Het leven met Tim, de kater die voor Bert bij me woonde, had zo zijn invloed op het leven met Bert. Tim was nierpatiënt geweest en elke avond tegen half tien, kreeg hij een medicijnhapje. Dat at hij van mijn vingers, knorde tussentijds, en nam zijn tijd. Als eerbetoon aan Tim, besloot ik om Bert elke avond een snack te geven.
Bert had geen bezwaar.
Extra
Hij was een kater die een dikke vacht had, zware botten, en die ook nog eens groot van postuur was. Dan mag je best wat extra’s eten.
Bert lustte zowat alles. Helemaal als het gecombineerd werd met knuffels en woordjes. Zo kwam er als vanzelf ook een ochtendsnack. Brokjes waren de lekkerste die er bestonden, een ex-asielkater als Bert verdiende dat, en zelf vond hij dat ook. Was zijn bord leeg, dan vulde ik meteen bij, ook door overwegingen dat hij anders misschien ging bunkeren wat tot overgewicht kon leiden.
Dieet
Die zorg was overbodig. Bij een bezoek aan zijn dokter, waar allerlei onderzoeken aan te pas kwamen, kreeg ik te horen dat Bert te dik was.
En zich in het voorstadium van diabetes bevond.
Ik wist wat dat kon betekenen: elke dag met naaldjes in de weer. Stress, voor hem en mij. Er was gelukkig een oplossing en die heette afvallen. Dieet houden.
Met een zak Metabolic brokken gingen we naar huis.
Nieuwe brokjes. Meer spelen, dat moest ook, en dat zag ik somber in. Want na het heftige spelen in de acute post-asiel fase, was bij Bert het grote ontspannen ingetreden. Hij wilde vooral liggen, knuffels en op de berging kijken, wat niet mocht, en daarom juist.
De beste kans was dus anders eten.
Het bleek al snel wie er de grootste problemen mee had. Dat was ik. Want ik wilde voortdurend snacks en hapjes serveren, verwennen, vertroetelen, het beestje zien eten want dan was ik het ook. Ik was dus, zoals ze dat in Amerika noemen, een feeder geworden. Mijn welzijn hing af van zijn eetgedrag. In zekere zin was ik de patiënt.
Met dat inzicht keek ik anders naar Bert.
Sportbrokken
Hij paste zich aan. Op zijn blog vertelde hij over zijn nieuwe eten, dat het sportbrokken waren die hem een atletisch figuur zouden bezorgen.
Intussen at hij met minder smaak dan van de wilde tonijn paté met een garnering van garnalen, maar toch, hij at.
En eigenlijk, als ik goed naar hem keek, at hij gewoon genoeg. Hij was niet knorrig, niet boos op mij, hij nam het leven zoals het kwam.
Bij een later doktersbezoek bleek hij uit het voorstadium van diabetes te zijn. En inderdaad, zijn figuur was atletischer dan voorheen.
En ik had dankzij Bert weer iets geleerd; dat er een groot verschil was hoe hij op een probleem reageerde en ik. Hij: het is zoals het is. Ik: paniekerig. Het was wel duidelijk, wie er bij ons thuis het verstandigste was.
Hallo mevrouw Bert,
Mijn vorige kater die trouwens ook rood was was volgens de dierenarts ook aan de zware kant. Mijn man die ook mee was zei hij is net als zijn baasje ook goed aan het gewicht😂😂Maar hij kreeg later zijn brokken uit een anti- schrokbak op advies van de dierenarts. Zo’n bak is eigenlijk voor honden maar hij viel toen wel iets af.
Dat is een goed idee mevrouw Figo, Ollie heeft wel een voerpuzzel, zijnde een brokjesbal, maar ik zie door het Hills ZD dieet zijn gewicht toenemen en een beetje meer actie is wel nodig, meer dan het spelen dat we al doen.
Lieve mevrouw Bert,
Wat een geweldige herinnering weer aan het leven met Bertje. En zo herkenbaar…
Via Bert is Bol ook ooit aan de Metabolic , oftewel de sportbrokken begonnen.
De enige kat hier in huis die nooit gewichtsproblemen had was Molly. Zij was ook de enige die altijd in een huis had gewoond, vanaf haar geboorte.
Soms denk ik wel eens dat het je bij katten eerst moet proberen ze af te laten vallen – tegen de klippen op – om ze daarna juist op gewicht proberen te houden als ze oud en ziek zijn.
