De ene kater is de andere niet en dat is wennen voor een vrouw. Ik bleef hopen dat Bert toch op schoot zou komen, net zoals Tim dat voor hem had gedaan. Een stille wens, die ik heel af en toe onder de aandacht bracht, en een wens die op een vreemde manier werd vervuld.

Spanning

Het gebeurde dat ik van mijn werktafel opkeek en dacht: wat staat Bert toch raar. Gespannen, met zijn achterpoten wat krom en uit elkaar, zo stond hij anders nooit.
Hij ging naar de bak, ik typte weer verder.
Hij kwam terug, ik keek en zag weer dat rare staan. Dan het wat rondlopen. Weer staan. Ik had zoiets nooit eerder gezien dus ik begreep het niet. Het was avond dus ik wist: straks begint de dienst van de nachtkliniek en die is een heel eind ver met de taxi. Ik wist ook, Bert raakt overstuur van taxi’s. Alle gedachten aan even-aanzien verdwenen toen Bert vreemd begon te miauwen.

Schoot

Een uur later zaten we bij de dierenarts die dienst had, ik nog half in de pyama, de taxi was sneller geweest dan ik verwachtte.
De dierenarts betastte Bert overal. Duwen, trekken, in de bek kijken, dingen die je als vrouw-van vanzelf wel uit je hoofd laat maar die dan opeens nodig zijn.
Toen diende Bert te lopen,  laten zien hoe stabiel hij was. Daarom moest ik in de hoek van de behandelkamer gaan zitten, zodat hij naar me toe zou lopen.
Ik er zitten: “Kom maar hoor Bertje.”
Bert liep naar me toe en klom alsof het vanzelf sprak op schoot en ging er liggen. Ik aaide hem voorzichtig, hopend dat dit positief was en niet een signaal van foute boel.
De dokter zei niks raars te zien. Hij diende  infuus toe.

Warm

In de taxi terug, met het reiskorfje op schoot, begreep ik het vreemde staan van Bert eerder op de avond. Want door de bodem van het korfje heen, voelde ik de handdoek daarin opvallend warm worden en ook dat er een stukje ontlasting in gelegd werd.
Eenmaal thuis ging Bert tevreden slapen. De obstipatie was verholpen.

Ik keek naar het kleine stukje en dacht, dat ís honderden euro’s waard, gezien alles wat ik vanavond heb afgerekend. Misschien moet ik er een kunstwerk van maken.
Dat ik het niet deed, spijt me nog steeds een beetje. Zo’n kostbare herinnering immers aan die ene keer dat Bert op schoot kwam.