Joep heeft een probleem met zijn Feestboek

Bijna anderhalf jaar geleden kreeg ik m’n eigen FeestBoek pagina. Onder personeelstoezicht natuurlijk, want ik was toen nog veels te jong om zelf allenig de hele wereld over te gaan. Ik had ook nog helemaal geen snekkies gegeten van leptopgebruik, dus alle hulp was welkom. Want ik mauwde geen tweebenerstaal, en ik had m’n personeel hard nodig om m’n verhalen om te zetten naar letters die tweebeners met een beetje ervaring konden lezen. Of voorlezen, natuurlijk.

Leptop

Niet alleen dat, maar als kittenkater kreeg ik het ook niet voor elkaar om maar één letter op het toetsenbord in te tikken. Die dingen zijn gewoon niet gebouwd op kattenpoten. Ik kon wel met één stiletto een letter aantikken, en als dat had gemogen zou ik nu volgens een perfect 2-nagelsysteem kunnen tikken, maar m’n personeel voelde er niks voor om elke letter voor me te spellen. En volgens hun hier zou ‘t op den duur ook teveel toetsenborden gaan kosten.
Dus kwam er leptoptijd, waarin ik samen met m’n personeel op het scherm kon meekijken.
We begonnen altijd met een foto uitzoeken en ik mauwde daar dan iets over terwijl m’n personeel het vertaalde naar tweebenerstaal. Dat kreeg ik dan weer teruggemauwd om te checken of het verhaal klopte. Want als startende sjoernalist moest ik daar natuurlijk wel streng op blijven, vond ik.

Vrienden

Op die manier hebben we een hele lange tijd bijna dagelijks iets gepost over een belevenis op die dag. Uiteindelijk waren Junior en ik elke dag wel even bezig om iedereen te antwoorden, en ik kreeg volgers op mijn pagina uit Zuid-Afrika, Canada, een paar Verenigde Staten en andere landen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar ook dichter bij huis werd ik ‘ontdekt’.
Volgers werden Vrienden, waarmee lief en leed gedeeld werd. En zo begon mijn wereld steeds groter te worden dankzij andere katten en hun personeel, maar ook met blafvrienden en hier en daar een fladder- en knaagvriend wisselde ik graag van gedachten.
Er kwamen ook tweebeners zonder huisdier die vrienden werden, terwijl ik écht geen allemanstweebenersvriendje ben. Maar zo naast m’n eigen personeel, in de vertrouwde veiligheid van m’n eigen huis, mauwde ik er op los alsof ik iedereen al jaren kende. Dat was altijd gezellig, zo saame met z’n allen.

Verandering

’n Week of 6 geleden begon er iets te veranderen op m’n FeestBoek, zonder dat ik daar blijkbaar iets aan kon doen. De mensen in het bedrijf bij wie ik m’n pagina had aangemaakt vonden blijkbaar dat ik nog meer vrienden nodig had, en deden de meest vreemde voorstellen. Soms moest ik wel 25 verzoeken om te volgen wegklikken voordat ik de berichten van m’n eigen lieve vrienden zag. En dat vrat best wel veel tijd. Ik merkte dat ik FeestBoek op deze manier toch niet meer zo leuk vond als voordat die andere mensen zich ermee gingen bemoeien, en ik zat een heel stuk minder samen met m’n personeel achter de leptop om m’n verhaaltje te doen…

Misschien zag die grote baas van FeestBoek dat als een uitnodiging om nog meer rotzooi op m’n pagina te gooien, want ineens kreeg ik ook allerlei advertenties te zien waar ik helemaal geen belangstelling voor had. Zoals van een bedrijf dat vond dat ik wel een haartransplantatie kon gebruiken. Ik snap niet waar ze het idee vandaan halen, want zowel ik als m’n personeel zijn prima tevreden over onze vacht.
Ik kreeg een uitnodiging om te komen werken bij de overheid. Maar ik heb al een heerlijke baan, lekker dicht bij huis, met prima arbeidsvoorwaarden. En of ik belangstelling had voor een vakantiehuis op Curaçao, naar een dansfeest wilde komen of yoga wilde leren. Nee, nee en nog ‘s nee.
Net zo min als dat ik aluminimale deuren in m’n huis wil laten zetten, schoenen of een nieuw huis wil kopen of naar de sportschool wil. Ik heb m’n eigen trainingsparkoers naast m’n huis, lekker in de buitenlucht. Dus ook allemaal nee.

