten die onder ‘t dekbed lagen. Ik kreeg gelijk een handdoek over me heen, en m’n personeel begon me zachtjes droog te aaien. Met een volle buik had ik geen puf meer om te mauwen dat ik dat helemaal niet wilde, en eigenlijk was ‘t ook best wel lekker. Ik voelde ‘t laatste restje kou van buiten helemaal uit m’n vacht trekken, en ik had moeite om m’n ogen open te houden.

Dus als ik nu ‘s morgens weer ‘s met een natte vacht thuis kom, laat ik me lekker in een handdoek wikkelen en zachtjes droog aaien. Da’s een veel beter plan dan mezelf afdrogen aan het onderlaken en ‘t dekbed, en zo kan m’n personeel zich ook nog een beetje nuttig maken voordat we weer met z’n allen in slaap vallen.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Afgelopen week ben ik druk bezig geweest om het nieuw gelegde achterpad te verkennen. Alle tegels liggen weer netjes, maar allemaal in een andere volgorde dan zoals ik gewend was. Dus er is een hele hoop te snuffelen. Zo ruik ik dat een paar stenen die eerst bij mijn achtertuin lagen nu bij allebei m’n buren liggen, en ik heb een paar tegels voor m’n poort waar de barbecue van de buren op de hoek altijd op gestaan heeft. En die ruiken me toch lekker! Ik lig daar nu elke dag wel even op, zeker als de zon schijnt. Dan is ‘t net alsof ‘t weer even zomer is…

Schutting

Senior heeft ook niet stilgezeten. Samen met de andere buurman heeft hij eindelijk de schutting tussen onze tuinen kunnen plaatsen. En nou moet ik dus he-le-maal omlopen om in hun tuin te komen als ik bij ze naar binnen wil gluren. Want ze hebben een hele verkeerde schutting gekocht, eentje waarvan de planken van boven naar beneden lopen. Of van beneden naar boven, net hoe je ‘t bekijkt. Ik had nog zó gemauwd dat ik een schutting wilde die ik als ladder kon gebruiken, maar luisteren? Ho maar. Dus ik moet het hier de komende jaren maar mee doen. Nou ja, het is wel een ideale schutting om m’n nagels overheen te halen, want hij heeft lange planken waar ik helemaal rechtop tegen aan kan staan om de nagels van m’n voorpoten aan te scherpen, dus dat is dan weer wel een voordeel. Al heb ik wel gehoord dat dát niet de bedoeling is, want ik heb volgens m’n personeel meer dan genoeg krabpalen in huis staan, en er hangt zelfs een krabplank buiten naast de achterdeur. Maar ja, ‘t is natuurlijk altijd veel leuker om dingen juist te gebruiken op een manier waar ze volgens tweevoeters eigenlijk niet voor bedoeld zijn. En m’n personeel moet ook niet gaan zeuren dat ik m’n poten veeg op de kokosmat bij de achterdeur voordat ik weer naar binnen ga, want dat doen zij zelf ook. Ik kan ‘t toch ook niet helpen dat zij hun teennagels niet kunnen uitslaan op die mat om ze te scherpen, en ikke wel?

