Laat ik gelijk maar met het kattenluik het nieuwe jaar invallen. Slecht meows kan je beter direct meowen. De pleister er in één keer aftrekken. Vorige keer liet ik al iets doorschemeren.

Daar komtie: vorig jaar om deze tijd was ik op een snorhaar na dood. Zo, dat is er uit! Ik zal u zo uitleggen hoe dat kwam. Dan kan ik de rest van het jaar over op mijn katse belevenissen, die hartstikke leuk zijn. Want dat ik er nog ben dat is wel duidelijk. Al had dat heel wat poten in de kattenbak. In die tijd ging ik nog braaf op de plastic plasdoos moet u weten. Sinds ik het wildplassen heb ontdekt, wil ik de wind onder m’n staart voelen. Maar dat is weer een heel ander furhaal. Even terug naar toen.

Hoestje

Nadat ik uit het egelhuis was geplukt, ging er een heel protocol van start. Dat is een moeilijk woord voor een stappenplan met allerlei regeltjes. Ik werd aangemeld bij een asiel, die me aanmeldde bij allerlei instanties. Ook bij een witjas. Het toeval wil dat mijn mens als pleegopvang voor dat asiel werkt en dat ik daarom bij haar thuis mocht blijven. Anders had ik in het hotel voor dieren zonder thuis gemoeten. Witjas, je weet wel, die me de allerlelijkste meen koen noemde die hij ooit had gezien, bekeek me van alle kanten en luisterde met een koud ding op mijn toch al zo koude lijf. Een reuteltje in mijn longen. Dat wist ik zelf al lang, omdat ik vaak kuchte. Ik moest vieze pillen slikken, dagenlang. Het hoestje ging over, dus het had wel effect. Eind goed al goed zou je denken. Niets was minder waar.

Je weet wel

Een andere stap uit het protocol was ervoor zorgen dat ik geen kleine Japies meer kon maken. Witjas moest er niet aan denken dat er nog meer van die lelijke koentjes geboren zouden worden. Natuurlijk meowde ik dat ik daar heel anders over dacht. Voor ik kon uithalen met mijn vlijmscherpe stiletto’s had ik al een prik te pakken en viel in een diepe zzzzzzzzlaap. Zo diep dat ik stopte met ademhalen. Was ik eindelijk gered van een zwaar leven op straat zou ik toch nog onverwacht aan mijn einde komen. Mijn knipkaart bleek nog niet vol. Na heel veel toeters en bellen kreeg ik weer lucht en kwam het leven terug in mijn benauwde lijfje.

Beestjes

Ik moest naar een andere witjas, eentje die verstand heeft van de kloppende machine in de borstkas. Op een filmset werden foto’s en een film van mijn binnenkant gemaakt. Ik zag mezelf al gloren op het witte doek. Die droom spatte snel uit een. Op de film zagen ze dat mijn hart purrrrfect werkte, maar dat er in mijn longen honderdduizenden ieniemienie gaatjes zaten. Daarom kon ik niet goed ademhalen. Daarom kon ik niet doen wat kittens doen, spelen en rennen en catpriolen uithalen. Ik was een gatenkaas van binnen. In al mijn longblaasjes woonden ieniemienie beestjes die zich naar hartenlust van het ene kamertje naar het andere kamertje knaagden. En zo liep alle lucht die ik inademde er gelijk weer uit. Witjas zag het somber in. Maar ik ben niet voor één kat te vangen. Weer moest ik pillen. Heel veel pillen. Daardoor ging ik zo hard hoesten dat een zeehond er jaloers op zou worden. Want al die ieniemienie beestjes moesten uit mijn lijf en de enige manier waarop was hoesten. Best lastig als je geen lucht hebt.

Zeehond

Zelf ben ik er het levende bewijs van dat het goed is gekomen. Ik ben een halfjaar als zeehond door het leven gegaan en toen waren alle geniepige beestjes *) eindelijk vertrokken. Wat een wonder, hè?! Omdat ik nog in de groei ben, worden mijn longen langzaamaan een beetje beter. Al zit rennen er nog steeds niet in. Wel ben ik supergoed in boomklimmen. Laat ik dat nou ook nog hartstikke leuk vinden. De afgelopen weken klom ik iedere ochtend naar boven en bleef urenlang zitten om te kijken of het nieuwe jaar al in zicht was. Eindelijk is het zover. Een kersvers jaar ligt voor ons met een heleboel blanco bladzijdes. Laten we daar met zijn allen heel veel kleurrijke pootafdrukken op maken. Ik kijk er naar uit samen heel veel purrrrfecte en poesitieve herinneringen te maken. Doen jullie mee? Happy moewyear.

