Categorie archieven: interviews de poezenwereld

interview met kater Jimmy en zijn vrouw Emmy

 Jimmy is mijn Feesboekvriend.  Hij houdt ook van ontspannen en we lijken op elkaar. Ik vroeg hem en zijn vrouw Emmy om een interview en ze wilden meedoen!! Hier komt het.

Hoe heeft u Jimmy ontmoet? Vertelt u dat ook zo graag aan hem?

Ja, en dan vertel ik dit verhaal. Ik zag je voor het eerst toen ik twee weken na je geboorte bij je moeder en je broertje en twee zusjes mocht komen kijken. Ze hadden me gevraagd wat ik het liefste had en ik had geantwoord een vrouwtje.
Bij jullie ben ik op de grond gaan zitten en ik heb jullie allemaal bekeken… en jullie mij ook… wat waren jullie lief.
Jij vond het toch wel reuze interesant wat ik nu was en je kwam al vlug kijken. Je probeerde op mijn benen te klimmen en toen je daar eenmaal was probeerde je via mijn buik naar boven te klimmen.

Ahhhhh wat een lieverd zei ik meteen. Jij vond me geloof ik ook  lief want je kroop in het kuiltje van mijn elleboog en viel daar vredig in slaap. Je had dan ook een hele dagtaak er op zitten!
Jaaaaaaaaaaa deze neem ik.

Nu zeiden de mensen van wie je was: “dit is een mannentje en hij heeft duidelijk jouw uitgekozen… maar je moet nog even geduld hebben want hij moet nog heel veel leren van zijn mamsie.” Drie weken later kreeg ik een triest telefoontje. Jouw mamsie was over de regenboogbrug gegaan en wat ze nu met jouw moesten, wisten ze niet goed.
Ik heb als een speer vervoer geregeld en ben naar jullie toe gegaan. Daar lag je mamsie en ja zat te piepen om haar aandacht.
Na nog even met de mensen gesproken te hebben pakte ik je op en liet je nog even aan je mamsie ruiken terwijl ik haar een belofte deed: “Mamsie ik zal super goed voor hem zorgen.”

Ik nam je in mijn armen en het piepen werd al snel zachter stiller. Je kroop in mijn nek en vond dat wel een lekker plekje.
Thuis aangekomen mocht je alles zelf verkennen. Het was nu tenslotte ook jouw huis.
Je kon nog niet veel want je was zo klein. Met heel veel geduld en liefde heb ik je geleerd brokjes met vocht te eten en op de kattenbak te gaan. Zo ben je geworden wat je nu bent:
een superlieve kater die ook heel vaak bezorgd is om zijn vrouwtje.

Jimmy, nu een vraag aan jou. Kun je iets over je leven van nu vertellen?

Ik  weet niet veel meer van vroeger af maar ik vind me vrouwtje super lief. Mijn vrouwtje heeft zoals ze dat zelf altijd zegt die stomme pijn. Ik weet niet wat dat is maar vind het niet leuk. Als ik merk dat vrouwtje pijn heeft, kruip ik altijd dicht bij haar en probeer haar zo te troosten. Dan  wil ik liever niet spelen omdat ik bang ben dat ik haar  pijn doe maar als zeje met een lintje of zoiets komt dan doe ik wel eventjes mee.

Op een goede dag  kijk ik uit het raam of zit op het balkon de boel in de gaten te houden.
Ik krijg elke dag vleesje uit een zakje want dat vind ik superlekker. Ook krijg ik brokjes en als vrouwtje even weggaat, krijg ik altijd kattensnoepjes zodat ik weet dat ze terug komt.

’s Avonds als vrouwtje naar bed gaat, spring ik ook vlug in bed en ga het vrouwtje een beetje plagen. Lekker op haar plekje liggen, dat mag meestal wel even hoor, maar dan zegt het vrouwtje: “schuif eens op lieverd want dan kan ik er ook bij.” D

Dat is iets wat ik niet altijd snap. Soms wil ik het ook niet snappen, dat is mijn spelletje.

Wweet je wat ik ook lekker vind? Water uit de kraan. Zo lekker vers, mmmmmzaliggggggg Daar kan ik  wel  drie, vier keer per dag van drinken.

Als ik in de keuken zit en vrouwtje heeft dat niet in de gaten, ga ik altijd kijken waar ze blijft Ik blijf net zo lang tegen haar aan wrijven tot ze snapt wat ik bedoel. Meestal vraagt ze: “Wat is er lieverd? Laat het me maar zie.” En dan huppp ren ik naar de keuken.