Toezicht

Nou ben ik inmiddels wel gewend aan de nieuwe schutting tussen mijn tuin en die van de buren hoor, maar Senior wilde ook gelijk de schutting aanpakken die hij zelf naast de schuur getimmerd had. Dus hij had de balk waarmee die schutting aan de schuur vast stond alvast weggehaald, want dan kon hij er de volgende dag makkelijker bij, had ‘ie gezegd. Allemaal leuk en aardig, maar de schutting stond toen wel een beetje wankel…
Nou hou ik best van een uitdaging, dus ik was ‘s avonds lekker tegen die schutting omhoog geklommen en heb me boven op de smalle plank tussen alle druiventakken door gewurmd om vanaf ‘t schuurdak te kunnen gluren naar de buren, die op ‘t achterpad aan ‘t barbecuen waren. Per slot van rekening hoort toezicht houden ook bij de achterpad inspectie die ik dagelijks uitvoer, en zo kon ik alles goed in de gaten houden zonder de indruk te wekken dat ik met ze wilde mee eten, want m’n eigen avondeten had weer prima gesmaakt en er kon eerlijk gemauwd geen hapje meer bij.
Maar ja, toen ik weer van ‘t dak af wilde bleek dat niet zo gemakkelijk te zijn als er op komen. Ik heb namelijk een enorme hekel aan wiebelende dingen, plus dat ik de druiventakken waar ik me op de heenweg naar ‘t dak tussendoor gewurmd had veel te dun vond om op te gaan staan om via dezelfde weg weer naar beneden te komen. Ik heb nog steeds al m’n negen levens, en daar ben ik heel zuinig op.
Na wat heen en weer lopen over de rand van ‘t schuurdak en heel hard mauwen kwam m’n personeel met een ladder aanzetten. Nou ja, ‘t was m’n eer te na om zo van ‘t schuurdak afgehaald te worden, dat snap je natuurlijk wel. Dus ik heb even zachtjes met m’n voorpoot een paar tikken op de hand van m’n personeel gegeven en duidelijk gemaakt dat ‘t me heus wel zelf zou lukken om van de schuur af te komen, zonder hun hulp. Ik ben tenslotte al een grote kater en geen kleine kitten meer.

Donker

Intussen begon ‘t aardig donker te worden. De buren waren al uitgegeten, hadden de barbecue weer opgeruimd en waren naar binnen gegaan. M’n personeel zei dat ‘t nou toch écht wel tijd werd om van dat dak af te komen, omdat ik daar niet de hele nacht kon blijven zitten want ‘t zou écht koud gaan worden. Ik mauwde terug dat ik een prachtig uitzicht had om nog even te zwaaien naar alle sterren die ik zag, en dat ze voor mij niet op hoefden te blijven. Maar diep in m’n hart wilde ik toch eigenlijk ook wel graag naar binnen, want ik begon al aardig koude poten te krijgen op dat dak en de gedachte om op ‘t grote bed tussen m’n personeel in te kunnen dutten werd steeds aantrekkelijker.
Net voordat m’n personeel naar binnen ging heeft Senior de paal, die hij eerder die dag van de schutting had gehaald, schuin tegen ‘t dak van de schuur aangezet. En ik kan je mauwen, toen de achterdeur open ging ben ik nog voordat m’n personeel één voet over de drempel kon zetten keihard naar binnen gerend en ben op ‘t grote bed neergeploft. En dat lag toch een heel stuk lekkerderder dan die kouwe steentjes op ‘t schuurdak.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Nog maar 7 weken geleden werd ‘t ineens stil. Geen wekelijkse blog meer bij Bert om te mauwen, geen dagelijkse verhalen meer van vrienden en vriendinnen. Bert had met de laatste letters voor z’n vertrek over de Regenboogbrug zijn blog afgesloten, het was een hele mooie tijd geweest…

Kriebelen

En toen kreeg ik ineens een mailtje van mevrouw Bert, vorig weekend. Of ik het leuk zou vinden om weer te komen bloggen op de nieuwe site van Ollie, de huiskater die nu bij haar woont. Want Ollie had haar laten weten dat hij ook letters wilde maken, en z’n eerste blog was al klaar.
Het begon weer te kriebelen bij mij. Ik had zoooveel verhalen in m’n kop, dat ik gewoon niet zo goed wist waar ik moest beginnen.
En zou dit dan weer m’n eerste blog worden, of zou ik door mogen tellen en deze m’n vierentwintigste mogen noemen? Of toch m’n drieëntwintigste, omdat ik m’n allerlaatste blog aan Bert nooit op zijn site heb geschreven maar als afscheid en eerbetoon aan hem op m’n eigen FB pagina heb gezet?
Hoe dan ook, ik ben heel blij dat Ollie bij mevrouw Bert heeft aangegeven dat hij ook letters wil gaan maken en katkatkat, hij is een natuurtalent dat ons weer allemaal samen brengt op z’n nieuwe site.

