Vandaag mag ik, Dopey het verhaal vertellen, een bijzonder verhaal. En met een aantal van ons in huis is het soms voor vrouw ook niet duidelijk wie wat gedaan heeft.
Spugen
Jullie kennen het allemaal wel dat je iets eet en dan opeens begint je maag te protesteren. Dan ga je snel een plekje zoeken waar je alles kunt uitspugen.
Die plekjes die we uitzoeken daar is vrouw niet altijd blij mee.
Maar daar hebben wij geen boodschap aan. Nee, we moeten het kwijt op een plek waar wij dat willen. Dat betekent ook niet op een reclameblaadje dat vrouw, als ze het ziet gebeuren, snel onder onze kop houdt.
Wat wij fijn vinden is onze maag ledigen op een vloerkleed, op de keukentafel of stoel, op de bank, op het dekbed en boven de verwarming als we toevallig op de vensterbank staan. Maar nooit op de stenen vloer in huis.
Onze vrouw moppert nooit. Ze ruimt alles op en maakt alles weer netjes schoon.
Haarbal
Een ander verhaal zijn de haarballen die we af en toe moeten uitspugen omdat we teveel haren van onze vacht hebben opgelikt.
Onze vrouw vindt dat echt vreselijk en als ze dat opruimt, maakt ze altijd van die rare vreemde geluiden. Wij staan dan altijd bij haar te kijken of er misschien ook een haarbal komt.
En toen gebeurde, zoals onze vrouw zegt, iets vreselijks.
Slof
In de winter draagt zij altijd lekker warme sloffen. Als we naar bed gaan zet ze die naast het bed zodat ze ’s morgens weer zo er in kan stappen.
Ze werd wakker, rekte zich uit en gooide de benen buiten het bed en zo met de voeten naar pantoffels in.
Zoals ze toen deed hadden we nog nooit gezien. Ze begon te springen en op een been te huppelen en met het andere been probeerde ze de slof uit te trappen. En ze zei steeds: ‘Gatver, wat is dat?’
Toen ze eindelijk de slof uit had en zag wat het was, begon ze weer die rare vreemde geluiden te maken. Ze hield snel haar voet onder de kraan en de sloffen gingen de prullenbak in.
Geheim
Wij vonden het toch wel een beetje zielig voor haar want we wilden haar helpen door de haarbal ergens uit te spugen zodat ze het niet zou zien en geen rare vreemde geluiden hoefde te maken.
Tja en nu vragen jullie zich natuurlijk af wie de dader is geweest. Ik weet het, maar ik ga het niet verklappen. Dat blijft voor altijd een geheim.
Aan de mannen in de straat ben ik nou een beetje gewend en het gaat best goed behalve als ze herrie maken, dan blijf ik weg uit de fensterbank. Maar mijn vrouw zegt dat ik het heel goed doe en dat ik een dappere katerman ben en daar heb ik steun aan.
Spul
Voor mij is steun belangrijk als er iets gebeurt dat moelijk voor me is. Dat komt ik heb angstklachten. Dus dat ik gauw bang ben, dan foel ik al het moeilijke van vroeger weer in me en dan durf ik niks meer. Toen ik hier pas woonde heb ik een tijdje spul genomen tegen bangzijn, het was Bach Rescue Remedy en toen op een dag wilde ik het niet meer dus toen was het klaar.
Alleen het bang zit nog in mij en soms komt het naar boofe.
Bonk
Het gebeurde een paar dagen geleden. Ik lag gewoon op het krukje bij de werktafel van mijn vrouw te doezelen, dat is dat je gezellig wakker bent en toch een beetje in de slaap al, en toen opeens was er bonk bonk op de foordeur.
Nou ik zat meteen rechtop.
Mijn vrouw ook. Zij houdt ook niet van bonk.
Ze liep naar het raam en riep WAT? naar beneden. Toen had ik vanzelf nog meer spanning. Zo roept ze anders nooit.
Taksie
Het was een man dat hoorde ik. En het bang in mij kwam naar boofe en het bang zei: Bert het is de man van de taksie je moet mee je moet naar de dokter en daar wordt het heel erg. Dus ik van het krukje af en hop achter de gordijnen, ik hoorde dat mijn vrouw naar beneden ging ze ging vast zeggen van we komen zo.
En toen ze terugkwam in de kamer zei ze wel van Bert het was een postbode maar ik wist gewoon straks grijpt ze me en dan moet in in die reiskorf en in de taksie, nou ik hou me stil.
Ze zei nog van ik heb mijn pyjama toch al aan maar ik wist dat maakt niks uit.
