Het hoefde niet, zei mijn vrouw. Als ik het matje niks-aan vond, dan zou ze het weghalen. En mijn vrienden zeiden ook van het hoeft niet. Dus toen ging ik er helemaal zeker weten niet op liggen.
Matje
Ik kon er niks mee, dat wist ik gewoon. Een matje moet hard zijn en dit was zacht, dus dan is het een kussen. En voordat je op een kussen ligt, moet je kunnen draaien en probeere hoe je ligt. En dat gaat niet in een vensterbank.
Alleen er waren ook een paar vrienden die zeiden van Bert je kunt het ook probeere. Dat bleef in mijn kop hangen.
Probeere kon ik misschien wel. Dus dan zeg je niet het kan of het kan niet maar je kijkt gewoon wat kan ik en wat foel ik daarbij.
Oefenen
Dus op een nacht ging ik oefenen, dat was omdat mijn vrouw dan in bed ligt en niet kijkt. Als ik iets aan het probeere ben dan heb ik rust in mijn kop nodig, daar ben ik heel eerlijk ofer.
Die nacht ging het een beetje en de nacht erna ging het beter en toen kon ik het ook oferdag. Ik weet nou hoe het moet:
- eerst op het kussenmatje gaan staan
- dan mezelf naar de ene kant doen
- zo heb ik ruimte om te draaien
- meteen gaan liggen,
- dan lig ik.
Dus het kussenmatje kan blijfen. Ik lig er best lekker en ook warm, wegens dat het dik is en ik foel de ferwarming van eronder en die blijft dan hangen in het kussenmatje dus dat is fijn, en helemaal als ik dan ook zon heb. Zo, dan lig ik luukse, ik wist geeneens dat zoiets bestond.
Doos
Mijn vrouw was ook blij dat ik het liggen had ontdekt. Alleen toen kwam ze met een doos aanzetten en of ik erin wilde, het hoefde maar één keer, zei ze nog. Nou ik wilde het helemaal niet probeere. Wegens dat ik geen kunstjes doe. Ik ben een seeriejeuze katerman. Een kussenmatje kan. Maar ik doe geen gekke dingen.
Forige week kreeg ik een iemeel van Bert. Weet je wat er in stond? Er stond: Stokkie-Stefan zou jij een blog willen schrijven? Ik was helemaal verbaasd want weet je, ik ben een oude seniejoor oopa van wel 20 jaar. Maar dacht ik later, de ouwe oopa Floris schrijft ook een blog, dus waarom ik niet?!
Op een dag werd ik gefangen in een grote kooi en ging ik mee in de dierenambulanse. Ik dacht wat gebeurd er nu ineens ? Zo kwam ik terecht in het dierenhospitaal in Den Haag. Dat is hetzelfde dierenhospitaal waar Bert heeft gezeten en Yep&Demi. Ik werd in een hokje gestopt met een warme deken en ineens werd ik Stokkie genoemd. Ik dacht nou ja daar luister ik dan maar naar, want de mensen aaiden mij en ik kreeg eten. Ze kwamen iedere keer naar mij kijken en waren lief. Er was een mefrouw in het dierenhospitaal en die zei ik zal je fertellen waarom jij nu Stokkie heet. Je bent in een straat gevonden waar het woord stok in voor komt. De Stokkoppelstraat, en daarom hebben we je Stokkie genoemd. Nou, ik begreep het en het was goed.
mij wel lief en sprong gelijk bij haar op schoot. Ze zei wil jij met mij mee naar huis Stokkie, jij krijgt een foor ever huis! Ik sprong in de reismand en reden we met de otoo naar mijn nieuwe huis. Iedereen was blij hoor in het dierenhospitaal dat ik op mijn oude dag en met pille voor de schiltklier, toch nog een huisje kreeg saame met een lief frauwtje.
De afgelopen tijd heb ik iets nieuws over mezelf geleerd. Dat is: ik ben een matjes-katerman. Dus dat je graag op matjes ligt, en dat doe ik.
Als ouder wordende katerman heb ik af en toe iets aan mijn gezond en nou heb ik weer een week zalf aan mijn oore gehad. Wegens dat ik moeilijker ging eten.
Bijna elke dag is de lucht bofen mijn tuin nu ferschillend, een paar weken geleden leek het wel lente, er was zon en er waren allemaal vogels, sommigen maakten een saltoo in de lucht, biesonder hè?, ze deden twiet twiet, ik denk omdat ze frolijk waren, dat weet ik niet zeker want ik ben zelf natuurlijk geen vogel, maar al die geluidjes klonken heel blij, ik was zelf ook blij dat ik vaak in mijn tuin kon zijn, ik kan het fijnste rennen in mijn gras, dus dat deed ik elke dag een paar keer, ik maakte mijn poten kort en ging vlak met mijn buik over de grond rennen, sprong op mijn stoel en krabte er dan keihard aan, met de PUNTjes van mijn nagels.
Daarna werd het heel kaud, het frieste, zo heet dat, dat foelde ik aan mijn oren en mijn neus en fooral aan mijn poten, er kwamen ook nog witte flokken uit de lucht, ik heb er vanaf het buro naar gekeken, ze waren met een heleboel, die flokken, ze vielen allemaal naar beneeden en bleven op de grond liggen, de hele tuin zat onder de flokken, als ik er doorheen liep hoorde je krrt…krrt… en dat hoorde ik ook als Mikkie over het schuurtje liep, ik likte aan het water in mijn waterbakken maar het was hard geworden, het gras knerpste en ik kon er niet van eeten, ik bleef maar niet te lang buiten want daar was het te kaud voor, maar binnen was het lekker warm, fooral als mijn mensen me ook nog instopten met een deekentje, zodat je alleen nog het PUNTje van mijn neus zag.
tijger woont in mijn tuin, en ik plas naast het hek aan de andere kant, zodat die buurmensen weten dat dat nog mijn tuin is, als het donker is zwaai ik naar de sterren en ga ik na een dag hard werken lekker in mijn mandje slapen, dat heb ik dan wel ferdiend!