Naar de dokter gaan met Bert was altijd een zwre gang, zowel voor hem als voor mij. Hij wilde er niet heen, hij vond in de taxi reizen naar en ik vreesde altijd het ergste.
Maar soms moest het toch.
Signaal
Bert was al een paar dagen te lang vreemd hangerig toen ik het ‘even aanzien’ niet meer uithield. Hij at te weinig, hij dronk te veel, hij keek zo raar naar me, er was iets mis. Toen hij zich terugtrok achter de kastjes in de huiskamer, hield ik het niet meer. Dat was altijd het alarm-signaal voor me.
“We gaan Bert,” zei ik en we gingen.
Op de rit
De dokter nam bloed af en Bert en ik moesten in de wachtkamer de uitslag afwachten. Het goede nieuws stelde me meteen gerust: geen nierziekte. Dat had Tim gehad, de kater voor Bert. En Bert was nu ook 13 jaar, net als Tim bij die diagnose.
Dus ik keek blij, de dokter nog niet.
“Hij heeft een lichte alvleesklierontsteking,” zei ze. En ze zei ook iets over hoge cijfers zus en zo en beginnende suikerziekte.
Dat was foute boel, wist ik meteen, en ik zag meteen een lijdensweg voor me, kort of lang, alles even ellendig.
“We kunnen hem weer op de rit krijgen,” hoorde ik nog. Die uitdrukking bleef me lang bij. In de taxi vroeg ik aan Bert of hij het snapte. Ook niet. Evenmin als ik.
Maar er was plan van aanpak en dat werkte:
- Cerenia tegen de misselijkheid
- Onsior tegen de pijn
- Licht en voedzaam eten
- Extra aaien voor de geruststelling
Ik kocht overal pakjes en zakjes en blikjes, alles waarvan ik dacht dat lust hij. Nieuwe brokjes. Extra hapjes. De cerenia vijzelde ik fijn en serveerde ik vermengd met Gourmet kip op mijn mooiste servies.
Maar in de keuken had ik een noodplan klaargelegd. Per dag wist ik welke dierenarts dienst had en ook tot hoe laat en ik had contant geld voor de taxi’s klaarliggen; ingeval van stress vergeet ik de pincode nogal eens.
Ik moest van mezelf extra gaan wandelen om kalm te worden en te blijven.
In deze situatie bleek weer eens het geweldige karakter van de kater in kwestie. Hij nam het zoals het was. De hapjes at hij. De nieuwe brokjes ook. Dat er minder snacks kwamen, was even wennen en daarna weer het nieuwe gewoon.
Bij het volgende bloedonderzoek bleken de suikerwaardes gedaald. En die alvleesklier was iets chronisch, dus Bert moest blijvend licht verteerbaar eten, wat Onsior en Cerenia op voorraad was een goed idee. Van de weeromstuit ging ik hamsteren zodat we weken, ofwel maanden, vooruit zouden kunnen en dat konden we al snel.
De blik
Eerlijkheidshalve moet ik hier noteren dat ik dit alles graag met Bert wilde bespreken, maar dat ging niet. In de jaren van samenzijn had hij een speciale blik ontwikkeld voor gesprekken die hem niet aanstonden, dat was de blik van “Nee hè, niet dat.”
Dus zo leerde ik weer iets over de situatie nemen zoals het was, zelfs al stormde het van binnen want dat deed het, ook al was Bert inderdaad weer op de rit.
Hoi Mevrouw Bert,
Gelukkig waren de waardes bij de volgende bloedonderzoek beter, dat was goed nieuws.
Vind het altijd zo mooi om te zien hoe flexibel dieren zijn, ondanks hun angsten e.d.
Ze nemen het zoals het en leven vooral in het hier en nu, zo ook Bert.
Bert heeft ons zoveel geleerd, vergeten doen we dat never nooit.
Maar hoe kan je Bert nu vergeten, een lieve wijze mooie katerman met een superlief karakter.
Pootje van Tommy!
hoi Tommy, ja Bert heeft ons allemaal veel geleerd, gewoon door te zijn zoals hij was en zich voelde en daar dan eerlijk over te zijn, een voorbeeld ook daarin,
pootje
mevrouw Bert
Hallo mevrouw Bert,
Grappig om te lezen dat Bert geen zin had in bepaalde gesprekken en dit duidelijk liet merken. Gelukkig knapte hij weer wat op. Wat kun je toch zorgen hebben om je lieve kater als het niet gaat zoals het zou moeten wezen. Natuurlijk heb ik Bert nooit gekend maar door uw blogs en foto’s op fb heb ik wel het gevoel dat ik hem ken. Wat was hij toch bijzonder en wijs.
Lieve groet,
Mevrouw Figo
hallo mevrouw Figo, zo was Bert vooral toen hij ouder werd, dat wijze was toen goed te merken. Ik vond het weigeren van bepaalde gesprekken heel frappant, kater Tim voor hem had dat ook. Tegen Ollie mag ik vooralsnog alles zeggen als het maar niet te lang duurt 🙂
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Wederom dank voor een prachtige herinnering aan Bert.
Gelukkig maar dat hij herstelde van de chronische alvleesklierontsteking, en dat hij de veranderingen accepteerde.
En o, wat herken ik dat gevoel dat je denkt dat er iets mis is met je lieverd, maar dat je het niet zeker weet. En de twijfel “wel of niet naar de dierenarts”.
Zeker als een kat erg bang is kan het bezoek aan de dierenarts een drama zijn. En als de mens erg bang is is het ook een drama… daar weet ik alles van 😉
Kever zwaait vanavond naar Bert, zoals elke avond. Want Bert blijft er altijd bij horen.
Lieve groeten,
Mevrouw Kever & co
Lieve mevrouw Kever & co, dat is dubbel moeilijk inderdaad: weten wat het inhoudt, die hele onderneming van erheen te gaat en dan ook de sterkste te moeten zijn, hoe dan ook, maar dat eigenlijk niet zijn… Bert zwaait vast terug naar Kever met zijn pootje. Ik kwam in gedachten natuurlijk zo ook bij Bolle terecht. Onbegrijpelijk dat het al jaren geleden is dat hij een ster werd en goed dat het boek over hem er is.
mevrouw Bert
Hoi mevrouw Bert
Het is weer zo herkenbaar…….
De twijfel of je naar de arts moet of niet, dan het speciale eten inslaan, zelf een onrustig gevoel blijven houden……..en de kat accepteerd en doet alles wat moet.
En de gesprekken…….geweldig toch!!
Aan ogen en kop kunnen zien van ja ja het is goed geweest.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Ja, dat is het merkwaardige: alles wat je met de eigen kat/er beleeft is zo hyperpersoonlijk en dan blijkt iedereen het te herkennen 🙂 Zo leef ik ook online over andere katten/ En toch is het elke keer weer net even anders.