Van m’n moeder, die nog altijd op het platteland woont, had ik al jong begrepen dat ik later muizen zou gaan vangen. Omdat dat nou eenmaal iets is wat katten doen, als ze de kans krijgen. Jagen zit in onze natuur en dat krijgt niemand er uit. En muizen vangen, daar schijnen tweebeners niet zoveel moeite mee te hebben omdat de meesten geen fan van die diertjes zijn. Maar vogeltjes, da’s een heel ander verhaal. Daar kan ik beter van af blijven volgens m’n personeel.

Babykitten

Dus dat ik later ook muizenvanger zou worden stond eigenlijk al vast toen ik geboren werd. Maar hoé ik dat zou moeten worden, dat heb ik nooit van m’n moeder geleerd. Ze mauwde alleen dat als ik daar klaar voor was, ‘t vanzelf wel zou komen.
Als babykitten was ik best wel goed in pootballen, dus toen ik wat groter werd heb ik nog even overwogen om me aan te melden bij het Nationale Kattenteam voor een opleiding om professioneel pootballer te worden in plaats van muizenvanger, maar ik kwam er al snel achter dat zoiets helemaal niet bestaat. En wat moet je dan met je jonge kattenleven, behalve eten, drinken, dutten en spelen? Daar is natuurlijk helemaal niks mis mee, maar als opgroeiende kitten wilde ik toch meer uit m’n leven halen om ergens op terug te kunnen kijken als ik later Seniorkat zou zijn.
En muizenvanger zou zeker hele mooie verhalen kunnen opleveren om aan volgende generaties kittens door te mauwen.

Ik begon binnenshuis alvast te trainen om m’n speelgoed te besluipen en te grijpen en dat leek bijna vanzelf te gaan, precies zoals m’n moeder gemauwd had. Misschien was ik klaar voor het échte werk. Ik wilde als kitten ook eigenlijk gelijk al naar buiten. Urenlang heb ik in de vensterbank gelegen en voor de buitendeur gezeten, maar m’n personeel mauwde met de nodige gramaticafouten dat ik eerst ‘geholpen’ moest zijn voordat ik de buurt mocht verkennen. En wat ze daarmee bedoelden begreep ik pas tegen het eind van de winter…
Nadat ik nog een maandje binnen was gebleven zwaaide op een mooie dag de tuindeur wijd open en mocht ik eindelijk naar buiten. Mét personeel, maar zonder de lijn met m’n tuigje. En ik moet zeggen, ik vond het best wel een beetje eng hoor, ik schrok van alles dat bewoog en ik moest wennen aan de geluiden en geuren om me heen. De tuin was wat mij betrof al groot genoeg om voorlopig mee te beginnen.
Maar al snel ontdekte ik het achterpad, helemaal vanaf de schuur van m’n buren langs de rest van het huizenblok. En daar kon ik heel hard rennen, om m’n conditie op te bouwen. Ik leerde klimmen op de schutting, m’n evenwicht bewaren op de plank die daar boven lag en ik begon op vliegen te jagen. Niet dat die écht lekker waren, maar ik kreeg ze wel te pakken…

Cursus

Al snel had ik de weg naar het weiland gevonden, en ik voelde gewoon dat daar muizen moesten wonen. Maar hoe ik die te pakken kon krijgen, daar had ik nog geen idee van.
Gelukkig wilde Luna Poes haar ervaring op FB delen, en ze bedacht de cursus ‘Hoe vang ik een Weilandmuis?’ in 12 lessen. Daar heb ik heel erg veel aan gehad, en ik heb alle lessen ontelbare keren in het weiland geoefend. Ik wíst na de cursus gewoon dat ik het in me had om een hele goede Weilandmuizenvanger te worden, maar ik kon ze gewoon nergens vinden…
Even begon ik zelfs te twijfelen of ze wel echt bestonden. Maar het was te leuk om niet door het weiland te struinen, en van heel hard rennen door het gras kreeg ik een steeds betere conditie. Mocht ik ooit een muis tegen komen dan wist ik uit de cursus wel wat ik moest doen.
Maar ondanks de lol die ik in het weiland had, kwam ik na weken jagen nog steeds zonder muis thuis. En dat was best wel een flinke tegenvaller voor een aankomende Weilandmuizenvanger…

