Minnie weet iets ofer bakgewoontes

Fanmijndag ga ik het hebben oofer iets wat we allemaal doense. Maar waar soms foor diertjes en fooral foor hun tweebeeners nog wel eens een taboe op rust. Wat is dat dan hoor ik jullie nu mauwen. Nou neem eerst nu maar een brokje en een slokje foordat je gaat leese of je foor laat leese. Want erna heb je misschien geen trek meer hihi.

Friendjes

We gaan het hebben oofer bakgewoontes. Ikke froeg het eerst aan wat friendjes. Khumba had het meteen oofer kleikunste. Hihi nou ik weet niet of iedereen een woefer kent. Maar sommige woefers kunnen heel goed kleije. Wel zijn ze soms wat fiezer. Dat zie ik als ik fensterbankdienst heb.
Dan doet zo’n woefer zijn behoefte gewoon op straat. En dan komt er uit de zak fan de tweebener een schepje en een zakje. Die tweebener gaat die kleikuntst dan gewoon opscheppen en neemt het mee. Gatferdarrie! Toen ik dat foor de eerste keer zag toen kotste ikke bijna m’n laatste gegeten noepie eruit. So fies fond ik dat. Frau zegt dat het juist netjes is en dat er speciaale fuilnisbakken zijn om het in weg te gooien.
Nou dan zijn wij katten tog een stukje netter al miauw ik dat selluf. Als wij moeten dan gaan we (nou ja de meeste van ons dan behalfe als je buitenkat bent dan maar selfs dan zoek je een net plekje op) netjes op de bak. En daarna goed graafe om alles te bedekken. Graafkunst noemde Streepje dat laatst. Miauw ikke find ook seeker wel dat ik soms mijn kaka kunstig begraaf. Nog beeter zou zo’n bak zijn die de krullies hebben. Die vanselluf doortrekt. Maar dat finse Frau een beetje te duur. Nou dat moet ze selluf weten hihi. Nou moet je selluf iedere mijn poepoe opruimen.

Frau

Oofer Frau gesproken. Sinds de dag met de donder erin heeft ze auwie in haar buik. Dat had ze eerst ook en toen ging ze zakjes drinken. Ikke dacht eerst dat het likwitsneks waare ofzo. Maar ze dee het in water en dronk het op. Het leek te hellepe en ikke hoorde haar eerst zelfs zingen of nou ja ze deed alsof ze een liedje aan het mauwen was.
Maar toen dus die aafond. Ikke had al wel door dat het niet goed ging. Als kat zijnde heb je zoiets door. Ook wou ik luisteren naar haar buik zodat ikke wist wat er aan de hand was. Zodat ik een goeie furrpleegpoes kan zijn. Maar dat mogt dus niet. Ikke mocht wel op haar benen liggen maar niet op of bij haar buik. Naast haar zitten dat mog wel.

Helpen

Ikke mauwde nog teege haar dat ik wou helleppe maar nee ik mog eggies waar niet in de buurt van haar buik komen. Ze was feel te bang dat ze dan nog meer au zou krijgen. Dus toen ben ik maar op haar benen gaan liggen en keihard gaan spinnen. Ze zei dat haar dat ook best wel hielp. Miauw dat fond ik fijn om te horen.
Nou dit was het weer foor deze keer. Doen jullie ook weer meetetteren foor Freede? Het moet toch een keer gaan lukken zou je denken.

Pootje van Minnie

Lucky na zijn blog 100

Hoi lieve allemaal, vonden jullie het ook een fijn feest voor mijn 100ste blog? Wij hebben er in ieder geval wel van genoten dus jullie hopelijk ook. Nu verder met nummer 101 dus.

Dat klinkt toch echt als heel veel. Eerst wil ik de vrouw van Oscar heel veel sterkte wensen nu hij een ster geworden is. Oscar is nu weer bij al zijn vriendjes en zijn meneer waar hij eerst woonde. Het is erg sneu maar hij zal het daar zeker fijn hebben! We sturen uiteraard ook sterkteknuffels aan iedereen die het nodig heeft, mens en dier!

