De afgelopen week begon zo lekker, met heel veel zon en wat mijn personeel noemt ‘zomerse temperaturen’. Wat dat betekent weet ik niet, maar ze hebben elk vrij moment dat ze hadden samen met mij in de tuin genoten. Maar er moest ook nog heel wat werk gedaan worden, omdat over een tijdje een nieuwe schutting komt tussen mijn tuin en die van de nieuwe buren. M’n personeel heeft me wel uitgelegd hoe het gaat worden, maar heel eerlijk gemauwd vind ik dat niet zo interessant. Zolang die plank bovenop de schutting maar blijft om het weiland en ‘t achterpad in de gaten te kunnen houden vind ik alles best.

Genieten

Als er in de tuin geklust wordt ben ik er altijd bij, om te kijken of de bolletjes diep genoeg de grond in gaan of dat de zaadjes een beetje goed uitgestrooid worden over de plantenbakken in de tuin.
Soms waaien er ook vreemde zaadjes de tuin in, die dan ineens leuke bloemetjes hebben als ze groot zijn. En dan mogen ze blijven van mij en m’n personeel. Zelf vind ik die gele bloemen heel leuk, want als die uitgebloeid zijn veranderen ze in pluizige bolletjes op een steeltje. En als de wind dan waait of wanneer ik met m’n poot een flinke jengst tegen dat steeltje geef, gaan al die pluisjes de lucht in. Da’s heel leuk om achteraan te rennen en ze uit de lucht te vangen.
Maar al het planten en zaaien in m’n achtertuin was begin van de week al gedaan, dus ik dacht de rest van de week te kunnen genieten van de rust in m’n tuin, lekker languit in de zon.
Nou, mooi niet dus.

Geluid

Ik lag na m’n ochtendronde en m’n ontbijt lekker te dutten in de tuin, dromend van een vriezerlade vol met Weilandmuizen terwijl m’n vacht al lekker aan het opwarmen was in de zon, toen Senior bedacht had dat het een goed moment was om alvast een deel van de oude schutting weg te halen.
Prima mauwde ik nog naar ‘m. Ik besloot toch maar om één oog open te houden om te zien of dat allemaal wel goed zou gaan, want hoewel Senior een ervaren klusser is kan een beetje supervi… ehhh… supervidinges nooit kwaad. Dus ik rekte me helemaal uit en stond op om toch maar weer aan het werk te gaan met ‘m. Samen klussen is altijd leuk, dat dutje kon ik ook later nog wel doen.
Vol belangstelling keek ik hoe Senior een schroef in de schutting opzocht en er iets opzette dat ‘ie in z’n hand had.
Wiehiehiehiehiehie klonk ‘t ineens, en ik schrok zó van dat rare geluid dat ik terugrende naar de dekenkist naast de achterdeur. Zo’n geluid had ik Senior nog nooit horen maken, en toch wel een beetje ongerust keek ik vanaf de kist of alles wel goed was met ‘m. Hij zocht en vond nog meer schroeven, en dan kwam dat geluid weer. Wiehiehiehiehiehie…
Toen zag ik pas dat dat geluid niet van Senior kwam maar van iets dat ‘ie in z’n hand hield om de schroeven uit het hout te halen.

Kriebels

Net toen ik dacht dat ik misschien beter even naar binnen kon gaan tot dat geluid voorbij was kwam Junior bij me zitten. ‘Wat een herrie hè Joep’ mauwde ze tegen me, terwijl ze me achter m’n oren begon te kriebelen. Het duurde even voordat ik begreep wat ze bedoelde, want ze probeert al maanden om in m’n eigen taal tegen me te mauwen maar daar maakt ze nog steeds zóveel fouten in dat ik er bijna een dagtaak aan heb om haar te begrijpen en te leren hoe de goede uitspraak van sommige mauwen is. Die herhaalt ze dan wel braaf maar ja, kattentaal blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn voor tweebeners. Gelukkig verstaat ze mij beter dan dat ze zelf mauwt, anders had ik m’n verhalen nooit met jullie kunnen delen.
En al die fouten in haar uitmauw neem ik maar voor lief, want ze doet haar best en ik hou er nou eenmaal van om lekker gekriebelt en geaaid te worden als we samen zitten te mauwen…

