Hoi allemaal, ik hoop dat jullie een fijn wiekent hebben. Het is niet alleen kei warm weer maar er is ook herrie in de lucht. Nou en die herrie vind ik eigenlijk best eng.
Mijn vrouw zegt dat de wolken dan ruzie hebben. Ik snap niet waarom ze ruzie moeten hebben. Maar er zijn nog meer dingen waar ik bang voor ben en daar wil ik het graag over hebben. Als je dan ergens bang voor bent en je leest dat ik dat ook ben, dan ben je niet meer alleen bang. En samen hoeven we niet heel erg bang te zijn.
Onweer
Dat ik onweer op mijn lijstje heb staan is niet raar. Want ik vind het ook kei en kei eng. Zeker omdat het nu best vaak komt. Wat ik zo eng vind aan onweer is de herrie. Lig je lekker te dutten, komt er ineens een kei harde knal waarvan je denkt dat de muren beven. Eerst komt er een scherpe flits in de wolken en dan komt daarna zo’n harde knal. Als ik zo’n flits zie, dan kruip al een beetje in elkaar. Mijn oren probeer ik zo plat mogelijk te houden zodat ik het niet hoor. En mijn kop probeer ik te verstoppen in mijn poten.
Meestal probeer ik ook mijn vrouw op te zoeken zodat ik samen ben met haar want dat is natuurlijk veel veiliger. Als we samen zijn tijdens onweer dan vertelt ze me meestal een verhaaltje. Dit verhaaltje gaat over onweer. Dat de wolken ruzie hebben en dat het oké is dat dat een keer gebeurt. Volgens mijn vrouw gaat het om twee wolken, een koude en een warme wolk. De ene wolk wil dat het warm blijft en de andere wolk vind dat het koel moet worden en dan zien ze elkaar in de lucht en dan drijven ze naar elkaar om te praten. Dat praten is dan de felle flits van licht en daarna doen ze mopperen tegen elkaar, dat is dan de herrie die je hoort. En tijdens het vertellenvan het verhaaltje friemelt ze zachtjes aan mijn vacht. Van mijn kop tot mijn staart. Ik vind het fijn omdat het me rustig maakt. Soms plant ze ook nog eens kusjes op mijn kop. Dat vind ik ook fijn. Dat maakt het allemaal minder eng.
Mijn vrouw zelf is heel rielekst dus als zij begint te vertellen word ik al week in de poten. Dat ik mezelf over wil geven aan haar woorden en gefriemel. Dat mijn kop meteen leeg kanzijn en de onweer er gewoon niet is.
Vuurwerk
En dan heb ik ook nog eens dat er elk jaar op een speesjaale dag kei veel knallers komen. Dat is het meest enge van alles. Dan is er gewoon de hele avond en nacht alleen maar geknal. Nou, daar vind ik echt niks aan. Het doet zeer aan mijn oren en ik kan niet eens dutten. Mensen zeggen dat het vuurwerk heet. Waarom ze dat hebben bedacht snap ik nog niet. Soms zie je wel van die kleine fonkelende lichtjes op een stokje die geen geluid maken, die vind ik wel goed. Zolang ze maar niet te dichtbij komen want anders vind ik het wel eng.
Als er deze avond is, dan heb ik mijn furstop plekjes zodat ik me veilig voel. Mijn vrouw is er namelijk niet altijd op deze dag en dan moet ik toch wat. Ik heb 2 kei goeie furstopplekken. De kelder en het trappengat. De kelder is mijn favoriet. Daar is het donker en er komt bijna geen geluid binnen. Daar blijf ik zitten tot het echt helemaal stil is of totdat mijn vrouw thuis is. Dan begroet ik haar even maar daarna ga ik toch weer terug. Als het geknal bijna weg is dan durf ik op te trap te zitten.
Andere harde geluiden
Boven in de badkamer heeft mijn vrouw ook een bak. Daar begraaft ze haar behoeftes. 
