Om maar gelijk met het kattenluik in huis te vallen: m’n personeel maakt zich soms een beetje zorgen om me. Omdat ik minder zoomies door het huis maak dan dat ik vroeger deed, omdat ik overdag veel slaap en omdat ik niet altijd elke dag m’n bakje met natvoer helemaal leeg eet.

Maar wat ze vergeten is dat ík, terwijl zij opgekruld in het grote bed bomen liggen om te zagen, de hele nacht aan het werk ben om de buurt veilig te houden. En dat is een grote verantwoordelijkheid, die ik heel erg serieus neem. M’n tuin, ‘t achterpad, ‘t weiland, dat is me nogal een groot gebied. Als ik dan al even een pauze neem op ‘t grote kussen onder ‘t afdak in de tuin of onder m’n kersenboom slaap ik met één oog open, omdat ik wel alert moet blijven natuurlijk. Want dan kan m’n personeel rustig blijven slapen. Dat hebben ze ook nodig, na een dag hard werken om m’n brokjes, natvoer en snekkies te verdienen, het huishouden te doen en m’n voorraadkast gevuld te houden. Ze zijn tenslotte ook al lang geen 20 meer.

Wennen

M’n personeel moet er denk ik gewoon nog aan wennen dat ik, nu het wat minder warm is geworden de afgelopen week, ook overdag best graag veel buiten ben.
Met de hitte die we hadden bleef ik na ‘t ontbijt graag binnen, in de buurt van de kattilator of dat grote zwiepding aan ‘t plafond. Toen was er tijd genoeg voor knuffels, kroelen, eten en spelen, maar nu m’n vakantie weer voorbij is ging ik de afgelopen dagen na m’n ontbijt graag nog even naar buiten in plaats van binnen te blijven dutten. Gewoon om een kletsmauwtje maken met de kat van de overburen, of om te kijken hoe de nieuwe buren bezig waren met het leegtrekken van hun achtertuin. Want zonder ook maar even met me te overleggen hebben ze inmiddels gewoon het beste oerwoud van de hele buurt uit de grond getrokken en in vuilniszakken gestopt…
Gelukkig hebben ze daar wel een paar dagen over gedaan, dus ik heb er nog tot het laatste sprietje de grond uitging van kunnen genieten. Maar nu is ‘t dan écht leeg. Geen hoog gras meer om in te springen, geen kleine bloemetjes meer om aan te ruiken. Maar wat nog veel erger is, er zijn nu ook bijna geen vliegdingen meer om te vangen of spinnetjes om urenlang naar te kijken. Alles moest uit de grond, want volgens de nieuwe buurvrouw was ‘t allemaal onkruid.

Buiten

Zelf zag ik dat toch wel anders, want sinds de vorige buurman in november naar Spanje vertrok begon er van alles in die achtertuin te groeien. En toen ik in maart eindelijk naar buiten mocht werd de buurtuin een heerlijke plek om te spelen en te ontdekken terwijl de nieuwe buren druk in huis aan ‘t klussen waren. Uren heb ik daar doorgebracht, ik heb er geleerd hoe ik me ‘t beste kon verstoppen om vanuit een hinderlaag heel veel vliegen te vangen. Daar heeft Chef Tiga toen nog heerlijke croetons van gemaakt voor in de ketnipsoep.
Ik kon lekker door ‘t hoge gras rollen en me verstoppen als er een vreemde kat over het achterpad liep. Want als kitten vond ik andere katten toen best nog wel een beetje eng, omdat ze véél groterderder waren dan ik. Maar dat is allemaal snel goed gekomen, ik weet intussen wel wie aardig is en bij wie ik beter uit de buurt kan blijven.
Maar nou is m’n speeltuin dus gewoon leeg…
Misschien ben ik daardoor wel een beetje van slag de laatste tijd. Want ‘t was wel iets uit m’n kittentijd dat nu helemaal verdwenen is.