Plank

Voordat ik ‘t wist had Senior dat herrieding op de grond gelegd en stond het deel van de schutting al tegen de schuur aan. Maar tot m’n schrik zag ik toen pas dat ‘ie ook m’n loopplank, die aan dat deel van de schutting zat, had weggehaald…
Net toen ik ‘m even wilde laten weten wat ik daarvan dacht zag ik dat Senior bij de paal die nu los stond begon te graven. En graven, dat kan ik tegenwoordig heel goed, dus ik besloot ‘m een pootje te helpen zodat de paal weer helemaal recht gezet kon worden. En wat denk je? Zonder dat ik er maar een mauwtje aan vuil hoefde te maken werd m’n plank daarna weer tussen de schutting en de paal vastgezet en dat moest natuurlijk gelijk uitgetest worden. Met een extra uitdaging nu, want omdat er een schuttingdeel tussen uit is moest ik vanaf de paal een sprongetje maken naar de rest van de schutting die er nog wel staat. Dat was dus even opnieuw berekenen hoe hard ik op m’n plank moest afzetten om veilig met alle vier m’n poten op de schutting terecht te komen, maar met wat extra staartbijsturing en op ‘t juiste moment m’n nagels in ‘t hout uitslaan ging dat gelijk de eerste keer al helemaal goed.

Uitzicht

Lang heb ik nog niet van ‘t uitzicht op m’n plank kunnen genieten, want woensdagmiddag was de zomer alweer voorbij. En de afgelopen dagen was het best nog wel lekker warm, maar veels te nat om lekker lui op m’n plank te gaan liggen om van ‘t uitzicht te genieten. Ik heb er helemaal geen moeite mee om in de regen m’n rondes over ‘t achterpad en in de tuintjes te doen maar ik mis de zon gewoon. En ik ben er ook al achter gekomen dat Weilandmuizen niet in de regen buiten mogen spelen, dus in ‘t weiland viel ook niets te beleven.
Hoewel, als het af en toe droog was tussen de buien door dan rook het buiten zo lekker, allemaal luchtjes die van de plantjes en de grond afkomen. Dus ben ik tussen m’n dutjes door steeds naar buiten gegaan omdat er nog zó veel te ontdekken is. En om m’n personeel een beetje bezig te houden in hun belangrijke taak als persoonlijk portier.
Hopelijk komt vandaag de zon weer tevoorschijn, want de plantjes hebben nou wel genoeg te drinken gehad.

Ik ben net weer thuis van m’n eerste controleronde van vandaag en wacht nu tot m’n ontbijt opgediend gaat worden. Ik heb niets te klagen over m’n personeel hoor, maar soms duurt het gewoon een beetje lang voordat ‘t eten in m’n bakje eindelijk op de grond gezet wordt…

Stevige poot en heel veel kopjes van Joep, aankomend Weilandmuizenvanger

Vorige week had ik het over wat ik graag wil worden als ik later groot ben. En hoewel ik alweer een jaar oud ben heb ik nog steeds het gevoel dat ik heel veel te ontdekken en te leren heb voordat ik een oude wijze kater mag worden. Dat komt niet van de ene op de andere dag, zoiets heeft tijd nodig om te groeien.

Promotie

De komende tijd ga ik me helemaal richten op ‘t werken als Weilandmuizenjager. Nóg meer ervaring opdoen, uitdagingen zoeken en cursussen volgen om de beste technieken in m’n poten te krijgen. En dan hoop ik uiteindelijk promotie te kunnen maken naar de functie van Weilandmuizenvanger, om de diepvrieslade te vullen met de beste muizen die ik kan vinden.
‘t Lijkt me de meest ideale baan, lekker dicht bij huis zodat ik tussen de middag daar kan gaan lunchen. Met werktijden die ik zelf kan bepalen tussen zonsopkomst en zonsondergang, want ik blijf eigen baas natuurlijk. Er moet tussendoor toch ook nog tijd overblijven voor dutten, wassen, knuffelen, spelen, slapen en eten…

Uil

En over spelen gesproken, afgelopen week heb ik maar liefst twee nieuwe speeltjes gekregen. En ‘t zijn niet eens balletjes, maar ik ben er wel heel erg blij mee!
Maandag kreeg ik Uil. Hij is van een heel lekker stofje dat ik nog niet kende en hij heeft veren. En veren zijn leuk om mee te spelen, dat weet ik nog van de uitschuifbare hengel die ik kreeg toen ik klein was. Maar die is intussen helemaal versleten, al zegt mijn personeel dat ik ‘m gewoon gesloopt heb door er steeds op te gaan springen. Maar wist ik veel dat dat niet de bedoeling was, die hengel boog zo lekker door als ik er m’n voorpoten er op zette…
Maar, terug naar Uil. Senior heeft de Joep-proof-test gedaan voordat ik ‘m kreeg, door aan de veren te trekken of ze wel stevig genoeg vastzaten. En hij werd helemaal goedgekeurd. Maar ja, da’s natuurlijk wel weer een uitdaging voor mij om te zien hoe lang het duurt om Uil te plukken…