Koppie van Japie

*) noot van mijn mens: Japie had last van longwormen. Deze komen zelden voor bij katten. Slakken zijn gastheren van deze beestjes. In zijn tijd tussen de egels heeft Japie deze slijmerige diertjes vermoedelijk gegeten.

De toon is gezet. Sinds de genadeloze diagnose van witjas sta ik bekend als veelvraat, vreetzak, allesvreter, kliko, stofzuiger, afwashulp of – zogenaamd liefkozend – Japie Smulpapie. Namen die me al meer dan een jaar achtervolgen. Want, zo moet u weten, mijn levensfurhaal begon al in oktober 2021. Uit vele lieve reacties maak ik op dat lezers zich zorgen om mij maken en denken dat het onlangs gebeurde. Daarin heb ik een beetje gejokt (en jokken mag helemaal niet). Om u gerust te stellen, ik woon al ruim een jaar bij mijn mens en het gaat nu hartstikke goed met mij. Daar waren de nodige lessen voor nodig. Lessen, die zowel ik als mijn mens moesten volgen. U wilt niet weten hoe vaak ze met haar handen in haar haar heeft gestaan. Geen idee waarom ze dat deed. Het had geen enkel poesitief effect op haar toch al zo warrige kapsel.

Geen dramatiek deze keer

Voordat ik verder ga met de laatste drama’s in de start van mijn bestaan zal ik eerst duidelijk meowen wie er allemaal een rol spelen in mijn leven. Ik heb behoefte om het vandaag een beetje luchtig te houden. Want het was echt heel spannend wat er nog gebeurde net toen we allemaal dachten dat ik veilig gered was. Dat stukje bewaar ik voor een andere keer, omdat het wel belangrijk is te weten waarom ik ben geworden zoals ik ben. Ik laat u in vogelvlucht kennismaken met mijn familie en furriends. Een aantal namen heeft u al eens voorbij zien komen.

Mijn familie

Kraaloog en zijn stekelige vrienden. De egels schooieren hier in de tuin en zijn nu in winterslaap in hun eigen huisjes. Als u het sprookje terugleest, weet u weer welke belangrijke rol zij speelden in mijn redding.
Foppe, mijn grote broer. Hij draagt een sjieke zwart-witte smoking. Hij merkte mij buiten als eerste op. Waar hij normaal altijd alle soortgenoten met poot en tand wegjaagt, nam hij mij juist onder zijn hoede. Zo kwam zijn – en nu ook mijn – mens mij op het spoor.
Tante Cato, de moeder van Foppe. Een mevrouw in een grijswitte bontjas die overduidelijk de broek aan heeft in huis. Toch is zij ook lief voor mij. Toen ik nog een verweesd zwervertje was, heeft zij zich om mij bekommerd. Ook dat was een signaal dat er iets niet pluis – of beter gemiauwd, iets pluizigs – in de tuin was.
Magnum en Nola, de konijntjes die buiten in de grote ren wonen. Zij gaven mij een schuilplek onder hun golfplaten dak in de tijd dat ik een zwervertje was. Heel verdrietig is Magnum onlangs weduwnaar geworden. Ik ga vaak even bij hem op de grasspriet. Dan snuffelt hij mooie herinneringen over zijn lieve meisie.
Oom Sjaak, een ex-zwerver in rood-witte outfit, die hier jaren geleden ook al eens asiel aanvroeg. Hij heeft mijn grote broer Foppe de fijne kneepjes van het katervak geleerd. Daar pluk ik de vruchten van bij mijn opleiding tot huiskater. Hij wordt nog altijd gemist en daarom meowen we thuis heel vaak over hem.
CW, oftewel, Cypers Wit. Al woont hij aan het eind van de straat bij leuke mensen hij is al twaalf jaar kat aan huis. Bij ons is het ook gezellig en daarom komt hij iedere dag even kroelen en brokjes bietsen. Als u even denkt aan mijn bijnamen snapt u dat ik dat helemaal niet erg vind.
Tante Luna. Mijn grote broer heeft furkering met een allerknapste poezendame aan de andere kant van het land. Gezien de reisafstand hebben ze een kat-relatie. Daar zijn ze allebei purrrrfect mee in hun nopjes. Tante Luna woont op een erf waar het wemelt van de muizen. In de zomervakantie mag ik bij haar logeren en neemt ze me mee op pad om het vangen van die piepertjes tot in de finesses te leren.
Opa Pepper woonde bij mijn opa en oma op twee benen. Ik heb hem een paar keer mogen ontmoeten. Omdat oma op twee benen niet meer naar ons kan komen, ging ik af en toe mee op visite. Tante Frenkie is na Opa Pepper bij opa en oma gaan wonen. Zij heeft geen behoefte aan mijn bezoek. Sindsdien ga ik niet meer mee.
Tot slot noem ik mijn mens. Andere mensen noemen haar Mo. Dat doe ik ook vaak. Waarom ik haar geen vrouwtje noem, meow ik een ander keertje.

