Wat is de tijd toch snel gegaan…
‘t Lijkt wel of ik pas gisteren m’n allereerste Weilandfeest heb aangekondigd, en nu staan er 150 partytenten in ‘t weiland, met daarachter een hele grote container met dozen in verschillende formaten voor de vrienden die blijven slapen.

De koelunits van Muisbezorgd staan al tot aan het dak gevuld met de piepend verse Zachte Zilte Zeemuizen die Japie en ik donderdag gevangen hebben, er liggen sappige knoken en vlezige botten bij en de proeverijtent wordt terwijl ik dit allemaal mauw ingericht met hapklare snacks, kleinverpakkingen brokjes en natvoer om zelf uit te proberen. Er is ook een speciale tent waar iedereen zijn of haar zelf meegebrachte specialiteiten aan anderen kan laten proeven, maar dat is natuurlijk zolang de voorraad strekt en op is op. Met een beetje geluk kun je ergens het recept van bemachtigen, maar er zijn ook hapjes die al generaties in de familie zijn en heel geheim blijven.

Weiland

Straks komen Chef Tiga en zijn broers met de trein aan. Ik ga ze maar ophalen met de kruiwagen en een pootje helpen, want ze hebben héél veel spullen bij zich… De Chef is dágen bezig geweest met het bedenken en voorbereiden van heerlijke recepten, waarover je donderdag al in Leootjes blog hebt kunnen lezen.
De feestverlichting voor vanavond is al uitgetest en opgehangen, er worden nog stoelen en banken in diverse tenten en in ‘t weiland neergezet en het podium voor de livemuziek staat ook al klaar, met aan elke kant een bartent waar de taps voor de catnipwijn, het bottenbier en vers water al doorgespoeld zijn en de 0.0% wijn- en bierflessen staan koel. De slingers zijn opgehangen bij de ingang van het weiland en in de tent waar je kunt inschrijven voor één of meer van de vele workshops is de leptop al aangesloten.
O, en de eerste ploeg kattenvrijwilligers van de lokale EHBK afdeling is er ook al, dus mocht iemand te veel hebben gegeten of iets te diep in het catnip- of bottenbier glas gekeken hebben dan zijn ze in goede poten.

Wokkelglijbaan

O, en gisteravond is de Wokkelglijbaan gebracht. Nou heb ik helemaal geen verstand van glijbanen, maar het was wel heel erg veel materiaal dat ineens in het weiland aan de rand van de sloot lag. Ik zal heel eerlijk toemauwen, er was even een lichte paniek. Maar de poes van de sponsor van de glijbaan, die gezellig haar kater had meegekomen, legde me uit dat zij het hele idee van een weilandfeest zó goed vonden dat er op het laatste moment een andere glijbaan is geregeld. En wat voor één, nou ja, eigenlijk twee, maar dat zien jullie straks wel als je hier bent. Ik heb ‘m samen met de poes van de sponsor en haar kater gisteravond al een paar keer uitgetest. De eerste keer op de korte vond ik het best wel een beetje eng want ‘t is een hele snelle baan, maar het werd steeds leuker en daarna ben ik vanaf de hoge gegaan. En ik kan je mauwen, die is écht hoog!
Vanmorgen vroeg ben ik nog even naar boven geklommen en heb over het weiland uitgekeken. Het ziet er allemaal feestelijk uit met al die slingers en tenten en stoelen en banken en iedereen die nog druk bezig is om alles vóór elf uur af te krijgen. Want omdat we vanmorgen al zo vroeg begonnen waren komt m’n personeel om die tijd met koffie en broodjes voor de tweebeners en lekkere snekkies voor ons. En dan moeten ze samen met de andere tweebeners uit het weiland zijn voordat de kat van de burgemeester het feest komt openen. Want het is een feest voor miauwers en woefers, die tweebeners maken er zelf maar een leuke dag van met elkaar.

Praaivussie

Zodra Leootje op het weiland is aangekomen gaat hij gelijk beginnen met het testen van de videoverbindingen die we voor de thuisblijvers hebben gemaakt. Als je hebt aangegeven dat je daar gebruik van wilt maken kun je maar 1x inloggen en je kunt ‘m niet terugkijken. Dat heeft iets met praaivussie of zoiets te maken. Maar als je bij binnenkomst toestemming geeft kan er van de opnames misschien wel een dvd worden gemaakt, leuk ook als herinnering aan het Eerste Weilandfeest 2024. En dan kunnen de gasten die écht niet in beeld willen uit de buurt van Leootje blijven. Of misschien een grote zonnebril opzetten. Of we blurren ze gewoon in de montage voor de dvd…

Nou, ik moet nu echt even opdracht aan m’n personeel gaan geven om de parkeerplaats nog aan te vegen voordat de bussen, taxi’s, Cattilac, Ubers en bakfiets komen. Vanaf de brug naar de ingang van het feest wordt straks de rode loper nog uitgerold en dan is het wachten op de lintenknipper en de start van het feest.