Stick

Op dinsdag, na een hele dag op zoek te zijn geweest naar Weilandmuis, kwam ik een beetje verdrietig thuis want ik had wéér niks gevonden… Ik gaf het sisal muisje dat ik een tijd terug had gehad een lel met m’n voorpoot waardoor ‘ie onder de bank schoot, en was ervan overtuigd dat ik dan misschien wel een hele enthousiaste muizenjager was maar toch nóóit een echte muizenvanger zou kunnen worden.
M’n personeel zag aan me dat ik teleurgesteld was en probeerde me op te vrolijken met een lekkere kauwstick. Heerlijk hoor, maar ‘t was geen muis…

Net toen ik me omdraaide om de gang in te lopen hoorde ik m’n naam roepen en zag iets over de grond schuiven. Een muis!
Ik twijfelde geen moment, rende er achteraan, dook er bovenop en greep ‘m met vier poten tegelijk vast.
Terwijl ik m’n stiletto’s en tanden in z’n vacht zette bedacht ik me dat deze muis nooit in de diepvrieslade terecht zou komen en al helemaal niet op de menukaart van Nemo, want hij was wel heel erg mager en kwam niet uit ‘t weiland. Maar hij was wel heel erg geschikt om mee te spelen en m’n jachttechnieken mee te oefenen.

Muis

Vol trots liep ik even later met de veroverde muis naar m’n personeel en legde ‘m voor Seniors voeten neer. M’n allereerste cadeautje was voor hem, en zo te zien was m’n Eerste Bediende er heel erg blij mee. Ik werd op schoot genomen, kreeg aaien en lieve woordjes en heel veel knuffels. Terwijl ik me als succesvolle speelgoedmuisvanger voelde groeien, legde hij m’n vangst op de eettafel en pakte een blikje. Zodra dat open ging herkende ik gelijk de geur die er uit kwam en ik keek nieuwsgierig over de rand van de eettafel mee hoe Senior de buik van de muis opende en er iets uit dat blikje in stopte, net zolang tot de muis dik en rond was. Nooit geweten dat muizen op die manier te eten krijgen…
Toen de muis genoeg eten had gehad maakte Senior ‘m weer dicht en rolde ‘m tussen z’n handen heen en weer. Wat rook dát lekker, zeg. Eigenlijk had ik er wel een beetje spijt van dat ik de muis cadeau had gedaan. Maar Senior vroeg of ik ‘m terug wilde, want hij en Junior eten geen muis. Zelfs niet als ‘ie zo goed gevuld is zoals deze.

Nou, ‘t leek me een heel goed idee, want zo’n mooie dikke muis weggooien zou toch zonde zijn.

En zo is Muis in m’n leven gekomen. Ik word heel erg vrolijk van ‘m, hij kwam precies op het goede moment in huis. We vechten en spelen samen, en ik leer heel veel van ‘m.
Al vergeet ik natuurlijk mijn vrienden Nemo en Uil niet, en m’n springveren, balletjes, knikkerbaan en andere speeltjes. Die moeten ook allemaal genoeg aandacht krijgen, want stel je voor dat m’n personeel het idee zou krijgen dat ze iets van m’n speelgoed kunnen weggeven omdat ik er niet meer naar omkijk…

Stevige poot en heel veel kopjes van Joep, aankomend Weilandmuizenvanger.

Zoals elke jonge katermans heb ik inmiddels nagedacht over wat ik later wil worden als ik groot ben. Want er moet toch meer in een kattenleven zijn dan alleen maar slapen, eten, inspectierondes maken door de buurt, drinken, dutjes tussendoor doen, knuffelen, uit het raam kijken en spelen. Dat is een hele prachtige dagbesteding hoor, helemaal niks mis mee. Als je tenminste nog een babykitten bent, of het wat rustiger aan wilt doen omdat je een wat oudere kat bent die alles al gezien en meegemaakt heeft.

Maar ik ben nieuwsgierig. En sinds ik alleen naar buiten mag, barst ik van de energie om iets te ondernemen.

