Ik ga het niet helemaal hebben ofer hoe het was toen de dokter opeens in mijn eigen huis kwam, maar wel ofer hoe je moet bijkoome erna.

Ze snapte mij

Het hielp al feel dat mijn vrouw sorrie zei toen de dokter weg was. En dat ze me aaide en ik kreeg liefe woordjes en ze zei dat ze snapte dat het moeilijk was geweest wegens dat was het ook.

Want de dokter in mijn eigen huis dat wil ik niet.
En toen ging ik achter de kastjes zitten.
Mijn vrouw kwam veel te dichtbij dus ik naar boven.
“Daar gaat hij,” zei de dokter.
Op de slaapkamer tilde mijn vrouw me op dat doet ze anders nooit en zo liep ze de trap af en toen de huiskamer in waar de dokter stond en toen was er een prik en de dokter friemelde in mijn mond wegens dat ze mijn tanden wilde zien.
Toen zette mijn vrouw me eindelijk neer op het tapijt.
Ik meteen achter de kastjes.
Mijn hart ging van BOEM-BOEM-BOEM.
De dokter ging weg.

Bijkoome

En toen begon het grote bijkoome:

• mijn vrouw ging op afstand liggen van de kastjes en ze zei toen sorrie ik luisterde en ik voelde nou is het weer gewoon
• ik deed een dutje wegens dat ik moe was
• daarna kon ik weer gewoon samen zijn en ik kreeg zachte knuffels en mijn vrouw zei dat het nou ferder een gewone dag was waarop niks gebeurde en dat het nodig was voor mijn gezond en dat ze ook snapte dat het moeilijk was. Toen wist ik dat mijn gefoel er ook mocht zijn wegens dat ze me seeriejeus nam. Dat is belangrijk voor mij als huisdier zijnde.
• op Feesboek zei ik dat ik er weer was en mijn vrienden gaven steun ook toen ik eerder zei dat de dokter kwam en iedereen snapte dat zoiets een grote erfaring in je leefe is

Gewoon

De dag erna werd ik wakker en toen wist ik dat ik weer gewoon was. Thuis zei mijn vrouw dat er niks zou gebeuren die dag. En zo ging het ook, dus het was een goede dag, gewoon is alteit het beste, dat weet ik nou dubbel zeker.

Het is dus zo dat ik de laatste tijd meer speel. Dat komt door mijn nieuwe brokjes die moet ik van de dokter eete wegens de artroosie. En nou heb ik elke dag ook een meediesijn-snek. Het heeft mijn leefe anders gemaakt en anders daarmee bedoel ik beter.
Wat ik zeg, ik speel veel meer.

Jagen

Toen ik nog een jongere katerman was, toen deed ik jagen. Achter een propje papier rennen, de hele kamer door en weer terug. En dan het propje verscheuren. Vond ik het leukste dat ik kende.
Rennen! Jagen! Oer in mijn poote!

Graven

Maar ja dat was toen.
Nou ben ik seeniejor, wegens dat ik vijftien jaar ben. Mijn vrouw heeft gezegd dat de dokter zei dat ik een oude kater ben maar het is niet zo, ik ben in de kragt van mijn leefe.
Alleen het is wel zo dat ik geen jager meer ben.
Wel een graver.

Nou ik de soundmous heb is dat mijn liefste speelgoed. Ik wil er elke dag saame mee spelen en soms begin ik vast dan zit mijn vrouw nog aan haar werktafel maar als ik de muis PIEP laat doen dan weet ze: Bert moet speele. Dat doe je saame dus zij moet komen en dat doet ze dan ook.

PIEP

Met een muis aan een hengel kun je veel, en zo heb ik ontdekt dat ik een graver ben geworden. De muis moet diep onder het kraakpapier. Dan beetje bewegen.
KRAAK.
PIEP.
Ik kijk, want je moet als katerman je moment kiezen.
KRAAK. KRAAK.
PIEHIEP.

BAM

En dan ik: BAM.
EROP.
Ik pak de muis met mijn tanden, met mijn poote, ik schud ermee PIEP PIEP en als iedereen weet dat ik gewonnen heb dan laat ik los en wacht ik af.
De muis loopt dan weer weg. Naar achter de gordijnen. Of naar onder het kraakpapier. Ik zit te kijken en ik weet: straks doe ik weer BAM. Dan graaf ik de muis helemaal op en dan heb ik weer gewonnen.
Maar jagen, dat rennen, dat laat ik nou ofer aan de jongere katermannen en poezen. Ik ben een graver dat is gewoon zo.