Ik ben nu acht jaar en ik kan me eigenlijk geen leven meer zonder vrouwtje voorstellen. Maar laatst was ze een nachtje weg en daar was ik toch wel boos om. Toen ze de volgende dag terugkwam, deed ik net of ik haar niet zag. Ik ging expres met mijn rug naar haar toe zitten en dat heb ik zeker wel een minuut volgehouden. Goed hè, nu weet ze tenminste dat ik het niet leuk vond.

Wat ik ook zo lekker en leuk vind is pompen. Dat doe ik elke dag en soms ook ’s nachts. Ze wordt weleens wakker en vraagt ze vriendelijk: “Moet dat nu Jimmy?”
Ik wil nog heeeeeeeeeeel langggg bij vrouwtje blijven.

Emmy kunt u nog iets uit uw leven samen vertellen?

Ho ho, Jimmy nu mag ik weer.
Ik heb je dus leren eten en op de kattenbak leren gaan maar ik heb je ook geleerd dat je als je speelt of bij me ligt niet je nageltjes moet gebruiken. Dan kun je soms iemand pijn  doen. Gelukkig weet je dat heel goed. Maar heel soms als de wijkverpleging of de huishoudelijke hulp over je rug aaien, voel je pijn vanwege je artrose. En dan doe je even lelijk. Dat snap ik best, hoor. Een minuutje later kom je al sorry zeggen door met je kopje langs hun benen te aaien.

Dankjulliewel voor dit interview!!

 

Het mooiste kattenhuis ter wereld is verkocht

kattenhuis  Kijk, dit is het mooiste kattenhuis ter wereld. Aan de buitenkant is niets te zien, al weet je nu al dat het lekker rennen is om het huis.

Dit staat in het Amerikaanse Arizona en het is nu verkocht. Aan wie, voor hoeveel dollars, en welke gelukkige katten er gaan wonen, dat is helaas onbekend.

 

Vraagprijs

De vraagprijs voor het huis met de grond eromheen was 240,000 dollar. Best veel om even op tafel te leggen. Aan de andere kant, dan heb je ook wat:

  • een supergroot huis
  • ruimte genoeg voor alle katten
  • lekker rustig wonen: niemand komt zomaar langs omdat je in het midden van nergens woont
  • aan de inrichting hoef je niks meer te doen: die is af

Binnen

 Ongeveer elke vierkante centimeter is besteed aan katten. Of aan spullen over katten, waarop katten staan afgebeeld of die met katten te maken hebben.

En er is erg veel roze in het huis, wat alleen ideaal is als je van precies deze kleur houdt in precies deze nuance.

Vermoedelijk heeft er iemand gewoond die supereigenzinnig dacht: ik ga gewoon doen wat ik het mooiste vind.

Meubels

De meubels die er staan, zijn zowel voor katten als voor mensen maar meestal voor katten. Kijk maar naar dit klimmeubel, dat staat in iets dat een kattenkamer zou kunnen zijn. Ook weer verrijkt met een knallend roze vloer.

Daar is al met al flink wat geld in gaan zitten, want kattenmeubels zijn best prijzig. Maar hier was niks te duur voor de katten die er woonden, dat is duidelijk.

Badkamer

De badkamer is een van de mooiste kamers van het kattenhuis, waar kat en mens gezamenlijk recht op hebben. Het is even zoeken voor je beseft dat er alleen een wc staat en geen bak. Die is misschien meeverhuisd naar de volgende bestemming.

Want iedereen weet, er is niets zo gezellig als samen naar de badkamer, en dan samen naar de bak.

(Bron: Iheartcats.com)

uit het dagboek van Shelley Poes

Shelley poes  Hoi Shelley! Ze is al een tijdje geleden overde Regenboogbrug gegaan maar iedereen weet dan blijf je er gewoon bijhoren. Van de vrouw van Shelley kreeg ik een paar bladzijdes uit het dagboek van deze bijzondere poes. Ik mocht het publiceren dus hier komt het!!

 

11 november 2007

Hallo, ik ben Shelley.
Ik woon nu al weer bijna 11 jaar (30 november is het zover) bij mijn personeel. Ik heb volgens mij wel geboft met mijn personeel, maar zij boffen natuurlijk ook met mij! Ik begin nu wel een bejaarde dame te worden. Hoe oud ik precies ben, zal mijn personeel nooit te weten komen, maar het zal zo rond de 15 jaar kunnen zijn.

