Hoi lieve vriendjes, daar ben ik weer en deze keer wil ik ook Molly straks wat laten vertellen want we zijn hier erg trots op haar. Is het bij jullie ook zo koud? Nou, hier wel hoor en vorige week was er wat speciaals hier. Het was heel koud, nu ja niet eens zo koud zei mijn vrouw als je naar de thermometer keek maar voor het gevoel was het veel kouder. En je gevoel mag natuurlijk niet koud zijn, maar hoort warm te zijn. Dat is het beste.
Buiten
Maar goed, omdat het zo koud was, had onze man achter in de berging een bak voor de konijntjes gezet en mochten zij daar zitten in plaats van buiten. Ze hadden al een huis dat zowat helemaal dicht zat vanwege de kou maar nu konden ze lekker binnen. Ik geloof alleen dat zij het er niet zo leuk vonden, behalve als ze door de berging heen konden rennen. Dan moet je als konijn zijnde natuurlijk ook alles besnuffelen en bekijken. Dat zou ik als katermans ook doen immers.
Ze vonden het denk ik nogal spannend en dat snap ik ook wel want het is dan echt helemaal anders dan wat je gewend bent en altijd hetzelfde is gewoon het fijnste. Ook als je een langoor bent. Ik ben wel een paar keer bij ze gaan kijken hoor, mij kennen ze goed en soms geven we elkaar een neusje. Nu kregen we pas sneeuw maar toen was het niet meer zo koud en er was geen heel koude waaiwind meer dus ze zijn weer terug naar hun eigen verblijf. Dat vinden ze heel fijn maar ze krijgen nu wel vaak vers water want soms wordt dat keihard. Dat heet ijs zeggen mijn mensen en dat zit ook in de waterbakjes die voor ons buiten staan. Daaruit drinken werkt natuurlijk niet goed dus dat doen we nu binnen. Ik kom toch niet veel buiten want om eerlijk te zijn houd ik niet van die witte vlokken want die zijn koud en ik wil er niet met mijn pootjes in stappen als ze op de stoep blijven liggen. Dropje en Molly hebben er wel een spoor in gemaakt trouwens. Dat ziet er wel leuk uit, zo al die pootafdrukjes.
Molly wil nu ook zelf wat zeggen, dus hier komt ze.
Molly
Nou, ik was dus buiten gegaan toen er witte vlokken vielen. Zoals jullie wel weten ben ik een zwarte kat met een beetje wit. Nou, toen niet meer. Ik had nog even buiten in de groene tent gezeten waar Lucky in de zomer wel eens in zit maar mijn huis staat al een poosje binnen dus daarin schuilen ging niet. Dat komt wel weer terug maar pas als het voorjaar is zeggen mijn mensen. Dus daar wacht ik dan gewoon op, dat vind ik niet erg want ik heb best veel geduld. Dat zal wel wat met mijn leeftijd te maken kunnen hebben maar eigenlijk ben ik altijd al een rustige poezendame geweest naar mijn idee. Maar goed, ik dus naar buiten in een sneeuwbui en toen ik binnenkwam wisten mijn mensen niet wat ze zagen! Ze dachten even dat er een andere poes binnen gekomen was door het luik want ik was ineens niet meer zwart maar gewoon zwart wit geworden! Nu ja zeg….ze zagen toch wel snel dat ik het gewoon was hoor.
En later kwam het hoor. Ik moest naar de witte jas. Niet omdat ik ziek ben maar voor een prik. Lucky zei het pas ook al maar het lijkt wel alsof die prikken steeds sneller komen. Anyway (ik ben een halve Britse kat dus ik spreek soms ook wat Engelands) ik maakte me natuurlijk uit de pootjes want ik wist allang dat ze mij in die vervelende mand wilden proppen. Maar ja, ik was niet snel genoeg. Bij de witte jas heb ik me heel goed gedragen en ik heb niet gebeten, ze mochten met die koude schijf aan mijn levenswerk voelen en ik liet me in de bek kijken. Niet te lang uiteraard. Twee prikjes erin en ik gaf echt geen kik. Best dapper toch? Maar toen kwam het beste nieuws: er werd gekeken naar mijn cijfer en wat denken jullie? Ik weeg onder de zes kilo, eindelijk gelukt! Mijn mensen waren super blij en ik eigenlijk ook wel. Ik voel me top en ren af en toe als een kitten door het huis en de tuin. Denk dat ik daarom nu wat minder weeg dan eerst maar voel me er helemaal happy bij. Mijn staart lijkt nu ook langer dan eerst. Dat is ie natuurlijk niet maar dat komt doordat mijn billen wat slanker zijn. Dan lijkt je staart vanzelf langer te worden. O ja en twee prikken, dat is niks als je het vergelijkt met wat Loes moest…zomaar vijf stuks. Dapper van haar hoor!
Mand
Zo, hier ben ik Lucky nog even. Ik moet jullie zeggen, ik heb mijn pootjes aan de sneeuw laten voelen maar eerlijk gezegd, voor mij hoeft het allemaal niet. Als jullie deze blog lezen is al het witte waarschijnlijk weg en is er harde woei. Dus ik kruip liever in mijn mand. Wel zo prettig. En op de foto zien jullie dat ik heel dicht bij Molly gelegen heb. Dat vind ik wel zo fijn en ga ik zeker nog eens vaker doen! Sturen jullie sterktekopjes en knuffels naar de mevrouw van katlega Japie nu konijntje Magnum een sterretje geworden is? En we blijven miauwen voor vrede natuurlijk.
Knuffels van Lucky