Groterder

Misschien is ‘t ook wel omdat ik merk dat ik eigenlijk ook niet echt meer dezelfde kitten ben die in ‘t voorjaar voor ‘t eerst naar buiten mocht om de buitenwereld te gaan ontdekken. Ik ben groterder geworden, sterker. En ik heb heel veel ontdekt. De schutting in m’n eigen tuin is geen hindernis meer maar een hele brede ladder om op de schuur te komen, waar ik een prachtig uitzicht heb over ‘t weiland. Ik spring met gemak in en uit de grote bloempot waar m’n kersenboom in staat en van de week ben ik zelfs op een oud tafeltje in de tuin gesprongen waar ik nooit op durfde omdat die helemaal vol staat met grote en kleine bloempotten. Niet dat ‘t echt interessant was voor mij, maar ik was gewoon even nieuwsgierig wat daar nou in stond.
M’n volgende uitdaging wordt om vanaf dat oude tafeltje tussen de aardbeienplanten te springen, want die hangen aan kettinkjes in mandjes aan de schuur dus die bewegen. Ik heb er al naar gekeken, maar volgens mij wordt dat een makkie. M’n personeel zegt dat kleine kittens nou eenmaal groot worden. En misschien hebben ze wel gelijk. Want ‘t is niet alleen m’n buitenkant die groterder is gegroeid, ik heb ook al heel veel geleerd waardoor ik nu meer durf dan toen ik nog klein was. Al ben ik nog steeds voorzichtig hoor, want ik loop maar in één sloot tegelijk.

Opgroeien

O wacht, ik hoor dat er verse brokjes in m’n bak geschept worden, dus ‘t is nú tijd om naar de keuken te gaan. En zo te horen is er vandaag mousse uit blik voor ontbijt. Komt mooi uit, want daar heb ik wel trek in. En dan daarna even knuffelen met m’n personeel, mauwen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Ze moeten gewoon nog even wennen aan ‘t idee dat ze een opgroeiende katermans in huis hebben.
En na dat knuffelen ga ik misschien nog wel een uurtje ofzo wat puberen. Schijnt er ook bij te horen, dus ik denk dat ik maar verder ga om die afgrijselijke spiegelfolie van ‘t raam af te trekken, om er daarna nog even een rondje mee door ‘t huis te rennen. De hoekjes zitten al los…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Achteraf gezien had ik de afgelopen week ook nog best wel vakantie kunnen nemen, want het was de laatste dagen nog steeds heel erg stil in m’n straat. En dit weekend zal dat nog niet zoveel anders zijn, want daarna is ’t pas de laatste week van de grote vakantie hier in m’n dorp. Maar ik verwacht dat binnen een paar dagen zo’n beetje alle blikken weer op de parkeerplaats staan en iedereen weer gewoon thuis is.

Personeel

Toen ik nog maar net op mezelf woonde is m’n personeel ook een keer met vakantie gegaan. Meer dan twee halve dagen en een hele nacht had ik alle kamers in ‘t huis toen helemaal voor mezelf alleen. Nou ja, samen met de lieve overbuurvrouw dan, die m’n avondeten en ontbijt kwam neerzetten en m’n drinkbak vulde met lekker vers water. Ze bleef dan gezellig bij me tot ik m’n natvoer op had en klaar was met m’n wasbeurt. Daarna kwamen de knuffeltjes en aaien, en speelden we totdat ik zó moe was da’k niet eens merkte dat ze alweer naar haar eigen huis was gegaan…
Natuurlijk heb ik m’n eigen personeel een paar uur niet aangekeken toen ze de volgende dag pas tegen de avond eindelijk weer thuiskwamen. Want hoe dúrfden ze, om op vakantie te gaan zonder mij mee te nemen?

Vakantie

Eigenlijk begreep ik toen al helemaal niet waarom tweebeners zo nodig met vakantie moeten. Ze beginnen dan met een koffer en een tas inpakken, gaan weg, komen terug en dan pakken ze alles weer uit en stoppen het in de wasmaasjiene. Kunnen ze toch net zo goed thuis blijven en hun vuile wisselvacht gewoon gelijk in de wasmand gooien?
M’n personeel was niet ver weg geweest, maar ze roken toen ze thuiskwamen naar hond. En katten. En kippen, ezels en paarden. Maar ‘t ergste was nog dat ze naar barbecue durfden te ruiken en niet eens een stukje vlees voor me hadden meegenomen!
Nou ja, ik ben niet lang boos gebleven hoor, ‘k was eigenlijk veuls te blij dat ze er weer waren. Maar ik heb toch wel even heel duidelijk gemaakt dat ze niet meer zonder mij op vakantie mochten. Even de deur uit om op jacht te gaan is prima hoor, ik ga dan lekker liggen slapen en zie wel weer waar ze mee thuiskomen.
Maar als ze een hele nacht wegblijven wordt dat natuurlijk een heel ander verhaal. ‘k Heb niet voor niets een reismand, een tuigje en een rugzak met uitzicht klaarliggen, en m’n drink- en etensbakken zijn zó ingepakt. Nog een extra koffertje voor m’n eigen eten, wat extra snekkies (‘t ís dan tenslotte vakantie) en speelgoed, m’n eigen dekentje en de kattenbak met wat extra grit en ik sta al bij de voordeur, helemaal klaar voor vertrek.