Furriends

En jullie natuurlijk! Al mijn toffe furriends van de blog. Er zijn heel veel bladzijdes nodig om al jullie namen hier neer te schrijven. Jullie kleuren mijn wereld mooier. Ik ben in mijn poezensas dat er zoveel zijn die van mij houden. Liefde is het antwoord op alles. Echt waar. Dat leer ik uit de furhalen van onder meer Tante Loesje, Oom Bert en Oom Kever. Over een paar licht en donkers is het Catmis, een feest van licht en liefde en nog veel meer. Maak er met elkaar een mooie tijd van. Tot in het meowe jaar.

Koppie van Japie

Mijn opleiding van bang verweesd kitten tot stoer huiskatertje met een familie is afgetrapt met een belangrijke les: Tante Cato gaat altijd voor. Mijn grote broer beaamt het. De wil van zijn nukkige moeder is wet. Daarom gaan we gauw verder met vervolglessen.

Niet voor de poes

Foppe miauwt uit ervaring. Al is tante Cato zijn moeder ook voor hem is ze heel streng. Het aantal optaters dat hij van haar heeft gekregen is niet op acht kattenpootjes te tellen. Zijn katvies is om haar zo veel mogelijk te negeren en er met een grote boog om heen te lopen. Dan heb je het minste last van haar. Na een paar pijnlijke pogingen om toch aardig gevonden te worden dringt het pas echt goed in mijn kittenbrein door dat tante Cato niet voor de poes is. Een gewaarschuwd katertje telt voor twee. Leuker zijn de lessen van mijn grote broer. Netjes zitten en iets krijgen. Ik ben een snelle leerling. De finesse van het bietsen van iets lekkers verfijn ik tot in de puntjes van mijn krullende snorharen. Foppe lift mee op mijn succes.

Dief

Dat ik heb honger heb als een leeuw wordt rap duidelijk. Ondanks mijn bolle buik ben ik een scharminkel. Om groot en sterk te worden schotelt Mo gezonde brokken voor en op zijn tijd een bakje met vlees. Altijd wil ik meer. Mijn buik blijft rammelen. Zodra ik wakker ben, ga ik op strooptocht. Ieder moment van de dag ben ik op zoek naar eten. Ik ontdek dat het achter deuren zit. Of hoog staat. Ik lach erom. In mum van tijd weet ik hoe ik kasten open krijg en hoe ik op het aanrecht moet komen. Daar jat ik alles bij elkaar. Mijn porties worden verdubbeld en nog is het niet genoeg.

Speen

Mijn wanhopige drang om te eten gaat van kwaad tot erger. Ik eet alles wat los en vast zit. Zelfs de vingers van mijn mens. Ook sabbel ik graag op haar spijkerbroek, waarbij ik mijn voorpoten ritmisch in haar bovenbenen druk. Het is overduidelijk dat ik veel te vroeg van mijn mama ben gescheiden en nog altijd een zuigbehoefte heb. Bij gebrek aan moederlijke types in ons huishouden, mag ik lurken aan een fles vol warme (surrogaat) kittenmelk. Dat gaat er gretig in. Voor het eerst in lange tijd val ik met een volle buik tevreden in slaap. De oplossing voor mijn onverzadigbare honger lijkt onder pootbereik. Tot het moment dat ik niet alleen de fles leeg slurp, maar ook een deel van de speen opvreet. Het bezoek aan witjas laat mijn nekharen recht omhoog staan. Over dat stukkie speen kan hij kort zijn. Die poep ik vanzelf wel uit. Maar hij is streng en zet me op rantsoen! De weegschaal slaat door naar een gevaarlijk hoog cijfer. Ziekelijke vraatzucht is zijn conclusie. De brokken gaan op de bon en de flesjes melk moeten stoppen. Als ik dat hoor, begin ik te schreeuwen als een speenvarken.

Koppie van Japie

Weten jullie nog hoe ik doodsbang verstopt zat onder het vest van mijn nieuwe mens? De warmte van haar lijf en hartslag maakten dat ik me steeds rustiger voelde. Toen de rits een stukje naar beneden ging en ik mijn kop naar buiten wurmde, wachtte daar een grote verrassing: mijn zwarte furriend uit de tuin.

