Mijn mensen zeggen weleens dat ik maar twee standen heb: aandagt fragen of slapen, dat is waar en zelf find ik dat ook heel logies, want zonder aandagt en liefde besta ik niet en foel ik me klein en eensaam, daarom wil ik altijd SAMEN zijn met mijn mensen, ik find het fijn als ze me fertellen dat ik hun lieve jongen ben, of dat ze me kammen, of dat we spelen met de balletjes of de veer, maakt niet uit wat het is als ze maar bij me zijn, als dat niet zo is moet ik mijn toeter gebruiken, o ja, mijn mensen zeggen ook vaak dat ik best een makkelijk jochie ben, en dan beginnen ze te lachen en zeggen erbij dat ik dat ben als ik mijn zin krijg, nau ja!!
Dat woord
Ik krijg niet altijd mijn zin hoor, al tetter ik nog zo hard!, mijn mensen zeggen nooit NEE tegen me, want van het woord NEE word ik heel ferdrietig, als ik dat woord hoor foel ik me alsof ik iets faut heb gedaan en dat het nau NOOOOOOIT meer goedkomt, ik ferstop me onder het bed en kom niet meer te foorschijn, dus als ik iets niet mag hoor ik: Kee-eef…., en dan weet ik presies wat ze bedoelen, en soms luister ik er ook naar.
Fertrouwen
Toen ik net hier woonde durfde ik niet te gaan slapen omdat ik bang was dat mijn mensen er niet meer zauden zijn als ik wakker werd, dat het een droom was geweest en dat ik weer in het asiel zau zijn, ik liep ze oferal achterna om te tsjekken of ze niet stiekum weg gingen, en als ze er efen niet waren ging ik maar slapen, dan had ik een zwaar, donker en leeg gefoel in mijn buik, en dat bleef zelfs als ik heel veel brokjes at, dat gefoel ging pas weg als mijn mensen er weer waren.
Nu ik al bijna drie jaaren hier woon heb ik veel meer fertrauwen gekregen, ik ken mijn huis en tuin en mijn mensen, ik heb mijn eigen roetiene, ik durf best veel en ik heb allemaal nieuwe dingen geleerd, maar wat ik niet kon was in mijn eentje iets doen, ik ging binnen nooit zomaar zelf spelen, en ik ging nooit lang naar buiten zonder mijn mensen, en mijn vrouw noemde me vaak haar kuiken, terwijl ik toch echt geen veeren aan mijn lijf heb!
Buiten
Maar sinds het zo troopies is geworden dit jaar, durf ik ineens van alles zelf, helemaal in mijn uppie!, ik ga bijfoorbeeld heeeeeeel froeg in de ochtend naar buiten en klim op mijn stretsjer, of ik blijf gewoon de hele nacht buiten, of ik ga binnen ineens met een pluusjen muis spelen, gewoon omdat ik daar zin in heb!, ik ben al een beetje in de gordijnen geklommen voor het leuk, en ik kijk in de slaapkamer naar buiten door het raam, en dat heb ik helemaal zelf bedacht!, ik find het allemaal keispannend, en mijn mensen ook, we moeten er alledrie nog een beetje aan wennen, fooral mijn man, hij komt vaak kijken of alles wel okee is met mij, dat find ik fijn, zo foel ik me feilig.
Froeger, in het asiel, maakte ik me zo plat en klein als ik kon, en ik hoopte maar dat niemand me zag, en nau ben ik Kever geworden!, een grote jongen met een ronde buik en een goede toeter, ik heb een baasis gekregen in mezelf, en een hart vol liefde en geluk, ik weet dat ik er mag zijn, en ik weet dat ik altijd Kever ben, ook als ik alleen ben.
En ik blijf doortetteren voor vreede!!