Het moeilijke was weeges het bang had ik heel hard knuffels nodig maar ik durfde ze niet te halen. Dat is bang. Dat het leefe opeens moeilijk in je gefoel.
Gewoon
Pas toen het afond werd was ik weer gewoon. Ik kon goed eete. We lagen saamen op het matje en toen kreeg ik heel feel knuffels en liefe woordjes. En ik was niet meer bang.
Leootje hier!
Jullie rieporter fan het niews uit de stat fan Den Haag en het dorrep fan Vinkel!
Hier tuis is het freemt druk.
Fré is de heele tijt beeseg met haar kleeding.
Se laat het eene na het andere sien, ze prutst aan haar haare en se oefent met meek-úp.
De groote tweefoeters doen..
Anders.
Of nau ja.. niet anders maar.. ik weet het niet.
Ze zijn altijt wel froolek met se twee maar nu nog een beetje ekstera en se segge dat se daage telle.
Broertje
En ik denk dat ik se heb hoore praate oofer een broertje derbij.
Heel eerlek gesegt wil ik niet een broertje derbij hoor!
Ik font Simon al heel feel gedoe derbij en dat istie nog steets!
As tie de zoomies heeft dan ben ik me plekkie op me stoel niet seeker!
Weeges hij loop die heele stoel met mij derin omfer!
Dus ik hou se in me gaatje weeges Tiga en Chester hebbe ook geseg fan nee we wille geen broer derbij, het is nou al feelste druk.
Dus ik maak me daar wel sorrege oofer.
Maar ik ben een egte rieporter dus ik set me sorrege opzij en ik ga gewoon door met me werrek en dat is het interfiewe fan de bewooners fan het Katshuisch.
Dees keer interfiew ik Anna.
Ome Jan fertelde me dat se in der ‘hoogere sfeere’ is en ik hoop stiekem dat se me gaat fertelle dat sij óók weet hoe de kleur neegen ruik op de planeet fan Anubis weeges ik weet dat as ik ketnip heb!
En mesgien heef se wel ketnip!
Het kan natuurlek ook weer so sijn dat ik iets denk en dat het dan weer heel anders wordt.
Dat gebeurt me elleke keer naamelek.
Anna
Leootje: Ajoooo Anna!
Lus u ook kettisfektiejons?
Ik heb nog een sakje fan Ome Jan meegekreege, deele saame?
Anna:
“Nou vooruit, eentje dan hi hi”
Leootje:
Hoe ben u hier terechtgekoome en wat is er met u aan de poot?
Anna:
”Ik ben hier ruim anderhalf jaar geleden geland.
Mijn twee voorpootjes staan krom, daarom was een carriere als hoofd van de afdeling marketingmuis voor mij niet weggelegd.
Overigens trok het zakenleven me sowieso al niet.
Ik ben namelijk geraakt.
Geraakt door Bastet.
Ik liep laatst van een vogel zijn linkervleugel los te peuteren toen ik een stem hoorde.
Die zei me mijn nagels in te trekken en de vogel los te laten.
Ik zag de vogel, die ik toch erg vakkundig om het leven had gebracht weer tot leven komen.
SERIEUS! Ik zag de vleugels weer aan het beestje groeien en de vogel was gevlogen.
In de lucht zag ik opeens duizenden vogels vliegen.
Het was een prachtig gezicht.
De stem zei me dat door mijn actie de katten in de buurt voor altijd zouden worden voorzien met overheerlijke vogels, mits ik mijn leven in dienst zou stellen van Bastet.
Het was Bastet die me had toegesproken.
Tja, wat kan je doen.
Ik had gezien wat zij met die vogel kon dus stemde ik in.
Sindsdien ben ik in hogere sferen.
Leootje:
Dit sijn inderdaad andere hoogere sfeere as wat ik dacht…
Bastet.. dat is toch de kattengodin die ons leerde hoe de tweefoeters te dresseren sodat se alles foor ons doen?
Ehhehem…
Wát fint u fan het daagelekse leefe in het Katshuisch?
Anna: “Het is prima. Ik mediteer een beetje, voorspel eens een iets en knap af en toe een uiltje in de zon. Niet dat ik echt een uil knap natuurlijk.
Maar ik lig dan even lekker in de zon.
Zoals Bastet het ons voordeed, het is goed voor een kat om in de zon te liggen.”
Leootje: Wat is een goede gewoonte fan de tweefoeters die hier ront-loope?
Anna:
“Dat ze me laten mediteren en mijn oogjes schoon maken.
Daar komt een troep uit. Ik zie het als de reiniging van mijn lichaam.