Foppe

Zodra ik die zwarte kat in mijn vizier krijg, kijk ik eens wat beter om me heen. Deze kamer is veel groter dan waar ik slaap. Snel scan ik de ruimte. Een meubel waar ik onder kan kruipen, links van me. Eentje waar ik hoog en droog kan zitten aan de andere kant. Hoe beter ik kijk, hoe meer verstopplekjes ik zie. Die zijn goed om achter de poot te hebben. Je weet maar nooit of je ze nodig hebt. Het mens knikt me bemoedigend toe. ‘Durf je het aan? Ga maar, Japie. Je bent hier veilig.’ Dat laat ik me geen twee keer miauwen. Met mijn voorpoten klauw ik de rest van de rits naar beneden en met een hink, stap, spring ik van de bank op de grond.
Die zwarte blijft rustig op zijn stoel liggen. Vanuit mijn ooghoek zie ik een grijs met witte soortgenoot die me onderzoekend aankijkt. Straks. Eerst die zwarte, die me op het spoor heeft gebracht van dit huishouden. Ik dender zijn richting op en tetter: ‘Ken je me nog? Ik ben nu geen Kleintje meer, maar heet Japie. En jij?!’ De zwarte rekt zich uit, spert zijn kaken wijd open (is dat om mij te imponeren?) en meowt geeuwend terug: ‘Aangenaam. Foppe is de naam. En daar in die mand ligt mijn moeder.’

Tante Cato

Met een sprintje ga ik haar kant op, zet mijn voorpoten op de stoel en heb gelijk een pets te pakken. Auw! Die had ik niet zien aankomen. Ik dacht dat ze me net als Foppe aardig zou vinden. ‘Dat zijn geen manieren, jongeman! Je hebt nog een hoop te leren.’ Het groen van haar ogen verandert in vlammend geel. ‘Volgende keer slijp ik eerst mijn stiletto’s als je je zo onbehouwen gedraagt. En nu maken dat je weg komt.’ Voor ze zich nuffig omdraait, hoor ik haar nog net sissen: ‘Voor jou is het Tante Cato.’

Les

Foppe komt mijn kant op. Ik denk aan de pijnlijke plek die ik zojuist heb opgelopen èn aan de puntige hoektanden die Foppe showde en weet even niet zo goed wat te doen. Zijn oren staan ontspannen omhoog en zijn ogen kijken vriendelijk. Denk ik. Want eerlijk gemiauwd heb ik geen flauw idee hoe het werkt in de kattenwereld. ‘Laat haar maar. Mijn moeder is best oké, maar een tikkie chagrijnig. Als ze je beter kent en jij je aan haar regels houdt, is ze wel te pruimen. Kom, ik zal je wegwijs maken. Net zoals Oom Sjaak mij bij de poot nam, toen ik nog een klein Foppetje was.’
Ik ben in tweestrijd. Al lijkt Foppe me wel oké, die tante Cato is niet voor de poes. Ik denk terug aan mijn tijd buiten. De stekels vond ik in het begin ook eng. Maar Kraaloog bleek een toffe egel die het beste met me voor had. ‘Dat is fijn,’ meow ik, ‘zullen we beginnen met een hapje? Ik rammel.’ Een purrrfect idee, aldus mijn kersverse grote broer.

Dat is raar

Foppe gaat voor zijn èn nu ook mijn mens zitten. Zijn pootjes keurig naast elkaar, staart om hem gevouwen. ‘Zo doe je dat, Kleintje, eh Japie. Eerst netjes zitjes en je koppie een beetje scheef. Daar is Mo gevoelig voor.’ Goed kijk ik hoe hij zit en aap hem na. ‘Keurig. Om haar echt om je poten te winden laat je je allerliefste smoelwerk zien.’ In mijn buik kriebelt het. Zou dit werken? Warempel. Mo staat op en komt terug met een groot roze blik. Kipsnackies staat er in koeienletters op. Mijn bek wordt nat en kwijl sijpelt langs mijn kin. Wat er dan gebeurt, gaat mijn kittenbrein te boven. Tante Cato die humeurig in haar mand ligt, krijgt als eerste! Waarom hoeft zij niet mooi te zitten? Mijn eerste les leer ik hier ter plekke. In dit huis wordt met meer maten gemeten.

Koppie van Japie

Iedereen heeft kunnen lezen hoe Kraaloog en zijn stekelvrienden me bij een mens in de tuin hebben gedropt. En dat ik in een warme kamer mocht gaan wonen vol zachte mandjes en bakken vol brokjes. Het leek wel een droom. Toch was niet alles gelijk fijn. Ik zal jullie miauwen waarom. Mensen zijn eng!

