Miauw! Ikke kreeg een meel (nou ja ok Frau) van mevrouw Ollie dat ze een nieuwe blog ging beginnen genaamd Saame en of ik ook weer oofer mijn leven wilde gaan miauwen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Daar hoefde ik niet lang oofer na te denken.
Met Frau
Het was ook wel anders hoor. Zo zonder Bertje. Geen blog, geen wijze woordjes, geen daagelijkse Feestboek post. Kijk miauw ikke snapte het natuurlijk wel. Als iemand een ster wordt dan is dat gewoon heel heftig. Dan heb je traantjes en zijn de zakdoekjes niet aan te slepen. Dus dan ben je nie beezig met soocieale meediaa.
Maar hier ben ik dus weer. Oh en ik moest het trouwens wel nog eerst aan Frau vragen. Want ik kan het wel willen maar zij moet mijn gemiauw opschrijven op de kompjoeter. Zij kan blind typen. Zo heet dat als je niet naar de toetsen hoeft te kijken. Als ikke zelf de blog zou typen dan zou ik de hele tijd naar de letters kijken. En dan letter voor letter met mijn pootje indrukken. En dan nog de kans loope om dubbel letters te krijgen want mijn pootje is natuurlijk wat breder dan Frau haar fingers.
Dus ikke miauwen van hé heb je de mail al gezien en mag het mag het? Nou en het mocht dus dus daarom leeze jullie nou weer allemaal om de week mee met mijn aafonturen en alle andere dingen die ik meemaak. En dat ik wat mee heb gemaakt nou nou nou.
Oortje
Het begon ermee dat ik een beetje jeuk in mijn oortje kreeg. Dus ik een beetje met m’n koppie teege een tafelpoot heen en weer wrijven. Maar dat hielp niet echt. De jeuk bleef en ikke ging me zo sloom foele en ook wel slecht. Had geeneens meer trek in me natfoer of brokjes. Dus Frau froeg he Minnie gaat het wel? Miew mauwde ik zielig nee dat denk ik niet. Nou en toen ging ze dus Witjas bellen en fraage of die langs wou koome.
Witjas en een assiestent witjas kwaame langs en ze gingen me bekijken. Oh oh er zat een klein beestje in mijn oortje zei Witjas. En daarom had ikke zo een jeuk. En is er wat haar weg op mijn ooit zo mooie harige oortje. Dus ze frummelde wat in haar witjastas en er kwaame twee dingen uit. Pillies en een doosje met een spuitje. Dat zou me moeten gaan helpen.
Meedoen
Witjas deed foor hoe dat moet met het spuitje. Ik mauwde eh ik weet niet of ik dit selluf foor elkaar ga krijgen. Toen moesten zowel Frau als Witjas een beetje lachen. Je hoeft dit niet zelf te doen hoor zei Witjas. Dit gaat Frau doen. Ik keek naar Frau en zag in haar ogen uh oh hoe ga ik dat doen zonder op de eerste hulp te belanden. Dat snapte ik wel. Als ik iets echt niet wil dan laat ik mijn stilletoos zien.
Ik merkte na een paar uur dat het spuitje wat Witjas had gegeven echt begon te werken. Ikke had minder jeuk en geen pijn gefoel meer. Dat komt folgens Frau omdat het een pijnstiller is. Nou en toen het dus ochtend werd en Frau hetzelf moest doen toen dacht ik bij mezelf. Luister Minnie je kan nou moeilijk gaan doen maar dan krijg je dat spuitje niet. Dus toen ze mijn bekje probeerde open te doen in verband met dat spuitje toen werkte ik gewoon mee.
Duimen jullie allemaal voor me dat de jeuk en de beestjes enzo snel weg is? Dat zou ik heel fijn vinden. En uiteraard tetter ik nog altijd mee foor freede!