Samen

Gelukkig kreeg ik van mijn vriend Japie de uitnodiging om samen Zilte Zeemuizen te gaan vangen. En daar hoefde ik helemaal niet over na te denken, dus ik mauwde meteen dat ik graag wilde komen. ‘t Was precies wat ik nog nodig had, om met een ervaren jager in praktijk te brengen wat ik in theorie al van Luna Poes had geleerd.
Dat viel in ‘t begin best wel een beetje tegen. Als oudere kitten wilde ik te snel en te graag laten zien wat ik al wist, maar de ervaring van Japie leerde me vooral dat ik rustig en geduldig moest zijn om niet alleen te jagen, maar ook te vangen.
Het uiteindelijke succes van die middag met Japie heb ik in de vorige blog al gemauwd, dus daar weet je waarschijnlijk al van. Japie had er veel plezier in om zijn kennis ook te delen, en ik ben er trots op dat ik nu eindelijk ook muizen heb kunnen vangen.
Het duurde echt wel een paar dagen voordat ik na m’n Zilte Zeemuisavontuur weer met alle vier m’n pootjes op de grond stond en vol goede moed het weiland achter m’n huis weer in ging. Nu wist ik precies wat ik moest doen, maar vooral laten.
En het duurde dan ook niet lang voordat ik een echte Weilandmuis gevonden én gevangen had.

Vol trots liep ik het weiland uit, muis in bek, naar m’n personeel dat bij het hek stond te roepen dat het al ver na bedtijd was, en ik legde m’n allereerste Weilandmuis voor hun voeten. Ze begonnen bijna te juichen en huilen tegelijk, ik kreeg aaien en complimenten en natuurlijk moest Junior dit moment vastleggen met heel veel foto’s en filmpjes. Maar omdat het al donker was zijn die bijna allemaal mislukt.
Gelukkig heb ik er wel een mooi verhaal aan overgehouden om later, als ik een oude kater ben, te kunnen doorvertellen…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep,

Allround Muizenvanger

Om te beginnen wil ik eerst mijn grote vriend Kever nog bedanken dat ik voor mijn blog van vorige week zijn prachtige foto met de Stoel van Oscar mocht gebruiken. Zonder het op dat moment misschien te beseffen heb je de aanwezigheid én het gemis van deze Wijze Kater in één beeld weten te vangen…
Dank je wel, lieve Kever!
En dan ga ik nu verder waar ik vorige keer met m’n verhaal gestopt ben over m’n belevenissen op Pinksterzondag.

Wakker

Eigenlijk weet ik niet eens meer hoe lang ik tussen Simon en Leootje in heb liggen slapen, maar ik werd wakker van hele lekkere luchten die vanuit het huis ‘t balkon opkwamen. Ik schoot in de poten en rende naar de keuken, want misschien was ik nog op tijd om van de Chef te leren hoe ik de croutons van huisvliegen kon maken. Want zo rauw uit de poot vond ik ze eigenlijk niet écht heel erg lekker…
Helaas, Chef was al bezig om de kommetjes te vullen. En ik mocht de garnering erop te leggen, terwijl Chef de andere drie katten ging mauwen om te komen eten.
De verse catnipsoep met knapperige croutons van m’n aangeleverde tuinvliegen en gepaneerde pissebedden smaakte minstens zo lekker als ‘t rook, en terwijl Chef urenlang bezig was geweest in de keuken waren de kommetjes binnen een paar minuten leeg… Wat een heerlijke soep, daar had ik best nog wel meer van gelust! Maar Chef zei dat dit genoeg was voor vandaag, want anders zou ik alleen maar de hele middag slapen door teveel catnip. En ik had vanmiddag nog een belangrijke afspraak!

Auto

Een half uurtje later zat ik weer op de achterbank van de auto, naast drie porties verse catnipsoep en een zak met garnering. Op naar m’n volgende afspraak.
Gelukkig was het nog minstens drie kwartier rijden, dus ik kon nog lekker even m’n ogen dichtdoen. Want ondanks dat de soep een flinke tijd had doorgekookt, was de catnip toch behoorlijk binnen gekomen. Sterk spul hoor…
Voordat ik er erg in had stonden we al voor de deur bij de Blije Beesten Boel. Ik mauwde naar m’n personeel of zij de bakken mee wilde nemen, want Japie zat al samen met Foppe en Catootje voor de deur op me te wachten. Van de ene gezelligheid in de andere…

Op reis

De meegenomen soep werd in de koelkast gezet en ik kreeg een rondleiding van Japie door de achtertuin, die vele malen groter was dan die van mij, met heel veel planten, struiken en bomen. Als ik niet beloofd had om samen met Japie op jacht te gaan voor het avondeten bij de Haagse Katers, dan was ik hier in een boom geklommen om lekker te dutten. Maar helaas, misschien komt het daar een volgende keer nog wel ‘s van.
Het personeel van Japie, Catootje en Foppe had al wat te drinken en wat snekkies ingepakt en er werd een grote voorraadbox op de achterbank gezet om de buit in te vervoeren. Voor Japie was dit allemaal niks bijzonders, maar voor mij zou het de eerste keer zijn dat ik op Zilte Zeemuizen zou gaan jagen… En met een hele goede reden, want als we genoeg muizen hadden gevonden zou Chef Tiga vanmiddag de Hibatsjie op ‘t balkon opstoken voor een feestelijk diner waar Japie en ik ook voor uitgenodigd waren. Japies huisgenoten Catootje en Foppe hadden deze keer bedankt omdat het een beetje kort dag was, maar een volgende keer zouden ze zeker graag mee willen komen. Zeker nadat ze de soep van Chef Tiga geroken hadden.