En wat de vraag betreft over wie het verstandigste en meest evenwichtig is thuis, weet ik hier het antwoord wel: dat waren onze katten. Tot Keef dan 😉
Wat een heerlijke foto’s ook van een nog jonge(re) Bertje. Dank voor deze blog!
Mevrouw Kever.
Ja, het stemt me wat weemoedig mevrouw Kever, Bert herinner ik me vooral als de oudere katerman maar daar ging een hele andere fase aan vooraf en die herinner ik me nu weer beter. Bert was best een brave eter, terwijl ik nu zorgelijk naar Ollie en zijn gewicht kijk. Wat was Molly toch een bijzondere poes, elke keer weer ben ik van iets dat haar betreft onder de indruk.
Hoi Mevrouw Bert,
Bert heeft je een mooi les meegegeven!
Het is zo mooi om te lezen dat Bert het nam zoals het was, wat dat betreft kunnen we heel veel van dieren leren.
En Bert heeft ons allemaal heel veel geleerd, het leven nemen zoals het is ook qua voeding.
Niet gelijk in paniek schieten maar het nemen zoals het is, en dat deed en kon Bert heel goed.
Wat een prachtige foto van Bert, krijg een glimlach op mijn gezicht als ik hem zie.
Deeltijdbaasje van Tommy!
Bert was heel fotogeniek Tommy misschien ook omdat hij er zo’n plezier in had om netjes te zitten en aandachtig naar de camera te kijken, dat was ook iets meegaan met het moment, en je niet druk maken, dat deed ik dan weer. Maar ik was ook elke dag blij dat ons leven samen er nog was, dat was dan de andere kant van het emo-zijn.
Lieve mevrouw Bert,
ja ik weet het hier nog goed dat Bert aan de sportbrokken ging voor een atleetieser figuur. Loes was eerlijk gezegd wel een beetje bezorgd want zij moest niets hebben van diejeet. Ze was zelf vol en rond en heel trots op haar leefeswerk.
Het was hier ook altijd een gedoe met welk diejeet dan ook. Zeker met meerdere katten in huis is het eigenlijk geen doen. Loes moest eigenlijk voor haar gezond iets afvallen, Oopa daarentegen moest voor zijn gezond weer aankomen. Dat had als gevolg dat ze beiden helemaal gefocust raakten (nog meer) op eten. Zusje was vaak de lachende derde en legde zo de basis voor haar leefeswerk.
Kortom, het is hier nooit echt gelukt. Dus daar heb ik zelf als mevrouw Loes zijnde nog wel het nodige in te leren. Maar we waren en zijn nog steeds supertrots dat het Bert wel lukte. Loes vond hem altijd de meest atleetiese Kater van feesboek. En Loes kon het weten…
Dank voor weer een mooie herinnering
Liefs van mevrouw Loes en Zusje
Lieve mevrouw Loes en Zusje, goed te vernemen dat ook Zusje een levenswerk heeft, dat past in de poeentraditie van het huis. Em inderdaad wat een gedoe moe tdat zijn geweest: gbakjes, toezicht, verwisselingen van die gaat daarheen wat niet de bedoeling is en toch gebeurt het. Bert was een gemakkelijke eter, behalve als het echt vies smaakte. Maar de keuken stond hier altijd vol met varia dozen, zakjes en blikjes…
Hoi mevrouw Bert,
Hoe mooi hé dat we van onze katten nog iets kunnen leren!!!!
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Ik leer nu van Ollie geduld uitoefenen, en dat ik daar een voorraad van heb, dank ik weer aan Bert.
Lieve Vilan, ik herinner mij ook nog dat Bertje schreef dat hij sportbrokken kreeg waar hij een atleeties figuur van zou krijgen. Ik herken het wel, dat meteen in de stress schieten als de dierendokter constateert dat onze lieveling iets te zwaar is. Pasa is ook iets te zwaar, volgens zijn vorige mama is hij altijd mollig geweest. Hij is ook een forse kater. Nu eet hij met smaak brokken voor gesteriliseerde katten. Hij blijft gelukkig nu op hetzelfde gewicht, ik probeer het zo te houden. Als het aan hem lag at en snoepte hij de hele dag. Wat fijn om die mooie foto van Bert te zien. Hij zit ook voor altijd in mijn hart.
Pasa ziet er altijd zo goed uit Ina, en ook zo welverzorgd in zijn vacht. Mollig mag best, dan heeft hij iets reserve, wat belangrijk kan zijn. Goed dat hij op zijn gewicht met een plusje blijft. Ik hoop dat het met Ollie ook lukt, hij is een eter, en zo gemakkelijk als Bert zich aanpaste, is Ollie niet.