Eerlijk is eerlijk, ik vind het altijd kei leuk om mee naar binnen te gaan en te zien wat mijn vrouw allemaal doet. Behalve dus als ze inderdaad gaat begraven. Haar bak maakt een herrie als je op de bak duwt. Een vreselijk hard slurpend geluid. En dan komt er ook nog eens water uit die als een kolk ronddraait in de bak. Hoe komen ze er op? Kan ze niet beter gewoon grit gebruiken, scheelt een hoop herrie en stank! Een zwembad water vind ik wel goed maar een kei hard slurpende bak die gewoon alles ineens wegschrokt niet. Dat is een eng monster.
En dan heeft mijn vrouw nog een monster in huis, die zuigt alle haren en stof van de grond. Dat ding volgt me gewoon overal. Ik vind hem niet leuk. Mijn vrouw heeft uitgelegd dat het een stofzuiger heet. Van mij mag hij z’n koffer pakken en vertrekken want hij is eng als hij door de kamer gaat. Meestal ben ik dan in de tuin want daar mag hij niet komen. En daar kan ik me furstoppen onder mijn blad waar hij me niet kan zien behalve mijn vrouw. Maar die ziet me altijd wel omdat ze weet dat ik daar zit maar dat weet dat stomme zuigmonster gelukkig niet.
Vandaag is het een rustige dag zonder zuigmonsters of slurpende bakken. Dat is fijnst, een gewone normale simpele dag zonder enge dingen.
Ik ging er klaar voor zitten. Dat is wanneer je laag zit maar toch kunt springen. Mijn oren gingen een beetje plat en mijn staart zwiepte heel langzaam. En nu zat ik in mijn oer houding te wachten. Ik maakte geen geluid maar keek naar de tjoepers in het veld. Er waren er best veel. Toen zag ik er eentje vlakbij. Het was klein, grijs van kleur en het had een lang dun staartje. Met mijn hele lijf maakte ik een sprong. Pof! Met al mijn vier poten landde ik tegelijk. Hebbes! Er zit iets onder mijn voorpoot. Lanzaam tilde ik mijn voorpoot op. Wat zie ik nu, het is een klein muisje. Een klein grijs muisje. Het zat als een opgerolde bal in onder mijn voorpoot. Ik denk dat het bang was want het bewoog bijna niet. Ik zag alleen maar het buikje op en neer gaan van als je adem doet halen. Eigenlijk vond ik dit kei zielig. Toen heb ik mijn hele voorpoot eraf gehaald om te kijken wat het deed. Eerst bleef het stil zitten, toen gaf ik het een zetje en daarmee tjoepte het weer terug het gras veld in. Ik keek nog even na hoe dat kleine muisje weg tjoepte. Ook keek ik nog even naar de ander muisjes in het veld. Er waren er echt kei veel. Ik kon ze niet tellen zoveel. Ik besloot om daar maar in het gras te liggen en te kijken hoe de muisjes deden tjoepen. En toen… toen zakte mijn oog daar ook dicht.
Even later voelde ik iets bekends. Een aai. Een aai die van mijn kop naar mijn staart gaat en dan best langzaam. Ik wilde zeker weten of het mijn vrouw was dus ik deed mijn oog open en keek. En ja, gelukkig was het mijn vrouw. Ze gaf me aaien en knuffels en ze plantte ook een kus op mijn kop.
Brammiesaurus! Wat is dat nou, een brammiesaurus? Nou ik zal even uitleggen wat dat is. Het is geen gefaarlukke dienosaurus. Het is ook geen gefaarluk monster of zo, nee, ik ben het! Ik ben de brammiesaurus. En dat kwam omdat ik met mijn achterwerk in het zwembad gefallen was en toen was mijn kont en staart helemaal nat. Mijn vacht op mijn kont ging heel stekelig staan als een egel. Maar mijn kont en staart leken toen heel erg op een dienosaurus.
