Het leven met Tim, de kater die voor Bert bij me woonde, had zo zijn invloed op het leven met Bert. Tim was nierpatiënt geweest en elke avond tegen half tien, kreeg hij een medicijnhapje. Dat at hij van mijn vingers, knorde tussentijds, en nam zijn tijd. Als eerbetoon aan Tim, besloot ik om Bert elke avond een snack te geven.
Bert had geen bezwaar.

Extra

Hij was een kater die een dikke vacht had, zware botten, en die ook nog eens groot van postuur was. Dan mag je best wat extra’s eten.
Bert lustte zowat alles. Helemaal als het gecombineerd werd met knuffels en woordjes. Zo kwam er als vanzelf ook een ochtendsnack. Brokjes waren de lekkerste die er bestonden, een ex-asielkater als Bert verdiende dat, en zelf vond hij dat ook. Was zijn bord leeg, dan vulde ik meteen bij, ook door overwegingen dat hij anders misschien ging bunkeren wat tot overgewicht kon leiden.

Dieet

Die zorg was overbodig. Bij een bezoek aan zijn dokter, waar allerlei onderzoeken aan te pas kwamen, kreeg ik te horen dat Bert te dik was.
En zich in het voorstadium van diabetes bevond.
Ik wist wat dat kon betekenen: elke dag met naaldjes in de weer. Stress, voor hem en mij. Er was gelukkig een oplossing en die heette afvallen. Dieet houden.

Met een zak Metabolic brokken gingen we naar huis.
Nieuwe brokjes. Meer spelen, dat moest ook, en dat zag ik somber in. Want na het heftige spelen in de acute post-asiel fase, was bij Bert het grote ontspannen ingetreden. Hij wilde vooral liggen, knuffels en op de berging kijken, wat niet mocht, en daarom juist.
De beste kans was dus anders eten.

Het bleek al snel wie er de grootste problemen mee had. Dat was ik. Want ik wilde voortdurend snacks en hapjes serveren, verwennen, vertroetelen, het beestje zien eten want dan was ik het ook. Ik was dus, zoals ze dat in Amerika noemen, een feeder geworden. Mijn welzijn hing af van zijn eetgedrag. In zekere zin was ik de patiënt.
Met dat inzicht keek ik anders naar Bert.

Sportbrokken

Hij paste zich aan. Op zijn blog vertelde hij over zijn nieuwe eten, dat het sportbrokken waren die hem een atletisch figuur zouden bezorgen.
Intussen at hij met minder smaak dan van de wilde tonijn paté met een garnering van garnalen, maar toch, hij at.
En eigenlijk, als ik goed naar hem keek, at hij gewoon genoeg. Hij was niet knorrig, niet boos op mij, hij nam het leven zoals het kwam.
Bij een later doktersbezoek bleek hij uit het voorstadium van diabetes te zijn. En inderdaad, zijn figuur was atletischer dan voorheen.

En ik had dankzij Bert weer iets geleerd; dat er een groot verschil was hoe hij op een probleem reageerde en ik. Hij: het is zoals het is. Ik: paniekerig. Het was wel duidelijk, wie er bij ons thuis het verstandigste was.

Bert en ik moesten wennen aan elkaar, en ook dat de een soms iets wilde wat de ander niet uitkwam en andersom. Zo wilde Bert graag ’s nachts knuffelen en ik slapen, en overdag wilde ik graag aan mijn werktafel zitten en dan wilde Bert juist liever spelen. Ik gaf het meeste toe, wat zijn wensenpakket meteen groter maakte.