Thuis

Hoewel… Ik mauw dat nou wel allemaal heel gemakkelijk, maar eigenlijk weet ik niet eens zo zeker of ‘t écht wel zo leuk is om op vakantie te gaan.
Want hier thuis heb ik m’n eigen dekentjes in de vensterbanken liggen, diverse krabpalen, lekkere stoelen, een heel groot bed en nog veel meer plekjes waar ik heerlijk kan dutten. En ik weet waar m’n bak met brokjes staat, en m’n waterbak. En ik weet ook precies waar ik twee keer per dag m’n bak met natvoer kan vinden, al staat die vaak wél een paar centimeter meer naar rechts, links, onder of boven op m’n placemat dan de keer daarvoor. Maar daar wil ik verder niet over mauwen, dat kan nou eenmaal gebeuren.
M’n kattenbak staat rechts om de hoek onder de wastafel in de badkamer, m’n speelgoedmand onder de tafel bij de grote bank en ik weet wat ik kan verwachten als ik door de voor- of achterdeur ga, of gewoon de makkelijkste weg naar buiten neem via ‘t open slaapkamerraam.

Tuin

In m’n achtertuin heb ik ook m’n favoriete plekjes op de tuinstoel, de tafel, onder m’n kersenboom, op de schutting of soms gewoon lekker op ‘t pad of onder de struiken. Ik ken de buurtpoezen inmiddels, en ‘t is altijd heerlijk om met hun even de laatste nieuwtjes in de wijk uit te wisselen.
En over m’n wedstrijdbad tussen het achterpad en het weiland hoef ik denk ik niks meer te mauwen, want daar heb ik ‘t al veel vaker over gehad.
Als m’n personeel thuis is kan ik gaan en staan waar ik wil, en als ‘t donker wordt ben ik graag buiten. Tenminste, zolang het nog lekker warm is. Want ik kan je nu al mauwen dat als ‘t straks kouder wordt dat ik dan liever lekker met m’n billen boven de verwarming ga liggen. Maar nu nog even niet, want de kachel staat nog niet eens aan.
En dat is dus een heel groot voordeel hè…
Dat ik thuis alles weet te vinden omdat hier alles staat waar ‘t altijd staat. Want eigenlijk ben ik niet zo van de verandering.

M’n tuigje hangt al maanden te verstoffen aan de kapstok, want die heb ik hier buiten helemaal niet meer nodig omdat ik de weg weet. En de rugzak met uitzicht die ik dit jaar voor m’n verjaardag heb gehad… nou, die is voor ‘t mooie alweer te klein geworden. Natuurlijk kan ik volgend jaar wel een buggy voor m’n verjaardag vragen, maar ik denk niet dat ik die ooit ga gebruiken. Want ik wil wandelen, rennen, snuffelen en ontdekken als ik buiten ben. Maar dat gaat natuurlijk niet vanuit zo’n rolbak. En zeker niet met een tuigje om.
Nee hoor, thuis blijven is eigenlijk prima wat mij betreft. En als ik verder wil dan m’n eigen buurt dan stap ik wel in m’n reismand om een eindje te gaan blikrijden met m’n personeel.

Weet ik in elk geval zeker da’k weer op tijd thuis ben voor m’n avondeten…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep.

Wat gaat de tijd toch snel… ‘t Lijkt wel alsof ik vorige week m’n allereerste blog op de pagina van Bert mocht schrijven, en nou is dit alweer m’n twintigste!

