In de taxi van het asiel naar huis stelde ik me het nieuwe samenwonen met deze jonge kater Bert heerlijk voor. We zouden elkaar goed begrijpen, elke dag knuffelen en ruimte laten om katerdingen te doen en mensendingen te doen, en dat ging dan vanzelf, zo zou het gaan, ik wist het zeker.
Realiteit
De realiteit was anders. Het begon er al mee dat ik Bert misprijzend in zijn bak zag kijken. Daar lag iets in dat hem niet aanstond. Hij keek naar mij, dan in zijn bak, dan naar mij.
Ik belde het asiel en hoorde dat hij houtkorrels gewend was. Twee uur later kon Bert naar genoegen van zijn bak gebruik maken.
Het was iets kleins misschien, maar het maakte wel meteen duidelijk dat we elkaar nog moesten leren kennen. Hoe we waren. Hoe we samen waren. Of dat lukte.
Hij keek naar mij om te zien hoe doet ze. En zo keek ik naar hem. Ik hield een logboek bij zodat ik mijn indrukken bij elkaar hield. Op 4 juni 2015, de dag na aankomst, schreef ik na 
een sombere vaststelling: “nog niet geknuffeld” het volgende:
2020uur sprong op schoot na lang lief praten van mij, schrok ervan en sprong meteen weg om op het tapijt te gaan liggen. Ik mocht erbij. Bert doet dus aan nabijheid.
2045uur zit op de bank nu op kussen en daaronder fleecedeken. Kijkt rond en ziet eruit of hij alles overdenkt.
2103uur gaat nu beetje liggen in slaaphouding.
De vooruitgang is: een fijn plekje op de bank en lang beneden.
2112uur wast zich
Spelen
Dag in, dag uit noteerde ik wat er gebeurde. Zo weet ik dat we al in de eerste week met spelen begonnen. Op zijn asielboekje stond immers ‘Erg onzeker’. Daarom dacht ik, hij heeft zekerheid en vertrouwen nodig, door de gang van zaken te kennen, door te weten waar hij op kan rekenen, door mij te leren kennen en door te ervaren dat hij ook wat te zeggen heeft: grenzen en wensen. En ook om te leren hoe we kunnen aaien. Dat ging niet vanzelf. Hij wilde het wel en dan weer niet, ik wilde het graag en als hij zijn kop wegdraaide, voelde ik me afgewezen. Ik dacht, hij vindt me niet aardig.
Muis
Bij het lintje kwam een ander spelletje en dat was muis onder de lap. Men neme een muis aan een lang lint, die op het tapijt leggen. Dan daarover een laken, of een deel ervn, vrij strak draperen, zodat de muis onder die lap een kleine bult is.
“Wacht even Bert.”
Kater aan de ene zijde.
Vrouw aan de andere zijde.
“We beginnen.”
Dan bewoog ik de muis langzaam. Bert spande zijn spieren. Weer bewegen. Bert sprong, frommelde de lap tussen zijn poten, rolde ermee en lag dan na te hijgen.
“Je hebt gewonnen!”
Tweede ronde. En de derde. En meer. Soms erna even met het lintje, als een soort afbouw.
Thuis
Geleidelijk lukte het aaien ook beter, ik snapte beter wat hij wilde en hij voelde zich geruster als ik aan zijn vacht friemelde. Alleen zijn buik aanraken was streng verboden. Daar bleef ik dus af. Zo verliepen de eerste weken. En achteraf zie ik, hoe we alletwee naar hetzelfde verlangden, dat wat we eigenlijk al hadden, bij elkaar willen zijn, elkaar aardig vinden, het samen gezellig hebben, voelen dat we dankzij elkaar een thuis hadden.
🥰😘
Wat ontzettend roomanties vol met gemende gefoelens van jullie allebei. Ik vind het zo heel mooi om te lezen dat jullie eigenlijk allebei hetzelfde zochten alleen niet presies wist van hoe dat nou moest. Als mienister van zachte zaake vind ik het een heel mooi verhaal want hier leer je ook van en Ollie nu ook. Hij kan misschien een beetje spieken van hoe doe ik zoies. Zacht neusje van mij, Mila
dat is een goed idee Mila, ik zal het tegen Ollie zeggen, hij heeft interesse voor de laptop en wat ermee te doen. Zachte zaken zijn vaak en misschien altijd wel van het grootste belang,
mevrouw Bert
Lieve Bert
Het was een katje wat niet van dingen hield wat ie niet kende
Hij was de controleur van de straat
En maakte zich bezorgd om anderen
Ik mis je mooie foto’s en verhalen lieverd
Het gemis is groot, Bert was veel voor velen,
mevrouw Bert
Hoi
Ik zit het verhaal te lezen en het is ook wel herkenbaar. Ook bij katten zonder rugzakje.