Daarna ga ik me furstoppen. In mijn tuintje heb ik kei veel planten en bloemen staan en struiken en daar kruip in dan onder. Dan ga ik er aan de ene kant in en dan zoek ik een fijn plekje uit onder wat blaadjes. Daar ga ik dan liggen en dan kijk ik wat er allemaal in de tuin gebeurt. Het is daar best fijn want ik lig in het zand en dat is koud. En waar ik dan lig heb ik boven me de blaadjes dus ik krijg geen hete zon op mijn lijf. Soms is het daar zo fijn dat ik daar gewoon inslaap val. Mijn vrouw weet inmiddels waar dat plekje is dus als het stil is kijkt ze even onder de blaadjes en dan ziet ze mij liggen. Fijn hoor want dan voel ik me veilig. Dat ik weet dat ze er toch is.
ruikt bekend en veilig. Ik weet welke geur de bak heeft en hoe mijn eten ruikt en zo en Mila rook zo niet. Ze had een andere thuis geur. En toen gebeurde er iets met mij. Ik denk dat het oer was maar ik weet het niet zeker. Ik wilde dat ze naar ons ging ruiken dus ik ging haar poetsen. Man man man, wat was zij vies zeg. Overal zand en blaadjes bij haar pootjes. Dus ik ging ekstra mijn best doen want Mila moest van mij wel schoon zijn. Ze vond het niet erg dat ik haar deed poetsen en ze deed zelfs spinnen.
ze doet haar eigen poesen dingen. Ik mag haar niet meer wassen want ze vind het niet meer fijn. Ze mauwt dan dat ze al een grote poesedame is en dat het niet meer hoeft.
Hoi allemaal, ik hoop dat jullie een fijn wiekent hebben. Het is kei mooi weer en dat vind ik fijn. Dat ik lekker in de tuin kan zijn en de zon op mijn vacht kan voelen.
Als ik de tuin in ga heb ik een soort roetiene. Een roetiene is als je heel vaak dezelfde dingen doet. En dat doe ik in de tuin. Ik mag smorgens altijd naar buiten want dan ga ik alles tjekken. Tjekken of alles is zoals het hoort, dat je geen andere dingen ziet in je tuin. Daarna ga ik gras knabbelen. Dat is kei lekker. Ik eet dat voor de haarballen als ik me was of furhaar. Dan pak ik zo’n grassprietje in mijn bek en dan kauw ik daar op. Ik zaag met mijn kiesjes het grassprietje los en dan eet ik hem op. Ze zijn best lekker. Ze zijn dun en knapperig, ze smaken nat en zoet en als ik ze doorslik gaat dat heel makkelijk omdat ze dan slap zijn van het kauwen. Dit doe ik denk ik best lang. Misschien wel een kwartier lang.
Als ik naar de stoel loop bedenk me alvast hoe en waar ik me wil wassen want ik wil wel een schone kater zijn en in mijn kop tjek ik of het allemaal klopt. Eerst de tuin tjekke, dan gras eten, daarna alles in mijn kop nalopen zoals nu, dan wassen en dan dutten. Dus ik ben al halverwege. En daar zie ik mijn stoel. Het is een tuinstoel met een kussen erop die eigenlijk voor mensen is maar ik slaap er graag op. Het kussen is namelijk heel erg zacht, dat je met je poten een beetje wegzakt als je er op staat. Dus als je gaat liggen heb je een klein kuiltje voor jezelf. Dat slaapt best fijn.
Dit is dus mijn roetiene wat ik bijna elke dag doe. Gewoon omdat ik het kei fijn vind. Het is een beetje een furzorging van mezelf. Dat mijn dag gewoon lekker gaat. Dat ik makkelijk haarballen kwijt kan door het gras en dat mijn vrouw tegen me zegt dat ik een knappe jongen ben omdat ik schoon ben. Dat zijn de fijnste dingen.