Ochtend

Dat begint tegenwoordig al rond 6 uur ‘s morgens. Dat lijkt vroeg, maar als ik ‘s avonds om 10 uur ga slapen dan ben ik om die tijd klaarwakker. Ik heb al lang in de gaten dat m’n personeel rond die tijd even uit bed komt om op hun eigen bak te gaan, en dan grijp ik m’n kans. Zodra de eerste klaar is begin ik met mauwen of de tuindeur van ‘t slot mag zodat ik naar buiten kan. En als ‘t droog is lukt dat altijd, zeker nu het al lekker vroeg licht is.
Eenmaal buiten begin ik dan eerst met de inspectie van m’n eigen achtertuin. Meestal ben ik daar zo mee klaar, want zolang de schutting en de tuinstoelen nog overeind staan en er geen bloempotten zijn omgewaaid is alles veilig.
Ik kijk sinds woensdag ook elke ochtend even of de zaadjes voor de bijen- en vlinderplantjes al boven de grond uitkomen. Nou weet ik inmiddels dat zoiets even duurt, maar ik ben gewoon wat ongeduldig. Ik verwacht hele mooie bloemetjes met lekkere luchtjes. Dus wachten duurt dan best wel lang…

Uitzicht

Als die eerste inspectie van de dag klaar is klim ik op de schutting en ga op m’n plank liggen. Zo heb ik een mooi uitzicht over ‘t weiland, en dan herhaal ik in gedachten stap voor stap alle lessen die ik de afgelopen weken van Luna poes heb geleerd in haar cursus ‘Hoe vang ik een Weilandmuis’. (Voor iedereen die de lessen gemist heeft of ‘t nog ‘s wil nakijken, mauw even aan je personeel door dat alle lessen te vinden zijn op haar FB pagina.)
Als beginnend jager lig ik dan te herhalen hoe ik veilig een Weilandmuis kan vinden, besluipen en vangen. Ik heb zelfs al plek gereserveerd in de vriezer thuis, voor alle muizen die ik te pakken krijg. Gewoon in een diepvriesdoos tussen de ijsjes en de krentenbollen van m’n personeel.

Zoeken

Maar de realiteit is nog even anders. Sinds ik helemaal alleen het grote weiland in durf, heb ik alle lessen van Luna elke dag geoefend. Uren heb ik door het weiland geslopen, in weer en wind. Gekeken, geluisterd en geroken, in opperste concentradinges. Maar ik ben een beetje bang dat ik het enige weiland in Nederland voor m’n deur heb waar geen enkele Weilandmuis te vinden is.
Toch geef ik niet op en blijf ik zoeken. Want ik wil heel graag Weilandmuisjager zijn voor het bedrijf van mijn vriend Japie, die huisleverancier wordt van het restaurant van vriend Nemo in ‘t hoge noorden. Er is zelfs al een hele echte Chef gevonden in de katsoon van mijn held Tiga, die nu al de lekkerste recepten uit z’n poot schudt waarvan ‘t water me door ‘t bekkie loopt.

Mijmeren

En terwijl ik zo op m’n plank lig te mijmeren over m’n toekomstige loopbaan als Weilandmuisjager, vraag ik me af of ik toch niet wat te ambitinogwat ben. Want dat mijn vader en moeder allebei boerderijkatten zijn is eigenlijk helemaal geen garantie dat ik ook een succesvolle muizenvanger ga worden. De enige muizen die ik tot nu toe ken zijn m’n speelgoedmuizen thuis, en die vang ik zelfs met m’n ogen dicht. Maar wat als ik nou ineens een échte Weilandmuis tegenkom? Komt dan, naast de belangrijke theorielessen van Loesje, ook m’n instinct naar boven en weet ik vanzelf wat ik moet doen? Of kan ik beter nog wat praktijklessen nemen, nu ik de theoriecursus heb afgerond?
Misschien wil ik wel te snel, te veel in te korte tijd, en moet ik gewoon eerst wat meer levenservaring opdoen. Mauwen met andere katten, over hoe zij hun muizen vangen. En een paar extra praktijklessen Hypnose nemen kan denk ik ook geen kwaad, en…

Weilandmuisjager

O wacht even. De tuindeur gaat open en ik wordt geroepen voor m’n ontbijt. Snel naar binnen, want al dat nadenken maakt best wel hongerig. En daarna even uitbuiken op de bank, of als de zon echt doorkomt lekker weer naar buiten, een dutje doen op de tuinstoel. En dan zie ik dan wel weer verder.
Ik ga in elk geval een échte Weilandmuizenjager worden. Is ‘t niet vandaag, dan wel morgen. Of overmorgen. Of volgende week. ‘t Gaat me gewoon lukken! Maar nu eerst even eten.

Stevige poot en heel veel kopjes!

Joep,

Aankomend Weilandmuizenjager

Al zolang als ik op mezelf woon heb ik het achterpad naast m’n tuintje heel interessant gevonden. Zelfs toen ik nog niet naar buiten mocht zat ik lekker op de vensterbank naar buiten te kijken en te fantaseren over hoe de wereld er daar uit zou kunnen zien.