Want ik was me er wel eentje voordat ik gered werd.
Samen met mijn zusje Saskia.
We waren schijnbaar zo niet geliefd dat we gedropt zijn in een park in Emmeloord.
Daar hebben we samen gezeten onder een bankje, moederziel alleen.
Bastet heeft toen een tweevoeter op ons afgestuurd om ons te redden.”
Leootje: Wat fint u minder en sau moete ferandere?
Anna: “Wat ik vind is niet belangrijk. Ik doe alles vanuit liefde, zoals Bastet het zou willen.
En dan eet ik maar een vogeltje of muisje minder af en toe.
Als ik Bastet daar blij mee kan maken dan kom ik nog goed weg toch.
Moet er niet aan denken wat er met ons gebeurd was als Bastet die tweevoeter niet op ons pad had gestuurd, dan waren we er misschien wel niet meer.
Kijk, lopen is met kromme voorpootjes niet je-van-het.
Dat doet pijn! En omdat we al ouder zijn kunnen ze er ook niets meer aan doen.
Maar gelukkig heeft Bastet pijnstilling uitgevonden.
Leootje: Ik kan het tog niet laate.
Heeft u een meening oofer de sietuwaazie tusse Caroline, Rob en Koning Joop?
Anna: “Ik weet er uiteraard alles van maar het is niet mijn taak om hier een mening over te hebben. Ik mediteer voor alle drie en ik hoop dat Bastet voor een goede afloop zorgt.
Meer kan ik niet doen. Tussen ons gezegd en gezwegen; ik vind het spannend!!!!”
Leootje: Wie is uw liefelings meedebewooner en waarom?
Anna: “Al Bastets kittens zijn waardevol.
Maar voor mijn zusje Saskia koester ik een diepe affectie.
Ze heeft het niet makkelijk gehad nadat we gedumpt waren.
Ze was zo bang.
Steeds meer zie ik haar genieten en dan dank ik Bastet op mijn blote achterpoten dat we nu in het Katshuisch zijn.”
Leootje: Fint u het goet als ik foor me follegende interfiew uw moederpoes Arianne fraage ga stelle? En as ik moederpoes Arianne interfiew, wat sou u dan fan haar wille weete wat u nog niet weet fan haar?
Anna: “Maar natuurlijk. Gezonden door Bastet dat mens.
Weet u, ze is voor mij een open boek. Met veel plaatjes erin.”
Leootje:
Heeft u nog heele mooie groote footoos fan u eige sodat we allemaal goet kunne sien hoe fantasties u deruit siet?
Anna: “Jazeker! Toevallig afgelopen week gemaakt.
Ik heb mijn nieuwe zomerse gewaad aan. Mooi toch?”
Leootje:
Dankuwel Anna foor uw oopenhartege antwoorde op me fraage.
Het is een interfiew geworde om nooit te fergeete.
Ik heb nog één fraag:
Kan u assebief aan Bastet fraage of we der égt een broertje bij krijge?
Ik hoop het niet eerlek gesegt.
Anna:
“Leootje, ik kan Bastet best vragen wat er gaat gebeuren, maar zij zegt dat wat gebeuren moet, toch zal gebeuren.. En het gebeuren is rood.
Het gebeuren heeft iets met een poot..
Ik zie… Ik zie Bastet wijzen naar onze Moederpoes.
Alsof zij hier meer van weet. Wellicht word je wijzer bij haar”
Leo:
Nou daar ben ik mooi klaar mee.. wat gebeuren moet zal gebeuren en het is rood??
Wat een orakel die Anna.
Ik moet en sal derachter koome of het waar is wat se segt!
Follegende week interfiew ik de tweefoeter fan het Katshuisch want Anna befestigte wel mijn fermoede dat sij meer weet fan dit alles!
Ik hou me ooge en me oore oope (as ik niet slaap) en ik hoop follegende week tot een
ont-knoo-ping fan dit groote raatsel te koome!
Heel feel liefs fan Leootje!!
Tot follegende week!
Kan iemand de kettisfektiejons eefe doorgeefe assebief?
Ik ben heel erreg toe aan een snekkie..
Vandaag mag ik, Izzy, weer een verhaal doen. Jullie hebben al eerder gelezen dat ik samen met Tica op pad ging om lekkere snoepjes bij de buren te scoren.
Tica vond het daarna niet meer zo leuk om samen met mij op pad te gaan dus vanaf die tijd doe ik het alleen. En neeeee, ik ga niet meer naar de buren want dichterbij, hier in huis, valt genoeg stiekem te halen.
Bietser
Mijn vrouw noemt mij dan ook Izzy de bietser.
