Volgens mij is er van alles aan de hand.  Wat het presies is, dat weet ik niet. En toch voel ik het.

Kinderen

Ik merk beivoorbeeld dat het heel stil is op straat en in de tuinen.
Tegenover mij is een school voor mensenkinderen en die maken altijd best heel veel lawaai. Ze schreeuwen en rennen en gillen en staan voor mijn raam. Dat vind ik eng. Mijn mensen denken dat ik niet snap dat ze niet bij mij kunnen komen. Ik snap dat best, maar toch vind ik het eng. Sinds een paar dagen hoor ik geen kinderen meer in mijn straat. Dat is fijn rustig, maar het is ook vreemd.

Dokter

En toen moest ik deze week naar de dierendokter, maar ik hoefde toch weer niet. De dokter wilde liever dat het even werd uitgesteld. Dat vind ik helemaal niet erg, want ik ga soowiesoo liever niet. Mijn afspraak is nu over een paar weken. Mijn vrouw vond het al niet prettig dat ik helemaal alleen op de tafel zou moeten zitten bij de dokter. Want mijn man of mijn vrouw mag me nu niet vasthouden, legden ze me uit. En dat vinden ze moeilijk voor mij, dat ik zomaar alleen op die tafel moet zitten en dat ik prikken krijg en ook mijn bloed wordt nagekeken. En ik krijg een pil, bah.
Nou ja, drie weken is gelukkig nog heel ver weg.

In de tuin

Mijn vrouw heeft veel in mijn tuin gewerkt, en mijn man heeft geholpen. Er zit nu iets tegen het hek aan zodat de hond naast mij me niet meer kan zien. Er zat al iets tegen het hek aan, maar dat was helemaal kapot wegens de reenoovaatsie. Er waren allemaal gaten. De hond had mij een paar keer gezien en deed blaffen. Ik bleef gewoon zitten, maar ik voelde me toch niet helemaal gerust. Nu kan ik in mijn tuin rondlopen zonder geblaf.
Mijn vrouw heeft ook alle stoelen geverfd in mijn tuin, alleen niet mijn stoel. Want die hoort niet geverfd te zijn.

Zenuwachtig

Ik merk best dat mijn mensen steeds een beetje zenuwachtig zijn. En dat alles niet meer helemaal gewoon is. Mijn mensen moeten wennen, zeggen ze. Maar ik voel dat ze onrustig zijn. Nu nog steeds. Ze doen alles net zo als altijd, maar ook weer niet. Ik word daar ook een beetje zenuwachtig van.

Samen

Volgens mij moet je als je zenuwachtig bent eerst kijken of je er iets aan kunt doen. Dus als de hond tegen mij doet blaffen hou ik me eerst helemaal stil, en ga dan voorzichtig ergens anders zitten. Dat hij me niet meer kan zien. Dat helpt.
Als dat niet kan moet je nadenken. Over wat je nog meer kan doen. Ik ga altijd naar mijn mensen, voor een knuffel. Dat helpt, zeker weten. En ik eet wat brokjes, dan voelt mijn buik zich fijn.
En ik denk aan al mijn vrienden en vriendinnen van de blog, daar word ik superblij van.
Want in je eentje ben je mienieklein, maar met zijn allen worden we heel groot.
Met zijn allen kan je veel meer dan alleen. En als je samen bent kan je bijna alles.
Ik ben samen met mijn mensen, en samen met alle vrienden en vriendinnen van de blog.
Dus ik hoef niet bang te zijn. Zo zie ik het.

Kopjes

Ik hoop maar dat niemand alleen hoeft te zijn, of zich alleen voelt.
Als er iemand is die zich alleen voelt stuur ik hele lieve kopjes naar die kat of mens. Want ik vind het verdrietig als iemand alleen is. Dus dan weet je dat ik aan je denk, eerlijk waar.

Ketnepvis

Gisteren moest ik spugen, van allemaal haren die ik had opgelikt bij het wassen. En nog een keer, even later. Weer haren en gras.
Ik spuugde op de keukentegels, en ook buiten op het terras. Daar kreeg ik veel kompliementen voor van mijn vrouw. Dat ik niet op bed had gespuugd. Ze was er heel blij mee.
En ze zei dat er dus toch elke dag kleine dingen zijn die poosietief zijn. Dat vond ik ook, want ik kreeg ekstraveel knuffels en ekstralekker natvoer voor mijn buik. En een nieuwe ketnipvis.

Misschien is morgen weer alles gewoon, en anders overmorgen. Toch?