Bloggen

De aanleiding dat ik begon met bloggen was eigenlijk wel heel erg verdrietig. Een week eerder was Kater Bram, die op zaterdag bij Bert altijd zijn verhalen mocht mauwen, over de Regenboogbrug gegaan omdat zijn leef-tijd op was. En toen voelde ‘t ineens heel erg leeg, terwijl ik Bram pas kort daarvoor had gevonden op FB. Hij was heel wijs en had heel veel kattenkennis, en als kitten had ik graag nog een hoop van hem willen leren…
Daarom heb ik echt wel even getwijfeld toen Bert me vroeg of ik de Brammiezaterdagblog wilde overnemen. Bram had voor hij vertrok gemauwd dat ‘ie al een echte Joepsaurus in me zag, maar ik heb hem nooit meer kunnen vragen wat dat nou precies betekende. Misschien bedoelde hij dat ik, net als hij al zo lang gedaan had, ook blogs kon gaan schrijven?
Dus ik besloot ja te mauwen tegen het aanbod van Bert. Omdat ik wist dat goed zou komen, want Brammiesaurus zit voor altijd in m’n hart.
Toch vond ik het in ‘t begin best wel een beetje eng hoor, om zo’n blog zelf te maken. Want waar moest ik ‘t over hebben?

Begin

Sinds m’n personeel en ik Bert z’n pagina’s gevonden hadden kreeg ik elke dag wel een blog voorgelezen van de schrijvers die al zóveel meer ervaring hadden als ik met verhalen mauwen, dat ik daar best wel een beetje stil van werd. Maar ik vond het ook een hele eer om als kitten van nog geeneens een jaar oud tussen al die ervaren bloggers te mogen staan, en dan ook nog ‘s op de zaterdag!
De allereerste blog was achteraf ook best wel makkelijk, want ‘t is altijd wel zo netjes om jezelf even voor te stellen als je ergens nieuw bent. En toen ik eenmaal begonnen was ging het eigenlijk vanzelf. Ik mauwde Junior de oren van d’r hoofd, zij vertaalde alles en tikte dat braaf in. Maar dat werden best lange blogs omdat ik gewoon niet van ophouden wist want ik wilde gelijk al zó veel delen met jullie…
Gelukkig heeft Bert als ervaren schrijver me daarmee kattastisch geholpen, en nu voelt ‘t alsof ik nooit anders gedaan heb dan schrijven. En vooral, wegstrepen. Want tegenwoordig komt soms nog maar de helft van wat ik wil mauwen ook écht in m’n blog terecht. Ik heb veel geleerd in twintig weken, en hoop nog heel lang elke zaterdag met jullie te mogen delen wat er allemaal in m’n koppie omgaat. Zoals ik ook graag elke dag op de pagina van Bert lees wat jullie allemaal weer meegemaakt hebben…

Buurpoes

De afgelopen week begon lekker rustig.
Ik vond dat ik na m’n eerste week vakantie best nog wel een tweede week vrij had verdiend, want het is nog steeds heel stil in de straat vanwege de vakantie en de buurpoes die mijn rondes heeft overgenomen verveelt zich eigenlijk een beetje te pletter. Dus af en toe komt ze gezellig even langs en dan mauwen we wat met elkaar. Ze is ook een hele beleefde poes, want ze blijft netjes op ‘t achterpad zitten terwijl ik bij de schutting in m’n tuin lig. Altijd leuk, en ze woont maar drie deuren verderop dus we komen elkaar regelmatig tegen.
Maar soms heeft ze geen tijd of zin voor een kletsmauwtje en blaast ze alleen even naar me terwijl ze voorbij loopt. In ‘t begin schrok ik daar best wel van, maar dat zal haar manier wel zijn om aan te geven dat ze liever even alleen op pad gaat. En dan laat ik ‘r maar met rust. Want ik snap nog helemaal niet veel van poezendames, maar ik weet al wel wanneer ik beter uit de buurt kan blijven.