Ik doe altijd maar alsof ik het niet hoor want wie wil er nou zo genoemd worden? Mijn vrouw heeft weer lange tijd niet in de gaten gehad wie het flikte want als ze het opmerkte lag ieder van ons gewoon lekker te slapen.
Het begon met gehakt dat ze in plastic en papier op het aanrecht had laten liggen en nog even snel een boodschap was gaan doen.
Toen ze thuis kwam lag het gehakt mooi uit plastic en papier gehaald op de keukenvloer en veel was er niet meer over. Iedereen had daar wel even goed aan geproefd natuurlijk.
Daarna lag er een broodje gehakt in verpakking op het aanrecht. Toen het tijd was om te eten was het gehakt van het broodje weg en het blaadje sla lag op het aanrecht. Sla is natuurlijk iets voor een konijn of kip.
En ook eten wat op het fornuis staat wil ik graag proeven, het maakt echt niet uit wat. Ik haal eruit wat ik lekker vindt en wat ik niet lekker vind dat spuug ik op het aanrecht uit.
Zo maakt frauw macaroni en dan schept ze op maar vergeet het deksel op de ketel te doen. Ik wacht totdat ze de kamer in gaat en spring snel op het aanrecht. Prik met mijn poot, lees nageltje, in de macaroni en dan smullen maar. Totdat ze op een keer sneller dan ik dacht terug kwam naar de keuken en me betrapte.
Oei, oei, oei jullie willen niet weten wat ze allemaal tegen me zei.
Dus sindsdien gaat de deksel op de ketel en heet ik Izzy, de bietser.
Gehakt
Het lukt nu niet meer zo vaak als voorheen maar soms grijp ik nog mijn kans zoals een tijdje geleden.
Vrouw had gebraden gehakt gemaakt en heel slim in de ijskast gezet.
De dag erna sneed ze 2 plakjes af en zette dat op een bordje op de keukentafel samen met een kop koffie. En toen ging de bel.
Ik zag mijn kans schoon om een lekkere plak gehakt te eten maar echt waar het was helemaal niet lekker. Frauw komt terug en zegt nog: ‘Izzy, dat was een groot stuk, dalijk moet je overgeven.’
Nee hoor frauw, het was me te gepeperd dus heb ik het verstopt. En toen gebeurde het.
Vrouw dronk aan haar koffie en taaadaaaaa daar waren alle stukjes gehakt. Ik zal jullie maar niet vertellen wat ze zei want dat kan ik niet herhalen. Maar ik blijf proberen om frauw te verrassen want dat is wel zo leuk.
Kip is lekker, helemaal als je graag kip eet en dat doe ik. Daarom dacht ik nou ik als infloe-enzer zijnde alles mag uitkiezen nou kies ik kip.
Stukken
Toen het in huis kwam, mocht ik het meteen proberen. Maar eerst moest mijn vrouw de kip-snek uit de verpakking halen. Er zaten vier grote stukken in.
Grote stukken echt waar. Ik wist meteen dat krijg ik nooit op weeges ik heb nou nog vier tanden en daar kan ik goed mee eten echt waar, ook brokjes, maar die zijn kleiner dan een groot stuk kip. Misschien is dit leuk foor als je een jonge kater of poes bent, dat je een stuk kip in je poote hebt om mee te rollen en aan te bijten, dan beleef je het meer, dat kan best.
Maar ik ben nou 17 jaar en rollen doe ik alleen als ik wiew heb dat ik het in mijn kop superfijn heb.
Mijn vrouw sneed een stuk kip in kleinere stukjes en ze bracht het op een bord naar de huiskamer. Toen bleef ze staan en keek van lust Bert het.
Nou Bertje hier kon meteen niks meer eete weeges dat ik de spanning foelde. Dus ik liep weg en ik ging eefe wat anders doen en mijn vrouw dacht hij lust het niet en zij ging ook wat anders doen.
Ruiken
Eefe later was ik toch benieuwd. Het rook interessant. Ik kreeg een brokje op mijn matje en daar heb ik toen aan gesnuffeld.
Het was kip, zeker weete.
Maar kip is elke keer anders, in je snek of in je afondeete, of van de winkel dat je vrouw het eerst moet koken.
Die avond toen mijn vrouw in de keuken stond heb ik van de snek gegeten. Het was best lekker. Door die kleine stukjes kon ik het ook eten, het was wel stevig gelukkig had ik dus mijn tanden. Ik find, een andere smaak kip bij je gewone smaken kip is belangrijk dus ik wil het nog een keer eeten, en dan in alle rust dat er niemand staat te kijken.