Advertenties

Ik geloof ook nooit dat m’n personeel blij zal zijn als ik de auto ga inruilen bij een garagebedrijf aan de andere kant van ‘t land. En ik hoef helemaal geen brilletje, ik zie alles wat ik wil zien en de rest ruik ik wel, dus die aanbieding van een brillenwinkel tweehonderd kilometer de andere kant op, die heb ik ook weg laten klikken.
Maar ik ben een beetje bang dat ik met alleen wegklikken niet meer van al die advertenties af kom. Nee, m’n personeel moet aangeven waarom we die reclame niet willen zien, dan laten weten dat we ‘m niet meer willen zien en dán pas kunnen we ‘m afsluiten. Maar dat geduld hebben we na 28 ongevraagde advertenties vaak niet meer, dus ik doe op dit moment nog maar weinig met m’n eigen Feestboekpagina.

Drukte

Stilletjes hoop ik dat het ook allemaal ooit over gaat, die drukte op m’n pagina. Net zo plotseling weer verdwijnt als dat het er ineens onverwachts op stond. En dat ik, als ik ‘m over een tijdje weer ‘s open, gelijk de berichten van m’n eigen lieve vrienden weer zie zonder al die gekkigheid er omheen die ik eerst moet wegklikken. Want ik mis m’n Feestboekvriendjes toch wel…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Van wie is de bank?

De bank was stuk en toen weer heel en daarna kwam er weer wat anders dat was ook raar. Want alteit zat ik op de bank en ik haal de muis van de bank als ik speel en toen ging mijn vrouw opeens op de bank liggen en ze zegt: “Hè-hè.”

Van mij

De eerste keer dat het gebeurde heb ik meteen over de bank gerend, heen en weer en toen kwam ik weer op het tapeit daar ben ik blijfe liggen. Want ik wist de bank is van mij.
En dan snapte ze toen ook.
Maar daarna gebeurde het weer dat ze op de bank ging liggen. Steeds langer. En ik keek dan en ik rende en dan ging ik weer aapart liggen en kijken. Want de bank is toch van mij.

“We gaan oefenen met delen, Ollie,” zei ze en toen zag ik het. Een deken en gaan liggen en gewoon blijfe liggen. Nou ging ik toch kijken. Want wat is dat de bank delen. En ik liep naar mijn stuk en daar ging ik zitten. “Goedzo Ollie,” zei ze en toen: “Hè-hè.”
Eerlijk daar fond ik niks aan en daarom ging ik weer weg van de bank ik sprong in de fensterbank en daar moest ik nadenken. Want van wie is de bank?

Oefenen

Ik heb mijn eigen matjes in de fensterbank en ik heb mijn dekentjes en ik heb mijn doos en ik heb mijn meubel dat is zeker weete allemaal van mij. Daar komt nooit iemand aan dat kan gewoon niet.
En mijn vrouw heeft het bed daar mag ik ook op en de stoel daar ga ik ook in zitten en de badkamer alleen daar ga ik ook kijken.
Op het kleine tapeitje liggen we samen dat is in orde. Op het gewone tapeit ook.
Ze zegt van we kunnen best saame op de bank liggen. Maar ik weet dat niet. Want het is heel erg dichtbij en ik kan dan niet slapen en waarom ga ik dan anders op de bank liggen. Eerlijk waar het is iets moeilijks dat met de bank, en ik weet niet of ik daarmee kan oefenen.

Toen Bert dieet moest houden (6)

Het leven met Tim, de kater die voor Bert bij me woonde, had zo zijn invloed op het leven met Bert. Tim was nierpatiënt geweest en elke avond tegen half tien, kreeg hij een medicijnhapje. Dat at hij van mijn vingers, knorde tussentijds, en nam zijn tijd. Als eerbetoon aan Tim, besloot ik om Bert elke avond een snack te geven.
Bert had geen bezwaar.

Extra

Hij was een kater die een dikke vacht had, zware botten, en die ook nog eens groot van postuur was. Dan mag je best wat extra’s eten.
Bert lustte zowat alles. Helemaal als het gecombineerd werd met knuffels en woordjes. Zo kwam er als vanzelf ook een ochtendsnack. Brokjes waren de lekkerste die er bestonden, een ex-asielkater als Bert verdiende dat, en zelf vond hij dat ook. Was zijn bord leeg, dan vulde ik meteen bij, ook door overwegingen dat hij anders misschien ging bunkeren wat tot overgewicht kon leiden.

Dieet

Die zorg was overbodig. Bij een bezoek aan zijn dokter, waar allerlei onderzoeken aan te pas kwamen, kreeg ik te horen dat Bert te dik was.
En zich in het voorstadium van diabetes bevond.
Ik wist wat dat kon betekenen: elke dag met naaldjes in de weer. Stress, voor hem en mij. Er was gelukkig een oplossing en die heette afvallen. Dieet houden.

