Het lijkt een dag als alle anderen. De zon kleurt de lucht met een warm oranje en roze gloed. Mussen en mezen wedijveren om het hoogste lied en kwetteren door elkaar.

Meeuwen op het dak krijsen dat de vis schaars is. Sinds de komst van een enorme plastic plasdoos in de slaapkamer staat er steevast file voor het ochtendtoilet. Terwijl Foppe graaft en graaft en nog meer graaft, start tante Cato met gymnastiek om haar conditie op peil te houden. Ze loopt rondjes over het kussen, doet een hordeloop over bulten die onder het dekbed uitsteken en slalomt tussen voeten door. Mijn broer is eindelijk klaar met graven en warmt zijn stembanden op met meows waarbij sirenes stil zijn. Mo kreunt en steunt en mompelt dat het nog midden in de nacht is. Tot zover is alles hetzelfde als altijd.

Gesmoorde knuffel

Waar ons mens zich normaal slaapdronken uit bed hijst, springt ze er nu uit. Nou ja, springen is een duur woord, maar jullie snappen het verschil. Neuriënd zet ze alles klaar. Ik kringel rond haar benen, Foppe blèrt, Catootje sist tegen Vriendje die ook al zit te wachten voor zijn ontbijt. Terwijl ze onze voerbakken klaarzet, vraagt ze of we weten welke dag het is. Vragend kijk ik Foppe aan, die acuut stopt met zijn gejammer. Mo wacht ons antwoord niet af, maar hijst me omhoog. Ze overlaadt mijn kop met ontelbare zoenen, ik druk mijn wang tegen de hare en ze zegt ’ik ook van jou’. Na een kroel die eindeloos lijkt te duren, kijkt ze me weer aan. Haar ogen zijn nat, net als mijn vacht. ‘Gefeliciteerd met je tweede verjaardag, allerliefste Japie’, klinkt het schorrig. Zou ze teveel geneuried hebben?

Ontbijt met kip

Ik ben beduusd van dit moment. Nog wat sniffend kondigt Mo aan dat we feest gaan vieren. En hoe! Het ontbijt is werkelijk waar furrukkulluk. Waar ik altijd mee eet met het dieetvoer van mijn broer krijg ik nu een driedubbele portie met kip in sappig water. Het kwijl drupt weer langs mijn kin als ik er aan terug denk. Als ik naar buiten loop om uit te buiken, zie ik dat mijn boom is versierd met gekleurde vlaggetjes die zachtjes wapperen in de wind. Magnum snuffelt vanuit zijn ren er vanavond een grote furrassing is voor mij. In mijn buik voel ik een rare kriebel beginnen. Een soort opwinding die groter groeit tot blije bubbels. Zo voelt het dus om jarig te zijn.

Feest

De hele dag gonst het van de bedrijvigheid. Als het eindelijk donker is, komen ze tevoorschijn. Van heinde en ver en uit alle hoeken komen mijn furriendjes. De tuin wordt steeds voller en iedereen kan er bij. Ze brengen knapperige kippenpootjes mee, sappige bosmuizen en mussen die eerder deze dag al van het dak vielen, omdat het zo warm is. CW en De Rossige imiteren Freddy Meowcury. Zodra ze ‘Don’t stop meow’ inzetten, gaat iedereen los. Degenen die onverwacht moesten afhaken nemen we in gedachten mee, zodat ook zij bij ons zijn. Tot diep in het donker dansen we en sjansen we, want van de stoere furhalen van Oopa Floris krijgen we allemaal inspiratie. Pas wanneer de vogels weer gaan kwetteren, sluit KeverT het feest af. Zijn spirituele muziek op het spiraal laat zelfs de meest luidruchtige gast stilvallen. Het is thuis om naar huis te gaan.

Dank jullie meow, lieve furriends, dat jullie mijn furjaardag tot een onvergetelijke dag hebben gemaakt.

Koppie van Japie

Zo, ik ben er. Hoger dan dit kan ik in mijn boom niet komen. Al zit ik een beetje verstopt tussen de blaadjes vanaf hier kun je me wel zien zitten. Ik klauter steeds vaker in mijn boom om zo poot voor poot mijn krachten weer op te bouwen. Vanuit de top kan iedereen ook het beste horen als ik het keihard miauw: ik ben oom geworden!