Muizen

Het was nog een eindje lopen vanaf de parkeerplaats, maar gelukkig hadden we ons personeel mee om alles te sjouwen. Omdat ik hier nog nooit geweest was volgde ik Japie, die honderduit mauwde over de beste plekjes om Zilte Zeemuizen te kunnen vinden. Hij kende ze allemaal.
Ineens was Japie stil, stak zijn staart in de lucht, zakte een beetje door z’n voorpoten en nam een sprint terwijl ik ‘m verbaast nakeek. Hij had de eerste Zilte Zeemuis al te pakken en kwam vol trots naar me toe lopen. Voorzichtig snuffelde ik aan het diertje, wat rook ‘ie lekker zeg. ‘Kijk’ zei Japie, ‘dit is de eerste van vandaag. De volgende is voor jou, Joepie’.

Nou moet ik toegeven dat Japie een hele goeie praktijkleraar is. Alles wat ik in de voorgaande weken in de cursus van Luna Poes had geleerd maar zonder enig resultaat in het weiland achter m’n huis eindeloos had geoefend schoot door m’n kop.
Ik had goed naar Japie gekeken, en nu kon ik laten zien dat ik klaar was om een vanger in plaats van een jager te zijn.

Maar dat viel zo’n eerste keer toch helemaal niet mee hoor…

Het begon goed, ik stak m’n staart in de lucht, zakte door m’n pootjes en wilde net toeslaan toen mijn eerste eigen Zilte Zeemuis het op een lopen zette. Zigzaggend door de duinen, en ik rende achter ‘m aan. Gelukkig had ik al getraind in heel hard rennen over ‘t achterpad thuis, dus ik wist zeker dat ik ‘m te pakken kon krijgen. Ik zag, rook en hoorde alleen maar die ene muis… die ineens helemaal verdwenen was. Verbaast keek ik om me heen. Eigenlijk had ik ook geen idee meer waar ik was. ‘t Zal toch niet gebeuren dat ik verdwaald was? Straks zou ik worden omsingeld door hordes boze Zilte Zeemuizen, die me zouden ontvoeren naar een groot donker hol waar niemand me ooit nog zou kunnen vinden…
Ik verkatte me. Chef Tiga had vanmiddag nog zó gewaarschuwd om rustig aan te doen met de catnipsoep, omdat het best sterk spul was en ik misschien een beetje wieuw in m’n kop zou kunnen worden omdat ik ‘t niet gewend was…
Ergens in de verte hoorde ik Japie mauwen en ik ging op het geluid af. Gelukkig zag ik ook al snel Senior staan, die boven het duingras uitkwam. Ik schaamde me een beetje dat ik zonder muis terug kwam. Japie sloeg een poot om me heen en mauwde dat ik niet de beste jachtmethode had gebruikt, maar dat hij het me net zo vaak voor zou doen en uitleggen totdat ik het snapte.
Maar we konden nu beter naar een ander plekje gaan, want de muis die ik achterna gezeten had zou vast alle muizen in de buurt al ingepiept hebben dat we hier rondliepen…

Plan

Na een kwartiertje wandelen stopte Japie, want volgens hem stonden we nu op de meest ideale plek, waar heel veel Zilte Zeemuizen moesten zitten.
Nog één keer volgde een heldere uitleg van het aanvalsplan waarna Japie en ik, met de staarten in de lucht en de buiken door het zand, tussen de grashalmen door slopen. Japie had gelijk, de één na de andere muis werd in rap tempo samen binnengehaald. En we hebben ons personeel flink aan het werk gezet, want zij moesten al die muizen in de bak met stro, water en pindakaas zetten en zorgen dat ze niet zouden ontsnappen…
We hadden bedacht dat we wel drie Zilte Zeemuizen per katsoon nodig zouden hebben, en die hadden we binnen een half uurtje allemaal binnen.
Nog even snel wat drinken en een snekkie, en daarna de auto weer in. Terug naar de Haagse Katers, nu met onze zilte vangst voor diner…

Aan het begin van de straat roken we de Hibatsjie al. De bak met verse Zilte Zeemuizen werd naar de keuken gezeuld en de ogen van Chef Tiga begonnen al te glimmen nog voordat de eerste muis uitgepakt was. Hij was heel erg tevreden over de superverse levering van Muisbezorgd, het bedrijf van Japie. Maar toch werden we de keuken uitgezet, want de Chef had vandaag geen pottenkijkers nodig.
Nou ja, dat gaf mij mooi de tijd om even bij te mauwen met Chester, want daar was eerder vandaag niet veel tijd voor geweest. Hij vertelde over vroeger toen hij nog jong was, en hoe het is om met 3 andere katers samen in huis te wonen. En natuurlijk was ik toch wel heel erg benieuwd of de Chef elke dag van die feestmaaltijden maakte. Maar Chester is ook een hele wijze kater, dus hij deed toen net of ‘ie in slaap was gevallen…

