Categorie archieven: Dorus

Katrientje over: mijn liefste dinnetje

dinnetje

Hallooo katgenootjes.  Vandaag ga ik het oofer mijn liefste dinnetje hebben.  Mijn Loesje. Ooooh ikjes benne zo blij dat zij in mijn leef is gekomen.

Ikjes leerde Bert en Loesje ongefeer 2 jaar geleed ken. Via tante Truke. Eerst lazen we alleen maar mee, en toen vroeg ik tante Truke of ze het goedjes von dat ik Bert ook leerd ken. Oooooh nou, dat was goed.
Nou… en zie waar ik nu ben.

Furkeer

Ikjes wist niet eens dat Bert furkeer had. Hij zei datte hij met Loesje ging. Nouuu wat koel. En wat een mooie dame is Loes. In het beginnetje had ik eigenlijk geen kont-takt met haar. Ze zat op een akkauwnt van haar vrouw. Ooooh en het was zo raar. Die naam leek op die van mij!! Alleen mistte zij een teeh.
Loes zag me wel, en ze zei wel eens teeg me van ikke vinne jauw naam zo mooi.
En toen kreeg ikjes er niet meer uit van ooooh dank je.
Ik bloosde eigenlijk best wel. Was zelfs een beetje zenuwachtigjes. Want ze was zo mooi.
Toen kreeg Loes haar eigen feestboek. En opje-eens werd Loes een beetje ziek. Ze had, volgens haar diertjesarts, een hartruisje. Ooooh watte errug. Ikjes hep zelf een stom hartje waarvoor ik nu ook twee keer per jaar voor naar Floor moet.

Kloozer

En toen werden Loes en ik kloozer. Toen vroeg ze of we dinnies wilden worden. Ooooh dat zou koel zijn. En omdat we alle twee iets met ons hartje hadden werden we hartjesdinnies. Niet hartsvriendinnen, want datte is ze met Miel.
Van hartjesdinnies zijn we naar soolzusjes gegaan. Ooooh wij heb echt sool in ons. En eten. Vooral vis. Loesie kan ook heel goed pootjes van kip afkluif, ze lijk dan net een pieeeranja. En dat met één tandje.

Allessie

We gaan zellufs bij elkaar loosjeer doen. Alleen had ik één keer perongelukje dezelfd piejama meegenoomt. En loes trok die aan. Nou… jullie snap wel dat hij mij een beetje te groot is geworden. Isse niet zo erg hoor want Loesie is mijn allessie. En misschien kan ikjes ooit weer een koel pjamaatje vinden van Roy Donders.

Trots

En toen kwam voorig jaar. Onze grote uitstap naar het aziel bij mij mette de kersemuts. Ooooh wat was Loesie bang, en toch zette ze door. Ikjes benne zo trots op mijn Loesje.
Dit was het weer voor dees week.
Veel liefs en een kusje

Katrientje (prinsesje met liefde 71 bomen passeert om bij haar soolzus te zijn)

Katrien over: Grietje de dikke Sieper met vlekken

Katrien

Jaaa… daar isse ze wederommetjes. De kleine zwarte panterin.  Vandaag gaat het niet oof mij, maar over de poes die bijna 18 jaar lang woonde vóór mij.

Vrouw heeft mij naamlijk heel veel verteld oof haar en het lijkt mij wel leuk jullie dit te vertel.

Grietje

De poes voor mij heette Grietje en ze kwam uit het asiel Groot Amsterdam op de Ookmeerweg. Tegenwoordje heet het asiel anders, naameluk Dieren Opvang Amsterdam. Oftewel D.O.A.
Groot Amsterdam stond ook op een iets andere plek dan dat D.O.A nu staat.
Grietje leefde van april 1984 tot 27 december 2001 bij mijn personeel. Samen met nog een andere kat genaamd Poekie en soms een woefertje genaamd Sweety.  Over Poekie en Sweety ga ik het in een ander blogje hep. Ieder hun eig blogje. Koel he?

Siepers

Grietje
Grietje zit op de bank

Grietje was een siepers poes met witte vlekjes. Toen mijn personeel in 1984 ging saamwoon wilden ze een bazin in huis hep. Dus ze gingen naar het asiel. Toen was het nog zag je een leuke kat dan kon je ze gelijk meeneem.

Dat isse nu anders, nu mag je mieeniemaal een week wacht. Wat best wel goed is.

Flieft

Grietje wasse vier maand jong toen ze al in het asiel zat. Erg he? Het personeel zag haar in een kennel genaamd Paradiso. Ooooh, ze kon naar binnen en naar buit wanneer ze wauw. Ze werd naar binnengebracht door iemand en het personeel werd gelijk flieft op haar. Hop in de tas, hop weg uit het asiel. Oooh wat was ze klein. Haar naam in het asiel was Rie. Nou zeg… wat een duf naampie. Toen kwam vrouw op Grietje. Ze was een meisje, dus een Griet.