Met een zak Metabolic brokken gingen we naar huis.
Nieuwe brokjes. Meer spelen, dat moest ook, en dat zag ik somber in. Want na het heftige spelen in de acute post-asiel fase, was bij Bert het grote ontspannen ingetreden. Hij wilde vooral liggen, knuffels en op de berging kijken, wat niet mocht, en daarom juist.
De beste kans was dus anders eten.

Het bleek al snel wie er de grootste problemen mee had. Dat was ik. Want ik wilde voortdurend snacks en hapjes serveren, verwennen, vertroetelen, het beestje zien eten want dan was ik het ook. Ik was dus, zoals ze dat in Amerika noemen, een feeder geworden. Mijn welzijn hing af van zijn eetgedrag. In zekere zin was ik de patiënt.
Met dat inzicht keek ik anders naar Bert.

Sportbrokken

Hij paste zich aan. Op zijn blog vertelde hij over zijn nieuwe eten, dat het sportbrokken waren die hem een atletisch figuur zouden bezorgen.
Intussen at hij met minder smaak dan van de wilde tonijn paté met een garnering van garnalen, maar toch, hij at.
En eigenlijk, als ik goed naar hem keek, at hij gewoon genoeg. Hij was niet knorrig, niet boos op mij, hij nam het leven zoals het kwam.
Bij een later doktersbezoek bleek hij uit het voorstadium van diabetes te zijn. En inderdaad, zijn figuur was atletischer dan voorheen.

En ik had dankzij Bert weer iets geleerd; dat er een groot verschil was hoe hij op een probleem reageerde en ik. Hij: het is zoals het is. Ik: paniekerig. Het was wel duidelijk, wie er bij ons thuis het verstandigste was.

Mila begint netjes aan de nacht

Lieve allemaal, Ik heb iets zo heel bijzonders ontdekt tijdens mijn dagelijkse poetsroutine, en dat wil ik heel graag met jullie delen. Meestal poets ik mijn pootjes, mijn buik en mijn gezicht heel netjes, zodat ik de nacht schoon en fris kan beginnen.

Teentjes

Maar gisterenavond, toen ik daar rustig zat en mijn achterpootje omhoog hield, ontdekte ik iets wat ik nog niet eerder echt had opgemerkt. Wisten jullie dat mijn teentjes niet allemaal dezelfde kleur hebben? Sommige zijn zwart, alsof ze een stukje van de nacht met zich meedragen, en andere zijn zachtroze, als een bloesemblaadje in de lente. Heel bijzonder, hè? Ik wist niet eens dat dat kon.
Als poezendame van twaalf jaar jong en heel netjes, ben ik van mezelf altijd bezig om er verzorgd uit te zien. Ik poets zorgvuldig, maar dit keer keek ik echt goed naar die zachte kussentjes. Het voelde alsof ik ze voor het eerst echt zag! En ik dacht: dat is toch wel heel speciaal. Het ene kussentje donker, bijna zwart, en het andere roze – het contrast is zo mooi. Het is alsof ik een klein stukje dag en nacht meedraag, precies in balans, altijd bij me. Misschien hebben jullie dat ook wel; iets unieks en bijzonders dat bij jullie hoort en altijd met je meegaat.

Zacht

Nou, het lijkt misschien een klein dingetje, maar voor mij voelde het als een grote ontdekking. Elk teentje dat ik op de grond zet, heeft z’n eigen kleur. Het ene teentje brengt mij naar mijn broertjes, het andere naar mijn vrouw voor een extra knuffel. En soms zet ik die speciale kussentjes voorzichtig op de grond, sluipend door het huis in de nacht. Die kussentjes dragen me overal heen en houden me stevig, maar zacht verbonden met de wereld om me heen. Het geeft me een trots gevoel, alsof ik met die bijzondere kussentjes een beetje magie overal achterlaat.
Ik voel me net een ontdekkingsreiziger, elke dag weer. Stel je voor dat je iedere dag iets nieuws ontdekt over jezelf. Misschien is het iets kleins, zoals het vinden van een zwart én roze teentje, of misschien is het iets groots zoals een nieuwe plek ontdekken. Wat het ook is, het maakt ons uniek, toch? En het mooiste is dat we die speciale kanten van onszelf af en toe eens in het zonnetje mogen zetten.

Vanavond, wanneer ik mijn routine weer doe, zal ik nog wat extra aandacht besteden aan die bijzondere kussentjes. Misschien geef ik ze nog een likje extra om ze te laten weten hoe bijzonder ze zijn. Want ook al lijkt het iets kleins, juist die kleine dingen maken het leven mooi en bijzonder. Het maakt dat we onszelf met een beetje zachtheid en liefde verzorgen – iets wat ik als Minister van Zachte Zaken natuurlijk heel belangrijk vind.