Pootje van Minnie
Hoi lieve allemaal, hier ben ik weer op de blog! Omdat onze liefste vriend Bert een ster geworden is, zijn we een poosje niet op de blog geweest en dat snappen we ook heel goed dat het hoofd van mevrouw Bert daar helemaal niet naar stond toen.
want als een huis een tuin heeft, dan moet je die natuurlijk ook verkennen. Die hoort erbij en ik blijf een ware verkenner. We zijn verhuisd naar het oosten, naar Duitsland. Daarvoor hebben mensen een paspoort maar wij als dieren ook hoor. De mensen praten hier anders maar dat is niet erg. Ik denk dat alle andere katten die er wonen ook gewoon miauw roepen. Misschien met een Duitse tongval maar dat geeft niet. Met snacks in de poot maak je immers ook hier snel vrienden. Omdat al onze krullievriendjes ook in Duitsland wonen, noemen we dit land nu Krullieland.
O nee, wacht even. We moesten een brug over en het water was heel diep en dat vond ik wel interessant, toen was ik even stil. Maar niet voor lang. We mochten in het nieuwe huis naar zolder, daar stonden bakken klaar, lekker eten en water en we kregen een snack. Er staan ook nog allemaal spulletjes van ons zoals mandjes en er is een bed waarop je lekker zacht en warm kunt liggen. Je snapt wel dat we dat al gedaan hebben natuurlijk. Je eigen spulletjes hebben in een vreemde omgeving is wel fijn hoor. Dat is toch belangrijk dat je wat vertrouwds hebt. Molly dook meteen achter wat dozen, ik had dorst van het schreeuwen maar goed, we waren er toch. Ik kom inmiddels als heuse verkenner allang beneden in huis maar dat is eigenlijk niet precies beneden. Hoe dat zit, leg ik volgende keer uit. En Dropje heeft trouwens dat zachte bed tot haar bezit gemaakt. Wel slim van haar en ze ligt lekker zacht en warm op twee plaids. Hoezo een prinses?
voor Ollie
In de herfst wordt alles in mijn tuin bruin, planten gaan kapoo of ferstoppen zich onder de grond, blaadjes dwarrelen van de bomen naar beneden, er zijn geen bloemen en mijn gras groeit niet meer, ik hoor bijna geen vogels want die zijn allemaal naar het zuiden geflogen folgens mijn vrouw, mijn tuin is bruin en nattig en druilerig, alsof hij nooit meer mooi en zonnig wordt, en daar word ik altijd een beetje somber van.
Nau zijn we SAAME met Ollie, en ik ben heel blij dat ik er weer bij mag zijn!, ik snap dat het nog best moeilijk is voor jau lieve Ollie, want ineens heb je een huis en een vrouw, dat is fantasties maar ook heel spannend, alles is nieuw en daarom soms ook grieselig, je moet oferal aan wennen en je hebt nog geen roetiene, maar ik weet zeker dat dat goed gaat komen!, je staat er niet alleen voor, je hebt natuurlijk je vrouw mevrouw Olliebert, en je hebt heeeeeeeel veel vrienden en vriendinnen hier op jauw blog, en met zijn allen gaan we zorgen dat alles goed gaat komen en dat we SAAME een hele nieuwe blog gaan maken.
Nog maar 7 weken geleden werd ‘t ineens stil. Geen wekelijkse blog meer bij Bert om te mauwen, geen dagelijkse verhalen meer van vrienden en vriendinnen. Bert had met de laatste letters voor z’n vertrek over de Regenboogbrug zijn blog afgesloten, het was een hele mooie tijd geweest…
Inmiddels is volgens m’n personeel de herfst al begonnen en zijn de blaadjes aan m’n kersenboom rood aan het kleuren. De bruine blaadjes van andere bomen in de buurt waaien door m’n tuin heen en over ‘t achterpad, en ik heb er bijna een dagtaak aan om die allemaal te vangen. Ze maken ook zo’n leuk geluid als ik ze te pakken heb, precies als één van m’n speelgoedmuizen binnen, als ik daarmee in gevecht ben. Of zoals ‘t matje op de armleuning van de bank, als ik daar op spring.
Binnen
In het asiel krijg je gewoon eete, dat weet iedereen. Je eet en dat is het en dan ga je nog eens op de bak en is je eete op dan komt er nieuw eete. Toen ik in het asiel zat dacht ik er nooit zo over na. Maar toen kwam ik hier.