Ik ben gevonden in Den Haag. Dat is de stad waar ook mijn vrouwtje vandaan komt. Zij vraagt zich wel eens af, of er ooit iemand erg verdrietig is geweest om mij. Iemand die mij kwijt was en me blijkbaar niet meer kon vinden.
Ik ken namelijk spelletjes, die ik ooit geleerd moet hebben volgens mijn vrouwtje. Zo vind ik het heel erg leuk als ze de kattenbrokjes door de kamer naar me toe rolt. Dan kan ik leuk keepen! Het kan me niet moeilijk genoeg zijn, het liefst moet ik erachter aan racen. Af en toe verdwijnt er één in de convectorput, dan ben ik nét te laat.

Ik snap heel erg veel van wat mijn personeel tegen me zegt. Meestal luister ik goed naar ze, vooral als ze me in de gaten houden.
Zo heb ik speciaal voer en ik mag niet uit de andere bakjes snoepen. Nou, dat is hartstikke moeilijk hoor. Heb ik van dat suffe Eukanuba dermatosis voer uit een blikje en Royal Canin hypoallergenic brokjes, krijgen die andere katten van dat lekkere goedkope Gourmetspul. Of Whiskas….
Als mijn personeel dan naar me kijkt, loop ik in een grote boog om dat andere voer heen. Ik word dan uitbundig geprezen. Maar als die sufferds de bakjes met het andere voer op de grond laten staan en zitten te praten en mij dus even vergeten, nou, dan weet ik het wel. Ik ren zo snel ik kan naar het andere bakje toe en slobber het leeg voordat ze het zien. Moeten ze maar niet zo stom zijn om het te laten staan.

In het weekend krijg ik bij het ontbijt altijd een plakje fricandeau.

Ik mag wel zeggen dat ik hier trots op ben, want ik ben de enige kat in huis met dit privilege. Ik ben wel bereid om mijn warme mandje hiervoor te verlaten. Maar als het op is, zegt de snorman dat heel nadrukkelijk tegen mij. “Het is óp” hoor ik dan, en oké, ik snap heel goed wat dit betekent, dus hobbel ik maar weer terug naar mijn heerlijke slaapplekje. Maar eerst ga ik klaaglijk mauwen in de hal, onderaan de trap. Dat lokt altijd wel weer een reactie vanuit de kamer uit. Hihi, dat personeel is zo voorspelbaar.
Dan is het tijd om te slapen. Pas aan het einde van de middag wil ik wel weer eens kijken hoe het met het diner gesteld is.

Ze zijn de laatste tijd trouwens wel streng voor me. Omdat ik de laatste jaren regelmatig van jeuk, huidkorsten en kaalgelikte plekken heb, heb ik dat speciale, eerder vermelde, voer gekregen. En omdat ze nog steeds niet weten hoe ik aan zo’n jeuk kom dat ik mezelf helemaal kapot krab en lik, zijn ze voorzichtig geworden met andere lekkere hapjes. Want wat dacht je van een heerlijk stukje tartaar, een stukje kipfilet of een mootje zalm ? Jawel, dat kreeg ik allemaal voor elkaar. Gewoon erbij gaan zitten op de tafel en veel mijn ogen dicht knijpen. Als ze dat dan niet snappen, gewoon een beetje dichter bij het bord gaan zitten, desnoods vast proberen zelf een stukje te pakken. Een bord leeglikken geeft trouwens ook een zalige smaaksensatie. Of uit een glas melk lebberen. Maar dat mag ik ook al niet.

Eigenlijk lust ik best wel veel, ik ben best een makkelijke poes.

Naast eten is slapen mijn grote hobby. Als mijn personeel ook gaat slapen, kruip ik naast mijn vrouwtje. Zij blijft tenminste enigszins rustig liggen. ’s Nachts wil ik nog wel eens naar beneden sluipen om te kijken of ze niet per ongeluk een bakje met voor mij verboden voer hebben laten staan. Pas geleden had het vrouwtje zo’n bakje verstopt in de badkamer. Ha ha, ze dacht dat ik daar niet zou gaan kijken. Nou aan mijn neus mankeert niets, ik heb het lekker gevonden en gauw opgepeuzeld. Het voer was eigenlijk voor Poekie bedoeld, maar die is toch veels te dik aan het worden. Ze gaat zowaar op míj lijken!