Kindjes

Mijn tante Foppe heeft kindjes gekregen. O, wacht even, ik hoor jullie denken: ‘Is Japie niet een beetje in de war? Tante Foppe? Foppe is toch zijn broer?!’ Dat klopt. En ik heb ook een tante die zo heet. Dat zit zo. Mijn broer heet Foppe, omdat na zijn geboorte alles er op leek dat hij een poesje was. Toen hij voor zijn eerste prik naar witjas moest, kwamen ze erachter dat er toch echt een heuse kater in hem verborgen zit. Hij had de boel gefopt. Met Tante Foppe is het precies andersom. Ze leek een haan, maar is toch echt een hen. Haar veren hebben dezelfde kleur als mijn broer, gitzwart. Misschien moet ik er even bij miauwen dat ze op het erf scharrelt waar mijn tante Luna woont, de furkering van Foppe. Mijn broer, bedoel ik. Snapt u het nog?

Ieniemienie kipjes

Tante Foppe zit zij aan zij met haar bruine zus in het kippenhok te broeden. Ieder op hun eigen nest. Terwijl ze hun eieren warm houden, kakelen ze er samen gezellig op los. Ik spreek geen kips wat maakt dat ik hun kakels niet kan versta. Het klinkt wel gezellig als zo met elkaar zitten te keuvelen. In die eieren zitten hun kindjes. Doordat ze er boven op zitten, worden de eieren warm en door de warmte worden hun babietjes vanzelf groot. Wanneer die ukkies niet meer in hun ei passen, breken die ieniemienie kipjes die zelf open. Knap, hè?! Klein maar al oersterk. Foppe heeft het me allemaal snorhaarfijn uitgelegd. Het duurde eventjes voor ik doorhad dat babykipjes niet uit de buik van hun moeder komen en toch ook weer wel. Kuikentjes komen uit een ei. En dat ei zat eerst in de buik van de kip.
Nu hoor ik jullie alweer denken? ‘Japie is toch echt een beetje in de war. Als kat kun je toch geen oom zijn van kleine kippies.’ Het kan echt, want mijn broer is al jaren oom van de kuikentjes die op het erf van zijn furkering worden geboren. Als hij oom is, ben ik het ook. Want wij zijn broers. En mijn broer hoort bij tante Luna en tante Luna hoort bij de kipjes en zo zijn we allemaal familie van elkaar.
Ik kan niet wachten om op kraambezoek te gaan. Want miauw nou zelf, die donzige pluizenbolletjes zijn superschattig. En om op te vreten. Iemand tips voor kraamkatdootjes?

Koppie van Japie

Het chip-tuning waar ik in mijn vorige blog over meowde heeft heel wat stof doen opwaaien. Jullie klommen massaal in het toetsenbord met voorstellen om het tunen tot een nog groter succes te maken. Werkelijk waar, jullie bruisen van de ideeën! Een greep uit de suggesties:

• Een vliegmodus om sneller vogels en vliegen te vangen
• Snackjesregulator die ervoor zorgt dat je om de zoveel minuten iets lekkers krijgt
  Blikopenerfunctie, buitengewoon praktisch als je eigen blikopener te laat is
• Speciaal voor duo’s: tijdschakelaar, die regelt wie wanneer welke dienst heeft: slapen, spelen of controle
• Pinkelregelaar, vooral mevrouw Loes heeft hier bijzondere belangstelling voor, geen idee waarom
• Al jullie tips heb ik doorgestuurd naar de fabrikant. Hoe tof zou het zijn als Chip-tuning 2.0 snel uitgebracht kan worden. Er zit namelijk een aantal kittenziektes in de eerste versie waar ik heel graag van af wil.

Kitten

Optie 8 blijft namelijk hangen. Niks aan de poot zou je denken, want Japie klimt graag in bomen. Dat is helemaal waar. Alleen krijgen zowel mijn mens als ik em niet meer uit. Switchen naar een andere optie lukt ook niet. Wat Mo ook doet in de PAW-er App de klauterregulator staat in error. Het effect is dat ik nu zoveel energie verbruik dat de weegschaal op hol slaat. Het cijfer wordt steeds lager. Wat dat betreft is het ook nooit goed. Eerst was ik te zwaar en riep witjas dat ik lui èn dik was. Nu krabbelt diezelfde witjas achter de oren. Het weegding laat zien dat al mijn pretvet als sneeuw voor de zon verdwijnt, terwijl ik eet als een bouwvakker.
Mijn bezoek aan witjas is een heuse belevenis. In de auto zing ik uit volle borst, dan nog met borstharen. Mo is zo aardig om met mij een duet te vormen. Alleen jammer dat zij geen toon kan houden. Ik miauw nog dat het door de chip komt, maar daar heeft ze geen oren naar. Alleen een bloedonderzoekje, zegt Mo, dat is zo gepiept. Witjas beaamt dat. Beetje scheren, naald erin, bloed eruit, naald eruit, klaar. Dat is de theorie. Nu de praktijk.