Ik hoop jullie straks allemaal te zien, doe voorzichtig als je nog onderweg bent en tot zo!

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

De laatste dagen heb ik vaak liggen denken of ik nou écht niks vergeten ben want nog een hele week (dat is nog zeven nachtjes slapen) en dan is het eindelijk zo ver…
Het Eerste Grote Weilandfeest!
Wekenlang ben ik bezig geweest met onderhandelen, regelen en organiseren, maar het is geloof ik allemaal gelukt. Vrijdag wordt alles geleverd en klaargezet en dan is ‘t zaterdag wachten op de eerste feestneuzen.
Jullie dus.

Hoe het kwam

‘t Idee voor een feestje kwam eigenlijk nadat ik (niet helemaal vrijwillig) tot twee keer toe in de sloot naast het weiland terecht was gekomen en toen bleek dat ik een hele goeie zwemmer was. Ik vond ‘t ook eigenlijk best lekker om baantjes te trekken, maar ik wilde meer.
Zwemdiploma A was zo gehaald, net als B en C. Maar ik wist niet van ophouden en ging door voor m’n diploma’s Snorkelen, Zwemvaardigheid, Springen, Kunstzwemmen, Nostalgische zwemslagen en Survival. En die waren nog geen twee weken later ook allemaal binnen.
Omdat ik er zoveel lol in had, heb ik ook nog even de Binnenslootwater- en Reddend zwemmendiploma’s gehaald, en toen vond ik het even genoeg.
Snorkelen werd al snel m’n favoriete watersport, want dan kon ik behalve op Weilandmuizen ook op Slootvissen gaan jagen. De doos in de vriezer, die ene tussen de krentenbollen en de ijsjes, werd al snel te klein voor al m’n vangsten.
Omdat ik m’n nieuwe hobbies graag met anderen wilde delen maakte ik de workshop ‘Snorkelen voor beginners’. En daar was zóveel belangstelling voor dat ik besloot om een dagje cursus te geven, met daarna een feest voor iedereen die de workshop had gedaan.
Nou, dat heb ik geweten! Want er waren nog veel meer katten én honden die iets bijzonders konden en dat graag ook aan anderen wilden leren. En zo is Het Eerste Grote Weilandfeest er gekomen!

Weiland

Ik ga natuurlijk nog niet te veel verklappen over welke workshops je volgende week allemaal in het weiland en de sloot ernaast kunt volgen, maar om 12.00 uur precies komt de kater die bij de burgemeester van ons dorp inwoont het weiland feestelijk openen. Daarna is er nog een korte speech door de hond van de voorzitter van de lokale winkeliersvereniging (die het feest een beetje gesponsord heeft) en dan kan het écht beginnen.
Naast de workshops kun je ook meedoen aan verschillende behendigheidsspelletjes, wedstrijdjes, muziek luisteren (of zelf maken) en tot 17.00 uur is de proeverijtent geopend, waar je de laatste nieuwe snekkies en brokken kunt proeven die nog niet in de winkel te koop zijn.
Er is catnipwijn voor de mauwers, maar die mag alleen geschonken worden aan de feestgangers die ouder zijn dan anderhalf jaar. En er is bottenbier voor de blaffers die ouder zijn dan 2½ jaar. Daar moet ik wel streng in zijn, want anders ben ik m’n vergunning kwijt en is het feest snel afgelopen…
Natuurlijk is er ook 0.0% catnipsiroop, bottenlimonade en vers water verkrijgbaar voor iedereen die geen wijn of bier lust, of gewoon nog te jong is.

Dieet

Om 19.00 uur zal Japie, de hoofdsponsor van het feest, samen met Chef Tiga, de Topkok van de avond, het buffet openen. Behalve de Zachte Zilte Zeemuizen van Muisbezorgd zullen er verse Weilandmuisribbetjes van de grill op het menu staan en voor de grotere eters onder de feestneuzen liggen er verse knoken met veel vlees klaar om lekker op te kluiven.
Als je een speciaal dieet volgt en dat nog niet naar me hebt doorgemauwt of -geblaft, dan kun je dat nog tot donderdagavond via de chat op FB doen. We doen trouwens niet aan vago… voga…nou ja vegetadinges die avond, maar als je dat écht wilt zijn er altijd nog wel ergens wat groentenbrokjes te vinden.