Verhalen

Chef Tiga had het er maar druk mee om de Hibatsjie op het balkon in de gaten te houden en tegelijkertijd voor zes katers, die inmiddels wel trek begonnen te krijgen, in de keuken een complete feestmaaltijd te bereiden. En hoewel ik probeerde om elke keer als de deur open ging te zien wat er daar allemaal gebeurde, gaf Chef geen enkel keukengeheim prijs. Jammer. Misschien moet ik maar geduld oefenen totdat z’n eerste kookboek ooit uitkomt.
Het leuke van zo’n best wel onverwacht samenzijn was dat we elkaar heel wat te mauwen hadden. En hoewel ik de jongste van het hele stel was, met de minste ervaring in alles, had ik het gevoel er helemaal bij te horen. Ik luisterde aandachtig naar alle mooie levensverhalen, we lachten, huilden samen en soms waren we zelfs heel even stil. Samen met Simon en Leootje maakte ik nog een paar zoomies door het huis, behalve naar het balkon. Want daar mochten we nu niet komen omdat de Hibatsjie was opgestookt. We pootbalden in de gang, joegen met z’n allen achter één vlieg aan en zaten in de vensterbank naar buiten te kijken. Er was zelfs nog tijd voor een dutje, want een feestmaaltijd maken, dat duurt nou eenmaal even.

Uiteindelijk werd er een vaatje catnipwijn opengetrokken en mochten we het balkon op, waar Chef zes prachtige en goedgevulde etensbakjes had neergezet. Het zag er uit als een plaatje, en het rook zó verrrukkkullluk dat het water me uit de bek stroomde en m’n snorharen begonnen te trillen van genot. Op dat moment bedacht ik me dat samen soms ook best wel heel erg gezellig kan zijn.
Als voorafje kregen we gebonden catnipsoep, als hoofdgerecht gemarineerde Zilte Zeemuisfilets met een verrukkelijk sausje op een bedje van knapperige groenten en als bijgerecht superlekkere frietjes zoals ik nog nooit geproefd had. En in het toetje proefde ik zoveel tongstrelende verschillende smaken dat ik bij elk hapje met m’n ogen dicht zat te genieten. Zoiets zou ik best elke dag wel willen eten. Maar toen ik Chef Tiga om de recepten vroeg schudde hij z’n kop. ‘Gaat niet gebeuren kleine vent, da’s ‘t geheim van de Chef’. (Ik zou willen dat ik zijn sappige Haagse accent ook zou kunnen laten intikken door Junior, maar dat lukt haar gewoon niet…)
Misschien zou ik Chef Tiga kunnen ommauwen of hij in het najaar en de winter, als de muizenvangst een beetje sloom wordt, kookcursussen wil gaan geven. Of op z’n minst in een kookboek z’n lekkerste recepten voor beginnende Masterchefkattenkoks zou willen prijsgeven. Dat zou zeker een enorm succes worden tijdens de Kerstdagen.

Zondag

Het was een heerlijke zondag geweest. Zowel de kennismaking met Chef Tiga, Leootje, Chester en Simon als met Japie, Cato en Foppe hadden grote indruk gemaakt. En van de Zilte Zeemuisjacht had ik zoveel geleerd dat ik nu zeker wist dat ik een hele goeie Weilandmuizenvanger ben.
Het was intussen al maandagochtend geworden toen ik afscheid nam van mijn vrienden, en we spraken af om deze zomer een Groot Tuinfeest bij mij thuis te organiseren waar iedereen welkom is. Want Japie en ik zijn een heel goed team als ‘t om muizenvangen gaat, en Chef Tiga draait er z’n poot niet voor om als er heel veel gasten komen genieten van zijn heerlijke gerechten. Datum en tijd moeten we nog even overleggen, maar ik hou jullie op de hoogte!

Stevige poot en heel veel zachte kopjes van Joep, Allround Muizenvanger

Om te beginnen wil ik vandaag toch ook eerst nog even stil staan bij Oscar, een hele wijze kater die dinsdagavond na een respectabele leef-tijd van 19 jaren over de Regenboogbrug is gegaan…
Ik ben er aan de ene kant heel verdrietig over, want ik had Oscar graag nog veel beter willen leren kennen. Aan de andere kant weet ik dat hij nu nooit meer al z’n medisijnen hoeft in te nemen om zonder pijn en andere ongemakken eindeloos te kunnen rennen en spelen met al zijn vriendjes en vriendinnetjes die al eerder een mooie ster werden.