Groeien

Zij leerde Oma kennen. De opvoedvrouw van mijn personeelman. Zij was zo lief. Als vrouw taartjes haalde en nog even naar de keuken liep voor iets te drinken te pak gaf Oma stiekem lekkers aan Griet. En vrouw hoorde het wel en zei ook Oma… ik hoor het wel moest Oma lachen. En vrouw ook best wel. Grietje zat ook altijd naast Oma, want Oma vond ze lief.
Grietje groeide en groeide en groeide. Ze woog wel negen kilo!! Dat is twee keer ik!! Ze was ook dubbel zo groot als ik. Toen Oma overleed, zocht Griet best wel naar haar. Want het lekkere snekken hield eigenlijk op. Grietje troostte vrouw ook als vrouw drietjes had.

Moe

Griet werd ouder en een dag voor kerst in 2001 zag vrouw dat Grietje moe was. Heel moe. Huilend maakte ze een afspraak met Joyce, mijn andere diertjesdokter, op 24 december. Omdat Griet nog steeds goed at liet vrouw Grietje nog een laatste kerst meemaken. De 27e december stopte Griet met eten. Vrouw bleef tot 10 uur bij haar op de grond zitten. Tot het tijd was om naar de dokter te gaan. Joyce zag het meteen al. Ze zei: we gaan haar laten gaan.
Rond kwart over tien is Griet overleden en een dag later gecremeerd.
Vier maanden later kwamen wij (Catoo en ikjes) dus.

Dit was het voor dees week.
Veel liefs en een kusje
Katrien (slank prinsesje van beroep en de Oma van manpersoneel graag had leer ken)

Katrien over: ik hoef geen dieeejeet

dieet

Oiiii iedereen.  Whoopwhoop… daar is ze weer.

Vandaag ga ik het hebben ofur eten. En niet oofur dieeejeet eten. Want ikjes weeg maar en pont te zwaar. En dat is best goed voor een kattin van mijn leeftijd.
Sins ik feestboek heb lees ik het ene horrorverhaal na de andere over dieeejeeteten.

Bijna iedereen bij Bert zit op dat stomme dieeejeet. Ik niet. En dat zal ook nooit gebeuren ook. Echt niet, want dan gaat ik op mijn streepjes staan. Ooooh euh… nou ja… ikke heb niet eens streepjes. Nou… dan gaat ik op mijn zwarte vlek staan. Zo!! PUH!!
Ikjes krijg iedere dag mijn whisjekas pattee met toonein. Oooooh zo heerlijk. Ikjes krijg het niet in één keer hoor. Want anders schrok ik en dan moet ik spuug doen.
En dat is zo niet fijn.

Ribbies

Mijn ribbies zijn net niet meer te voel. Mijn dokter Floor zei vorig jaar dat ikjes dus eigenlijk te zwaar was. Nou ben ikjes de eerst die prootesteert als vrouw weer wat zegt. Maar ooooooh bij wijs van spreek waar mijn oortjes aan het klapperen toen ze zei no weeh. Katrien gaate niet op diejeet hoor.
Ze is al auwt zei ze en ze mag nu zoveel eet als ze wil zei ze.
Isse dat nou niet super? Ik mag gewoon lekkere dikmaakertjus blijf eet.

Snekkie

En ik eet trouwens soms nu ook gezond. Eerst dacht ik gezond is vies. Bleh bah bah. Maar vrouw zag dat Bert een superlekker snekkie kreeg wat plok deed. Nou… hij hept niet geloog. Ooooooh wat is Voskes tonijn cupjes lekkerrrr. Ik hep mijn eerste pak bijna opjes. En nou gaanen ze weer haal.

Dit was het weer voor dees week.
Veel liefs en een kusje,
Katrien (niet diejeetster van beroep)

 

Katrien over: voorgoed weggaan

voorgoed weg gaan

Hallo iedereen.  Vandaag word het niet een leuk stukje. Eerder een drietig stukje. Het gaat oof afscheid neem.

Manpersoneel

Ik heb het in mijn leventje al twee keer moeten doen. De eerste keer afscheid nemen was van mijn mammie Levie. Ooooh, wat hadden Catoo en ikjes snachts gehuild. Manpersoneel bleef bij ons nadat hij ons hoorde huilen die eerste nacht.

Vrouw en ik

De tweede keer dat ikjes afscheid moest nemen was bijna vijf jaar geleden. Mijn ongelooflijk lieve zus werd heel ziek. Haar alvleesklier was te ziek om beter gemaakt te worden. Op 3 november 2014 is ze om half 11 in de ochtend zachtjes naar de Regenboogbrug gegaan.
Toen mijn personeel weer thuis kwam zag ik ze huilen. Ik vroeg waar is zussie? En toen pakte vrouw me op en begon verschrikkelijk hard te huil. Ooooooh nee…
Mijn zus!!!
Een paar dagen hebben we alle drie heel erg lopen huilen. Vrouw en ik lagen dicht bij elkaar. Ik lag te snikken in haar nek en vrouw troostte mij. Na een dag of vijf wist ik het.. Catoo kwam nooit meer terug. Een tijd lang was het stil. Geen gelach, geen snertkat… niets.
In die week kreeg vrouw een berichtje van het crematorium dat Catoo gecremeerd was. En we kregen een rouwkaartje van Floor. Nou… de tranen vloeide weer. En veel.

