Voor mensen is het straks  kerstmis, zei mijn vrouw. Kerstmis is ook voor dieren, maar die vieren dat eigenlijk niet echt. Denk ik. Mijn vrouw zei dat het kerstmis is omdat er een kindje werd geboren.
Ja, en daar weet ik toevallig wel wat vanaf, van kindertjes!

Kinderkatjes

Ik heb eerder al verteld van de tijd dat ik nog alletwee mijn oren had.  Dat ik het best druk had, zo met die twee oren. Dat kwam omdat ik toen een hele berg kittens heb gemaakt.
En als ge-eemansiepeerde kater zorgde ik ook voor mijn kitkatjes. Want dat hoort er bij, vind ik.
Ik was altijd heel lief voor ze. Ik waste ze, liet ze voorgaan met eten, leerde ze dat ze hun nageltjes moesten intrekken tijdens het spelen en hoe ze muizen konden vangen. Ik heb ze alles geleerd wat ze nodig hebben in het leven.
Twee nestjes heb ik gemaakt, en helpen opvoeden. In totaal wel negen kinderkatjes. En misschien had ik er nog wel meer gemaakt, als ik de kans had gekregen.

Sjip

Maar voordat ik die kans kreeg werden we allemaal gevangen.
We kregen een narkoos, en een sjip, en de dierendokter deed iets zodat er geen kleine katjes meer bij konden komen. En daarna werden we met zijn allen weer teruggebracht.
Mijn kinderen waren niet zo heel erg bang voor mensen. Dus die zijn binnen gaan wonen.
Maar ik wilde dat niet.
Hoe het bij verder ging, heb ik al eens geschreven. Ik ben buiten blijven wonen, totdat ik besloot bij mijn lieve Molletje te gaan wonen.

Gezellig

Maar weet je wat zo bijzonder is? Een paar van mijn kinderen zie ik nog wel eens!  Niet allemaal, maar twee ervan komen soms langs in mijn tuin.
Mijn zoon, die mijn mensen Spruit noemen (geen idee waarom, een kat is toch geen groente?!) heeft de hele zomer bij ons in de tuin gewoond. En mijn dochter, die mijn mensen Juultje noemen, kwam in de herfst vaak langs.
Ik vond het best gezellig.

In het gras

Ik speelde met Spruit, en we lagen samen in het gras. Spruit is verlegen, en ligt graag bij mij in een mand. Hij is nog al onder de indruk van mij. Ja logisch, ik ben zijn vader natuurlijk.
Juultje is een beetje een kattekop, en heel eigenwijs. Ze durft bijna alles en laat zich door niemand iets vertellen. Dat zal wel een poezending zijn, dat eigenwijze.
Spruit en Juultje speelden vaak samen. Dat werd me dan toch te druk, dat gespring en gedraaf.  Ik zal het maar eerlijk zeggen: daar werd ik best wel een beetje bang van. Maar als ze rustig waren, konden we goed door één deur.

In huis

Alhoewel. Spruit wilde ook graag hier in huis wonen. Hij probeerde steeds binnen te komen, en wilde dan ook in mijn mand of op mijn kurk slapen.  Kijk, alles goed en wel, maar ik ben liever alleen met mijn mensen.
Nou ja… het allerliefste zou ik samen met mijn mensen en mijn lieve Molly wonen!  Maar dat kan niet meer, omdat Mol een prachtige ster is geworden.
Hoe dan ook, ik wil niet dat mijn zoon hier komt wonen.
Ik ben geen “hotel papa”, zei ik tegen mijn mensen. Volwassen is volwassen, en ik heb nu andere dingen aan mijn hoofd.
Spruit heeft tenslotte al een huis. En gelukkig woont hij daar nu ook weer gewoon.  Het is dus niet zo dat hij geen dak boven zijn hoofd heeft, of op straat moet wonen. Dat zou wat anders zijn, natuurlijk.

Eigen huisje

Het is voor geen enkele kat fijn als je geen huis hebt en moet zwerven. Ik denk zelfs dat dat voor mensen ook niet fijn is.
Mijn vrouw zegt dat kerstmis daar mee te maken heeft. Dat er een kindje werd geboren in een stal, omdat er nergens meer plaats was om te wonen of te logeren. En dat is natuurlijk verdrietig. Dat hoort niet, vind ik. Het hoort dat iedereen een eigen huisje heeft!
Mijn kerstwens is dan ook dat alle mensen en dieren op de hele wereld veilig en gelukkig zijn. Dat er geen enge dingen gebeuren en dat niemand bang hoeft te zijn. Dat alle mensen en dieren van elkaar houden. Dat we allemaal vrienden zijn, of we nou een witte of een rode of een zwarte vacht hebben. Of veren. Of schubben. En dat iedereen een eigen huisje heeft.
Net als ik heb. Zónder Spruit.