Moos en ik

Vorige keer had ik beloofd wat te vertellen over ballonnen maar dat laat nog even op zich wachten. Mijn man had er eentje aan het buitenhuisje van Molly gemaakt maar ja, zij vond het maar een eng en raar ding en ging er toen niet meer in liggen. Dus de ballon er weer af en nu regent het steeds dus we moeten even wachten voor foto’s. Als ik dan tenminste wel in het huisje ga liggen. Nu ja, een van ons dan toch.
Daarom vertel ik deze keer maar over mijn broer Moos en mezelf. Moos en Dropje keken elkaar toen hij hier nog maar net was, niet echt aan. Ze negeerden elkaar heet dat dan. Dat vonden mijn mensen niet zo erg want dat was best rustig. Dropje vindt vreemde katten (en dan doet het er niet echt toe of ze hier of in een ander huisje wonen) nu eenmaal niet altijd zo leuk. Mij vond ze in het begin ook niet zo aardig maar ik trok me daar weinig van aan en ik was klein dus dat vond ze minder eng. Alleen vindt ze Moos die wel groot is, nu ineens raar en eng dus die twee hebben wel eens ruzie. Dat is niet zo leuk maar het gaat soms ook goed. Dus laten we hopen dat het steeds beter wordt en Moos niet steeds onder de bank duikt als hij haar hoort of ziet.

Schoot

Moos en ik zijn ondertussen dus wel al aardig aan elkaar gewend. Moos heeft sinds een paar dagen ontdekt dat je heel fijn bij je mensen kunt liggen op de bank. Dan kun je mooi op schoot gaan liggen of tegen ze aan en dat doet hij nu ook. Maar ik lig soms ook op de bank en nu doen we dat gewoon met zijn tweetjes. Op de foto kun je dat zien. Ik sta er heel groot op en Moos lijkt kleiner dan ik. Dat is niet zo maar omdat mijn man heel dichtbij mij zat toen hij de foto maakte, lijkt dat nu zo. Maar we liggen amper 30 cm van elkaar af dus dat vonden mijn mensen erg fijn en dapper ook. We blazen niet meer naar elkaar, geen plumeau staarten meer en alleen wat kijken. En dan vallen we gewoon daarna in slaap. Moos durft ook al samen met mij in de keuken te eten maar we krijgen nog wel ieder een aparte bord. Ik vind samen van dezelfde nog wat ingewikkeld eigenlijk. Ik denk ook dat we momenteel meer snoepjes krijgen dan anders omdat we vriendjes zijn. Daar heb ik uiteraard geen problemen mee. Moos trouwens ook niet.

Nieuwe plek

In huis heb ik inmiddels weer een nieuwe plek ontdekt. We hadden in de berging een wasmachine en die is er nog steeds hoor. Mensen kunnen niet zelf hun jas wassen zoals wij poezels dat kunnen, die hebben daar een apparaat voor nodig. Op die wasmachine stond eerst een droger. Dat is om de natte kleren weer mee droog te maken. Nu doet mijn vrouw liever buiten de kleren op de waslijn als het droog is want dat vindt ze fijner en heeft ze de droger afgegeven. Die stond bovenop de wasmachine maar omdat ie nu weg is, is daar veel meer plek gekomen. En daar kun je prima zitten zeg ik je! Als het ding uitstaat, is het stil maar soms trilt ie en dat voelt meer als een massage aan. Ik kan het aanraden.
Bovendien kun je veel zien als je erop zit, dat is ook belangrijk. Ik kan zie wie er binnen komt of naar buiten gaat en houd dat goed in de gaten. Je weet immers maar nooit of ze ook dozen met voer en snekkies meebrengen. Of dat buurkat binnen wil komen. Mijn lookalike Hannes zat gisteren in de gang. Ik heb hem niet gezien want ik zat bij de buren op de stoep maar mijn mensen zeiden het. Hannes wil nu ook knuffels en dat kan natuurlijk prima. Alleen komen er ook van die vieze slakken binnen af en toe. Die vind ik maar niks. Zeker die zonder huisjes vind ik griezelig. Toch raar he dat zij het luikje wel snappen. Het is per slot van rekening een kattenluik, geen slakkenluik.

Heel veel knuffels van Lucky en de rest

Kever heeft een mening over klein en groot. Voor Oscar.

Soms is er een week waarin alles gewoon lijkt, er gebeurt niets biesonders, ik knuffel met mijn mensen en ik lig in mijn tuin, Mikkie en Pokon zijn in de tuin van de buren, in de nacht slaap ik op het grote bed bij mijn mensen, ik ben bijna nergens bang voor en ik foel me helemaal tefreeden, ik hoef niet na te denken maar kan gewoon mijn leefen leefen zoals ik dat het fijnste find, alles is zoals het hoort te zijn.