Eten

Weet je waar ik ook heel erg naar uitkijk? De lekkere hapjes en drankjes die sommige gasten zelf gaan maken en mee nemen. Dus heb je nog iets waarvan je vindt dat een ander dat ook écht moet proeven? Neem het lekker mee, dan kunnen we ‘t met z’n allen delen.
Er rijden speciale bussen vanuit ‘t hele land die de weg naar het feest weten te vinden, er wordt samen een taxi gedeeld of een compleet treinstel en er rijdt zelfs een speciale bakfiets vanuit Leiden via de Belgische kust naar hier. Mooi om te horen hoeveel dat vrienden én onbekenden voor elkaar over hebben…
Voor de feestneuzen die te ver weg wonen of nog niet naar huis willen na het feest heb ik 365 kartonnen dozen in verschillende maten geregeld. Je moet dan alleen zelf wel een dekentje of kussen mee nemen, want die waren vanwege de higidinges niet te huur. En voor ontbijt wordt natuurlijk gezorgd, de proeverijtent gaat om 10 uur zondagmorgen weer open met brok- en natvoer, maar als je trek hebt in een verse Weilandmuis is dat natuurlijk ook mogelijk, want die zullen na zo’n feest makkelijk te vinden zijn.

Ik ga nog maar wat dutten, want dit is de laatste rustige zaterdag van deze maand. En daar ga ik dus nog even flink gebruik van maken.
Hopelijk zie ik jullie allemaal volgende week!

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Ken je dat? Lig je net lekker te slapen, hoor je ineens ‘ahhh’… En dan voel je dat er weer een foto gemaakt gaat worden, omdat je er zo lief bij ligt.

Foto

Ik ben me op dat soort momenten helemaal nergens van bewust want ik lig gewoon altijd zoals ik ‘t lekkerste lig. Maar m’n personeel kan dan tijdenlang vertederend naar me kijken en knipt de ene foto na de andere, om later dan de leukste te bewaren. Zeggen ze.
Maar waar ‘t op neerkomt is dat ze al zóveel foto’s van me hebben gemaakt sinds ik op mezelf woon dat ze door de bomen ‘t bos niet meer zien…
Ik ben het intussen wel gewend, dat paparazzi gedrag van m’n personeel. Heel eerlijk vind ik het ook eigenlijk best wel leuk, want ik weet inmiddels precies dat er samen met die ooohhh’s en aaahhh’s ook extra veel knuffels en aaien loskomen. En dat vind ik heerlijk. Vooral onder m’n kin, over m’n wangen, achter m’n oren. Eigenlijk m’n hele kop, m’n nek, hals, rug, zij, pootjes, buik… Soms lig ik zó te genieten van al die aandacht dat ik gewoon alle vier m’n poten in de lucht gooi en m’n kop achterover leg. Kom maar op, denk ik dan.

Polona

Maar soms heb ik er ook dagen bij dat ik even geen pola… polina… nou ja, polonadinges aan m’n lijf wil. Ik draai me dan al snel op m’n zij en begin met m’n achterpoten tegen de onderarm van degene die kriebelt te trappen (zonder nageltjes hè, want ik wil m’n personeel niet beschadigen), sla m’n voorpoten om de hand heen en begin dan zachtjes te bijten. Maar wel héél zachtjes, want m’n moeder heeft me vroeger geleerd dat ik nooit de hand moet bijten die m’n drink- en etensbak vult. ‘t Is ook meer een beetje dollen dan vechten, want na twee of drie hapjes begin ik die hand te likken. M’n personeel weet dan dat ze me daarna even met rust moeten laten, ‘t kan natuurlijk niet de hele dag feest blijven. Zeker nu ik sinds een paar dagen ook weer buiten de nachtcontrole doe, heb ik m’n dutjes overdag hard nodig…

Bakjes

‘t Liefst lig ik dan helemaal opgekruld, en dan weet m’n personeel dat ik even met rust gelaten wil worden. Vaak lig ik te slapen met m’n achterpoten onder m’n voorpoten en m’n kop daar dan bovenop. Maar dat lukt eigenlijk alleen nog op de bank, of op ‘t grote bed. Want als ik in de vensterbank op m’n kleedje lig hangt er altijd wel minstens één poot omlaag. Gewoon omdat die vensterbank de laatste maanden veels te smal is geworden. En zo is er wel meer in huis dat gekrompen is.
Ik pas niet meer in m’n villa, maar ik kan gelukkig nog wel op ‘t dakterras liggen. Ik kijk nu makkelijk over m’n puzzeltoren heen, ik moet bijna bukken om de snekkies van de onderste verdieping te pakken te krijgen.
En als ik me uitrek kom ik met m’n voorpoten makkelijk bij de rand van het aanrechtblad, dat al 20 centimeter hoger ligt dan op een gewoon keukenblok omdat Senior zo lang is.
M’n etensbakjes zijn ook veel kleiner geworden. Terwijl m’n personeel blijft volhouden dat het nog precies dezelfde zijn als toen ik op mezelf ging wonen, maar hoe kan het dan dat ik er toen makkelijk in kon gaan liggen als ze leeg waren, terwijl ik er nu alleen nog maar met m’n kop in kan?

