In tegenstelling tot het algemeen gangbare idee dat katten graag hoog zitten, wenste Bert laag te blijven. Hoger dan de vensterbank hoefde voor hem niet. En ik dacht, misschien is dit een kwestie van wennen, hij woont pas drie jaar hier, iedereen heeft een eigen tempo, wie weet wat er morgen gebeurt.
Daarom bleef het kattenmeubel op de slaapkamer staan waar het stond.
Elke ochtend wandelde Bert langs het meubel, of het er niet was. Ging hij ’s avonds mee naar bed, dan leek het meubel ook onzichtbaar voor hem.
Een kater met principes.
Beleefd
Inmiddels ook een kater met meer zelfvertrouwen, want daar hadden we samen flink aan gewerkt. Veel spelen, vaak winnen, complimenten, een basis-diploma huiskater. Onzeker was hij nog steeds, vooral bij iets nieuws, maar wat hem vertrouwd voorkwam, kon hij steeds beter en gemakkelijker aan.
Heerlijk om te zien, en ik werd er ook een beetje hoogmoedig van. Alsof ik dit teweeg had gebracht, en het niet Berts eigen moed en durf waren geweest.
Daarom hield ik vast aan dat meubel. Maand na maand, jaar na jaar, ik wees ernaar, ik klopte er enthousiast op, ik vertelde er verhalen over, als het had gekund met de afmetingen, was ik er ter demonstratie zelf in gaat zitten.
Bert luisterde aanvankelijk belangstellend, en toen ik doorging luisterde hij beleefd. Dan keek hij me aan en dacht intussen aan iets anders. Misschien aan zijn krabpaal beneden, die in zekere zin toch ook een meubel was, en daar had ik het niet over. Of aan het delen van meubels, we lagen samen op het bed en op de bank, en dan zou hij nu opeens in een kattenmeubel moeten gaan liggen in zijn upje, dankubeleefd, geen zin in.
Geleidelijk besefte ik dat ook Bert, de grote lieve knuffelkater, zijn eigen katerman-mysterie had. Onder zijn meegaandheid was, juist door het gegroeid zelfvertrouwen, het besef gekomen dat hij het recht tot weigeren bezat. En dat deed hij op zijn eigen zachtmoedige wijze, waarin hij volhardde. Nodig was dat wel, want ik bleek langzaam van begrip.
Foto
Pas na twee jaren van vragen en uitleggen, en bij de aanblik van het beleefd luisterende katergezicht, begon ik te begrijpen dat Bert geen zin had en geen zin zou krijgen in het kattenmeubel. Toen ruimde ik het op. Wel maakte ik pro memorie beneden een foto van Bert bij een deel ervan. Dat vond hij wèl goed.
En eerlijk waar, zonder dat meubel oogde de slaapkamer een stuk ruimer. Gezelliger ook. “Je had gelijk, Bert,” zei ik de eerste avond na het opruimen. Bert knorde tevreden. 100 punten voor de huiskater.
Lieve Vilan, wat heb ik weer genoten van jouw blog, met zoveel liefde en humor geschreven. Lieve Bert, hij was inderdaad een kater met principes, waar hij niet van afweek. Dankjewel dat je dit met ons deelt ik kijk uit naar je boek over Bertje. Liefs van Ina en Pasa
dankjewel Ina en Pasa, het is misschien maar een klein iets, maar hoe alles eromheen verliep, typeerde het leven samen zo. In de alledaagsheid van het samen leven was het allemaal zo knus, zo gezellig, zo hij-en-ik,
Vilan
Hoi mevrouw Bert,
Wat een heerlijk verhaal.
Bert liet het zijn ene oor ingaan en het andere weer uit……..zo van “nou ja laat haar maar ik doe het toch niet”.
De snoetjes en hun blik zeggen dan vaak al genoeg!
