Hoi lieve allemaal, deze keer heb ik niet super veel spannende dingen meegemaakt in de tuin want ik ben niet zo vaak buiten geweest. Daarvoor was wel een reden natuurlijk. Het is niet dat ik niet naar buiten mocht, maar ik wilde het liever niet. Kijk, ik ben natuurlijk een kat en de meeste katten, daar ben ik geen uitzondering op, houden van warmte. Ik ben zeker wel te porren voor een warm mandje of een zachte plaid waar je jezelf helemaal in kunt rollen zodat je het lekker warm krijgt en ook warm blijft.
Warm
Sterker nog, mijn vrouw heeft zo’n blinkend ding met een dop erop en daar doet ze soms warm water in. Zachte zak erom en het is me toch lekker warm om daar tegenaan te gaan liggen. Eigenlijk is het ding voor haar maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet gebruiken kan. We delen het gewoon, dat is prima. Zij aan de ene kant er tegenaan en ik aan de andere kant.
Tuin
Maar goed, op de dag voordat ik de vorige blog had geschreven en deze naar mevrouw Olliebert verstuurde, zag mijn tuin er ’s morgens ineens heel anders uit dan anders. Ik vond dat best wel vreemd om eerlijk te zijn want dat hadden we hier nog niet eerder meegemaakt. Het is zoiets als Kever pas ook vertelde: de seizoenen komen en gaan en dan verandert er steeds wat. Toen we hier in Krullieland kwamen wonen, was het warm en scheen de zon veel. Er waren toen nog veel bloemen en blaadjes aan alle bomen en struiken maar ook die verdwenen langzaamaan toen het herfst werd. Dat kende ik nog wel van waar we eerst woonden natuurlijk. Er was hier zelfs een dag een super harde woei (nou 
denk ik dat ze die Bert noemden toen maar dat was beslist toch niet mijn sterrenvriendje Bert zeker die hard zat te blazen?) en toen vielen er super veel blaadjes naar beneden. Het sneeuwde blaadjes noemde mijn vrouw dat. Bij mijn blogvriend Japie was er ook al zo’n storm op visite gekomen maar die had weer een andere naam.
Maar wat later viel er andere sneeuw. Echte sneeuw dus. In de nacht was er al aardig wat gevallen maar ik slaap eigenlijk altijd op zolder in een mandje en had dat nog niet gezien. Toen ik ’s morgens naar beneden kwam, was heel mijn tuin wit. Echt helemaal dus. Alle struiken, het lekkere gras, de stoep…echt alles zag er ineens heel anders uit. Dat was heel mooi en bijzonder om te zien maar ik ging niet naar buiten hoor. Mij niet gezien want dan krijg je ijskoude pootjes. Mijn vrouw moest die dag brokjes gaan verdienen en had heel dikke sokken aangedaan en nog extra meegenomen. Dan weten jullie dus wel hoe koud het is.
Binnen
Ik heb, samen met de rest want die bleven ook lekker bij de warme plaat liggen, eieren voor mijn geld gekozen en ben binnen gebleven. Toen alle witte vlokken weer weg waren, leek het trouwens ineens wel lente want toen waren er een paar super warme dagen. Soms snap ik er niet veel meer van maar toen ging ik wel weer buiten. Even kletsen met konijntje Jip en het spoor volgen van mijn nieuw verworven kattenvriendje dat steeds in de tuin komt. Dat is ook belangrijk om te doen. Uiteraard sla ik geen enkele keer een bezoek aan de buurman over want zijn tuin is ook interessant. Een beetje stout ben ik wel een keertje 
geweest. Mijn mensen stonden op het punt om te gaan en ik zat op de trap. Toen deed mijn man de voordeur open en schoot ik naar buiten. Meteen weg natuurlijk. Dat zal ze leren om weg te gaan zeg. Ik was wel snel weer thuis en omdat ze blij waren dat ik zelf teruggekomen was, kreeg ik ook lekkers. Dat is toch een prima deal zeker?
Hier in de straat komen steeds meer lichtjes bij alle huizen en ook in de tuin. Dat heeft te maken met dat het over een paar weken al Kerst is maar ik moet zeggen dat ik dat zeer gezellig vind en alles ziet er nu beter uit met al die lampjes. Ik heb intussen ook een nieuwe slaapplek gevonden op de bank. Daar liggen veel kussens en een warm deken waar ik lekker in, op of zelfs onder kan gaan liggen. Ik raad het iedereen aan om dat te doen. En zeker samen met je mens of mensen. Dat is ook nog veel gezelliger ook!
Knuffels van Lucky
PS bij de volgende blog is het al bijna kerst. Ik hoop dat iedereen dan lief voor elkaar is, maar dat kan en mag nu natuurlijk ook al want dat is heel erg belangrijk!