Biesonder

Maar ik weet heus wel dat het eigenlijk heel biesonder is dat ik een huis heb en mensen en genoeg eeten en genoeg knuffels, niet iedereen heeft dat, er zijn katten die geen huis hebben, er zijn katten die niet genoeg te eeten hebben, en er zijn katten die geen knuffels krijgen, o ik moet er niet aan denken, dat lijkt me nog wel het ergste: om geen knuffels te krijgen, ik heb nog steeds het gefoel dat ik van froeger mijn knuffels moet inhalen, ik weet hoe het is als je ze niet krijgt en ik geniet er daarom ekstraveel van nu ik ze wél krijg.

Ik denk bijna nooit meer aan mijn tijd op straat en in het asiel, maar een klein beetje van het gefoel dat ik toen had is in mij blijfen zitten, daarom ben nog steeds bang om gefangen of opgesloten te worden, en soms denk ik: stel je voor dat ik ook nog eens heel aud was geweest met slechte nieren en al eerder in het asiel was geweest totdat een heel lieve meneer me ophaalde om voor me te zorgen, totdat hij een ster werd waardoor ik ineens WEER in het asiel terecht kwam, helemaal ferdrietig en in de war?

Oscar

Zo is het gegaan met onze lieve Oscar van de blog, en wat een geluk dat hij bij mevrouw Corine mocht komen wonen!, Oscar en mevrouw Corine hebben allebei een lief en groot hart, ze horen gewoon bij elkaar, en ze hebben SAMEN een heel nieuw leefen opgebauwd, met allemaal kleine dingen die fijn zijn, zo had Oscar een eigen krukje in de keuken om te kunnen kijken als mevrouw Corine eeten maakte, als mevrouw Corine koffie maakte stond Oscar al klaar om op schoot te komen liggen, hij wist dat ze dan een tijdje zo konden zitten, want Oscar wilde de hele tijd bij mevrouw Corine zijn, en dat snap ik helemaal!, op zijn krabpaal kon Oscar naar buiten kijken, hij kon de geuren van de viskraam beneeden op straat ruiken, en hij had allemaal deekentjes en mandjes die nog van Stokkie Stefan zijn geweest, nau dan weet je dat het goed is!

We hebben nog met alle vrienden en vriendinnen een Stoelendansfeest gefierd in mijn tuin, spesjaal voor Oscar, het was een topfeest!, zo heeft Oscar de laatste tijd van zijn leefen heel veel kunnen genieten, en wij met hem, want hij fertelde in zijn blogs over alles wat hij deed, en dat was zó gezellig om te leezen, ik ferheugde me er elke week op.

Ster

En nu is Oscar een ster geworden, zijn leeftijd was op en zijn gezond kon niet meer beeter worden, in de armen van mevrouw Corine is hij op reis gegaan naar de sterren, die stonden hem al op te wachten, Loes als Moeder van alle Sterren voorop, mijn vlinderleeuw Brammie, Panda, Romy en Bram hebben Oscar rondgeleid, omdat ze zelf ook nog best nieuw zijn, en meteen de eerste nacht was er al geknal en geflits hier op aarde, dus folgens mij was er een groot welkomsfeest!

Ik stuur mevrouw Oscar wel een miljoen zachte troostkopjes, ze heeft een medalje ferdiend find ik!, en ik weet zeker dat ster Oscar in de nacht naar haar twinkelt, hij staat naast ster Stokkie Stefan, en ze laten weeten dat ze altijd bij haar blijfen, ze wonen nu in haar hart, en ook ik zal Oscar nooit fergeeten, tot ziens lieve vriend!

Tuin

En terwijl ik in mijn tuin lig en geniet van de zon, denk ik na over hoe belangrijk de kleine dingen zijn: knuffels, een ekstra snekkie, een zonnestraal, een hand die je hoofd aait, je eigen mandje, de stem van iemand die je lief findt, en ik weet weer dat die kleine dingen eigenlijk de allergrootste zijn.

***

Ik stuur iedereen die iemand mist een zacht kopje, en ik tetter gewoon door voor vreede!!!

Joep blijft oefenen en goed ook

Om te beginnen wil ik vandaag toch ook eerst nog even stil staan bij Oscar, een hele wijze kater die dinsdagavond na een respectabele leef-tijd van 19 jaren over de Regenboogbrug is gegaan…
Ik ben er aan de ene kant heel verdrietig over, want ik had Oscar graag nog veel beter willen leren kennen. Aan de andere kant weet ik dat hij nu nooit meer al z’n medisijnen hoeft in te nemen om zonder pijn en andere ongemakken eindeloos te kunnen rennen en spelen met al zijn vriendjes en vriendinnetjes die al eerder een mooie ster werden.