Hekje

Gelukkig heb ik alleen maar een hekje naast de schutting aan het eind van m’n tuintje en kan ik dus genieten van het uitzicht. Maar de vraag is hoe lang nog want Senior heeft plannen om, als er met de nieuwe buren een andere schutting tussen de tuinen wordt geplaatst, het tuinhekje te vervangen door een hoge, dichte poort. Junior vindt dat helemaal niks omdat ze dan niet meer over het weiland kan uitkijken en ‘t gevoel heeft opgehokt te worden. Zij is ook al op een leeftijd dat ze niet meer net zo makkelijk over de schutting klimt als ik… En eigenlijk ben ik het helemaal met haar eens maar ja, zij heeft haar eigen voordeur ergens anders, dus de beslissing ligt bij Senior. Zelfs ík heb over die keuze weinig in de melk te brokkelen, want Senior beslist.

Eerste keer

Maar goed, even terug naar de mijmeringen over de buitenwereld toen ik nog klein was.
Ik begreep al snel dat er een pad achter m’n tuintje moest lopen, want ik zag soms grote en kleine tweebeners voorbij komen. Maar van hoe het er verder uitzag had ik eigenlijk nog geen idee.
Daar kwam ik pas achter toen ik m’n eerste tuigje kreeg, en mee uit wandelen mocht met m’n personeel. Doodeng vond ik dat, die eerste keer buiten. Allemaal vreemde geuren en geluiden die ik nog niet kende. En beestjes, héél veel beestjes…
En pas toen kwam ik er achter dat naast ‘t achterpad een brede sloot ligt, met daarachter het enorme weiland dat ik vanaf de vensterbank in huis kon zien. Ik had nog geen idee hoe ik daar moest komen, maar voorlopig had ik m’n pootjes al vol genoeg met het ontdekken van alles wat ik op het achterpad tegenkwam.

Tot ergens in februari dit jaar ben ik aan het lijntje gehouden en mocht ik alleen samen met m’n personeel naar buiten. Soms ging ik ook wel ‘s op de arm van Senior mee als hij naar buiten ging en dan had ik een veel beter uitzicht omdat ik dan lekker hoog zat, veilig in z’n armen.
Nadat ik begin februari bij de lieve dierendoktermeneer was geweest en nog een paar weekjes binnen was gebleven mocht ik dan toch ook eindelijk helemaal alleen naar buiten.
Nou, die allereerste keer was niet écht een succes hoor. Toen de achterdeur eindelijk voor me open ging nam ik een spurt door de tuin met de bedoeling om met een sierlijke sprong over het tuinhekje op ‘t achterpad terecht te komen. Maar ja, in al m’n enthousiasme was m’n sprong te hoog en bleek ‘t achterpad te smal, dus ik schoot rechtdoor de sloot in voor m’n allereerste zwemles…
Sindsdien klim ik maar gewoon op ‘t tuinhekje en spring daar vandaan dan gewoon op ‘t achterpad. Ik leer best wel snel.

Ontdekken

Inmiddels ken ik elke tuin langs de rechterkant op m’n achterpad en loop ik wel ‘s mee met Senior als ‘ie op bezoek gaat bij de buurman op de andere hoek van ‘t huizenblok. Bij hem mag ik niet naar binnen, dus ik wacht dan netjes in z’n voortuin tot Senior weer naar buiten komt. En dan wandelen we samen terug naar m’n voordeur. Want helemaal alleen durf ik nog niet zo goed, omdat aan die kant van m’n huis heel veel auto’s geparkeerd staan waar soms buurtkatten onder kunnen zitten. En aangezien ik nog steeds ‘die nieuwe’ in de wijk ben wil ik daar toch een beetje voorzichtig mee zijn, want ze zijn niet alleen heel erg groot maar ze lijken me ook niet echt vriendelijk. Dus eigenlijk ontloop ik ze voorlopig nog even liever.
Gisteravond vond ik dat het de hoogste tijd was om vanuit m’n tuintje ook ‘s linksaf over het achterpad te gaan. Er staat maar één huis, en daar houdt het pad ook op. Maar ik kon onder het hek naast de schuur door en toen kwam ik in een strookje niemandsland naast de sloot. Daar was een hoop te snuffelen en te ontdekken en voor ik het wist stond ik voor de brug over de sloot. Ik had daar al ‘s eerder gestaan, maar toen schrok ik zó van een buurtkat die blazend op me af kwam dat ik de sloot in sprong en naar huis ben gezwommen.

