Wanneer een asiel-kater een thuis vindt bij een vrouw, is het voor beiden een proces van wennen en op elkaar afstemmen. Bert had spanningen en moest veel spelen. Ik had verdriet om mijn vorige kater Tim en moest veel huilen. Dat combineerde niet.
Spelen
Of beter gezegd, dat combineerde in het begin niet. Bert en ik vonden geleidelijk een weg om hierin met elkaar om te gaan.
Ik structureerde het spelen van Bert in: elke ochtend en elke avond, zo lang als hij wilde en ik keek op de klok want ik wist, gemiddeld wil hij 15-20 minuten. Daardoor hield ik wat greep op de tijd en ik wist, tussendoor spelen kan ook. Want ik had ook nog een eigen bedrijf te leiden, ik was kostwinner voor ons beiden. Dus, spelen kon. Alleen ’s nachts weigerde ik. Er waren grenzen.
Warm
Dat ik verdriet had, kon Bert op zijn beurt min of meer verdragen. Moest ik huilen, dan mocht ik mijn gezicht in zijn vacht duwen tot de plekken in zijn vacht te nat werden. Na het huilen kwam het stille verdriet, en dan bood Bert zijn grote warme lichaam aan als troostende nabijheid.
Zelf vond ik het niet eerlijk tegenover hem. Al dat verdriet, hij had recht op een vrolijke vrouw. Maar verhelpen kon ik het niet, al ging ik wel vaak fietsen om dan het verdriet toe te laten. Kwam ik thuis, dan keek hij me onderzoekend aan en wist genoeg. Tijd om samen te liggen en zacht te aaien.
Hoekje
Het gebeurde allemaal met een grote vanzelfsprekendheid, die me nu verwondert. Dat Bert met zijn angstklachten zo goed was in de emotionele zorg. Dat hij precies begreep wat ik nodig had oen ook in staat was die troost te geven.
Geleidelijk verdween het verdriet om Tim, of nee, dat was anders, het verdriet vond onderdak in een hoekje van mijn hart, waar het nog steeds is. Niet alles gaat over.
Troost
En nu is Ollie er, die helemaal niet kan omgaan met verdriet, hij zit nog zo in de knoop met zichzelf dat hij nodig heeft dat ik elke dag hetzelfde ben. Dat ben ik ook, min of meer, dat wil zeggen alleen binnenshuis.
Buitenshuis denk ik aan Bert, er komen tranen, en ook is er een echo van de liefde die we deelden, en zijn vermogen tot troosten vervult me opnieuw met een zachte vreugde, net als toen.
Hoi Mevrouw Bert,
Bert is een katerman die je liet verbazen volgens mij, mooi om dat zo te lezen.
Een begripvolle katerman met angstklachten met het vermogen om op zijn manier je te troosten, hoe mooi en liefdevol is dat.
Jullie waren een team en diep in je hart zijn jullie dat nog steeds, dat gaat nooit over denk ik.
Ollie heeft andere kwaliteiten en die zijn ook mooi, maar anders.
Weet zeker dat jullie hier samen een weg in gaan vinden, komt goed.
Dikke knuffel van deeltijdbaasje van Tommy(Annelieke)
Hallo mevrouw Bert,
Ik lees het verhaal met tranen in mijn ogen want het doet me zo aan Solo denken de voorganger van Figo. Solo was trouwens ook een rode kater. Hij voelde altijd aan als ik verdriet had want dan kwam hij bij mij op mijn borst zitten en sloeg zijn pootjes om mijn hals. Hoewel hij de eerste weken na het plotseling overlijden van mijn man niet lief en kwaad op mij was. Hij was heel erg op mijn man gesteld en het leek wel of hij dacht dat het mijn schuld was dat zijn baasje er opeens niet meer was.
Net als u die Bert nog steeds erg mist mis ik Solo ook nog iedere dag. Toch is het voor Ollie en Figo niet gemakkelijk om een opvolger te zijn van een kater waar intens van gehouden werd maar het zal zeker goed komen.
Lieve groet van mevrouw Figo🐈⬛
Mevr Bert hier ben ik Guillaime en mijn fjouwtje segt ik voel alles zelfs als mijn frouw doet of er niet is. Guillaime is van alle katten de meest gevoelige en als hij maar iets denkt dan is hij er slaapt altijd bij mij en is er iets dan slaat hij zijn pootjes om mijn pols. Bert was je soulmate en hier is Guillaime dat echt als enige. Zoiets hebben ze van nature dat kun je ze niet leren en ik denk zelf dat je dat niet vaak meemaakt of zult meemaken. Bert was en is bijzonder zonder dat hij dit zelf wist.
Lieve mevrouw Bert,
Wat een prachtige herinnering aan een prachtige katerman. Aan de enige echte huiskater Bert.
Ja, sommige katten doen dat; troosten. En dat is iets wonderbaarlijk moois.
Hier waren Pop en Beer de troosters. Pop heeft een keer met twee pootjes mijn gezicht vastgepakt en me intens aangekeken, toen ik aan het huilen was. Hij kwam altijd naar me toe als ik huilde, om spinnend naast me te gaan liggen. Beer kwam stilletjes naast me zitten als ik huilde. Ach, daar kan ik nu wel opnieuw om huilen…💔
Ik denk dat alle katten voelen dat je verdriet hebt, maar dat niet elke kat er mee om weet te gaan. Ik merk(te) dat Mol, Bolle en Kever er nerveus of bang van worden/werden.
Misschien omdat ze niet weten wat ze moeten doen?
En je hebt helemaal gelijk dat niet alle verdriet over gaat. Omdat de liefde ook blijft voortduren.
Liefs,
Mevrouw Kever & Co.