Stoel

Maar ik ben ook dankbaar.
Dat ik de mooie woorden die hij elke week doormauwde voor zijn blog bij Bert nog altijd kan teruglezen. En dat ik Oscar heb ontmoet op het Grote Stoelendansfeest dat onze vriend Kever begin deze maand speciaal voor hem in z’n tuin heeft gehouden. Met een hele mooie stoel in het midden van de tuin, speciaal voor Oscar, zodat ‘ie alles goed kon zien en met iedereen die er was een paar korte of lange mauwtjes kon wisselen.
Het was een feest dat niet alleen kattastisch was, maar ook heel indrukwekkend. Want in een paar uur heb ik zóveel mooie wijze woorden van Oscar zelf meegekregen en die zullen de rest van m’n leven bij me blijven…
Dank je wel lieve Oscar. Voor alles wat je met mij en al je vrienden en vriendinnen hebt willen delen.
En die mooie stoel in de tuin bij Kever blijft voor altijd jouw stoel, dat weet ik zeker…

Jagen

Nu ik m’n hart met jullie gedeeld heb over het vertrek van Oscar, wil ik toch ook nog graag iets heel anders doormauwen, iets leuks. Want Oscar was behalve een hele realistische kater ook een hele positieve, die ondanks alles ook heel erg van z’n leven kon genieten. En dat is precies wat ik vorig weekend gedaan heb.
Zoals jullie misschien weten ben ik hard bezig aan een loopbaan als Weilandmuizenvanger. Maar omdat ik, ondanks de kattastische cursus van Luna Poes en heel veel oefenen, nog steeds geen muis heb kunnen vinden ben ik op de dagen dat het droog is sinds een tijdje druk bezig in de tuin met het vangen van vliegen en kruipende beestjes die ik daar tegenkom. Zelfs de dikke bromvliegen die ik in huis zie sla ik met gemak uit de lucht. En omdat m’n personeel die toch niet lust eet ik ze lekker zelf op.
Al moet ik toegeven, rauwe bromvlieg is nou niet écht een delica… uhhh… delikat…. nou ja, lekker. Maar om m’n vangst nou door m’n personeel in de prullenbak te laten gooien is ook weer zo’n verspilling.

Ik had vorige week zaterdag net m’n tweede grote vlieg achter de kiezen (ik heb natuurlijk niet tegen m’n personeel gemauwd dat ik die zelf van buiten mee had genomen) en stond eigenlijk al op ‘t punt om te gaan slapen toen Junior riep dat ik een dringend berichtje had gekregen.
Nieuwsgierig geworden liep ik al een beetje slaperig terug naar de woonkamer, waar ik te horen kreeg dat Chef Tiga pissebedden en vliegen nodig had voor de verse catnipsoep die hij aan ‘t maken was voor de zondagse lunch. Of ik die nog even voor ‘m kon vangen en afleveren.
Nou, je snapt dat ik gelijk klaarwakker was. M’n eerste echte opdracht, en dan ook nog ‘s van de Chef der Cheffen… Wat een eer! En wat een mooie kans om misschien van hem te leren hoe ik die rauwe bromvliegen veel lekkerder kon maken.

Zeemuizen

M’n personeel begreep de ernst van de spoedbestelling van de Chef gelukkig helemaal. Ik mauwde tegen Junior of ze even contact wilde opnemen met Japie, de eigenaar van Muisbezorgd, om te vragen of ik m’n vangst bij hem kon afleveren voor verder transport of dat ik ‘t zelf bij de Chef kon afgeven. Terwijl Senior druk bezig was om een paar bakken met deksels en een zaklantaarn te zoeken, reageerde Japie al dat het beter was om de bestelling direct bij de Chef te bezorgen. En omdat ik dan toch al halverwege zou zijn, vroeg Japie of ik zin had om daarna samen met hem Zilte Zeemuizen te gaan vangen.
Ik wist toen al dat het een paar onvergetelijke Pinksterdagen zouden worden…
Bij wijze van hoge uitzondering mocht ik zaterdagavond laat nog naar buiten. Senior had de lamp midden in de tuin gezet en zei dat er zóveel vliegen op ‘t licht af zouden komen om meer dan genoeg croutons van te kunnen maken.
Om een lang verhaal wat in te korten, toen de zon opkwam had ik twee bakken vol met vliegen, klaar voor transport. De pissebedden waren wat moeilijker te vinden, maar ik kon onder wat oud snoeihout toch nog een paar poten vol te pakken krijgen. Chef Tiga kon tevreden zijn.