’s Ochtends in het weekend wil mijn personeel graag uitslapen. Maar als ik honger heb, en er is niets te bikken, dan wil ik toch wel graag wat brokjes. Hoe pak je dat als zo’n slimme poes als ik ben aan? Heel gewoon: eerst ga ik geagiteerd heen en weer trippelen op het parket in de slaapkamer. Als er dan geen reactie komt, ga ik aan de deur van een slaapkamerkast trekken, dat bonkt zo leuk. Last but not least ga ik aan een metalen deurpost krabben: meestal is dat uiteindelijk het meest effectief. Tenminste, bij het vrouwtje, want de snorman snurkt meestal door. Vrouwtje stapt dan zuchtend uit bed en gaat naar beneden waar ze voor mij wat brokjes in een bakje doet. Ja, vrouwtje luistert goed naar mijn wensen, en zo hoort het ook.

15 november 2007

Ha, hier ben ik weer. Ik heb weer een heerlijke dag achter de rug. Ja, ik heb het best wel druk hoor. Waarom kijk je nu verbaasd ? Ik zal eens beschrijven wat ik zo allemaal uitvoer op een dag.

Ik begin vroeg in de ochtend, zo rond een uur of zes, met me uit te rekken. Mijn maagje begint dan al wat te knorren. Meestal is dat mormel van een Poekie al bezig om het vrouwtje op subtiele wijze wakker te maken. Ze gaat gewoon over mijn vrouwtje heen lopen… , en tja, ik moet bekennen dat dat meestal zeer effectief is.
Vrouwtje wordt dan weliswaar wat knorrig, maar het doel is bereikt: ze komt overeind en gaat het bed uit. Wat zijn die mensenwezens trouwens lui zeg, die liggen gewoon een hele nacht achter elkaar te slapen !

Poekie en ik springen dan allebei vol verwachting op de grond en hobbelen de trap af. Ik ben meestal het eerst beneden, maar ik ben dan ook vlug en lenig (ahum).
Vrouwtje stommelt achter ons aan. En zoals goed personeel betaamt, vult ze onze bakjes bij met verse brokjes en ze kijkt ook of we nog genoeg schoon water hebben.

Ik ga dan meestal heel ongeïnteresseerd op de mat liggen, alsof ik helemaal niet geef om eten.

Ik heb vaak zin om in de vroege ochtend even een frisse neus te halen. Da’s niet moeilijk voor elkaar te krijgen hoor, gewoon naar de lamellen lopen en met een schuine blik omhoog kijken en “sesam open u” prevelen.
Ze snapt het meteen, mijn vrouwtje. Ja, we zitten wat begrijpen betreft wel op één lijn.
De schuifdeur gaat open, en ik blijf dan toch twijfelend op het matje staan. Want het is best wel koud, zo vroeg in de novemberochtend. Maar kom, ik ben geen watje dus ik ga toch even het donker in.
Even struinen…en pssstttt, niet verder vertellen hoor, ik ben eigenlijk een commando-poes en heb dus altijd een missie. Zo ’s ochtends vroeg is mijn missie het verkennen van de eigen tuin. Even kijken of zich hier geen vijandelijke troepen bevinden. Mocht ik die tegen komen, dan is er voor mij maar één oplossing…….zo snel mogelijk naar binnen vluchten. Ja zeg, wat dacht je dan ? Ik ben ook de jongste niet meer hoor.

Dan is het tijd om te knabbelen.

Na het knabbelen eerst nog in de kamer afwachten of er nog een kans is om iets anders te snaaien. Als ik pech heb, heeft vrouwtje het bakje van Poekie op het aanrecht gezet.
Als het vrouwtje het huis verlaat, dan lig ik al weer lekker op haar plekje op het bed. Want het is tijd voor een heerlijk slaapje.
Ach, zo’n missie op de vroege ochtend kost gewoonweg veel energie, dus ik schat dat ik pas halverwege de middag uitgeslapen ben. Dan moet ik weer wat te knabbelen hebben, want het zachte voer komt pas tegen etenstijd.

De avond breng ik door op het kussen op de bank. Het liefst lig ik dan tussen de snorman en vrouwtje in. Ik word dan heerlijk gekriebeld. Dan weer door de één, en dan weer door de ander. Als ze stoppen met kriebelen, dan draai ik mijn koppie naar achteren en zeg “mèh”. Moet je zien hoe ze dan reageren…haha… dan gaan ze zo raar tegen me praten. Dan vinden ze me blijkbaar zó leuk en roepen dan tegen me “wat ben je toch een poepie” of zoiets.
Nou zeg, ik zou geen “poepie” of “Poekie” (stel je voor !) willen heten hoor. Maar goed, zolang ze maar kriebelen vind ik het best.
Voordat je het weet is het dan weer slaaptijd voor de mensenwezens, en ach, ik doe niet moeilijk hoor, ik ga mooi mee naar boven, me heerlijk uitstrekken op het bed.
En o wee als die Poekie dan ook dicht bij het vrouwtje wil liggen. Daar weet ik wel wat op: als vrouwtje niet kijkt, geef ik Poekie stiekem een mep.

