Hoi allemaal, ik hoop dat jullie een fijn wiekent hebben. Vorige week was ik best geschrokken toen inspieraazie zomaar wegging. Gelukkig is die weer terug en nou moet hij ook blijven.
Toen inspieraazie wegging was ik kei onzeker van mezelf en ik wist niet meer wat ik moest doen. Vandaag wil ik een beetje meer aandacht besteden aan onzeker zijn. Want ben je dat gewoon of krijg je dat of hoe zit dat nou? Zelf ben ik een katermans die onzeker is.
Bibber
Wat is onzeker? Volgens mij is dat wanneer je niet weet of iets zo hoort. Dat je in je lijf voelt dat je niet weet welke kant je op moet en dat je dan stilstaat. In je kop ga je dan denken van ‘ga ik nu deze kant op of de andere?’. En dat je lijf dan bang kan voelen. Dat je lijf een beetje bibbert, een klein beetje maar. En dat je een ekstra sekonde nodig hebt om even adem te halen en te bedenken wat je wilde doen.
Meestal leer je dit soort dingen van je papa en mama maar die heb ik niet meer. Mijn mama heb ik even gehad maar ik weet niet wie mijn papa is. Dus ik heb eigenlijk nooit goed geleerd hoe iets wel hoort. Ik kwam als beebie al bij mijn vrouw en zij leert me heel veel maar toch ben ik onzeker van mezelf. De katten dingen zoals naar de bak gaan en graven en eten en zo, dat kan ik allemaal kei goed. Maar als het gaat om contacten en kompjoeters en andere dingen, dan ben ik onzeker.
Je gefoel
Hoe ziet er dat dan uit? Nou eerlijk gezegd weet ik het niet zo goed maar ik ga het proberen. Onzeker zijn, dan wacht je meestal langer met een antwoord geven omdat je niet weet of het netjes en gepast is. Je vraagt aan andere of ze een tjek willen doen, gewoon zodat je weet dat het oke is. Dat je van jezelf niet kan zeggen of het zo is want je gefoel is anders. Je gefoel laat je in de steek. Dat je kop denkt “ja!” en je lijf doet iets anders. Bijvoorbeeld dat je oren in eens plat gaan en je rug haren omhoog komen omdat je lijf voelt dat je bang bent terwijl je dat misschien niet eens bent. Wat ga je dan doen? Meestal ben ik dan stil omdat ik het niet meer weet. Maar wat ik heb geleerd van mijn vrouw is dat ik best om hulp kan vragen. Het is niet erg als je onzeker bent want ik ben niet alleen onzeker, er zijn meer poesen en kater die onzeker zijn. Hoe koel zou het zijn als we elkaar daarin kunnen helpen? Dan zijn we gewoon ineens pauwer cats!!
Ekstra tijd
Hulp vragen? Dat is voor elke poes of kater anders. Meestal ga ik haaibaaien. Dat wil zeggen dat ik dan rondjes rond mijn vrouw haar been loop en erbij mauw zodat ze weet dat ik iets wil. Soms gebruik ik een kopje als het echt nood is. Dan voelt ze meteen dat ik echt iets wil en dan kijk ik haar ook strak in haar ogen aan.
Mijn vrouw zegt ook wel eens dat ik het eerst zelf moet proberen en dat ze daarna komt helpen als het niet lukt. Ik vind het gewoon het fijnst als ze me altijd helpt. Want dan weet ik namelijk zeker dat het ok is. En wat ook wel eens helpt is zeggen dat je onzeker bent zodat de anderen een beetje rekening kunnen houden met je. Dat je misschien ekstra tijd nodig hebt om te denken of om te voelen wat je voelt en of dat oke is. Dat je kop en lijf allebei rustig zijn en geen gekke dingen doen.
Sommige poesen en katers heb best veel zelfvertrouwen, dat vind ik heel knap. Die weten al wat wel of niet kan en die doen dat gewoon. Net als onze bloggster Minnie, die durft kei veel van haarzelf en ze heeft ook mooie foto’s waarop ze zo stoer is. En ons Bertje, die weet echt gewoon alles! Je hoeft maar een meel te sturen en Bertje geeft adfies of raad. Dat is kei knap. Nu ben ik al een beetje minder onzeker. Ik ga weer verder in de tuin kontrooleere op beestjes. Fijn wiekent allemaal.