Het duurde even voordat ik m’n personeel wakker had gemauwd om weer naar binnen te kunnen, maar toen eindelijk de tuindeur open ging stond er al een stevig ontbijt voor me klaar en kreeg ik complimenten en aaien omdat ik zo hard doorgewerkt had. Senior controleerde nog even of de deksels wel goed op de bakken zaten voordat hij ze in de koelkast zette, maar daarna was ‘t toch echt wel hoog tijd voor een welverdiend dutje.

Zoomies

Zondagmorgen om kwart over negen zat ik alweer met al m’n haren netjes op een rijtje en schoongelikt in de auto, naast m’n vangst op de achterbank, onderweg naar Chef Tiga. En heel eerlijk, ik was best wel zenuwachtig want ik had de Chef en zijn broers nog nooit in levende lijve ontmoet. Het liefst was ik ook gewoon in de auto blijven wachten tot m’n personeel de bestelling had afgeleverd, maar daar trapten ze niet in. Ze vonden dat ik niet zo kittenachtig moest doen, en terwijl Junior de bakken pakte nam Senior me op z’n arm en zwaaide de voordeur al open…
Binnen vijf minuten maakten Leootje, Simon en ik zoomies door hun hele huis, via de gang, de woonkamer, het balkon en weer terug. We rolden en sprongen over elkaar heen alsof we dat al jaren deden.
Na een half uurtje heel erg druk doen met z’n drietjes kwam Chester ‘s kijken wat al die herrie in huis was en schudde langzaam z’n kop toen ‘ie ons zag. Dat was volgens Leootje het moment dat we maar beter even stilletjes op het balkon konden gaan hangen om vogels te kijken.
We kregen Cosmosnekkies en wat te drinken, en daarna ben ik tussen Leootje en Simon als een blok in slaap gevallen…

Natuurlijk is m’n Pinksteravontuur daarmee nog niet afgelopen, maar Junior mauwt met de nodige spelfouten dat ‘t wel een héél erg lange blog zou gaan worden als ik nu alles wil vertellen. Dus ik ga volgende week verder waar ik gebleven ben.
Voor nu, maak er een kattastisch mooi weekend van en geniet van elk moment. Precies zoals Oscar gedaan heeft. Vanavond als ik de sterren zie zal ik naar hem zwaaien. En naar Bram. En Loesje. En naar al die andere mooie sterren in de lucht.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Aankomend Weilandmuizenvanger

Flokken aan mijn ene kant

Ik heb ze weer, flokken in nijn vagt. Dat wist ik wel alleen ik dacht van dat merkt mijn vrouw toch niet dus kammen en al die dingen meer dat hoeft niet.

Maar ze merkte het toch. Het gebeurde toen ze in mijn vagt friemelde en dat fond ik zo fijn dat ik nergens anders meer aan dacht en toen opeens zei ze: Bertje wat is dit, je hebt flokken.
Nou toen wist ik het al. Dat ze weer gaat kammen.

Ene kant

De flokken zitten alleen op mijn ene kant, daar lig ik alteit op dus zo komt het denk ik. Het is ook iets van ouder worden. Vroeger had ik het nooit. Daarna soms en met een beetje hulp van thuis en meer wassen, dat zei Loesje dan alteit, toen kwam het in orde.
Maar nou weeges ik ben al zestien jaar nou kan ik het niet meer zo goed alleen. Dat is ook ouder worden, dat je meer hulp en steun van thuis nodig hebt ook al is het moeilijk. Straks ben ik al 17 jaar ik ben nog nooit zo oud geweest.
Kammen fond ik eerst leuk het leek op aaien maar dan anders, maar het werd al gauw spannend. Dat is door de artroosie die zit in mijn heupen en daar heb ik dus ook flokken en dat maakt het heel gefoelig ook al doet mijn vrouw zachtjes en met knuffels.

Saame doen

Mijn vrouw zegt van Bert dit is het, anders moet je naar een trimsalon voor katten en dat wil je niet, en je wil ook niemand in huis dus we moeten het saame doen.
En toen snapte ik het ook wel.
Nou is het elke afond een beetje kammen, meer knuffels en friemelen in mijn vagt. Het is nog steeds spannend maar misschien kan ik er toch aan wennen, dat hoop ik en mijn vrouw ook.