Shelley Poes (30-11-1996- 31-12-2010)

Loesje vertelt: twee jaar verkering

LoesjeBert vroeg me of ik een stukje op zijn website wilde schrijven. Dat wilde ik wel natuurlijk want Bert is mijn verkering. Op 3 juni hebben we twee jaar verkering en dat vind ik best een hele tijd. Het is op de verjaardag van Bert.

 

Hoe het kwam

Vroeger had ik nooit verkering maar toen ik Bert voor de eerste keer zag op Feesboek voelde ik iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik was toen 8 jaar en best verlegen. Ik wist nog niet zo goed wie ik was, alleen dat ik Loesje heette en dat ik bij mijn vrouw, Floris en Zusje woonde. Ik kreeg een apart gevoel in mijn buik en toen is het begonnen. Ik wilde iedere dag op Feesboek om Bert te zien. Dan schreef ik iets op zijn Feesboek en dat vond ik heel spannend. Mijn vrouw maakte foto’s van mij terwijl ik vóór Bert nooit op de foto wilde. En Bert vroeg me voor een intervjuuw en toen kregen we verkering. Bert vroeg mij en ik zei ja!

Ontplooien

Verkering is gemakkelijk, dat heb ik geleerd. Bert en ik zien elkaar iedere dag op Feesboek en we praten over onze dingen. Maar ook over dingen van het leven want als poes vind ik, dat ik ook best een mening mag hebben. Ik ben rustig en bescheiden maar ik durf nu meer.
Durven is ook ontplooien, dat woord heb ik geleerd van Bert. Ik wist niet wat het was. Ik dacht als ik het niet kan eten, dan ken ik het niet. Maar het is iets van ontwikkelen, dat je iets beter kunt dan eerst. Ik moest het wel leren, dat zeg ik eerlijk. Maar het is ook fijn en het maakt gelukkig.

Dat ik verkering kreeg, was het eerste wat ik durfde. Maar ik wist dat ik bij Bert hoorde dus dat vond ik niet zo moeilijk. Ik voelde iets anders dan honger in mijn lijfje, dus dat moest ik wel volgen. Ik weet nu dat het mijn hartje was.

In de verkering heb ik geleerd dat ik er ook mag zijn, Bert geeft mij rust en hij laat mij zijn wie ik ben. Ik voel me veilig bij Bert en dat had ik nooit eerder gevoeld. Behalve bij mijn vrouw maar dat is anders. Als poes kruip je makkelijker bij je vrouw op schoot dan bij je katerman. Maar ik vind het fijn de gedachte dat ik bij Bert tussen zijn stoere poten mag liggen. Dan word ik warm van binnen en voel ik me zen. Ik ben heel veel emo en dan is eten fijn, maar ook liefde. Ik merk dat ik ook best roomanties ben en ik vind dromen ook fijn.
Ik kreeg ook steeds meer zelfvertrouwen dus toen wilde ik een eigen Feesboek. Bert vond het ook leuk en dat vind ik belangrijk als je verkering hebt. Dat je dingen met elkaar deelt en Bert weet altijd overal heel veel van. Hij is schrijver en controleur vensterbank, nou dan weet je best heel veel. Ik ben ook heel trots op hem.

Poezen onder elkaar

En ik heb nu ook ineens eigen poezevriendinnetjes en een paar vriendjes, ook mensen. Dat vind ik best fijn want met poezen onder elkaar praat je toch over andere dingen dan met je verkering. Dat wist ik niet maar heb ik geleerd op mijn Feesboek. Met Katrientje praat ik over gevoelens en eten, met Mila doe ik heel veel trappelen.
En ik ben ook voor de krant ’t Lopend Vuurtje gaan schrijven, die is van mijn vriendinnetje Djoeke Poes. Het mooiste vind ik dat ik met Bert samen een e-book heb geschreven: Verkering is gemakkelijk. Ik dacht nooit dat ik dat kon maar Bert heeft mij geleerd dat ik ook vertrouwen in mij eigen mag hebben. Dat is zo fijn, vertrouwen in je eigen. Ik voel het nog niet iedere dag maar daar werk ik aan. Dat moet je wel blijven doen, ook als poes.

