Soms eten mijn mensen ’s avonds sjips, uit een bakje. Ik vind dat heel lekker ruiken en probeer altijd aan die sjips te likken.  Maar dat mag ik niet, want het is niet goed voor me. Zeggen mijn mensen.
Volgens mij zijn sjips voor niemand echt goed. Maar wel lekker!

Eigen sjip

Mijn vrouw zegt altijd dat ik mijn eigen sjip heb, dus dat ik niet de hare hoef te pikken.
Mijn sjip zit onder mijn huid, bij mijn schouder. Je kunt hem niet eten, en ik heb hem altijd bij me.
Het is een klein dingetje waar een nummer opstaat. Dierendokters, of mensen van de dierenambulans, hebben een apparaat waarmee ze die sjip kunnen bekijken. Zo zien ze welk nummer er op staat. En bij dat nummer staan mijn adres en mijn telefoonnummer.
Dat is hetzelfde als van mijn mensen. Vind je dat niet toevallig?

Bandje

Kijk, ik weet natuurlijk zelf heel goed wie ik ben en waar ik woon.  Maar mijn mensen hebben me uitgelegd dat ik een sjip heb voor als ik verdwaald raak, en niet meer weet hoe ik naar huis kan lopen. Of als ik misschien gewond ben.
O, ik hoop maar zó dat dat nooit gebeurt!

Ik zou natuurlijk ook een bandje om kunnen, met mijn adres enzo er op. Net als Pop, Beer en mijn Molletje. Zij hadden een bandje om. Met daaraan een plestik penning met hun naam en telefoonnummer.  Je kon die penning makkelijk lezen, ook als je niet heel dichtbij ze was.
Want Pop, Beer en Mol lieten zich niet zomaar aaien door vreemde mensen. Dus was het belangrijk dat je hun telefoonnummer kon lezen, ook als ze op een afstandje waren.

De geps

Maar niet elke kat een vindt bandje prettig.
Pop heeft een hele hoop bandjes kwijt gemaakt. Dan had hij net een nieuw bandje om en ging naar buiten. Even later kwam hij heel trots terug om te laten zien dat zijn bandje weg was.
Je kunt blijven haken aan je bandje, dat kan best gevaarlijk zijn. Dat je bandje blijft haken achter een tak ofzo. Dan zit je vast aan die tak. In een boom misschien wel.
Dus daarom zit er een soort geps (een gesp, volgens mijn vrouw) aan dat bandje. En die gaat makkelijk open, zodat je bandje opengaat. Dat had Pop dus ontdekt, van die geps.

Geen nek

Toen ik hier kwam wonen hadden mijn mensen het erover of ik ook een bandje moest.  Maar ze durfden het nog niet te doen. Omdat ik best hard kon bijten en krabben.
Na een tijdje zei mijn man dat ik geeneens een bandje om kon. Omdat ik geen nek heb.
Ik wist helemaal niet dat je een nek nodig hebt! Er zit wel een heel klein stukje tussen mijn hoofd en mijn schouders, maar dat is breder dan mijn hoofd.
Ik heb het altijd zonder nek gedaan, en dat bevalt me prima.
Maar gelukkig hoefde ik daarom geen bandje.

Verplicht

Mijn vrouw vertelde me dat elke hond een sjip moet hebben, maar katten nog niet.
Terwijl het juist goed zou zijn als het ver-plicht wordt. Dat betekent dat het MOET.
Ze zei dat mensen dan misschien ook wat beter gaan nadenken voordat ze een kat in huis nemen.
Je gelooft het niet, maar soms kiezen mensen voor een kat, en hebben er na een tijdje ineens geen zin meer in. Dan zetten ze die kat zomaar op straat.
Of ze verhuizen, en laten de kat achter. Dat mag toch niet!
Als elke kat een sjip heeft, zou altijd bekend zijn waar en bij wie die kat ooit woonde. Waarschijnlijk wil die kat dan een ander huis, denk ik. Maar dat kan ook, natuurlijk. Want het adres op de sjip kan ook veranderd worden.
Als een kat verdwaald is, en wel weer naar huis wil, kan de kat terug naar huis omdat op de sjip staat waar dat was. Zo zouden er na een tijd minder zwerfkatten komen.

Beebies

Met die sjip zou de kat ook ver-plicht geholpen moeten worden. Je weet wel, dat is van dat kindertjes krijgen enzo.
Want sommige mensen laten een dameskat steeds maar beebies krijgen , en die verkopen ze dan aan wie ze maar wil hebben. Of ze doen ze doodmaken. Echt waar. Dat is natuurlijk heel erg zielig. Voor de mama en voor de kindertjes.
En er zijn ook al heel veel kindertjes. Zoveel, dat het asiel er in de lente altijd vol mee zit.
Mensen willen vaak persee een kitten, omdat ze dat leuk vinden. Dat is ook zo.

Ouder

Kinderkatjes zijn superleuk, zeker weten. Maar ze worden vanzelf ouder. En dan?  Nou, dat zal ik je vertellen: dan worden ze elk jaar NOG leuker en mooier en slimmer!
Kijk maar naar mij. En naar Bert. En naar Loesje. En naar Katrientje. En naar Jip. En naar Vlo.
En ga zo maar door. Dus dat lijkt me wel duidelijk.

Mijn mensen weten inmiddels dat ik nooit echt heel ver weg ga.  Ik ben geen avonturier meer, dat was ik al lang genoeg toen ik rondzwierf. Meestal blijf ik in mijn eigen tuin, of ik ga even het schuurtje op. Ik luister als ik geroepen word, en kom meteen aanlopen.
En toch heb ik een sjip. Voor als het ooit nodig is.
Maar die andere, lekkere sjips krijg ik nog steeds niet. Jammer. Maar ik blijf proberen om er aan te likken!