Hoi lieve allemaal, vorige keer had ik toch verteld over dat ik uit de tuin geweest ben he? Nou, dat heb ik in de tussentijd weer een paar keer gedaan maar het is best koud en soms valt er miezerregen dus dan zie je mij ook niet zo veel en zeker niet heel lang buiten hoor. Dan is het binnen een stuk beter vertoeven moet ik zeggen. Ik kan vanaf binnen ook veel zien en dan zit ik lekker boven de warme plaat dus dat is aan echte aanrader met koud weer. Gisteren was er hier zelfs sneeuw, maar daarover vertel ik later meer.
denken jullie? Zit er zomaar een vreemde poezel uit Krullieland in onze tuin! Ze zat rustig rond te kijken en ik heb de hele tijd gekeken wat ze aan het doen was. Ik heb haar gezien (mijn mensen denken dat het een poes is, ik weet natuurlijk allang of dat zo is hoor) en zij zag mij. We hebben een poosje naar elkaar zitten staren en kijken en toen ging ze weer weg.
dacht ik? Mollen, die kende ik nog niet maar die zie je niet vaak zeggen mijn mensen want die wonen onder de grond. Dat lijkt me nogal donker persoonlijk om eerlijk te zijn maar voor mollen is dat het beste zeggen ze hier.
Lieve allemaal, zoals ik vorige keer al zei zijn hier dingen anders maar ook hetzelfde als waar we eerst woonden. Ik vind het persoonlijk als katermans erg fijn dat er veel dingen hetzelfde zijn, want dat is toch belangrijk. Ik houd erg van veel van hetzelfde, mijn mensen noemen me daarom wel eens een gewoontedier. Ik weet niet precies wat dat is want ik ben toch per slot van rekening gewoon een katermans maar het klinkt zeker niet slecht. Ze zeggen dat ik van alle dagen hetzelfde doen en krijgen houd en dat is denk ik ook zo. Ik vind daar niks mis mee want ritme en regelmaat zijn belangrijk in een kattenleven. In een mensenleven trouwens ook.
Huis
Toen mijn man terugkwam (gelukkig was dat al heel snel) zat ik netjes bij de voordeur op hem te wachten en kon ik weer binnen. Ik ben daarna wel meteen boven in een warm mandje gaan liggen en heb mijn avontuur aan Molly verteld. Mijn mensen weten nu dat ik het huis zelf terug kan vinden en ook waar ik naar binnen kan. Ze vertrouwen me nu dat ik alleen naar buiten kan en mag maar ze hebben wel liever dat ik niet zover weg ga. Dat laatste beloof ik maar even niet want het is allemaal zo spannend en er is nog zoveel te ontdekken buiten.
Lieve allemaal, hier ben ik weer met het vervolg op mijn blog over alle belevenissen in Krullieland. Ik had vorige keer beloofd wat te vertellen over de eerste dagen dat we hier waren.
beetje koud soms maar wel heel spannend.
Ik ben na een paar dagen zolder stilaan maar eens gaan kijken wat er verder hier allemaal te beleven is. Er was een deur die open stond met een trap naar beneden. Mijn mensen waren daar ook dus dat leek me veilig en ik ben naar beneden gegaan, pootje voor pootje. Of liever gezegd, tree voor tree. Het is zoiets dat ze een open trap noemen dus dat kan wel spannend zijn maar ik moet je zeggen, ik vind het fijn. Dan kan ik namelijk, waar ik ook zit, gewoon alle kanten opkijken en dat is reuze handig. Als ik ergens halverwege op de trap zit, kan ik naar buiten kijken naar de straat. Dat is erg leuk. Het is er niet zo heel druk maar er is altijd wel iets te beleven. Soms komt er een auto of fiets voorbij maar ik heb bijvoorbeeld ook al paardjes met een koetsje gezien.
Hoi lieve allemaal, hier ben ik weer op de blog! Omdat onze liefste vriend Bert een ster geworden is, zijn we een poosje niet op de blog geweest en dat snappen we ook heel goed dat het hoofd van mevrouw Bert daar helemaal niet naar stond toen.
want als een huis een tuin heeft, dan moet je die natuurlijk ook verkennen. Die hoort erbij en ik blijf een ware verkenner. We zijn verhuisd naar het oosten, naar Duitsland. Daarvoor hebben mensen een paspoort maar wij als dieren ook hoor. De mensen praten hier anders maar dat is niet erg. Ik denk dat alle andere katten die er wonen ook gewoon miauw roepen. Misschien met een Duitse tongval maar dat geeft niet. Met snacks in de poot maak je immers ook hier snel vrienden. Omdat al onze krullievriendjes ook in Duitsland wonen, noemen we dit land nu Krullieland.
O nee, wacht even. We moesten een brug over en het water was heel diep en dat vond ik wel interessant, toen was ik even stil. Maar niet voor lang. We mochten in het nieuwe huis naar zolder, daar stonden bakken klaar, lekker eten en water en we kregen een snack. Er staan ook nog allemaal spulletjes van ons zoals mandjes en er is een bed waarop je lekker zacht en warm kunt liggen. Je snapt wel dat we dat al gedaan hebben natuurlijk. Je eigen spulletjes hebben in een vreemde omgeving is wel fijn hoor. Dat is toch belangrijk dat je wat vertrouwds hebt. Molly dook meteen achter wat dozen, ik had dorst van het schreeuwen maar goed, we waren er toch. Ik kom inmiddels als heuse verkenner allang beneden in huis maar dat is eigenlijk niet precies beneden. Hoe dat zit, leg ik volgende keer uit. En Dropje heeft trouwens dat zachte bed tot haar bezit gemaakt. Wel slim van haar en ze ligt lekker zacht en warm op twee plaids. Hoezo een prinses?