Feesten

Wisten jullie trouwens dat er alweer een tweede Weilandfeest aankomt? Deze keer organiseert mijn vriend Ropi ‘t, ergens in september. En omdat ik toch nog vakantie had en al wat ervaring heb met feesten heeft hij gevraagd of ik wilde meehelpen. Veel van onze vrienden zijn ook weer van de partij om workshops te geven, Chef Tiga komt met z’n grill en de Hibatsjie en Japie zorgt dat al dat lekkers ook deze keer weer piepend vers door de Chef kan worden omgezet naar heerlijk hapjes.
Natuurlijk ontbreekt ook de grote wokkelglijbaan deze keer niet, maar die eindigt nu op een groot springkussen in plaats van in de sloot, dus de feestneuzen met watervrees durven er nu misschien ook van af.
Maar het mooiste is toch wel dat met dit Grote Weilandfeest van Ropi een donatie actie wordt gestart. Nee, we gaan geen toegangskaartjes verkopen of met een collectebus rond. Het plan is om zoveel mogelijk mooie, lieve, leuke of spannende verhalen van jullie eigen poot te verzamelen. Dat mogen je eigen belevenissen zijn of iets dat je helemaal uit je wolfsklauw zuigt, ‘t mag een kort verhaal zijn of heel lang, dat maakt niet uit.
Het vrouwtje van Ropi maakt daar dan een heel mooi digitaal boekje van, dat daarna te koop is voor maar twee eurootjes. ‘t Geld dat daarmee dan binnenkomt gaat allemaal naar de Stichting DierenDonatie.nl, voor dieren die het hard nodig hebben.
Dus zet je personeel of baasjes achter de peecee, teblet of telefoon en mauw of blaf je eigen verhaal. En zoek er een mooie foto van jezelf bij om mee te sturen!
Op het feest van Ropi kun je, als je dat wilt, je verhaal dan voorlezen onder de Verhalenboom, maar dan niet het einde verklappen hè, want hoe beter het boekje gaat verkopen omdat iedereen wil weten hoe ‘t afloopt, hoe meer geld we naar de Stichting kunnen overmaken…
Zelf vind ik dat een kattastisch idee, want ik hou van schrijven en help graag mee voor het goede doel. ‘k Moet er alleen nog even voor gaan zitten om een mooie foto voor bij m’n verhaal te zoeken…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Nou, nog één keertje dan, en dan hou ik er echt over op… Maar ik ben zó blij dat iedereen op ‘t Eerste Grote Weilandfeest 2024 het zo enorm naar hun zin heeft gehad!

Heel eerlijk gemauwd, het heeft me best wat slapeloze nachten gekost. Want een feest voor katten én honden, zou dat echt wel goed gaan? Waar was ik aan begonnen?
Maar vanaf ‘t moment dat het grote hek naar ‘t weiland open ging, was het even snuffelen aan elkaar en daarna barstte het feest los. Er zijn oude vriendschappen aangehaald en nieuwe vriendschappen voor het leven ontstaan. Hapjes en drankjes werden samen gedeeld, we hebben samen gespeeld, gelachen, gegeten, gehuild, gezongen, gedronken en gedanst. Zelfs aan de workshops is door kat én hond samen deelgenomen en we hebben heel veel van en met elkaar geleerd.
Ik wil jullie daarom allemaal bedanken dat je erbij was, want we hebben samen een knalfeest neergezet dat zeker voor herhaling vatbaar is…

Vrienden

Natuurlijk vergeet ik de vrienden niet die van het feest mede een groot succes gemaakt hebben en wil met name Japie, Chef Tiga, Leootje, Kever, Loesje en Ropi bedanken voor het vele werk dat zij voor, tijdens en na ‘t feest verzet hebben.
En dan natuurlijk ook niet te vergeten, iedereen die een workshop heeft gegeven. Jullie waren fantastisch, geduldig en behulpzaam waardoor ontelbaar veel vrienden met een diploma of een certificaat van deelname naar huis gingen. Er zijn angsten overwonnen, nieuwe talenten ontdekt en iedereen hielp elkaar een pootje als dat nodig was…
Op zulke momenten moest ik echt even een graspolletje opzoeken om een traantje te kunnen wegpoten, zó mooi vond ik ‘t.
Oopa Dorus krijgt een extra hele grote dank je wel, want hij is met z’n Kanaariegeele Autoboes toch maar weer ‘t hele land doorgereden om de feestneuzen op te halen en was precies op tijd voor de opening van ‘t feest.
En ik ben trots op iedereen die aanbood om anderen op te halen en samen te reizen, of dat nou met eigen vervoer, een Über, trein, bakfiets of een gewone taxi was. Iedereen was er en is zondag ook weer veilig thuisgekomen…
Ook was ik verrast door de grote hoeveelheden Specialiteiten die jullie van huis mee hadden genomen. De partytent die daarvoor was opgezet was al snel veels te klein, maar dat loste zich in de loop van de dag vanzelf weer op toen er meer en meer schalen en bakken leeg raakten. En ik heb bijna al het lekkers geproefd, van de Echte Limburgse Catnipvlaai tot de Bitterse Ballen naar oud familierecept en alles daar tussenin. ‘t Was allemaal heerlijk!