De tweede is een hele speesjaale. Die heb ik geleerd van Bertje. Eerst wilde ik geen vingers op mijn borst hebben. Dat vond ik eng. Ik wist niet wat die vingers gingen doen en aangezien ik kei onzeker ben wilde ik ze bijten. Mijn kop snapte niet dat ze ook fijn konden zijn dus er was meteen paniek. Met mijn poten pakte ik dan haar hand vast en met mijn bek deed ik een knauw geven. Dat ze wist dat ik het niet fijn vond.
Mijn nummer 1 is altijd mijn faafooriete knuffel geweest. Het is een hele veilige en warme knuffel. Bij deze knuffel wil ik gewoon bij mijn vrouw zijn. Of beter gezegd, op mijn vrouw zijn. Het allerfijnste is wanneer ik op haar buik/borst lig en dat ze me dan vasthoud met haar armen. Dat ik haar voel met mijn lijf en dat ik weet dat ik veilig ben. Dat ik lekker lam kan zijn en gewoon niks in mijn kop hoeft te hebben. Dat ik haar hart kan horen en mee kan snurken. Meestal krijg ik nog een dekentje over me heen zodat ik ingepakt ben en dat vind ik kei fijn.
Een seeniejoor zijn is als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. In de mensen wereld zit dat ongeveer rond de 7 a 8 jaar. In de dierenwereld is dat wanneer je voelt dat niet alles meer gaat zoals je dat eigenlijk gewend bent. Soms heb je iemand nodig die tegen je zegt dat je een seeniejoor bent want je weet het niet altijd.
Hetzelfde is met het eten. Mijn etens bak staat op een tafel zodat Toby er niet bij kan want hij mag dit niet eten. Meestal spring gewoon hoppa zo op de tafel als ik trek heb. Op de tafel staan 3 bakjes, een met brokjes, een met zacht vlees en nog eentje waar af en toe iets speesjaals in komt zoals een snek.
Mijn vrouw zag dit en ik keek haar aan. Ik mauwde en ze snapte dat het me niet gelukt was. Ik stond een beetje stil en toch ook weer niet. Ik was in de war denk ik. De tafel was een beetje te hoog geworden voor me.
kater gezien denk ik maar ik stond ook paraat want ik was ook bang. Mijn haren op mijn rug stonden een beetje omhoog en mijn oren waren een klein beetje plat. Want ik vond het kei spannend dat er een nieuwe fluf in huis was. Ik ging er van blazen. En eigenlijk doe ik dat nooit dus hoe dit zo kwam weet ik ook niet. Misschien is het iets van het oer uit. Dat je dat doet als je meteen kei snel bang wordt en dat dat er dan meteen uit komt.
Nu zijn we al 8 jaar broertjes en het gaat kei goed. In het begin deed ik soms nog wel eens blazen of meppen. Want hij heeft een kei grote neus en een keer toen wou hij dichtbij komen en toen schrok ik kei erg! Ik had ineens zijn neus tegen mijn kop. Mijn lijf reejageerde meteen. Mijn haren gingen omhoog en mijn lijf maakte een sprongetje. De nagels van mijn poten waren gestrekt en toen ik van de sprong neer kwam ging mijn voorpoot zo ineens hoppa, tegen zijn neus aan! Hij had een mep gekregen van mij en daarna heeft hij nooit meer zijn neus tegen mijn kop geduwd.
In de woonkamer waar mijn mensen zitten, daar heb ik een grote krabpaal. Hij is best toegetakeld door Mila en mij maar dat geeft niks. Op een van de plaatoos ligt een oranje mandje. Volgens mij komt dit van Smilla af maar ik weet het niet zeker. Daar dut ik het liefst in. Het mandje heeft een ronde rand waar ik dan als een bal tegen aan kan kruipen. Ik vind het namelijk fijn als ik een rand voel zodat ik me veilig voel. Dat ik weet dat ik er niet uit kan vallen. Want soms lig ik best raar. Ik vind het niet raar maar mijn vrouw zegt dat ik raar lig. Ik lig dan bijvoorbeeld op mijn rug met mijn poten alle kanten uit. Ik lig dan ook een beetje krom zoals een banaan. Dat mandje is mijn favoriet. Daar doe ik ook de gewone dutjes in.
Soms vind ik een doos fijn om te slapen maar eerlijk is eerlijk, ik wil gewoon altijd bij mijn vrouw slapen. Zij heeft een mega zacht bed. Als je poten op dat bed staan dan wil je gewoon lam zijn. Dat je niks meer hoeft. Dat je lijf vanzelf gaat liggen. Je hoeft niet eens te trappelen, zo zacht. Meestal ga ik gewoon ergens op haar bed liggen. Soms pak ik haar kussen want dat ruikt nog meer naar mijn vrouw en dat maakt me rustig in mijn kop.