Handschoenen

Met gevangenis en al ga ik samen met het mens dat me er in heeft gepropt in een metalen machine op wielen. Na een ritje dat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurt, komen we in een gebouw, waar het gonst van gepiep, gejammer en gemiauw. Hier zijn er meer zoals ik. Het mens zet de bak met mij erin op een verhoging. Een heleboel witte jassen verschijnen afwisselend voor de tralies. ‘Moeten we hem er wel uit halen? ‘We willen toch weten of hij een chip heeft.’ ‘Durf jij het?’ ‘Met handschoenen aan wel!’
Twee reuzehanden gehuld in stevige stof openen het slot. En roetsj. Weg ben ik! Als een tornado schiet ik door het achterafkamertje, over planken met peperdure onderzoeksapparaten en tussen benen door. Gegil klinkt scherp in mijn oren. In een fractie van een seconde pers ik me tussen een dikke plaat en een muur. Even blijft het rustig. Overslaande stemmen gaan door elkaar. ‘Dat ging snel!’ ‘Waar is hij nu?’ ‘Zo, die is echt wild!’ Muisstil blijf ik achter de plaat zitten, die lekker warm is. Dan een schaduw. ‘Hier zit hij!’ Weer een discussie. Nu over hoe ze me achter de plaat vandaan moeten krijgen. Niemand durft het aan. Bang dat ik zal krabben, blazen en sissen en bijten. Ik ben het inderdaad allemaal van plan.

Weer gevangen

Tot het mens dat me eerder in mijn nekvel heeft gegrepen zich er mee bemoeit. ‘Laat mij maar even.’ Zachtjes begint ze tegen me te praten. ‘Het is goed, kleintje. Kom, ik neem je weer mee.’ Een van de stemmen klinkt verbijsterd: ‘Neem je hem mee? Naar huis? Die moet naar de wilde kattenopvang. Daar kun je helemaal niks mee.’ Het mens laat zich niet ompraten. ‘Laat hij eerst maar eens tot rust komen. Daarna zie ik wel verder.’ Net als buiten in de tuin voel ik hoe haar handen mijn nekvel vastpakken. Met uiterste precisie wurmt ze me ongedeerd achter de plaat vandaan. Er gaat nog snel een apparaat langs mijn lijf – geen chip – en dan zit ik weer in de gevangenis, die opeens aanvoelt als een veilige cocon. ‘Jij hebt wel lef hoor’, hoor ik nog zeggen als we de kamer verlaten.
Thuis gaat het niet anders. Eenmaal uit de gevangenis ontdek ik ook hier een warme plaat en duik er direct achter. Pas als het mens weg gaat, prop ik mijn buik vol en doe wat hazenslaapjes. Zodra ik het mens hoor, verstop ik me razendsnel achter de verwarming. Een cyclus die zich blijft herhalen. Na een paar dagen zegt het mens dat we het anders gaan doen. Omdat ik te veel heb gegeten, past mijn bolle buik niet achter de warme plaat, waardoor ik me in hoekje ernaast prop. Stom, want zo kan ze me makkelijker pakken. Ze is niet onder de indruk van mijn blazen en sissen. Hoe doen andere katten dat? Dat moet ik toch beter oefenen.

Daar is Foppe

Onverwacht vouwen haar handen zich om me heen en stoppen me al spartelend onder een zachte laag stof, en ritst het van onder tot boven dicht. Ik kan geen kant op. Eerlijk gemiauwd wil ik dat na een tijdje ook niet meer. Het is er warm en donker. Zo dicht tegen haar aan voel ik haar rustige hartslag, die me langzaam kalmeert. Na een tijdje wandelen we samen – ik verscholen onder het dikke vest – door het huis. Onderweg vertelt ze wat ze allemaal ziet. Als ze over katten begint, spits ik mijn oren. Daar wil ik meer over weten. De rits gaat een stukje open. ‘Kijk, Foppe ligt lekker te slapen.’ Ik wurm mijn kop tussen de kleine opening en kijk voorzichtig om me heen. Daar in een stoel ligt een grote zwarte soortgenoot. Verhip, die ken ik! Dat is die ene uit de tuin! Ik pers me uit het vest, spring op de grond en ren enthousiast op hem af. ‘Miauw, ken jij me nog?’ tetter ik in zijn oor. ‘Hè, hè, ben je daar eindelijk. Ik dacht dat je nooit uit dat kamertje zou komen. Zie je dat ze wel mee valt?!’

Koppie van Japie