Eerste lachjes

Mamma Levie en ons broertje Tommie

Na de eerste week veranderde we. De eerste lachjes kwamen weer. Hele voorzichtige, maar wat was het geweldig weer. Ik had weer wat streekjes gedaan en moest daar zelf ook best om gniffelen.

En nu, vijf jaar later, is het eigenlijk weer helemaal als altijd. Alhoewel… ik ben ook wel veranderd. Ikjes ben verwend, ook omdat ik zo ziek ben geweest. Ik ben een kleine diva geworden die in bijna alles haar zin krijgt.

Sterke eenheid

We zijn er sterker uit gekomen. Wij drie-en zijn nu een sterke éénheid geworden waar niemand tussen kan komen. Mijn personeel komt bij mij op de eerste plek, en ik sta op plek één bij hun.
En eigenlijk is Catoo niet helemaal weg. Ze zit voor vijftig procent in mij. We hadden namelijk dezelfde mamma.
En dit klinkt misschien raar… maar heel soms zien we Catoo nog hier. Maar, en dat is ook raar, ik zie ook twee andere katten en een woef hier. Echt waar!!
Daar ga ik het in een ander blogje over hebben. Dan leren jullie ze ook kennen. De katten heette Grietje en Poekie. Het hondje heette Sweety.

Dit betekend niet dat ik het nooit meer over mijn zus Catoo ga hebben hoor. Want Catoo hoort bij mij, ze zit in mij. Ze is mij.
Ze zal voor altijd bij ons  zijn en blijven. Plus dat ik de meeste dingen met haar beleefd heb.
Veel liefs en een kusje
Katrien (allesoverwinnend prinsesje van beroep)

Katrientje over: waarom er niet een muissmaak is

smaakHeidiehoo… ik benne er weer. Vandaag ga ik het oof iets raars heb. Iets wat er in bijna alle smaakjes is, maar net die ene die we wil is er niet.  Iets wat zowat elke kat wil, maar nergens te koop is.
Iets waarvan er meer dan genoeg zijn… echtjeswaar. Waar heb ik het oof? Nou… katteneten met muissmaak!!

Eerste muis

Een hoop katgenoten vangen muisen. Terwijl anderen niet snel genoeg weg kunnen rennen als ze er één zien. Toen ik acht weekjes was behoorde ik dus tot de laatste kattegoorie. Oooh toen Catoo en ik onze eerste muis zagen gilde we IEEEEEEKS en renden weg. Wat was dat eng zeg. Ik wist niet eens wat een muis was.
Ik kende wel muisjes, hoor. Maar die hadden geen pootjes en zeiden al helemaal geen piep.

Je hep um

Tot ik een half jaar werd en zowaar mijn eerste muis in mijn bek had opeens. Catoo keek mij vies aan. Ik keek haar aan met mijn muis in mijn bek en vroeg haar waarom ze me vies aankeek.
Zei ze dat het toch vies was om een bek vol met haren te hebben. Ik was helemaal in mijn sjok. Vies? Ooooh wat erg.  Ik zei tegen Catoo dat het juist leuk was. Je ziet een muis op balkon rennen en dan schud je met je billies en hoppa. Je hep um.
Catoo heb ook wel eens een muis gevangen hoor. Maar ze was zo stom om hem even los te laat, dat ik hem gelijk afpakte en met hem voetballen ging. Bam tegen de muur ermee. Piep en het batterijtje was stuk. Oooooh zo stom. Nou… dan vinnik er niks meer aan hoor. Maar ik dwaal weer af.

Whisjekas

Nou… ik dus aan vrouw gevraagd over hoe en waarom er niet een muissmaak is. Zei vrouw van stuur whisjekas anders een berichtje over waarom er geen muissmaak is, want ik weet het niet. Ik in mijn beste Nederlands geschreef dat ikjes best wel muisjes in mijn eet wil. En veel.
Nou… ik kreeg antwoord terug dat het met hiegie-jenne te maak heeft. WAT?!?! Muisjes zijn ongedierte kreeg ikjes te lees. Nou ja!!! Snappen jullie het nog? Ikjes naamelijk niet.
Ook stond in het berichtje dat er dan per blik zes muisjes nodig zouden zijn. En dat ze zoveel muizen niet maak kunnen. En dat terwijl er zoveel zijn.

Ik blijf er bij dat ik het raar vin. Er zijn toch zat muisjes in de wereld?  Nou… ik ben nu echt in mijn sjok hoor.
Dit was het voor dees week.
Veel liefs en een kusje
Katrien (spraakeloos en in sjok zijnde prinsesje van beroep)