Weilandmuis

Maar nu was er geen kat te zien en stond ik helemaal alleen op nog onbekend terrein.
Misschien een beetje overmoedig liep ik over de brug en door de spijlen van het hek zo ‘t weiland in. Helemaal in het pikkedonker en ik bedacht dat dit hét moment kon zijn om nou eindelijk ‘s een echte Weilandmuis te vinden…
Ik liep steeds verder het weiland in. Zó ver zelfs, dat ik uiteindelijk niet meer wist waar ik was omdat ik het hek waar ik doorheen was gelopen helemaal niet meer zag. Maar er was geen muis te vinden, dus ik ben gewoon als een dolle door het gras gaan rennen. Héérlijk!

Thuis

M’n personeel zag me op een gegeven moment langs de sloot racen, steeds verder weg van ‘t hek vandaan. Daar werden ze een beetje onrustig van en zijn toen naar buiten gelopen om me op te halen omdat ze dachten dat ik de weg terug naar huis niet meer kon vinden. Hadden ze ook wel een klein beetje gelijk in, maar dat heb ik ze natuurlijk niet gemauwd. Ik was alleen dat hek even kwijt. Maar toen ik ze hoorde roepen holde ik gelijk op ze af en kroop tussen de spijlen door naar ze toe.
Eigenlijk wilde ik dezelfde weg terug nemen naar het achterpad, precies zoals ik op de heenweg had gelopen. Dus Junior is zo goed en zo kwaad als ‘t ging met me meegelopen over dat stukje niemandsland, terwijl Senior me al met snoepies stond op te wachten bij m’n achtertuintje. Dat was nog ’s lekker thuiskomen na m’n eerste weilandavontuur!
Ik hoef je denk ik niet te vertellen dat ik vannacht heerlijk geslapen heb, dromend over alle Weilandmuizen die er aan de andere kant van de sloot te vinden waren…

Plan

Vanmorgen was m’n personeel al vroeg uit de veren. Niet alleen omdat ik om 6 uur al stond te mauwen dat ik naar buiten wilde, maar ze hadden een plannetje bedacht. Want ze vonden dat ze me bij daglicht moesten wijzen hoe ik naar ‘t weiland kon komen, maar ook weer terug naar huis.
Nou is ’t altijd leuk om samen met je personeel iets te ondernemen, dus ik stond al klaar bij de achterdeur.
Tot m’n verbazing vertrokken we via de voordeur, en gingen rechtsaf. Dat was duidelijk een veel gemakkelijkere weg dan door dat niemandsland achter de schuur, en we stonden al heel snel voor de brug. Heel onopvallend ging ik vol overgave een paar grassprieten besnuffelen, terwijl ik vanuit m’n ooghoeken in de gaten hield of die grote kat van een paar weken terug niet toevallig in de buurt was. Want ik had vanmorgen geen zin in een derde zwemles.

Ontbijt

Zodra de kust veilig bleek huppelde ik de brug over richting het hek, waar m’n personeel al stond te wachten. Met gemak liep ik weer tussen de spijlen door en keek achterom of ze me zouden volgen, maar ze pasten er dus gewoon niet tussendoor. Jammer, maar aan de andere kant had dat ook wel weer een voordeel. Want dan zou ik eindelijk ‘s ongestoord m’n gang kunnen gaan in dat grote weiland zonder dat Juniorrazzi constant foto’s van me zou lopen te maken.
Maar ja, ik vond het toch ook wel weer een beetje sneu dat ze niet met me mee konden, dus ik ben eerst een paar minuten bij het hek gebleven zodat Junior even het moment van m’n eerste stappen in ‘t weiland bij daglicht op foto kon vastleggen. Leuk voor in het familie album.
Daarna heb ik weer een paar rondjes door het weiland gerend om vervolgens lekker in ’t natte gras te gaan liggen rollen. Kon ik best wel langer volhouden, maar toen zag ik dat m’n personeel aanstalten maakte om weg te lopen. Als een speer rende ik terug door ‘t hek heen, voor hun uit de brug over en ik heb in de voortuin op ze zitten wachten. Want ten eerste heb ik nog geen voordeursleutel en ten tweede had ik inmiddels wel trek in m’n ontbijt gekregen en daar had ik toch m’n persoonlijke blikopeners voor nodig.