Vergiet

Zonder pardon scheert een apparaat mijn volle borstrok aan gort. Daarna prikt een scherpe punt door mijn vel. Wat er uit komt, geen bloed. Nog een keer prikken, weer niks. Iets met een ader die wegrolt. De andere kant van mijn nek moet er aan geloven. Precies hetzelfde. Een eeuwigheid later nog steeds geen druppel. Een rondje lopen zou mijn rollende aderen kunnen kalmeren. Ik mag over een brede vensterbank paraderen, die bij ons thuis niet zou misstaan. Vanuit die etalage heb ik een magnifiek uitzicht over de straat. Er is veel belangstelling voor me. Mijn mens grapt dat er een bordje bij moet waarop staat dat ik niet te koop ben. Tegen de tijd dat het eindelijk lukt om een paar druppels van het rode vocht uit me te persen zijn we een uur verder en ben ik net een vergiet.
Er komt niks uit mijn bloed, zoals mensen dat noemen. Dat kon ik zo al miauwen. Het is de chip. Die is blijven hangen op optie 8.

Koppie van Japie

Waar we het nog steeds over moeten hebben is chip-tuning. Zeker met de op poten zijnde chipplicht voor alle Nederlandse katten. Deze keer wil ik jullie eens snorhaarfijn de ongekende mogelijkheden van chip-tuning uit de doeken doen.

Zoals jullie de afgelopen keren hebben kunnen lezen, doet mijn chip gekke dingen. Het minuscule ding onder mijn jas kan op afstand het kattenluik besturen. Althans, daar lijkt het op. Want als ik op de stoel in de kamer lig, doet het luik klikklakklikklak. Dat is raar, want eigenlijk kan dat alleen als je er met je kop heel dicht bij staat. Mijn mens denkt dat het Sjaak is die met het deurtje speelt waar hij ook een sleutel van heeft uit de tijd dat hij hier in levende lijve in en uit banjerde. Volgens witjas is mijn chip van slag en moet deze gereset worden. Dat is onlangs gebeurd.

PAW-er app

Om jullie gerust te stellen, je voelt er helemaal niks van! Het enige wat je als kat moet doen, is rustig blijven zitten. Of liggen. Dus het kon prima terwijl ik toch al lag te dutten. Het echte werk wordt gedaan door de PAW-er app die Mo op haar telefoon heeft geïnstalleerd. Na het invoeren van wat gegevens waaronder mijn chipnummer zijn we er samen goed voor gaan zitten. Dat is het meest lastige deel van het traject, want welke optie kies je? Op dit moment heeft de PAW-er app acht keuzes:
1. Chipreset; de aanleiding om hier aan te beginnen
2. Muisradar; voor wie het muisvangen beter onder de poot wil krijgen
3. Snuggelmodus; handig voor katten die vaker op schoot willen liggen
4. Eetlustregelaar; werkt twee kanten op, minder of juist meer eten
5. Knuffelsensor; voor een overdosis aan kopjes geven
6. Slaapadjuster; speciaal voor katten als Kever, die midden in de nacht spiraal spelen
7. Speelactivator; zelfs de meeste luie types onder ons kunnen niet meer stil blijven zitten
8. Klauterregulator voor het purfectioneren van je klautertechnieken in bomen en krabpalen

Keuzestress

Het slechte meows is dat je maar één optie per keer kunt selecteren. Het goeie meows is dat je na drie licht en donkers opnieuw kunt kiezen. Mo vraagt wat ik wil. Luid en duidelijk miauw ik dat ik dolgraag sneller naar boven wil kunnen roetsjen voor de inspectie bij het ochtendgloren. ‘Oké, optie 1 dus,’ zegt ze, terwijl ze op bevestigen klikt. ‘Wat nou, optie 1,’ schreeuw ik, ‘ik bedoel nummer 8!’ Alsof ze me niet heeft gehoord, gaat ze verder. ‘Prima, dan doen we over drie dagen de eetlustregelaar.’ ‘Neehee, nummer 8, de klauterregulator, ’ tetter ik in haar oor, ‘wat snap je niet aan acht?!’ ‘Maar dat pretvet moet er echt af, Japie. Je hebt toch gehoord wat witjas zei. Dat het gevaarlijk is voor jouw gezondheid.’