De kat bepaalt, hoe, wat/wat niet en wanneer.
Ceciel
Eigenlijk ken ik alleen maar katten met een rugzakje, groter of kleiner, maar daarmee komen ze bij mij terecht,
mevrouw Bert
Hoi Mevrouw Bert,
Bert was een bijzondere katerman, jullie waren een 2 eenheid zo mooi vind ik dat.
Het is mooi om te lezen hoe jullie vanaf dag 1 elkaar respecteerde en accepteerde, daar was het begin van een mooie vertrouwens band tussen jullie.
Tommy en ik missen je nog elke dag lieve Bert!
Pootje van Tommy!
Zo was het inderdaad Tommy, we waren alletwee op een eigen manier met elkaar voorzichtig, en dat was een goede basis voor vertrouwen. Ik mis Bert ook elke dag, dat is een gevoel dat los van Ollie staat.
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
wat een mooi verhaal, de letters zijn voelbaar en bijna tastbaar. Herkenbaar in verlangen om liefdevol Saame te zijn met de kat. Maar je moet elkaar leren kennen en de kat bepaald, altijd.
Bert moest aarden, Bert moest wennen aan alles van zijn nieuwe omgeving, aan alle nieuwe indrukken en gevoelens in zijn gevoelige kwetsbare hart. Jullie moesten wennen aan elkaar en aan Saame.
Wat goed dat je alles hebt opgeschreven. Dat is nu een levende herinnering maar ook een steun in een nieuw Saame zijn met Ollie.
Ik kan er niks aan doen maar ik voel Bert in iedere letter, dank je wel. Bert bewandeld een weg in je hart zelfs nu hij een ster is,
liefs van mevrouw Loes en Zusje
Daar ben ik dan ook blij mee, dat ik het opschreef. Het was destijds voor de eigen geruststellng, om greep te houden op deze toch zo nieuwe situatie waarvoor ik verantwoordelijk was en Bert vsn mij afhankelijk. Het was zo intens en het opschrijven is weer voelen hoe moeilijk het soms was maar vooral hoe gezellig,
mevrouw Bert
Hier mevrouw doorie.
Ik heb altijd, op 1 na, kittens gehad. Dus wennen ging redelijk snel met ze. Al waren catoo en katrien ff net iets anders. Zij waren geboren om een 2 jarig kind stil te houden en waren in het begin enorm bang. Catootje bleef dat haar hele leventje. Voor johan dan. Niet voor mij. Poekie was de enigste volwassen meis die uit het asiel kwam. Mannen gericht voornamelijk. Ze sliep op johan snachts. Hij snurkt en zij zaagde in haar uppie het amsterdamse bos om. Soms lag ik uren snachts wakker 😂😂
Ik liet ALLE katten zelf bepalen wat ze wilden. Wilden ze geen contact was dat ook goed.
Bert is jouw leermeester geweest en dat ben jij uitstekend doorlopen. Jullie waren 2 pootjes en 2 handen op 1 buik. Met ollie kom je er ook wel. Voor je het weet zijn jullie ook zo.
Zo is dat mevrouw Doorie, de kat is leidend en wat ze ook nodig hebben, ze hebben er recht op. Voor Bert waren er anderen – Tim, Amore, Maische, Fien, Jopie- en elk leerde mij weer iets anders,
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert, wat heb je jouw leven met Bertje SAAME liefdevol beschreven. Wat goed dat je een dagboek bijhield met daarin de vorderingen die jullie samen maakten. Ik had in grote lijnen hetzelfde met Pasa. Hij was 5 toen hij bij mij kwam 3 jaar geleden. Hij kwam uit een liefdevol gezin met 2 jongens waarvan de jongste een ernstige allergie had ontwikkeld zodat zij met heel veel verdriet afscheid moesten nemen van Pasa. Ik heb altijd kittens gehad en nu opeens een volwassen grote katermans. We hebben allebei veel moeten leren, en leren nog steeds. Maar de wederzijdse liefde is er, en dat is heel belangrijk. Pasa is niet zo speels, maar ik ga muis onder de lap met hem proberen.