Stoel

Maar ik ben ook dankbaar.
Dat ik de mooie woorden die hij elke week doormauwde voor zijn blog bij Bert nog altijd kan teruglezen. En dat ik Oscar heb ontmoet op het Grote Stoelendansfeest dat onze vriend Kever begin deze maand speciaal voor hem in z’n tuin heeft gehouden. Met een hele mooie stoel in het midden van de tuin, speciaal voor Oscar, zodat ‘ie alles goed kon zien en met iedereen die er was een paar korte of lange mauwtjes kon wisselen.
Het was een feest dat niet alleen kattastisch was, maar ook heel indrukwekkend. Want in een paar uur heb ik zóveel mooie wijze woorden van Oscar zelf meegekregen en die zullen de rest van m’n leven bij me blijven…
Dank je wel lieve Oscar. Voor alles wat je met mij en al je vrienden en vriendinnen hebt willen delen.
En die mooie stoel in de tuin bij Kever blijft voor altijd jouw stoel, dat weet ik zeker…

Jagen

Nu ik m’n hart met jullie gedeeld heb over het vertrek van Oscar, wil ik toch ook nog graag iets heel anders doormauwen, iets leuks. Want Oscar was behalve een hele realistische kater ook een hele positieve, die ondanks alles ook heel erg van z’n leven kon genieten. En dat is precies wat ik vorig weekend gedaan heb.
Zoals jullie misschien weten ben ik hard bezig aan een loopbaan als Weilandmuizenvanger. Maar omdat ik, ondanks de kattastische cursus van Luna Poes en heel veel oefenen, nog steeds geen muis heb kunnen vinden ben ik op de dagen dat het droog is sinds een tijdje druk bezig in de tuin met het vangen van vliegen en kruipende beestjes die ik daar tegenkom. Zelfs de dikke bromvliegen die ik in huis zie sla ik met gemak uit de lucht. En omdat m’n personeel die toch niet lust eet ik ze lekker zelf op.
Al moet ik toegeven, rauwe bromvlieg is nou niet écht een delica… uhhh… delikat…. nou ja, lekker. Maar om m’n vangst nou door m’n personeel in de prullenbak te laten gooien is ook weer zo’n verspilling.

Ik had vorige week zaterdag net m’n tweede grote vlieg achter de kiezen (ik heb natuurlijk niet tegen m’n personeel gemauwd dat ik die zelf van buiten mee had genomen) en stond eigenlijk al op ‘t punt om te gaan slapen toen Junior riep dat ik een dringend berichtje had gekregen.
Nieuwsgierig geworden liep ik al een beetje slaperig terug naar de woonkamer, waar ik te horen kreeg dat Chef Tiga pissebedden en vliegen nodig had voor de verse catnipsoep die hij aan ‘t maken was voor de zondagse lunch. Of ik die nog even voor ‘m kon vangen en afleveren.
Nou, je snapt dat ik gelijk klaarwakker was. M’n eerste echte opdracht, en dan ook nog ‘s van de Chef der Cheffen… Wat een eer! En wat een mooie kans om misschien van hem te leren hoe ik die rauwe bromvliegen veel lekkerder kon maken.

Zeemuizen

M’n personeel begreep de ernst van de spoedbestelling van de Chef gelukkig helemaal. Ik mauwde tegen Junior of ze even contact wilde opnemen met Japie, de eigenaar van Muisbezorgd, om te vragen of ik m’n vangst bij hem kon afleveren voor verder transport of dat ik ‘t zelf bij de Chef kon afgeven. Terwijl Senior druk bezig was om een paar bakken met deksels en een zaklantaarn te zoeken, reageerde Japie al dat het beter was om de bestelling direct bij de Chef te bezorgen. En omdat ik dan toch al halverwege zou zijn, vroeg Japie of ik zin had om daarna samen met hem Zilte Zeemuizen te gaan vangen.
Ik wist toen al dat het een paar onvergetelijke Pinksterdagen zouden worden…
Bij wijze van hoge uitzondering mocht ik zaterdagavond laat nog naar buiten. Senior had de lamp midden in de tuin gezet en zei dat er zóveel vliegen op ‘t licht af zouden komen om meer dan genoeg croutons van te kunnen maken.
Om een lang verhaal wat in te korten, toen de zon opkwam had ik twee bakken vol met vliegen, klaar voor transport. De pissebedden waren wat moeilijker te vinden, maar ik kon onder wat oud snoeihout toch nog een paar poten vol te pakken krijgen. Chef Tiga kon tevreden zijn.

Het duurde even voordat ik m’n personeel wakker had gemauwd om weer naar binnen te kunnen, maar toen eindelijk de tuindeur open ging stond er al een stevig ontbijt voor me klaar en kreeg ik complimenten en aaien omdat ik zo hard doorgewerkt had. Senior controleerde nog even of de deksels wel goed op de bakken zaten voordat hij ze in de koelkast zette, maar daarna was ‘t toch echt wel hoog tijd voor een welverdiend dutje.