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Dat is waar, de blik kan alles zeggen, Bert kon heel afwerend kijken, maar ja, het duurde soms even eer ik het ten eerste opmerkte ten tweede begreep en dan nog eens in de praktijk bracht…
Lieve mevrouw Bert,
wat een geweldig blog weer en wat is het heerlijk om over Bert en zijn eigenaardigheden te lezen. Om gewoon even een stukje Bert te voelen. Ja hij had zijn principes en dat maakte hem tot wie hij was. Het is prachtig en voelbaar levensecht beschreven. Het geeft wederom een inkijkje achter de schermen van Bert en van hoe jullie Saame waren. Maar ook dat wij mensen soms wat hardleers zijn. Dat we beter kunnen vertrouwen op wat onze lieverds ons te zeggen hebben. Geen zin in iets is gewoon geen zin in iets. Al willen wij mensen dat nog zo graag. Het gaat hier niet anders en het is hier ook nooit niet anders geweest. Ook Loes was er een meester in en ze kon me dan aankijken met een blik. Waar ik van smolt maar ook vreselijk om moest lachen. Dat herken en voel ik ook in dit verhaal van Bert.
Dank je wel dat Bert op deze manier voort mag leven.
Liefs mevrouw Loes
zo is het mevrouw Loes, leren luisteren en daarna handelen is beter en soms ook moeilijk, als er zo’n ideaalbeeld voor ogen zweeft. Loes kon die blik goed vasthouden op foto’s, ook als ze naar Bert keek als hij wat te klagerig werd naar haar zin. Ja, dat bond hij in,
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Olliebert,
Dank voor het mooie en herkenbare verhaal.
Wat goed dat Bertje durfde te laten merken dat hij geen interesse had in zijn klimmeubel.
Op zijn eigen beleefde manier, maar wel heel duidelijk.
Tja, katten hebben een eigen wil, en houden daar ook graag aan vast. En hoe meer je probeert uit te leggen hoe leuk iets is, hoe meer ze je afkeurend aan gaan kijken.
Wij hebben hier inmiddels het derde krabmeubel.
De eerste krabpaal kwam tijdens Pop, Beer en Mol. Ze hebben er allemaal één keer opgezeten en daarna nooit meer. Wel kwam Popje’s broer, van twee deuren verder, elke ochtend rond half zes met veel kabaal aan die paal krabben, en er aan hangen. Dat meubel is weg gegaan.
Het tweede meubel was voor Kever. Heeft er een half jaar gestaan, en Kever heeft er exact NUL keren aan geroken, laat staan dat hij er op ging zitten. Ik heb hem er een keertje opgetild, maar dat was geen succes. Meubel is dus weer verkocht.
Nu heeft Kever het derde meubel in gebruik – dat wil zeggen dat hij er af en toe een minuutje op zit. Nou ja, dan blijft het voorlopig nog even staan.
Dank voor de herinneringen aan Bertje. Wat een heerlijke katerman was hij toch, en wat zul je hem missen…
Liefs van mevrouw PopBeerMolBolleKever 😉
Een minuutje is het begin mevrouw PopBeerMolBolleKever, op een dag ben je Kever kwijt en dan is hij als vanzelfsprekend in zijn meubel. Het is een onvoorspelbaar iets wie we wel en niet in een meubel wil. Een broer van Popje… dat kun je niet bedenken. Ik ben wel benieuwd of de broer-van ook zo’n engelachig gezicht had.
mevrouw Bert
Hoi Mevrouw Bert,
Wat een mooi verhaal en wat heerlijk om te zien dat Bert zo zijn principes had, gewoon nooit op de krabpaal!
Bert is in mijn ogen een katerman die op zijn manier respect afdwong, en ten alle tijden altijd lief en vriendelijk was voor iedereen.
Maar wel een eigen mening heeft en die ook op een goede manier liet blijken.
Pootje van Tommy!
Dat is mooi gezegd Tommy en zo was Bert ook, vooral toen hij senior was. De gouden jaren van wijsheid en mildheid, en ook het weten dat hij een eigen wil mocht hebben, en dat was ook zo. Pootje voor jou terug
mevrouw Bert
Hallo mevrouw Bert,
Heerlijk om te lezen dat hij zich niet liet dwingen en dat hij dat op zijn eigen manier liet blijken. Heerlijk toch dat katten hun eigen karakter hebben.
Lieve groet mevrouw Figo
dat is zo mevrouw Figo, een eigen karakter, en bij de eerste kennismaking weten we eigenlijk zo weinig van elkaar. Alleen een gevoel, en dat is dan leidend en daarna begint de relatie- of daarmee,
mevrouw Bert
Mijn kat weigert om uit de voerbal te eten. Mep zelf maar tegen dat stomme ding.