Furrassing

Drie donkers later opent Mo de PAW-er app. Voordat ze op vier kan drukken zet ik pijlsnel mijn poot op het vakje met de door mij felbegeerde regulator. Het feest kan beginnen. Als een raket sjees ik mijn boom in tot bijna in de top. Naar beneden gaat veel soepeler. Wauw, wat een uitvinding. Meerdere keren per dag oefen ik en ik merk dat ik steeds sneller heen en weer kan. Na drie dagen ga ik demonstratief bij het weegapparaat zitten. Voordat Mo de PAW-er app kan veranderen, wil ik haar laten zien dat mijn gewicht is veranderd. Dat voel ik aan mijn buik. Ze is met stomheid geslagen. De eerste zes is veranderd in een vijf. Dat is purfect meows. Ik heb haar overtuigd dat we nummer 8 aan moeten laten staan. Vanaf nu ga ik iedere week op het weegding. Als furrassing laten de cijfers zien dat mijn pretvet smelt als sneeuw voor de zon. Over optie 4 wordt niet meer gemiauwd. Het luik doet overigens nog steeds klikklakklikklak.

Koppie van Japie

Pfffff, dat het toch nog is gelukt om wat letters uit mijn duim te zuigen is een wonder. Het had nogal wat poten in de aarde. De computer waar ik mijn furhaal mee maak heeft kuren. Het oude barrel blijft maar updaten. Om dan na uren ratelen te zeggen dat er een fout is opgetreden en de update opnieuw gaat starten. Ik krijg er geen nagel tussen om ook maar één woord te typen. Dan is het apparaat nog erger van slag.

Eten

Wie ook kuren heeft, is mijn grote broer. Eerder meowde ik over onze avonturen bij witjas. Foppe zakte voor de apk en kreeg geen stempel in zijn poespoort. Dat furhaal kreeg een staartje. Hij moest steeds opnieuw terugkomen, omdat zijn jas is gaan slobberen en er uit ziet alsof er motten in wonen. Ik heb mijn poten vol aan zijn afwas. Hij eet alleen maar minihapjes en laat daar de helft van staan. Natuurlijk help ik mee. Ik ben de rotste niet. Het is zo zonde om restjes weg te gooien, vind ik.
Ons mens sjouwt zich licht en donkers een breuk aan emmers sop die nodig zijn om sporen uit te wissen als hij hoge nood heeft. Onder ons gemiauwd, elf van de tien keer haalt hij de plastic plasdoos niet.

Gezond

Verder zijn er zorgen om kwakkelende furriendjes. Nee, nee, geen kakelende, kwakkelende. Dat is als je tobt met je gezondheid. Onze oudste blogger heeft zelfs zijn koffer gepakt en kleurt nu de hemel mooier. Ook hier bied ik mijn helpende poot. Een jas met veel haar komt goed van pas. Die dept tranen als de beste. Daarnaast vind ik het spannend wat er met onze opperblogger aan de poot is.
Al met al wist ik eerlijk gemiauwd niet zo goed of ik deze keer wel verder moest furtellen over ons kattenluik, dat nog altijd ieder donker klikklakklikklak doet. ‘Hallo lieverd,’ zegt mijn mens dan met een glimlach in haar verdrietige stem, ‘fijn dat je er weer bent.’ Misschien moet ik de pootleiding voor het resetten van mijn chip maar furstoppen. Mo wordt er blij van als Oom Sjakie gedag komt miauwen.
Of zou ik het kunnen gebruiken voor dat stomme apparaat dat maar blijft zeggen dat er een fout is opgetreden, maar er niet bij zegt wat voor fout. Misschien is chiptuning wel iets voor de pc. Dan is dat probleem tenminste opgelost. En kan ik volgende keer in geuren en kleuren furtellen over de ongekende mogelijkheden van deze nieuwe vinding.

Koppie van Japie
Extra veel voor iedereen die dat nodig heeft