Foto

Zeker weten dat ik nu vaker alleen naar ‘t weiland ga. Veel actiefoto’s zullen daar niet meer genomen kunnen worden, tenzij m’n personeel een échte camera gaat kopen met een enorme grote telelens. Maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.
Dus als ik eenmaal m’n eerste Weilandmuis gevangen heb zal ik ‘m zeker mee naar huis nemen om uitgebreid op de foto te laten zetten. Want die wil ik dan natuurlijk heel graag met jullie delen. De foto dan hè, want die muis moet eerst even getest worden op kwaliteit en smaak voordat ‘ie de vriezer in gaat…

Stevige poot en kopjes van Joep

Leootje had het er al over in z’n blog van donderdag, en eigenlijk wil ik het daar vandaag toch ook nog even over hebben: speelgoed.
Al vanaf dag één dat ik op mezelf ging wonen heb ik speelgoed in huis. En dat is inmiddels best wel veel geworden in de afgelopen maanden…

Eefe niet

Net als bij Leootje thuis is er altijd wel iets te vinden waar ik even niet meer mee speel, omdat ik elke dag wel iets anders uit m’n speelgoedbak kan pakken om mezelf en m’n personeel urenlang te vermaken.
Soms sneuvelt er ook wel ‘s wat, omdat m’n personeel niet altijd uit hun doppen kijkt en hun pootmaatje heel wat groter is dan die van mij. Tsja, en als dat niet meer te repareren is verdwijnt ‘t in de prullenbak omdat je daar dan écht niemand meer een plezier mee kan doen.
Maar zodra ik in de gaten heb dat m’n personeel ook maar íets van m’n speelgoed weg wil doen omdat ik er al heel lang niet meer naar omgekeken heb laat ik ook dezelfde dag nog zien dat ik er nog steeds mee wil spelen. Net zoals Leootje en Simon. Dan kan ik het na een dag of wat intensief gebruik weer even links laten liggen, tot dat hele verhaal weer van voren af aan begint.

Balletjes

Eén van m’n favoriete speeltjes op dit moment zijn toch wel balletjes. Zoals bijvoorbeeld die ene van rubber met gaten erin, waar een witte speelgoedmuis in zit die al begint te piepen als ik langsloop. Da’s niet alleen nu heel erg interessant vanwege de cursus ‘Hoe vang ik een Weilandmuis’ die ik volg, maar die bal is lekker zacht en precies ‘t goeie formaat.
Heerlijk, als ‘ie vanuit de woonkamer met een enorme zwieper door de gang richting de slaapkamer wordt gegooid. Ik sta daar dan voor ‘t bed al klaar om te voorkomen dat ‘ie er onder rolt. En wanneer die bal hoog wordt aangegooid, vis ik ‘m met alle vier m’n poten uit de lucht nog voordat ‘ie de grond raakt.
Als er ooit nog ‘s een Nederlands Kattenelftal wordt geformeerd, kan ik zo als doelkat opgesteld worden. Er komt geen bal doorheen.

Wachten

Zo kan het dan gebeuren dat na een tijdje een flink aantal ballen voor het bed ligt, want vaak gooit m’n personeel alle ballen die ze kunnen vinden achter elkaar naar me toe. Meestal ga ik er dan, als de laatste gegooid is, gewoon tussen zitten en wacht tot ze komen om het spel te herhalen, maar nu in omgekeerde richting terug naar de woonkamer. Want ík ga die ballen natuurlijk niet terugbrengen als zíj ze gooien.

Eerste speelgoed

M’n allereerste speelgoed heb ik ook nog steeds, hoewel het al een paar keer op de nominatie heeft gestaan om weggegeven te worden.
Ik kreeg ‘t van de broer en schoonzus van Senior: een pluchen kaasblok met een balletje erin. En een knikkerbaan, die vanuit praktische overwegingen onder de salontafel gelegd werd zodat m’n personeel er hun nek niet over brak. Ik denk dat met dat speelgoed ook m’n liefde voor pootbal is begonnen, dus ‘t mag nóóit weg.
Maar daar bleef ‘t niet bij. Al snel kwam m’n personeel thuis met een uitschuifbare telescoophengel, waar veertjes aanhingen. Iets heel anders dan balletjes, maar ik kon m’n jachtinstinct ook daar prima op oefenen. En leren om te balanceren, want als ik met m’n voorpoten op de hengel ging staan dan boog ‘ie zo leuk door…
Tot drie keer toe heb ik ‘m op die manier in stukken gebroken, maar elke keer wist Senior ‘m weer te maken met Duct Tape zodat ik er nog steeds mee kon spelen. Tot de hele hengel bijna van tape aan elkaar hing. En toen ik ‘m voor de vierde keer brak was ‘ie écht kapot en belandde ‘ie toch in de vuilnisbak. Vond ik prima, want met al die lagen tape boog ‘ie toch ook helemaal niet meer zo lekker door.
Gelukkig heb ik nog genoeg andere speeltjes aan een stokje. Die hangen allemaal onder de eettafel, dus ze vallen voor m’n personeel niet zo op als ik er een tijdje niet mee speel.

