Na de eerste nacht samen, toen Bert op het hoofdkussen naast het mijne sliep, bleef hij voortaan beneden. De huiskamer was meer dan genoeg nieuw terrein, en ook toen hij wist wat er waar stond en wat hij ermee kon, bleef hij ’s nachts beneden.
Inzicht
Ik vond het eenzaam. Online las ik allerlei artikelen over katten die op hun vrouw sliepen, in haar armen, op haar hoofd, er was geen einde aan de combinaties, en intussen lag ik alleen in bed. Wel werd ik elke ochtend hartelijk begroet. Ja, beneden.
Het duurde even voor ik de oplossing vond. Die zat in mij. Wanneer ik ophield met verwachten en verlangen naar wat ik zo graag wilde, hield dat eenzame gevoel vanzelf op. Ook dat duurde even.
Leven met katten is lessen leren. Elke nieuwe situatie brengt inzichten over jezelf.
Uiteindelijk vond ik het innerlijk knopje dat ingedrukt moest worden voor kunnen loslaten. Dat kwam ook omdat ik me meer concentreerde op wat Bert wel te geven had: de knuffels overdag, de kopjes, dat ik mijn gezicht in zijn vacht mocht duwen en hoe warm en harig dat voelde. En hoe hij naar me keek, dan voelde ik, de liefde is wederzijds.
Geleidelijk werd ik tevreden.
Verandering
En zoals het dan gaat als je met katten leeft, wanneer alles vredig is, verandert het. Op een nacht stond Bert aan het bed. Mewww! Ik wakker. Hij wilde óók op het bed.
Niet op of naast me.
Niet op het tweede hoofdkussen.
Niet onder het dekbed.
Bert wilde erbij.
Dus bij mij, maar toch op zichzelf en toch ook samen.
Dat snapte ik wel. Een kater met angstklachten heeft behoefte aan nabijheid en ook aan een eigen terrein om daar veilig te zijn.
Er was maar één manier waarop dat kon.
In het donker
Ik legde het tweede kussen op het voeteneinde van het bed. Zelf sliep ik niet meer in de lengte, maar diagonaal, wat best ging. Zo lag ik onder oogbereik van Bert. En ik kon hem ook zien. Het leidde al gauw tot kleine gesprekjes in het donker:
– Ben je ook nog wakker?
– Meww.
– Nu gaan we slapen hoor
– KNORRR KNORRRR KNORRR
– Nou goed nog even achter je oor
– KNORRRRRR
– Bert, nu moeten we echt… nou nog heel even dan.
Soms werd ik ’s nachts wakker door een nabije miauw omdat hij een knuffel nodig had. Kan gebeuren. Dan lagen we daar in het halfduister van de slaapkamer, even aaien, wat zachte woordjes, wat knorren en dan konden we weer verder slapen, zo vervolgden we samen de nacht. Dat bleef ook zo toen Bert wat meer zelfvertrouwen had ontwikkeld. Ieder een eigen plaats in bed, logisch, en rechtuit in bed slapen lijkt me nog steeds een vreemde houding.
Hoi Mevrouw Bert,
Het is elke keer mee bewegen met wat Bert wilde, en dat gaf een hoop zelfvertrouwen voor hem.
Wat fijn dat hij uiteindelijk wel op bed kwam slapen, en dat jullie samen ook gesprekjes hadden.
Het is fijn om op deze manier het leven van Bert te leren begrijpen, hij wordt zo mega gemist.
Het is niet te bevatten hoe dat voor jou moet zijn.
Groetjes van Annelieke( deeltijdbaasje van Tommy!)
hoi Annelieke, soms lijkt het leven met Bert ver weg en dan hoeft er maar iets te gebeuren – Ollie die met een pootje slaat – of ik weet het allemaal weer. En dan is het gemis en verlangen groot, we waren ook zo innig en zo vanzelfsprekend samen, al die tijd…
mevrouw Bert
Hallo mevrouw Bert,
Wat geweldig dat Bert uiteindelijk toch op bed kwam.
Figo lag in het begin wel altijd bij mij op bed wat ik geweldig vond maar de laatste weken kan het helaas niet meer. Hij is ’s nachts te wakker en te speels.
Ik vind het heerlijk om een foto van die mooie en lieve Bert te zien. Als ik een foto van hem zie moet ik ook altijd aan mijn lieve vorige rode kater Solo denken.
Lieve groet van mij en Figo
hoi mevrouw Figo, het is een merkwaardige situatie om na een grote liefde met een ‘ander’ te zijn, met andere gewoonten waardoor ook weer gemis ontstaat. Bert. Solo. Hopelijk vindt Figo zijn rust terug om op het bed te liggen, het is zo buitengewoon gezellig,
pootje namens Ollie
mevrouw Bert
Hoi mevrouw Bert,
Het klopt helemaal……leven met katten is lessen leren. En wij passen ons aan!!
Kan me voorstellen dat recht in bed liggen vreemd voelt.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Dat voelt het zeker, ik slaap vermoedelijk nooit meer zo. En ik hoop dat Ollien nog eens op bed komt…
Lieve mevrouw Bert,
Wat was Bert toch een lieverd.
Dat nachtelijke knuffelen en praten is het mooiste dat er is. Het toont zo’n vertrouwen en intimiteit aan.
Het geweldige aan katten is dat ze zo’n eigen mening hebben. En dat is tegelijkertijd ook het moeilijke, soms.
Ik vraag me weleens af of katten ook zo over ons denken. Als eigenwijs en koppig. En of ze ook met ons meebewegen, zoals wij met hun meebewegen. Ik denk het wel.
Bij ons deed trouwens IEDEREEN die hier kwam wonen één of twee keer iets dat ze daarna nooit meer deden. Als een soort dankjewel, vermoed ik.
Liefs,
Mevrouw Kever.
lieve mevrouw Kever, dat is een interessante vraag, hoe katten naar ons kijken. Ik denk dat Bert mij als gewoon beschouwde maar ook een beetje dom omdat ik niet altijd meteen deed wat hij wilde, of bracht wat hij wenste te eten. Dan kon hij verwijtend kijken. Alsof ik het had moeten weten.
Wat geweldig die eenmalige acties!
mevrouw Bert