Bedankt voor je mooie blog, jullie hebben het SAAME heerlijk gehad en ik weet zeker dat het met Ollie ook zo gaat. Liefs van Ina en Pasa.
Ja dat is een verandering, opeens een volwassen kater in huis, iemand met een eigen persoonlijkheid die dan nog onbekend is. Het leren kennen is een heel proces, dat merk ik nu weer met Ollie. We zijn samen en toch… wie is de ander, voelen we alletwee soms.
mevrouw Bert
Mevrouw Bert,
Zo mooi om te lezen hoe jullie elkaars vertrouwen aan het winnen waren. Figo speelt eigenlijk niet maar ik ga muis onder de lap ook eens met hem proberen.
Bert was toch wel een hele bijzondere wijze katerman die nog steeds door ons allemaal gemist wordt.
Lieve groeten ook van Figo🐈⬛
Dat was Bert zeker, en hij was er zo lang lijkt het, alleen in de eerste tijd wilde hij muis onderde lap spelen. En wie weet vindt Figo het ook leuk.
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Wat mooi, die foto’s van een jonge Bertje.
En het aan elkaar moeten wennen is heel herkenbaar. Je moet toch het wiel opnieuw uitvinden, om het zo maar te zeggen.
Het mooie van katten vind ik dat ze een geheel eigen karakter en een eigen unieke persoonlijkheid hebben. Je kunt ze niet commanderen (gelukkig), je moet echt met ze samenwerken.
Bert en jij hebben met elkaar geboft. Het waren gelukkige jaren, die heel veel liefdevolle herinneringen hebben achtergelaten.
Dank voor de blog.
Mevrouw Kever.
Ja, mevrowu Kever, gelukkig heb ik een enorme hoeveelheid foto’s, en het ontroerde me ook, dat jonge speelse Bertje weer te zien. Na al die jaren met katten leven wist ik niet eens hoe ik hem moest aaien, dat was het wennen, en inderdaad het samenwerken. Gelukkig wilde Bert dat ook. Ach en hoe lief en moe hij op de bank kon slapen!
Lieve mevrouw Bert,
Wat mooi om te lezen hoe jullie langzaam aan elkaar moesten wennen. Mijn eerste kat was Rakker, ze was 10 jaar en kwam uit het asiel. Het verhaal was dat ze daar terecht kwam omdat ze buiten de bak ging plassen. Met speciaal dieet was dat over, bij mij heeft ze altijd alles in de bak gedaan. We moesten ook wennen. Ze gaf duidelijk aan als ze niet geaaid wilde worden. Met twee klauwtjes en tandjes in je arm, maar nooit doorbijten. Ze was uiteindelijk echt mijn kat, waar ik was, was Rakker. Altijd naast me op de bank, nooit op schoot. Als ik naar bed ging, kwam ze een paar minuten later en lag ze naast mijn hoofdkussen. Ook wij moesten echt wennen aan elkaar in het begin, net zoals jij en Bertje. En daarna heb je het zo fijn saamen. En dat is iets dat altijd een warm gevoel geeft in mijn hart als ik terug denk aan Rakker. Ik mis haar ook nog altijd.
Groetjes Gerda, vrouwtje nu van Binti & Zooka
goedemorgen Gerda, dat snap ik van Rakker missen, sommige katten zetten diepe pootjesafdrukken in je hart en dat blijft dan. Rakker en jij hebben alletwee je best gedaan om aan elkaar te wennen en samen te zijn, dat is een spannend en mooi proces,
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Het is zo hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk om te lezen hoe jij en Bert aan elkaar moesten wennen.
Het doet me denken aan de begintijd met Sjakie die transformeerde van een straatvechter in een kater met huis en tuin.
Dat wat bij hem paste stond bovenaan op het prioriteitenlijstje. Door het pad dat we hierdoor samen aflegden, is hij extra diep onder mijn huid gekropen om daar nooit meer weg te gaan.
Houden van zit in iedere letter die je over Bert schrijft 💝
Lieve groet van Mo