Dromen

En ik heb ook nog dromen, dat is belangrijk vind ik. Ik durf ze nu te vertellen.
Ik droom ervan om samen met Bert iets te doen voor andere katten, die niet zo gelukkig zijn als wij. Die nog geen eigen vrouw of man hebben, die op straat moeten leven of ziek zijn. Daar krijg ik moeilijke gevoelens van en dat is niet fijn. Dan wil ik helpen.
En ik zou ook samen met Bert een echt boek willen schrijven, mijn vrouw zegt dat op papier een echt boek is. Dan wil ik dat.

Maar mijn mooiste droom zit in gewoon. Dat alles blijft zoals het is en dat ik het snap. Dat Bertje en ik gewoon samen verder kunnen gaan en straks drie jaar verkering hebben. En misschien, misschien ooit meer… Als Bert het ook wil.
Ik ben wel heel roomanties maar dat mag als je twee jaar verkering hebt.

De tien van de poes Katrien (16 jaar)

Katrien  Hoi Katrien! Ze is pas zestien jaar geworden en ze is even lief als scherp. Ze wil graag een scooter. En ze stelde mij tien vragen.  Katrien is mijn Feesboekvriendin.

 

1 Krijgen katten kale oortjes als ze ouder worden?

Volgens mij niet, Katrien. De een wel en de ander niet, en als het gebeurt dan kan het best lief staan. Voor jezelf is het moeilijk als er iets met je oor is dat weet ik zelf. Maar als je complimenten krijgt dan maakt dat weer veel goed.

2 Bestaan daar extensions of oorpruikjes voor?
Die dingen zijn er wel maar ze helpen niet goed want ze zitten vast aan de paar haren die je dan nog hebt en die vallen zo uit. Dus dat is moeilijk.
3 Als je je nagels op het tapijt scherpt, waarom vragen personeelsleden dan wat zijn WIJ aan het doen. Dat zien ze toch?
Niet iedereen snapt katten. Er zijn dingen waarvan je weet, dat zijn toch duidelijke dingen, en dan snappen mensen het toch niet. Dat heb ik ook thuis. Dan doe ik iets wat niet mag en dan vraagt mijn vrouw: “Mag jij dat?” Ja hallo, zij heeft gezegd dat het niet mag. Dat is toch gek. En jouw personeel zegt “wij” terwijl ze zelf niet meedoen. Dat is ook gek.

Scooter

4 Mogen katten scooterrijden als ze 16 zijn?
Ik vind van wel  maar ik weet niet waar ze dan moeten rijden. Van Djoeke weet ik dat ze graag meegaat op de fiets, maar zij is veel jonger en ze zit dan in een mand. Dus dat is weer anders.  Maar eerlijk Katrien, als ik in de vensterbank zit en ik kijk naar het verkeer dan denk ik: niet doen.
5 Waarom krijg je maar 2 plakjes rosbief terwijl je er meer wil?
Misschien hebben je mensen geen geld genoeg om meer te geven. Of het is niet gezond. Daar weet ik niet genoeg over.
6 Waarom mogen sommige katten niet op balkon als het koud is?
Nou anders krijg je koude oortjes en dan kun je ziek worden, maar dat merk je pas als het te laat is. En mensen hebben ervaring en ze snappen dat van te voren. Dus het is misschien moeilijk als je denkt nouwilik maar het is toch beter.
7 Waarom kwetteren vogeltjes zo vroeg?
Omdat ze wakker zijn en dat willen ze dan vertellen. Jij gaat toch ook aan je mensen vertellen dat je wakker bent?

Klokkijken

8 Kunnen we onze personeelsleden aanleren dat we kunnen klokkijken?
Ik kan het niet. Maar ik weet altijd wel hoe laat het is. En omdat ik dan heel diep kijk of miauw, weet mijn vrouw dat ook. Je moet geduld hebben met mensen, Katrien.
9 Waarom mogen katten snachts nou niet spelen en/of zingen?
Dat weet ik ook niet.
10 En mijn laatste vraag is….waarom vinden sommige mensen zwartjes en/of zwart/witjes niet zo mooi. Wij zijn toch altijd sjiekdepief gekleed.
Ja zeker weten, ik vind dat ook heel mooi!! Maar de laatste tijd vinden mensen de katten met een zwarte vacht weer mooier dus dat komt volgens mij goed.