Zoomies

Zondagmorgen om kwart over negen zat ik alweer met al m’n haren netjes op een rijtje en schoongelikt in de auto, naast m’n vangst op de achterbank, onderweg naar Chef Tiga. En heel eerlijk, ik was best wel zenuwachtig want ik had de Chef en zijn broers nog nooit in levende lijve ontmoet. Het liefst was ik ook gewoon in de auto blijven wachten tot m’n personeel de bestelling had afgeleverd, maar daar trapten ze niet in. Ze vonden dat ik niet zo kittenachtig moest doen, en terwijl Junior de bakken pakte nam Senior me op z’n arm en zwaaide de voordeur al open…
Binnen vijf minuten maakten Leootje, Simon en ik zoomies door hun hele huis, via de gang, de woonkamer, het balkon en weer terug. We rolden en sprongen over elkaar heen alsof we dat al jaren deden.
Na een half uurtje heel erg druk doen met z’n drietjes kwam Chester ‘s kijken wat al die herrie in huis was en schudde langzaam z’n kop toen ‘ie ons zag. Dat was volgens Leootje het moment dat we maar beter even stilletjes op het balkon konden gaan hangen om vogels te kijken.
We kregen Cosmosnekkies en wat te drinken, en daarna ben ik tussen Leootje en Simon als een blok in slaap gevallen…

Natuurlijk is m’n Pinksteravontuur daarmee nog niet afgelopen, maar Junior mauwt met de nodige spelfouten dat ‘t wel een héél erg lange blog zou gaan worden als ik nu alles wil vertellen. Dus ik ga volgende week verder waar ik gebleven ben.
Voor nu, maak er een kattastisch mooi weekend van en geniet van elk moment. Precies zoals Oscar gedaan heeft. Vanavond als ik de sterren zie zal ik naar hem zwaaien. En naar Bram. En Loesje. En naar al die andere mooie sterren in de lucht.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Aankomend Weilandmuizenvanger

De afgelopen week begon zo lekker, met heel veel zon en wat mijn personeel noemt ‘zomerse temperaturen’. Wat dat betekent weet ik niet, maar ze hebben elk vrij moment dat ze hadden samen met mij in de tuin genoten. Maar er moest ook nog heel wat werk gedaan worden, omdat over een tijdje een nieuwe schutting komt tussen mijn tuin en die van de nieuwe buren. M’n personeel heeft me wel uitgelegd hoe het gaat worden, maar heel eerlijk gemauwd vind ik dat niet zo interessant. Zolang die plank bovenop de schutting maar blijft om het weiland en ‘t achterpad in de gaten te kunnen houden vind ik alles best.

Genieten

Als er in de tuin geklust wordt ben ik er altijd bij, om te kijken of de bolletjes diep genoeg de grond in gaan of dat de zaadjes een beetje goed uitgestrooid worden over de plantenbakken in de tuin.
Soms waaien er ook vreemde zaadjes de tuin in, die dan ineens leuke bloemetjes hebben als ze groot zijn. En dan mogen ze blijven van mij en m’n personeel. Zelf vind ik die gele bloemen heel leuk, want als die uitgebloeid zijn veranderen ze in pluizige bolletjes op een steeltje. En als de wind dan waait of wanneer ik met m’n poot een flinke jengst tegen dat steeltje geef, gaan al die pluisjes de lucht in. Da’s heel leuk om achteraan te rennen en ze uit de lucht te vangen.
Maar al het planten en zaaien in m’n achtertuin was begin van de week al gedaan, dus ik dacht de rest van de week te kunnen genieten van de rust in m’n tuin, lekker languit in de zon.
Nou, mooi niet dus.

Geluid

Ik lag na m’n ochtendronde en m’n ontbijt lekker te dutten in de tuin, dromend van een vriezerlade vol met Weilandmuizen terwijl m’n vacht al lekker aan het opwarmen was in de zon, toen Senior bedacht had dat het een goed moment was om alvast een deel van de oude schutting weg te halen.
Prima mauwde ik nog naar ‘m. Ik besloot toch maar om één oog open te houden om te zien of dat allemaal wel goed zou gaan, want hoewel Senior een ervaren klusser is kan een beetje supervi… ehhh… supervidinges nooit kwaad. Dus ik rekte me helemaal uit en stond op om toch maar weer aan het werk te gaan met ‘m. Samen klussen is altijd leuk, dat dutje kon ik ook later nog wel doen.
Vol belangstelling keek ik hoe Senior een schroef in de schutting opzocht en er iets opzette dat ‘ie in z’n hand had.
Wiehiehiehiehiehie klonk ‘t ineens, en ik schrok zó van dat rare geluid dat ik terugrende naar de dekenkist naast de achterdeur. Zo’n geluid had ik Senior nog nooit horen maken, en toch wel een beetje ongerust keek ik vanaf de kist of alles wel goed was met ‘m. Hij zocht en vond nog meer schroeven, en dan kwam dat geluid weer. Wiehiehiehiehiehie…
Toen zag ik pas dat dat geluid niet van Senior kwam maar van iets dat ‘ie in z’n hand hield om de schroeven uit het hout te halen.