Nazomerfeest

En nu kunnen we uitkijken naar het Grote Nazomerfeest dat Ropi gaat organiseren, want hij heeft de smaak nu écht te pakken. En ik weet zeker dat ook dit weer een knalfeest gaat worden, maar dan helemaal in Ropi-stijl.
Er is nog geen datum bekend, maar ik heb gehoord dat ‘t ergens in september gaat gebeuren. Op een nog geheime plek, maar tegen die tijd zullen alle vrienden wel weer precies weten waar ze naar toe kunnen…
Eigenlijk wilde ik de maandag na het feest een snipperdag nemen, maar ik besloot dat een weekje vakantie (m’n eerste in 15½ maand) eigenlijk beter zou zijn. ‘k Heb veel gedut en geslapen, een beetje gedreuteld van de voor- naar de achtertuin, lekker in m’n pot onder de kersenboom gelegen en veel geknuffeld met m’n personeel, die ervoor zorgde dat ik met de warmte van de afgelopen week genoeg likwit sneks, milkies en soepies kreeg. Want dat vonden ze belangrijker dan eten, hoewel ik met m’n brokjes en natvoer ook zeker niks tekortgekomen ben.
Ik kreeg donderdagavond zelfs stukjes kip die in wat kokosolie gebakken waren, en dát was lekker! Mogen ze van mij best wel wat vaker op ‘t menu zetten… Ik heb ook nog watermeloen en blauwe bessen geproefd, maar daar doe je me écht geen plezier mee. ‘t Was wel lekker koel om even aan te likken, maar daar is dan ook wel alles mee gemauwd…

Vakantie

M’n vakantie beviel de afgelopen week zó goed, dat ik vandaag besloten heb om er nog maar een weekje bij te nemen. Het is de komende tijd toch rustig in de straat, want er zijn veel buren van huis gegaan om ergens anders hun vakantie te vieren. Dat snap ik niet helemaal, want zelf heb ik het thuis en in m’n eigen buurt heerlijk naar m’n zin. Ik weet waar m’n drink- en etensbakken staan en er zijn geen vreemde luchtjes waar ik aan moet wennen. De kattilators in m’n huis staan allemaal aan en op ‘t grote bed kan ik heerlijk koel m’n dutjes doen. Wat wil een jonge kater nou nog meer in z’n vakantie?
Nou ja, misschien dat ik nog wel een dagje strand ga doen, gewoon om lekker te wandelen door de duinen en pootje te baden in de branding. Voorlopig hoef ik niet op jacht want m’n vriezer ligt nog vol met muizenburgers, -fileetjes en -satee, in de vriezerdoos tussen de krentenbollen en de ijsjes. Geen betere raad dan voorraad!

Hopelijk gaat het de komende week wat minder warm worden en van mij mag het ‘s nachts ook best lekker hard gaan regenen. Ik vind het nooit erg om nat te worden als ‘t buiten nog warm is, en de tuin ruikt dan altijd zo lekker.

‘t Liefst lig ik dan, na een nachtje buiten te zijn geweest, op de tuinstoel of op m’n grote kussen op tafel, te wachten tot m’n personeel wakker wordt, de deur voor me open doet en m’n ontbijt komt serveren. Want ontbijten doe ik sinds ‘t Grote Weilandfeest maar weer gewoon thuis, omdat na ‘t succes van de laatste workshop ‘Muizen vangen in ‘t donker’ vorige week zaterdag nu geen Weilandmuis meer te vinden is.

Of zouden die ook gewoon met vakantie kunnen zijn?

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Wat is de tijd toch snel gegaan…
‘t Lijkt wel of ik pas gisteren m’n allereerste Weilandfeest heb aangekondigd, en nu staan er 150 partytenten in ‘t weiland, met daarachter een hele grote container met dozen in verschillende formaten voor de vrienden die blijven slapen.

De koelunits van Muisbezorgd staan al tot aan het dak gevuld met de piepend verse Zachte Zilte Zeemuizen die Japie en ik donderdag gevangen hebben, er liggen sappige knoken en vlezige botten bij en de proeverijtent wordt terwijl ik dit allemaal mauw ingericht met hapklare snacks, kleinverpakkingen brokjes en natvoer om zelf uit te proberen. Er is ook een speciale tent waar iedereen zijn of haar zelf meegebrachte specialiteiten aan anderen kan laten proeven, maar dat is natuurlijk zolang de voorraad strekt en op is op. Met een beetje geluk kun je ergens het recept van bemachtigen, maar er zijn ook hapjes die al generaties in de familie zijn en heel geheim blijven.