Op een dag lag er een knot wol op het tapijt. Die was voor mij want iedereen weet wat op het tapijt ligt dat heb je dan eerlijk gefonden. Dus ik hapte in de wol. “Bertje!” riep mijn vrouw. Ik dacht wat nou weer.

Mini-knot

Ik moest de knot wol afgeven, wegens dat het per ongeluk op het tapijt lag. Maar eerlijk is eerlijk ik kreeg er iets voor terug. Van die knot maakte mijn vrouw een mini-knot helemaal spesjaal voor mij. “Kijk eens of je er iets mee kunt,” zei ze. Dus ik kijken.

Toen ik aan de wol rook, werd er iets in mij wakker. Iets dat oer was en toch niet van ik moet rennen of scheuren. Een ander oer.
En ik wist meteen wat ik met de wol moest doen.
Draden eruit trekken.
Een voor een.
Ik begon meteen.

Spannend

Het is stevig werk je krijgt soms een raar gefoel van stof in je bek maar het gefoel van oer zorgt dan dat je gewoon doorgaat.
Draden trekken is leuk. Het gefoel is spannend, je trekt aan de draad die gaat eruit die wordt lang en je foelt ik ben sterk ik kan wat.
Dan weer de folgende draad.

Hobbie

Ik had alle draden snel af. Toen kreeg ik van thuis een nieuwe knot en daar heb ik ook draden uit getrokken wegens het nieuwe gefoel van oer dat wilde ik steeds foelen.
En ik wist: dit is mijn nieuwe hobbie.

(tekst gaat door onder video)

Mijn andere hobbie is met de krant scheuren. Thuis heb ik altijd krant liggen helemaal alleen voor mij. Het is iets dat ik alleen doe, dat is een echte hobbie.
Spelen doe ik altijd saame, dat is anders dan een hobbie.

Op de foto is mijn werk te zien, het is van ervoor en erna. Ik wist niet dat ik het kon voordat ik het kon dus nou heb ik ook geleerd het leefe kan opeens een hobbie brengen, dat je het zomaar ontdekt bedoel ik.

Een tijdje terug kreeg ik dus andere brokjes, wegens de artroosie. Lekkere brokjes. Echt waar. Ze waren gezond en toch lekker. Dus ik eete, nou.

Eete

Toen kreeg ik thuis wat te hoore, over veel eten en dik worden en mijn pootjes en van alles. Maar als er brokjes voor mij staan, dan zijn ze voor mij om te eete, dat is mijn mening.

Gewend

Na een poos raakte ik aan de brokjes gewend. Toen waren het geen lekkere brokjes meer maar gewone brokjes. Ook goed. Dat is eigenlijk beter dan heb ik rust in mijn kop.
Dus vanzelf begon ik minder brokjes te eete.
En wat gebeurt er, weer kreeg ik thuis wat te hoore, over hoe belangrijk het was om juist deze gezonde brokjes te eete en artroosie en van alles weer. En ze zei dat ze iets wist. Een truukje.

Snek

Die afond kreeg ik als altijd mijn verse brokjes. Het waren dezelfde. Maar toch niet. Ik rook het meteen, er zat een nieuwe lucht aan en die lucht was van een snek die ik pas op had.
Die snek zat nou ofer de brokjes. Mijn vrouw had het verkruimeld.
Ik wist geeneens dat zoiets kon.

Mijn instink

Die nacht heb ik heel veel brokjes op gegeten. En de nacht erna weer, wegens dat de brokjes naar snek smaakten. Nou ben ik er alweer een beetje aan gewend maar ik eet nou weer meer brokjes dat is wel zo.
En thuis kreeg ik compliementen dat ik zo goed at.
Dus toen wist ik het zeker, dat ik blijf doen wat ik altijd doe. Komt er een bord met brokjes dan eet ik. Heb ik minder trek dan eet ik minder. Thuis hoor ik altijd wat maar het beste is dat ik mijn eigen instink volg voor het eete.
Al is het wel zo dat ik het liefste brokjes heb die naar sneks smaken, daar ben ik eerlijk ofer.