Kouder

Inmiddels is volgens m’n personeel de herfst al begonnen en zijn de blaadjes aan m’n kersenboom rood aan het kleuren. De bruine blaadjes van andere bomen in de buurt waaien door m’n tuin heen en over ‘t achterpad, en ik heb er bijna een dagtaak aan om die allemaal te vangen. Ze maken ook zo’n leuk geluid als ik ze te pakken heb, precies als één van m’n speelgoedmuizen binnen, als ik daarmee in gevecht ben. Of zoals ‘t matje op de armleuning van de bank, als ik daar op spring.
Er is zóveel te ontdekken nu, ‘t is ook pas m’n allereerste herfst buiten. Want vorig jaar om deze tijd was ik nog maar een kitten van een half jaar jong en bekeek ik de wereld vanaf de vensterbank binnen. ‘k Had ook helemaal geen tijd om me bezig te houden met wat er buiten allemaal gebeurde, want ik was té druk bezig met spelen, eten en slapen. En alle hoekjes van m’n eigen huis te ontdekken, te knuffelen met m’n personeel en groter en sterker te worden. Maar ik geloof dat me dat allemaal toch wel aardig gelukt is.
Nadeel van de herfst is dat ‘t nu ook best kouder wordt, vooral ‘s nachts. En als ik ergens een hekel aan heb dan is ‘t wel aan koude pootjes. En wind. Ik denk dat ik meer een lente- en zomerkat ben, hoewel ‘t begin van de herfst toch ook best wel leuk is. Maar als straks de kachel weer aan gaat dan wordt ‘t toch hoog tijd dat ik m’n kleedje boven de verwarming weer ga opzoeken.

Eerste zomer

M’n eerste zomer buiten is ook eigenlijk best wel een succes te noemen. Ik leerde de buurkatten kennen, heb de buurt aan de achter- én voorkant van m’n huis verkend en kennis gemaakt met de grote en kleine tweevoeters die in m’n huizenblok wonen. Maar het allerlekkerste van de zomer vond ik ‘t toch om de hele dag buiten in de zon te liggen. En als me dat te warm werd, lekker onder de hortensia’s een plekje in de schaduw te zoeken. ‘s Avonds en ‘s nachts bleef ik ‘t liefst in de tuinstoel op ‘t kussen naar de sterren te kijken. Heel eerlijk gemauwd, ik kwam weken lang alleen maar binnen als ik hoorde dat m’n voorraadkast open ging. Want ik had al snel door dat het drinken wél, maar het eten níet op het terras geserveerd werd. Dat is trouwens nog wel even een dingetje om volgend voorjaar toch ‘s over te hebben met m’n personeel, want die service is best wel voor verbetering vatbaar…
Zelfs het knuffelen en spelen met m’n personeel gebeurde van de zomer buiten, want ook zij waren elk moment dat ze maar even konden in de tuin te vinden. En da’s altijd wel lekker, als je weet waar je personeel uithangt.

Binnen

Nu de dagen korter en de nachten langer worden loop ik m’n straatcontroles meestal alleen, en er valt eerlijk gemauwd weinig te beleven. M’n buurkatten zitten bijna allemaal alweer binnen als ‘t regent en de tuinen zijn leeg, want ook de tweebeners hebben hun tafels, stoelen en de barbecues alweer in de schuur gezet. En dat is best wel even wennen, zo zonder die gezellige drukte langs ‘t achterpad.
Gelukkig was er deze week naast alle nattigheid ook nog wat zon, en dan leek het weer even zomer. Tot de volgende bui weer losbrak en de temperatuur flink daalde. Brrr… Dan denk ik er toch hard over om ook maar weer lekker huiskater te worden.

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep