Nooit geweten dat bloggen zó ontzettend leuk is. Niet alleen het schrijven, maar ook alles daarna. Want wat heb ik een boel lieve reacties gehad vorige week, en ik heb ze allemaal met heel veel plezier voorgelezen gekregen en beantmauwt. Tenminste, ik hoop dat we écht niemand vergeten zijn…

Bewust

Dus, vol goede moed staat hier nu m’n tweede blog voor je neus. Er is zóveel wat ik graag wil delen met je, da’k moet uitkijken om niet tien dingen door elkaar te willen mauwen naar Junior. Dan raakt ze zeker de draad kwijt en dat zou m’n verhaal er niet leesbaarder op maken!
Daarom hou ik ‘t voor vandaag maar even bij één onderwerp: Bewust Enig Kitten zijn.
Soms vragen mensen aan m’n personeel waarom ze maar één kitten in huis hebben gehaald. Want het lijkt een ongeschreven regel te zijn dat één kitten alleen nooit gelukkig kan worden omdat ‘ie een speelmaatje mist, waardoor hij of zij het huis gaat slopen of zich zal gaan vervelen. Met alle gevolgen van dien.

Delen

Nou, misschien ben ik dan een hele rare, maar in mijn geval gaat dat niet op. Ik vind het juist heerlijk om alleen te zijn en moet er écht niet aan denken om m’n leven en m’n huis met een ander te moeten delen dan m’n eigen personeel.
Ik denk dat ik de keuze om enig kitten in huis te willen zijn al gemaakt heb toen ik geboren werd en m’n broertjes en zusjes leerde kennen… Lieve kittens hoor, alleen best wel een beetje druk.
Net voordat ik bij m’n moeder uit huis ging was ik alleen nog met m’n twee broertjes uit het nest over. M’n drie zusjes hadden toen al een eigen woonruimte met personeel gevonden, dus dat scheelde gelijk al een hoop gemauw in huis.
M’n moeder was een strenge poes met veel ervaring, die ook heel erg lief voor ons was. Al bleek dat ze na ruim tien weken duidelijk wel helemaal klaar was met onze opvoeding. Ze liet ons ook steeds vaker en langer alleen. En ik kon dat, zo jong als ik was, toen al best wel begrijpen.
In die tijd heb ik veel van haar geleerd en wist ik al precies hoe ik me later als kitten des huizes zou moeten gaan gedragen als ik eenmaal goed personeel had gevonden.
Ik had al ‘s verhalen gehoord dat kittens vaak met z’n tweetjes of meer een eigen huis krijgen, maar daar moest ik zelf absoluut niet aan denken. Dus ik had m’n zinnen gezet op personeel dat juist op zoek was naar zo’n einzelgänger als ik.
En ik moet zeggen, die heb ik gevonden en ik ben heel tevreden over ze.
Okee, we hebben in het verleden wel ‘s wat onenigheid gehad omdat ik al heel snel naar buiten wilde om m’n nieuwe buurt te verkennen, maar m’n personeel vond me daar nog veels te jong voor.

Bestwil

Pas later begreep ik dat ze dat voor m’n eigen bestwil niet konden doen omdat m’n maandelijkse toelage absoluut niet toereikend zou zijn om al zo jong een eigen gezin met kittens te moeten onderhouden…
Maar voor de rest heb ik vanaf dag één absoluut geen klagen hier als enig kitten. M’n huis is klein maar lekker overzichtelijk, ik heb kleedjes en dekjes gekregen op plekken waar ik het liefste lig, de tijden om te knuffelen, geaaid te worden en te slapen kan ik zelf bepalen, het eten is prima, ik heb een grote mand vol met speelgoed én zes plekken in huis waar ik legaal m’n nagels aan mag scherpen.
Want ik ben natuurlijk niet van plan om m’n eigen meubels in huis naar de gallemiezen te krabben, die liggen veels te lekker.

Sloper

Van nature ben ik namelijk helemaal geen sloper, maar ik zal wel eerlijk toegeven dat ik vorig jaar zomer het horrengaas voor ‘t raam in de slaapkamer een keer aan reepjes heb getrokken.
Daar schaam ik me best wel voor, en ik hoop dat m’n moeder dat nooit te weten komt want dan staat ze in no-time voor m’n deur om me in m’n eigen huis alsnog een flinke draai om m’n oren te geven. Want zó heeft ze me niet opgevoed.
Maar dat gaas hing me gewoon even in de weg toen ik daar op de vensterbank wilde liggen… Wist ik veel dat het van die slappe zooi was die niet tegen nageltjes kon!

Karakter

Natuurlijk is er helemaal niks mis mee als je als kat graag gezelschap wilt hebben van een andere viervoeter omdat je je anders te barsten verveelt. In dat geval kun je zeker je personeel gewoon zo snel mogelijk een speelmaatje in huis laten halen.

Maar wat mij betreft hoeft dat dus écht niet.
Zelf denk ik dat ‘t gewoon met iemands karakter te maken heeft.
Net als bij tweebeners, daar heb je er ook bij die heel erg sociaal zijn maar toch ook heel graag alleen hun eigen gang gaan en daar gelukkig van worden. Terwijl anderen het liefst zoveel mogelijk andere tweebeners om zich heen verzamelen om afleiding te hebben.
En dat is allebei helemaal prima, zolang iedereen zijn of haar eigen keuze daarin maar kan en mag maken. Want dat vind ik heel erg belangrijk.

Al met al heb je nu inmiddels vast wel begrepen dat ik zelf dus heel gelukkig ben, als enig kitten in huis. Alleen maar niet eenzaam, want ik heb Senior, die bijna altijd thuis is en Junior, die heel vaak langskomt. Dus als ik dat wil kan ik alle aandacht van die twee krijgen. Maar ik kan door die vrijheid ook juist heel erg genieten van alle rustige plekjes in huis. Dat geeft me de mogelijkheid om heerlijk te dutten zonder gestoord te worden. En ik kan dan ook lekker nadenken, over alles wat ik voorgelezen krijg, zie of hoor.
Dan heb ik daarna weer wat om over te mauwen met m’n personeel en met jullie.

Heel veel kopjes en neusjes,

Joep.

Laat ik mezelf, als nieuwkomer hier, eerst ‘s even netjes voorstellen aan degenen die me nog niet kennen… Mijn naam is Joep en ik ben geboren in Lisse op 12 april 2023. Maar eigenlijk noemt m’n personeel me nog steeds Joepie, omdat ze er altijd heel blij van worden wanneer ze me zien. Want als ze Joep tegen me zeggen, vooral op een bepaalde toon, dan weet ik al gelijk dat ik iets aan het doen ben wat ze niet leuk vinden! En omdat ik netjes door m’n moeder ben opgevoed hou ik dan altijd gelijk op waar ik mee bezig ben. Meestal. Soms. Nou ja, niet altijd dan…

Eigen huis

Toen ik 10 weken oud was kreeg ik m’n eigen huisje al, precies groot genoeg voor een kitten alleen, met personeel dat ik twee keer eerder had gezien toen ik nog bij m’n moeder woonde. Vond ik best wel een beetje spannend hoor, en die eerste paar dagen in een heel nieuw huis moest ik ook even wennen… Er liepen twee mensen rond die ik nog niet echt kende. Maar ze waren (en zijn nog steeds) heel erg lief en rustig, lieten me op m’n gemak m’n nieuwe huisje verkennen, speelden en knuffelden met me, ik kreeg heel erg lekker eten en mocht ’s nachts op het grote bed slapen!
Eigenlijk wist ik gewoon vanaf het moment dat ik over de drempel werd gedragen en het deurtje van m’n reismand open ging dat ik hier nooit meer weg wil!
Ik deel m’n huisje met m’n personeel Senior en Junior. Die namen heb ik ze niet gegeven omdat ze zoveel in leeftijd verschillen, want er zitten maar 5 maanden tussen hun verjaardagen. Maar ik had er best wel een beetje moeite mee om pappa en mamma tegen ze te zeggen omdat zij op hun achterpoten lopen en heel veel minder haar hebben. En hoe veel ik ook van ze ben gaan houden, het blijft toch m’n personeel…
Senior is altijd bij mij thuis, terwijl Junior ergens anders een eigen voordeur heeft en nog moet werken. Maar ze komt gelukkig wel heel vaak langs, en loopt constant foto’s van me te maken. Ze schrijft ook alles op wat ik doe en beleef. Da’s leuk voor later, zegt ze dan. En misschien heeft ze ook wel gelijk…
Nou, voor nu heb ik me denk ik wel even genoeg voorgesteld. Laat ik nou de eerste keer niet gelijk overdrijven!

Bram

Even ver vooruit naar afgelopen dinsdag, toen ik een berichtje van Huiskater Bert ontving of ik ‘m even wilde mailen… Nou moet je weten, ik kan zelf niet overweg met een toetsenbord, maar Junior wel een beetje. En ik heb ook geen eigen e-mailadres, dus zij en ik zijn diezelfde avond even om de tafel en voor de laptop gaan zitten om Bert een berichtje te sturen.
Woensdagochtend kwam er al vroeg een reactie, en daar werden we alle drie best wel even stil van toen Junior het voorlas…
Bert vroeg of ik de blog van mijn pasverworven maar helaas te onverwacht overleden vriend Bram over wilde nemen op zaterdag…
Hoewel het een enorme eer is, moest ik er toch wel even heel diep over nadenken. Want kon en mocht ik, als kitten van nog net geen jaar oud, de zaterdagblog wel overnemen? Zoveel wijsheid als Bram had, heb ik nog lang niet.
Maar Bert wist me te overtuigen. En hoewel ik ‘t doodeng vind om hier m’n debuut voor een groter publiek te maken, heb ik ‘t gevoel dat Bram met me meekijkt.
Ik droomde vannacht zelfs over ‘m. Kleine zei ‘ie, vergeet nooit dat ik heb gezegd dat je alles in je hebt om een echte Joepsaurus te worden. Stoer van buiten, zacht van binnen.

Begin

Dus nou zit ik hier, naast Junior, die m’n voorzichtige mauwtjes omzet naar mensentaal, om m’n eerste blog voor Bertje’s website te maken. En ik denk aan Bram, die al jaren Brammiesaurus was en hele wijze blogs schreef waar ik al veel van leerde. Bram wist precies waar ‘ie het over had…
Maar behalve het ‘stoer van buiten en zacht van binnen’ weet ik nog niet zo goed hoe ik een échte Joepsaurus moet worden, eentje waar Bram trots op zou kunnen zijn. Ook dat moet ik allemaal nog leren, al geloof ik wel dat ik het een beetje begin te begrijpen. Want langzaam maar zeker voel ik me nu met elke mauw een beetje groeien.
Natuurlijk ben ik nog een broekie en heb ik heel veel te leren voordat ik aan de wijsheid van Bram mag tippen.

Maar het begin is er…

Kopjes en heel veel spinneknorren van Joep, en maak er een paar mooie paasdagen van!

O, en trouwens, nu ik toch nog even je aandacht heb…

Ondanks dat het er nu misschien niet echt op lijkt gaat het voorjaar vannacht toch echt beginnen want de klok moet weer een uurtje vooruit! Maar dat zal m’n personeel nog wel regelen voordat ze naar bed gaan, kunnen we morgenochtend lekker met z’n drietjes nog een uurtje extra blijven liggen…