Kopjes

Lieve vrienden, misschien hebben jullie ook wel zoiets speciaals, iets wat jullie net zo bijzonder maakt. Misschien een moedervlek, een extra zachte haarlok, of een speciale blik. Ik ben heel benieuwd wat dat is als je het wilt delen.
Tevens doe ik al mijn zachte mooie teentjes bij elkaar voor Doerak. Dat hij zonder pijn verder kan. Ik weet zeker dat zijn mensen en Bliksem extra lief zijn voor Doerak.
Ik tetter nog steeds mee voor vrede want dat is echt nodig en ik doe kopjes geven waar er nodig is.

Poot getekend,
Mienister van zachte zaake, Milamuis

Minnie kreeg catspiratie

Ik lag lekker te dromen. Boven op mijn luukse krappaal. Je weet wel die met twee etages en een hangmatje. Ik droomde van een weiland fol met muisjes. Er boofe vlogen allemaal fooguls. Kek kek kek smak smak. Dat deed mijn bekkie terwijl ik sliep hihi.
Tot ineens ik wat hoorde. Minnie. Min. Minnespin. En toen werd er oofer mijn vagtje geaaid. Het was Frau die mijn aandacht wilde. Jeetje joh ik lag net zo lekker te dromen mauwde ik. Met een half slaperig koppie keek ik op.

Noepies

Het is weer tijd erfoor Minnie. Dat zei ze. He huh tijd waar foor? Ohh voor noepies soms? Ik freef het slaapzand uit mijn oogjes met mijn pootje. Wel met nageltjes in natuurlijk want anders doet het au aan mijn oogje. Frau moest lachen. Nee het is geen tijd voor een snoepje. Nu ja als we zo klaar zijn dan wel. Dan krijg je er wel een of twee. Ik mauwde furrontwaardigd. Een of twee? Ikke ben toch heel lief? Dan mag ikke toch vast wel vier noepies of nog meer. Ging op mijn allermooist zitten en keek haar met mijn allerliefste snoetje aan. En dat werkte hihi.
Zegt ze ok Min je krijgt je snoepjes lieverd maar daarna gaan we echt aan de slag hoor. Je snapt dat ik alleen het woord noepies hoorde en daarna lekker aan de smikkel ging. Ik zat net lekker te genieten van noepie nummer vier toen ik achter me hoorde. Hap hap eet eens wat door ik wil nu toch echt wel aan de gang gaan.
Dus ik slikte m’n noepie door en keek haar aan. Je zegt dat nu de hele tijd al miauw maar wat bedoel je nou precies? Ikke zat er hard over na te denken met mijn kattehersentjes maar snapte toch echt niet wat ze bedoelde. Ze begon te lachen. Mi-hin het is toch weer bijna Minnie dinsdag dus tijd om je blog te mauwen aan me zodat ik het voor je op kan typen op de computer.

Catspiratie

Ohh bedoel je dat. Hihi ja dat is waar ook. Het is alweer zover. Wat gaan twee weken dan snel he. Alleen miauw we hebben wel een probleempje dan. Ikke heb namelijk nu ff helemaal geen catspiratie. Er zitten alleen lekkere foogultjes in mijn gedachte. En die fladderen daar jammie rond.
Frau keek me aan en zuchte. Wat moet ik nu dan Minnie? We moeten wel iets inleveren. Kan toch moeilijk over mezelf gaan schrijven. Daar moest ik wel een beetje om miauw lachen. Mew er is toch niemand geinteredingest in de belevenissen van een tweebener. Nee mijn fans willen alleen miauwtjes en letter fan mij lezen dat weet ik zeker.
Weet je wat zei ze toen. Klim anders op schoot. Dan gaan we eefe lekker knuffelen en een serie kijken op de teevee. Nou daar had ik wel zin in. Alleen miauw froeg ik of ze of ze een fillum op wou zetten. Die gekke oranje kat die Garfield heet had een nieuwe gemaakt en die wou ik best wel zien. Nou en dat mocht en toen klom ik al spinnend lekker op schoot.

Fillum

Toen de fillum afgelopen was nou toen had ik ineens wel catspiratie om mijn blog te mauwen hoor. Ommedat ik me rielekst voelde lukte het wel. En dat was ikke omdat ik keihard had zitten te miauwlachen om de gekke dingen die die kat in de film allemaal meemaakte. Zit er zelfs oofer te denken om aan Frau te vragen of ik op de eipet mag om Garfield een berichtje te sturen. Wie weet krijg ik wel een poottekening terug. Ach ja een poesje mag dromen toch.
Nou dit was het weer voor deze keer. Ik blijf nog altijd meetetteren voor Freede!

Pootje van Minnie