Weiland

Straks komen Chef Tiga en zijn broers met de trein aan. Ik ga ze maar ophalen met de kruiwagen en een pootje helpen, want ze hebben héél veel spullen bij zich… De Chef is dágen bezig geweest met het bedenken en voorbereiden van heerlijke recepten, waarover je donderdag al in Leootjes blog hebt kunnen lezen.
De feestverlichting voor vanavond is al uitgetest en opgehangen, er worden nog stoelen en banken in diverse tenten en in ‘t weiland neergezet en het podium voor de livemuziek staat ook al klaar, met aan elke kant een bartent waar de taps voor de catnipwijn, het bottenbier en vers water al doorgespoeld zijn en de 0.0% wijn- en bierflessen staan koel. De slingers zijn opgehangen bij de ingang van het weiland en in de tent waar je kunt inschrijven voor één of meer van de vele workshops is de leptop al aangesloten.
O, en de eerste ploeg kattenvrijwilligers van de lokale EHBK afdeling is er ook al, dus mocht iemand te veel hebben gegeten of iets te diep in het catnip- of bottenbier glas gekeken hebben dan zijn ze in goede poten.

Wokkelglijbaan

O, en gisteravond is de Wokkelglijbaan gebracht. Nou heb ik helemaal geen verstand van glijbanen, maar het was wel heel erg veel materiaal dat ineens in het weiland aan de rand van de sloot lag. Ik zal heel eerlijk toemauwen, er was even een lichte paniek. Maar de poes van de sponsor van de glijbaan, die gezellig haar kater had meegekomen, legde me uit dat zij het hele idee van een weilandfeest zó goed vonden dat er op het laatste moment een andere glijbaan is geregeld. En wat voor één, nou ja, eigenlijk twee, maar dat zien jullie straks wel als je hier bent. Ik heb ‘m samen met de poes van de sponsor en haar kater gisteravond al een paar keer uitgetest. De eerste keer op de korte vond ik het best wel een beetje eng want ‘t is een hele snelle baan, maar het werd steeds leuker en daarna ben ik vanaf de hoge gegaan. En ik kan je mauwen, die is écht hoog!
Vanmorgen vroeg ben ik nog even naar boven geklommen en heb over het weiland uitgekeken. Het ziet er allemaal feestelijk uit met al die slingers en tenten en stoelen en banken en iedereen die nog druk bezig is om alles vóór elf uur af te krijgen. Want omdat we vanmorgen al zo vroeg begonnen waren komt m’n personeel om die tijd met koffie en broodjes voor de tweebeners en lekkere snekkies voor ons. En dan moeten ze samen met de andere tweebeners uit het weiland zijn voordat de kat van de burgemeester het feest komt openen. Want het is een feest voor miauwers en woefers, die tweebeners maken er zelf maar een leuke dag van met elkaar.

Praaivussie

Zodra Leootje op het weiland is aangekomen gaat hij gelijk beginnen met het testen van de videoverbindingen die we voor de thuisblijvers hebben gemaakt. Als je hebt aangegeven dat je daar gebruik van wilt maken kun je maar 1x inloggen en je kunt ‘m niet terugkijken. Dat heeft iets met praaivussie of zoiets te maken. Maar als je bij binnenkomst toestemming geeft kan er van de opnames misschien wel een dvd worden gemaakt, leuk ook als herinnering aan het Eerste Weilandfeest 2024. En dan kunnen de gasten die écht niet in beeld willen uit de buurt van Leootje blijven. Of misschien een grote zonnebril opzetten. Of we blurren ze gewoon in de montage voor de dvd…

Nou, ik moet nu echt even opdracht aan m’n personeel gaan geven om de parkeerplaats nog aan te vegen voordat de bussen, taxi’s, Cattilac, Ubers en bakfiets komen. Vanaf de brug naar de ingang van het feest wordt straks de rode loper nog uitgerold en dan is het wachten op de lintenknipper en de start van het feest.

Ik hoop jullie straks allemaal te zien, doe voorzichtig als je nog onderweg bent en tot zo!

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep