In de zomer van 2015 had ik eigenlijk alle hoop verloren dat ik nog eens een kater zou vinden die bij me paste. Ik had er inmiddels verschillende ontmoet, en steeds wist ik: nee, dit gaat niet.
Ontmoetingen
Zo was er in een asiel een kleine zwarte kater met een lief gezicht. Op papier waren we een match. Ik mocht op kennismakingsbezoek en in het asiel ging ik op de vloer zitten. Het katertje kwam dichterbij. Hij had belangstelling.
Toen ik behoedzaam een vinger naar hem uitstak, schrok hij hevig. Daar schrok ik weer van. En van de weeromstuit schrok hij nog een keer van mij. Toen begreep ik dat hij en ik geen combinatie waren; elke keer van elkaar schrikken, dan ben je snel patiënt.
Ook ontmoette ik een grote vriendelijke kater, die zowat meteen bij me op schoot klom. Een heerlijk gevoel, want ik snakte naar katerlijke genegenheid. Het asiel waarin hij woonde, legde bedenktijd op, standaard procedure. Al bij de bushalte wist ik het. Deze kater kon met iedereen opschieten, en ik verlangde naar iemand die juist mij nodig had.
Soms gaf ik de zoektocht op.
Soms keek ik uren op allerlei websites.
Soms huilde ik van waarom moest Tim nou doodgaan, we waren zo gelukkig samen en nu ben ik zo alleen, maakt mij niks uit als ik onder de bus kom.
En altijd kwam het moment dat ik weer een asiel mailde.
Via via kwam ik terecht op de website van de Dierenambulance Den Haag, waar een grote roodwitte kater zat die Bastiaan heette. Op de foto lag hij buiten wat afstandelijk te kijken. Ik begreep dat zijn achtergrond moeilijk was. Straatkater. Weer uitgezet met gemarkeerd oor. Straatkater, dan opgenomen in de ziekenboeg en sinds enige tijd beschikbaar voor adoptie. Hij kwam ‘met een verhaal’, zoals in zijn dossier stond, want Bastiaan was zes jaar, had angstklachten dus hij kon alleen naar een rustig huis. Op zijn profiel stond Bastiaan als getypeerd als ‘stoer met een klein hartje’. Ik dacht, misschien ben ik ook zo. Daarom stuurde ik een sollicitatiebrief waarin onder meer stond:
Mijn leven is overzichtelijk. ’s Morgens computeren, ’s middags een paar uur weg, ’s avonds computeren en/of lezen op de bank. Thuis draag ik pyjama’s en badjassen waar altijd met nageltjes aan gehangen mag worden.
Bastiaan
Na nog wat mails mocht ik komen. Dat was op woensdag 3 juni 2015.
Op de kattenafdeling passeerde ik de rij kooien. Poezengezichten miauwden naar me maar ik wist van de asielwebsite: jij hebt een tuin nodig, jij hebt een gezin nodig. Ik herkende elk gezicht, zo vaak had ik online gekeken.
Bastiaan lag achterin zijn kooi. Hij presenteerde zich niet van ‘neem mij’, hij keek even over zijn schouder, net of hij had besloten dat er toch niemand voor hem zou komen. Want hij had een dossier. Angsten. Want hij was met zijn leeftijd al lang geen leuk speels kitten meer.
Oortje
Een verzorgster riep hem. Hij kwam, voorzichtig. Ze kriebelde hem achter zijn oor. Ik lette meteen goed op, ik wist nog niet precies waarom.
Ik zag dat halve oor. Het deed me denken aan Tim, die een hangend oor had gehad.
“Mag ik?” vroeg ik.
Het mocht. Ik deed het verkeerd, want Bastiaan draaide zijn kop van me af.
En toch, iets diep in mij reageerde op deze kater. “Ja,” zei ik tegen de verzorgster, “ik wil hem heel graag.”
Even erna moest ik huilen. Van de spanning, van het gevoel dat het weer een afscheid van Tim was, en hoe moest het toch allemaal verder.
De verzorgster zei streng: “U moet het wel zeker weten.”
Dat wist ik, gek genoeg.
Bertje
Nog geen uur later zaten we in een taxi naar wat nu ons huis samen zou zijn. Ik had brokjes klaarstaan, de kattenbak was gevuld, er lagen dekentjes op de bank. En ik besloot dat een kater die aan een nieuw leven begint, ook een nieuwe naam mag hebben. Ik noemde hem Adelbert Cornelis, met de tweede naam vernoemd naar mijn grootvader. Nu was hij familie. Bertje hoorde erbij, al was dat in de taxi meer wens dan werkelijkheid.
Af en toe schrijf ik op saame.nl over het leven van Bert, hoe hij van een ex-asielkater zich wist te ontwikkelen in een wijze liefdevolle huiskater. Eind 2025 verschijnt zijn biografie in boekvorm.
💖😘
Lieve mevrouw Bert,
In iedere letter en alle spaties ertussen is de liefde voor Bert èn Tim voelbaar.
Met nu al waterige ogen kijk ik uit naar het vervolg.
Lieve groet van Mo
Die liefde zit inderdaad nog steeds in mij, en dat maakt dat ik me er warmer door voel.
Ook tranen in mijn ogen tijdens het lezen de ontmoeting met onze lieve Bert. Ook ik kijk uit naar boek over zijn leven met jou.💚
Je merkt altijd aan een diertje of je vriendjes wordt
Bert had een vriendje nodig en dat was jij
Onze straat controleur is niet meer
Maar ik kan niet wachten.op het boek
Ben heel benieuwd hoe het al die jaren is gegaan met Bert bij je
Ik mis wel zijn mooie verhaaltjes
Maar nu is Ollie er en die gaat ook zijn mooie verhaaltjes vertellen
Dat gemis begrijp ik goed, Bert deelde al zo lang elke dag hoe zijn leven was, dat is ook een vorm van samen zijn. En dan is het opeens over, zoiets blijft onbegrijpelijk dat het gewoon kan. En inderdaad: nu is Ollie er. Anders. Heden en verleden staat naast elkaar.
Hier mevrouw doorie.
Wat leuk om te lezen hoe je bertje ontmoet hebt. Ik herkende het 1 en ander. Nadat ik katrien en haar zus catoo in huis had gehaald zat ik ook te huilen. Ik mistte grietje en poekie opeens zo erg. Ik denk dat het vrij normaal is.
Met ollie begin je weer helemaal opnieuw. En dat is spannend maar ook leuk.
Zo is het, die emoties lopen gewoon door elkaar heen, wat verwarrend is maar ja, ik wil de ene emotie niet inruilen voor de andere emotie, alles mag er zijn.
Wat een ontzettend mooi verhaal, vol liefde maar ook van onzekerheid. Ik herinner me Bastiaan ook nog vanuit alle catnipzakjes die hij en Bram gedoneerd hadden aan dat asiel. Daar ben ik toen met de vrouw van Lucky heen geweest.
Ik kijk nu al uit naar al de vervolg delen en natuurlijk je boek.
Dat is waar, dat herinner ik me nu ook. Die heerlijke zakjes om aan te ruiken! Die er zo leuk uit zagen! Een mooie herinnering.
Mevrouw Bert, Vilan, wat een mooi en ontroerend verhaal, dus zo is Bert in je leven gekomen❤️ En hoeveel verdriet voor Tim nog steeds was😔 Kijk zo enorm uit naar Bert z’n levensverhaal in boekvorm❤️
Ik ga het stap voor stap voor mezelf ordenen en dan opschrijven. We waren negen jaar samen, wat heel kort klinkt maar toch, het was een lang leven om samen te delen.
Lieve Vilan, dankjewel voor dit mooie verhaal . Ik vind het fijn om te lezen hoe Bert in jouw leven is gekomen. Het ontroerde mij.
dankjewel Ina, het is dierbare herinnering. En ook bemoedigend, dat je van het ene moment op het andere iemand kunt ontmoeten die je liefde geeft en die bij jou (bij mij dus) een nieuw vermogen tot liefde geven los maakt.
Hoi,
Hoe mooi toen je Bert ontmoette!!!!
Geen twijfel mogelijk……dit is hem!!
Maar ook nog het verdriet van Tim!!
Het is zo herkenbaar 😘
Destjds dacht ik, verdriet heb ik toch, dan heb ik het liever als ik iemand kan aaien, en daarom ging ik steeds weer op zoek. Ook wetend: we moeten bij elkaar passen.
Lieve mevrouw Bert,
Ach, wat een mooi verhaal over die lieve Bert. Ik herinner mij ook nog het moment dat hij een facebookpagina begon. Een nieuwe kat uitzoeken is ook heel moeilijk. Er moet een klik zijn en dat is vooraf nooit helemaal te voorzien. Maar met Bert is die klik er absoluut geweest. Wij missen hem nog steeds, maar gelukkig is Ollie nu gekomen.
Hier loopt Ferry in de plaats van Ivar rond. Hoewel hij toevallig uiterlijk een beetje op Ivar lijkt, heeft hij natuurlijk een totaal andere persoonlijkheid. Ook wij moeten aan elkaar wennen en elkaar leren begrijpen. Maar tot mijn verbazing hebben Cindel en Jillie daar minder moeite mee.
Heel fijn dat er zo’n mooi boek over Bert zal komen. Ik verheug mij er nu al op.
Veel liefs van Marjoke, zachte kopjes van Cindel, Jillie en Ferry en een knuffel voor Ollie.
Dus jullie delen de ervaring, de lege plaats en toch een nieuweling, die anders is en dat ook mag zijn. Wat een geluk dat het onderling goed gaat, dat brengt rust in het huis. Ferry hoeft natuurlijk ook alleen Ferry te zijn, net zoals Ollie geen Bert hoeft te zijn. We nemen de tijd voor elkaar, net als bij jullie.
Lieve mevrouw Bert,
Dank voor de prachtige herinnering aan de eerste ontmoeting met Bert.
Wat een geluk dat jullie elkaar hebben gevonden, en dat Bastiaan Bertje is geworden.
Want al op de foto is te zien dat hij Bert is, en zeker niet Bastiaan.
Het blijft altijd bijzonder, die eerste blik en meteen weten dat hij of zij het is.
Hoe het kan dat je een kat meteen “herkent” en hij/zij jou, weet ik niet. Maar het gebeurt.
Gelukkig maar.
En zo’n liefde blijft voor altijd bij je. Ook als de geliefde kat een ster is geworden.
Mevrouw Kever.
Bastiaan was de naam die de ambulance-chauffeur hem gaf, degene die hem op het laatst van de straat heeft gehaald. Op zich een mooie kloeke naam. Alleen niet passend voor een nieuw begin, vond ik toen. Het is meer dan negen jaar geleden die ontmoeting en ik weet het nog. Het zit allemaal bij me van binnen en daar blijft het ook zitten.
Lieve mevrouw Bert.
Wat mooi om te lezen hoe Bertje in je leven kwam.Ik volg Bert sinds hij zijn huiskaters diploma kreeg en de dekentjes actie.
En ja soms weet je opeens “die is het” Hoe het werkt weet ik niet,maar iets in je zegt het je.
Muzette zag ik op een foto tijdens een koffie visite.Gister was dat 18 jaar geleden.Ik wist niets van katten verzorgen en had er nooit aan gedacht om katten te nemen……en toen pats boem wist ik: “die hoort bij mij”
5 dagen later liep ze samen met haar zusje -die ik Sparkle genoemd heb- hier rond….de rest is geschiedenis en ik heb inmiddels aardig ervaring opgedaan in katten verzorgen!
En ook met Rannoch en Aiydan ging het weer bijzonder.
Ik herken de verschillende emoties.
Ik lach om de streken van mijn 2 “krullies” tegelijkertijd blijft het gemis van Muzette pijn doen.
De tijd zal heling geven.En de emoties kunnen naast elkaar staan.
Veel liefs,
Mia
Ach wat mooi al 18 jaar geleden en nog weten hoe het was, wat het teweeg bracht, zonder het precies te kunnen duiden, dat is een diepe liefde van ‘bij elkaar horen’. En de krullies zijn zo heel anders, wat ook weer goed is, zoals Ollie ook heel anders is dan Bert, maar toch, het gemis is ook daardoor voelbaar. Emoties zijn ingewikkeld.
Lieve mevrouw Bert,
Ik was ontroerd bij het lezen van uw verhaal. Ik moest gelijk aan Solo denken mijn vorige kat die ik uit het asiel gehaald heb. Ik koos hem niet maar hij mij. Hij kwam gelijk op mijn af en met zijn pootjes tegen me opstaan en kopjes geven. Hij vroeg als het ware neem mij. Zo heb ik dat tenminste ervaren. Figo die ik nu heb is een kat met een heel ander karakter. Ik zeg altijd het is een zwaan kleef aan want hij volgt mij de hele dag. Toch mis ik mijn lieve Solo ook nog steeds heel erg.
Trouwens ik verheug me over het boek van Bert dat er zal komen
Lieve Mevrouw Bert,
Wat mooi om te lezen hoe jullie elkaar ontmoet hebben en hoe jullie levens samen smelten in een leven.
Het heeft zo moeten zijn dat jullie voor elkaar bestemd waren, ik ken Bert niet anders dan dat hij een fijn/tevreden en mooi leven bij jou heeft gehad en gekregen.
De liefde voor elkaar spatte van het scherm, dat was zo mooi.
Ik had hetzelfde met Milo, wij waren voor elkaar bestemd, helaas mocht hij maar 9 maanden jong worden. Mis hem nog dagelijks.
Ben enorm benieuwd naar het boek, en ga hem zeker kopen!
Pootje van Tommy!
Lieve Mevr Bert ik heb het boek Tim en van Tim naar Bertje gelezen dus ik wist een klein beetje van Bert af. Hij zal nooit vergeten worden omdat hij zonder dat hij het zelf wist heel bijzonder was. De liefde zal altijd blijven bestaan en ook Ollie zal dit merken wat liefde is. En hij is al door zijn fans met open armen ontvangen
Lieve vilan. Ik kan eigenlijk alleen maar in herhaling vallen. Zo mooi om te lezen hoe je bert heb uitgezocht ….nee dat zei ik verkeerd…hoe jullie elkaar hebben uit gezocht….
Heel veel succes met ollie en ik ga hem zeker ( net zo als bert) volgen!
Lieve mevrouw Bert,
wat een prachtig verhaal. Alle letters kloppen net als jullie Saame zijn. Hoe het leven met Bert begon, hoe jullie elkaar vonden en Bert mee mocht in de taxi naar zijn nieuwe thuis. De liefde is voelbaar en kwam net op tijd. Jullie hebben elkaar gered van eenzaamheid en angsten. Dat is mooi, dat is bijzonder.
Alle letters van en over Bert smelten nog steeds in mijn hart. Bert die op 3 juni 2015 niet kon weten hoeveel harten hij zou raken…
Liefs van mevrouw Loes en Zusje
Ontroerend mooi … <3