Kriebels

Net toen ik dacht dat ik misschien beter even naar binnen kon gaan tot dat geluid voorbij was kwam Junior bij me zitten. ‘Wat een herrie hè Joep’ mauwde ze tegen me, terwijl ze me achter m’n oren begon te kriebelen. Het duurde even voordat ik begreep wat ze bedoelde, want ze probeert al maanden om in m’n eigen taal tegen me te mauwen maar daar maakt ze nog steeds zóveel fouten in dat ik er bijna een dagtaak aan heb om haar te begrijpen en te leren hoe de goede uitspraak van sommige mauwen is. Die herhaalt ze dan wel braaf maar ja, kattentaal blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn voor tweebeners. Gelukkig verstaat ze mij beter dan dat ze zelf mauwt, anders had ik m’n verhalen nooit met jullie kunnen delen.
En al die fouten in haar uitmauw neem ik maar voor lief, want ze doet haar best en ik hou er nou eenmaal van om lekker gekriebelt en geaaid te worden als we samen zitten te mauwen…

Plank

Voordat ik ‘t wist had Senior dat herrieding op de grond gelegd en stond het deel van de schutting al tegen de schuur aan. Maar tot m’n schrik zag ik toen pas dat ‘ie ook m’n loopplank, die aan dat deel van de schutting zat, had weggehaald…
Net toen ik ‘m even wilde laten weten wat ik daarvan dacht zag ik dat Senior bij de paal die nu los stond begon te graven. En graven, dat kan ik tegenwoordig heel goed, dus ik besloot ‘m een pootje te helpen zodat de paal weer helemaal recht gezet kon worden. En wat denk je? Zonder dat ik er maar een mauwtje aan vuil hoefde te maken werd m’n plank daarna weer tussen de schutting en de paal vastgezet en dat moest natuurlijk gelijk uitgetest worden. Met een extra uitdaging nu, want omdat er een schuttingdeel tussen uit is moest ik vanaf de paal een sprongetje maken naar de rest van de schutting die er nog wel staat. Dat was dus even opnieuw berekenen hoe hard ik op m’n plank moest afzetten om veilig met alle vier m’n poten op de schutting terecht te komen, maar met wat extra staartbijsturing en op ‘t juiste moment m’n nagels in ‘t hout uitslaan ging dat gelijk de eerste keer al helemaal goed.

Uitzicht

Lang heb ik nog niet van ‘t uitzicht op m’n plank kunnen genieten, want woensdagmiddag was de zomer alweer voorbij. En de afgelopen dagen was het best nog wel lekker warm, maar veels te nat om lekker lui op m’n plank te gaan liggen om van ‘t uitzicht te genieten. Ik heb er helemaal geen moeite mee om in de regen m’n rondes over ‘t achterpad en in de tuintjes te doen maar ik mis de zon gewoon. En ik ben er ook al achter gekomen dat Weilandmuizen niet in de regen buiten mogen spelen, dus in ‘t weiland viel ook niets te beleven.
Hoewel, als het af en toe droog was tussen de buien door dan rook het buiten zo lekker, allemaal luchtjes die van de plantjes en de grond afkomen. Dus ben ik tussen m’n dutjes door steeds naar buiten gegaan omdat er nog zó veel te ontdekken is. En om m’n personeel een beetje bezig te houden in hun belangrijke taak als persoonlijk portier.
Hopelijk komt vandaag de zon weer tevoorschijn, want de plantjes hebben nou wel genoeg te drinken gehad.

Ik ben net weer thuis van m’n eerste controleronde van vandaag en wacht nu tot m’n ontbijt opgediend gaat worden. Ik heb niets te klagen over m’n personeel hoor, maar soms duurt het gewoon een beetje lang voordat ‘t eten in m’n bakje eindelijk op de grond gezet wordt…

Stevige poot en heel veel kopjes van Joep, aankomend Weilandmuizenvanger

Vorige week had ik het over wat ik graag wil worden als ik later groot ben. En hoewel ik alweer een jaar oud ben heb ik nog steeds het gevoel dat ik heel veel te ontdekken en te leren heb voordat ik een oude wijze kater mag worden. Dat komt niet van de ene op de andere dag, zoiets heeft tijd nodig om te groeien.