Wennen

Geleidelijk ontwikkelde zich iets van balans.
Bert ontdekte dat hij ook alleen kon spelen, vooral met een muis die alle kanten op sprong als hij ertegen sloeg. Aan de krabpaal hangen vond hij ook leuk.
Ik leerde dat even wakker worden om half vier ’s nachts helemaal niet zo erg is als er een katehoofd zachtjes Miauw? vraagt, gewenning deed veel en daarna sliep ik weer door.
Wat me opviel, wat dat we konden overleggen.
In de eerste tijd van het samen wonen werkte ik aan mijn boek over Tim, de kater die voor Bert bij me woonde en dat bracht me vaak in tranen. Dat had ook met schuldgevoel te maken, want ik was niet in staat geweest Tim in leven te houden, dat gevoel bleef buiten de logica van zijn acute nierinstorting en echt niets tegen te doen, de dierenarts had het nog zo gezegd.
Ik huilde bij voorkeur buitenshuis, dat leek me eerlijker tegenover Bert. Maar ik had thuiskomend behoefte aan troost. Dat vroeg ik aan Bert en dan liet hij zich langer aaien.
“Bertje, kom je bij me? Ik verlang zo naar wat liefde van jou.”
Hij kwam en gaf zelfs kopjes.

Zelfvertrouwen

Geleidelijk durfde Bert meer. Hij werd emotioneel zelfstandiger, misschien ook omdat hij altijd won van het lintje: BAM, poot erop. En muis-onder-de-lap kon hij ook goed. Hij rende ook door het huis tussen de sessies door.
Maar ik zag ook nog steeds die onzekere kater. Hij durfde het meeste als ik erbij was, of wanneer ik zei dat het echt helemaal in orde was, en dat hij het uitstekend deed allemaal. Die bevestiging was nodig. Zijn batterijtje zelfvertrouwen was nauwelijks gevuld en snel leeg. Moest ik overdag weg, dan werd het inhalen met spelen en bemoediging.
Hij vond het moeilijk als ik twee keer achter elkaar het huis uit ging, dus dat deed ik niet meer. Ik kocht twee grote boodschappentassen en sjouwde wat meer.
Ik voelde me beschermend over hem. Hij ook over mij. Moest ik ’s nachts huilen om Tim, dan kwam hij even naar mijn gezicht kijken, en zich aanbieden voor een knuffel. ’s Morgens stonden we dan voor de trap naar de huiskamer samen te aarzelen:
“Wil jij eerst?:
“Dan ga ik hoor.”
“Goed, ga jij maar eerst.”
Beneden weer aaien. Bemoediging, dat hij er echt mocht zijn zoals hij was.

Teevee

In 2017 verscheen het boek waaraan ik werkte.  Van Tim naar Bertje trok de aandacht. Er kwamen interviews, op de boekpresentatie verschenen veel huilende vrouwen, diep in de rouw en het televisieprogramma Hart van Nederland meldde zich.
Dat leek me wel wat, alleen: ze wilden Bert filmen. In huis. Het betekende een cameraman over de vloer met alle technische toestanden van dien. Van al die toestanden werd ik plaatsvervangend bang. Een vreemde man, hoe moest dat. Maar ja, het boek. Tim. En Bert had het al aangekondigd op zijn Facebookpagina.
De cameraman kreeg instructies van zacht praten en voorzichtig bewegen en ik nam de gok.

En toen kwam de verrassing. Bert ontpopte zich als een filmster.
De cameraman wilde dat Bert op hem af liep.
Bert  wandelde ontspannen.
Bert liet zich aaien.
Bert deed een close up.
Bert poseerde met de cameraman.
Bert bleef ontspannen.
Ik niet.

Ik dacht wat gebeurt hier, waar is die onzekere kater die ik ken, zou Bert dit vaker willen.

Beroemd

Nadien duurde het nog weken eer het onderwerp in de uitzending kwam. Uitstel volgde op uitstel, en vrienden van Bert gingen ook Hart van Nederland mailen. En toen kwam het, de avondeditie van 12 juni 2017. Het zit nergens in een archief, ik zou het graag nog eens zien. Maar de herinnering blijft, hoe Bert een filmster bleek te zijn, en van de ene dag op de andere een beroemde kater werd, en daardoor me aan het denken zette, want vermoedelijk zat er nog iets anders dan onzekerheid in deze katerman.