Veren

Kattenveertjes ben ik trouwens ook dol op maar die raak ik regelmatig kwijt, onder de bank of een kastje. Of m’n personeel gaat er per ongeluk op staan, en dan rollen ze niet meer zo best. Maar ik weet dat in de voorraadkast nog een zakje ligt met nieuwe, in alle kleuren en maten. Dus daar kan ik voorlopig wel mee vooruit zolang er nog geen stoffer onder de bank of de kastjes doorgehaald is door m’n personeel.

Dozen

Met dozen heb ik niet zoveel, maar met tassen des te meer. Ik heb er nu twee voor mezelf, waar de handvatten van losgeknipt zijn zodat ik daar niet in verstrikt kan raken tijdens ‘t spelen. En natuurlijk de papieren zakken, hè. Want die knisperen zo lekker als ik erin duik om er vervolgens de hele woonkamer mee door te schuiven.

Palen

Ook de krabpalen ontbreken natuurlijk niet in m’n huis. Toen ik nog heel klein was kreeg ik een klein kittenpaaltje, waar ik prima mee uit de poten kon. En een platte van karton, waar ik eigenlijk nooit naar omkeek tot ik ‘m pasgeleden weer ontdekte in ‘t hoekje naast de bank. Inderdaad, net toen m’n personeel ‘t idee had om dat ding weg te doen. Best een leuk ding hoor, en ‘t voelt heel anders dan het sisal op m’n krabpaal.

Al snel was m’n eerste krabpaal te kort, en kwam er een hoger exemplaar. En een krabton, waar ik ook nog ’s lekker in kon liggen. Later kwam er nog een stellage bij, waar ik niet alleen m’n nagels aan kon scherpen maar waar ook een holletje en een plank op zit. Best een luxe, al is ‘ie niet zo groot. O, en Junior kwam een paar maanden geleden nog thuis met een grote sisal bol op een vierkante plaat. Die staat nu ook onder de eettafel, maar ik ben er nog niet echt aan toegekomen om uit te testen hoe die vorm aanvoelt om m’n nagels op te scherpen.

Zak

Pas toen m’n personeel met een bijna twee meter lange krabzak thuis kwam die aan het plafond kon worden gehangen, wist ik zeker dat m’n huis een écht kattenhuis zou worden.
In ‘t begin vond ik het heen-en-weer slingeren van die krabzak best wel eng, dus m’n personeel besloot om het onderste stuk op m’n nieuwe krabpaal vast te zetten. Tsja, en toen was er geen houden meer aan, want tijdens m’n zoomies door ‘t huis kon ik nu ook helemaal tot aan het plafond komen. Had ik gelijk een mooi overzicht in m’n woonkamer én de keuken.
Dankzij die krabzak heb ik leren klimmen maar belangrijker, ik kon ook oefenen om weer naar beneden te klauteren. Al koos ik soms ook wel ‘s de weg van de minste weerstand hoor, door me vanaf ‘t plafond in de bank te laten ploffen om daarna op topsnelheid weer verder te gaan waar ik met m’n zoomie gebleven was.

Vis

M’n vang- en vechttrainingen oefen ik sinds kort met Nemo, een oranje-wit gekleurd visje dat met een elastiek aan ‘t plafond boven de bank hangt.
Ik kan ‘m besluipen en naar beneden trekken. En als ik ‘m dan weer loslaat vliegt ‘ie alle kanten uit, zodat ik moet springen om ‘m opnieuw te pakken te krijgen. Of ik geef er een flinke mep tegen en vang ‘m uit de lucht zodra ‘ie mijn kant weer opzwaait. En als ik ‘m dan weer tussen m’n voorpoten vast heb krijgt ‘ie er op de bank flink van langs met m’n achterpoten. Nemo begint dan ook al een beetje pluizig te worden…
Daarna laat ik ‘m weer los zodat ‘ie kan ontsnappen, maar ik krijg ‘m toch altijd wel te pakken, zodat het kat-en-visspel weer van voor af aan kan beginnen.
In gedachten stel ik me stiekem voor dat deze Nemo geen vis maar een Weilandmuis is, waar ik achteraan jaag. Ook een hele goeie oefening zolang ik nog geen echte muis heb kunnen vinden.

Dop

En dan heb ik nog niet eens verteld over m’n speelgoed dat uit zichzelf kan bewegen of geluid maakt. Komt een volgende keer wel, want terwijl ik deze blog zit te mauwen aan Junior zie ik dat er een flessendop op de grond is gevallen die ik nu toch echt eerst even door de kamer moet tikken tot ‘ie onder de koelkast in de keuken ligt…

Dikke knuffel van Joep