Promotie

De komende tijd ga ik me helemaal richten op ‘t werken als Weilandmuizenjager. Nóg meer ervaring opdoen, uitdagingen zoeken en cursussen volgen om de beste technieken in m’n poten te krijgen. En dan hoop ik uiteindelijk promotie te kunnen maken naar de functie van Weilandmuizenvanger, om de diepvrieslade te vullen met de beste muizen die ik kan vinden.
‘t Lijkt me de meest ideale baan, lekker dicht bij huis zodat ik tussen de middag daar kan gaan lunchen. Met werktijden die ik zelf kan bepalen tussen zonsopkomst en zonsondergang, want ik blijf eigen baas natuurlijk. Er moet tussendoor toch ook nog tijd overblijven voor dutten, wassen, knuffelen, spelen, slapen en eten…

Uil

En over spelen gesproken, afgelopen week heb ik maar liefst twee nieuwe speeltjes gekregen. En ‘t zijn niet eens balletjes, maar ik ben er wel heel erg blij mee!
Maandag kreeg ik Uil. Hij is van een heel lekker stofje dat ik nog niet kende en hij heeft veren. En veren zijn leuk om mee te spelen, dat weet ik nog van de uitschuifbare hengel die ik kreeg toen ik klein was. Maar die is intussen helemaal versleten, al zegt mijn personeel dat ik ‘m gewoon gesloopt heb door er steeds op te gaan springen. Maar wist ik veel dat dat niet de bedoeling was, die hengel boog zo lekker door als ik er m’n voorpoten er op zette…
Maar, terug naar Uil. Senior heeft de Joep-proof-test gedaan voordat ik ‘m kreeg, door aan de veren te trekken of ze wel stevig genoeg vastzaten. En hij werd helemaal goedgekeurd. Maar ja, da’s natuurlijk wel weer een uitdaging voor mij om te zien hoe lang het duurt om Uil te plukken…

Stick

Op dinsdag, na een hele dag op zoek te zijn geweest naar Weilandmuis, kwam ik een beetje verdrietig thuis want ik had wéér niks gevonden… Ik gaf het sisal muisje dat ik een tijd terug had gehad een lel met m’n voorpoot waardoor ‘ie onder de bank schoot, en was ervan overtuigd dat ik dan misschien wel een hele enthousiaste muizenjager was maar toch nóóit een echte muizenvanger zou kunnen worden.
M’n personeel zag aan me dat ik teleurgesteld was en probeerde me op te vrolijken met een lekkere kauwstick. Heerlijk hoor, maar ‘t was geen muis…

Net toen ik me omdraaide om de gang in te lopen hoorde ik m’n naam roepen en zag iets over de grond schuiven. Een muis!
Ik twijfelde geen moment, rende er achteraan, dook er bovenop en greep ‘m met vier poten tegelijk vast.
Terwijl ik m’n stiletto’s en tanden in z’n vacht zette bedacht ik me dat deze muis nooit in de diepvrieslade terecht zou komen en al helemaal niet op de menukaart van Nemo, want hij was wel heel erg mager en kwam niet uit ‘t weiland. Maar hij was wel heel erg geschikt om mee te spelen en m’n jachttechnieken mee te oefenen.

Muis

Vol trots liep ik even later met de veroverde muis naar m’n personeel en legde ‘m voor Seniors voeten neer. M’n allereerste cadeautje was voor hem, en zo te zien was m’n Eerste Bediende er heel erg blij mee. Ik werd op schoot genomen, kreeg aaien en lieve woordjes en heel veel knuffels. Terwijl ik me als succesvolle speelgoedmuisvanger voelde groeien, legde hij m’n vangst op de eettafel en pakte een blikje. Zodra dat open ging herkende ik gelijk de geur die er uit kwam en ik keek nieuwsgierig over de rand van de eettafel mee hoe Senior de buik van de muis opende en er iets uit dat blikje in stopte, net zolang tot de muis dik en rond was. Nooit geweten dat muizen op die manier te eten krijgen…
Toen de muis genoeg eten had gehad maakte Senior ‘m weer dicht en rolde ‘m tussen z’n handen heen en weer. Wat rook dát lekker, zeg. Eigenlijk had ik er wel een beetje spijt van dat ik de muis cadeau had gedaan. Maar Senior vroeg of ik ‘m terug wilde, want hij en Junior eten geen muis. Zelfs niet als ‘ie zo goed gevuld is zoals deze.

Nou, ‘t leek me een heel goed idee, want zo’n mooie dikke muis weggooien zou toch zonde zijn.

En zo is Muis in m’n leven gekomen. Ik word heel erg vrolijk van ‘m, hij kwam precies op het goede moment in huis. We vechten en spelen samen, en ik leer heel veel van ‘m.
Al vergeet ik natuurlijk mijn vrienden Nemo en Uil niet, en m’n springveren, balletjes, knikkerbaan en andere speeltjes. Die moeten ook allemaal genoeg aandacht krijgen, want stel je voor dat m’n personeel het idee zou krijgen dat ze iets van m’n speelgoed kunnen weggeven omdat ik er niet meer naar omkijk…

Stevige poot en heel veel kopjes van Joep, aankomend Weilandmuizenvanger.