Hoog

En over etensbakjes gesproken…
Van de week kreeg ik een nieuwe voor m’n natvoer, terwijl ik nog een hele stapel stenen bakjes heb staan. Maar dit is een bijzondere, want hij staat op een voetje en is aan de achterkant hoger dan aan de voorkant. En ik moet mauwen, ik ben er heel erg blij mee want ‘t eet een stuk gemakkelijker. Zo’n bak wil ik eigenlijk ook wel voor m’n brokjes. En voor m’n water. En dan nog eentje in reserve, misschien zelfs wel twee.

Of ben ik nu een klein beetje aan het overdrijven?

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Was me dat wat, afgelopen week…

Ik heb mijn allereerste kattengevecht gehad! Niet echt iets om trots op te zijn, want ik hou niet van vechten. Het is veel leuker om buiten m’n eigen tuin vriendjes met alle buurtkatten te zijn. Tot nu toe kon ik de boze buurtkat altijd ontwijken, omdat hij mij blijkbaar niet aardig vindt. Maar maandag gaf hij me een paar tikken en ik sloeg terug. ‘t Was zelfverdediging, echt, zonder dat de plukken haar door de lucht vlogen of er een druppel bloed vloeide. We hebben daarna nog even naar elkaar staan blazen, en toen ben ik weer naar huis gegaan. En de boze buurtkat kwam niet eens achter me aan!
Dus maandag kon ik eind van de middag m’n reismand weer in, naar die lieve dierendoktermeneer. Omdat m’n personeel toch wel ongerust was over een paar kleine wondjes.
Nou ja, ‘t viel allemaal reuze mee, en ik heb de afgelopen week heel braaf m’n pillen ingenomen die ik had gekregen. En die wondjes, daar zie je nu bijna niks meer van.

Buurtkat

Ik heb de laatste dagen heel veel nagedacht, tussen ‘t dutten door. Ik geloof gewoon niet dat de boze buurtkat écht boos is. Want eigenlijk was ‘t maandag een vechtpartijtje van niks. Misschien is deze buurtkat wel verdrietig, of heeft ‘ie pijn. Of is ‘ie bang, omdat we nog niet echt kennis met elkaar hebben gemaakt en hij denkt dat ik geen vriendjes met ‘m wil worden.
Want als je iemand niet kent is ‘t best wel moeilijk om te weten wie je voor je hebt. Dat weet ik nog, toen ik zelf voor ‘t eerst naar buiten ging en de buurtkatten niet kende. Ik vond ‘t heel eng om helemaal alleen een andere kat tegen te komen, ook al omdat ik toen nog een stukje kleiner was dan dat ik nu ben.
Beetje bij beetje leerde ik vooral de katten kennen die aan m’n achterpad wonen, en tegenwoordig rennen we samen over ‘t pad of door ‘t weiland en buurten we bij elkaar in een tuin om bij te mauwen.
Maar de boze buurtkat woont niet aan ons pad. Eigenlijk weet ik niet eens waar hij vandaan komt, wie z’n personeel is en hoe hij echt heet. Ik weet alleen dat mijn buurkatten een beetje bang van ‘m zijn omdat ‘ie zo groot is, en daarom uit z’n buurt blijven.
Maar eigenlijk is ‘t niet eerlijk.Dus ik heb me voorgenomen om wat aan m’n sociale vaardigheden te gaan werken en hopelijk kan ik, als de boze buurtkat en ik elkaar weer ‘s tegenkomen, samen met hem een goede mauw hebben. Misschien kunnen we wel vrienden worden, want de buurt is groot genoeg voor ons allemaal.
Ik wil ‘m zelfs uitnodigen om naar ‘t Weilandfeest te komen, als ‘ie daar zin in heeft. En ik ga ‘m niet langer de boze buurtkat noemen. Zolang ik nog niet weet hoe ‘ie heet noem ik ‘m Zwartjas. Want dat is ‘ie, op een paar witte vlekjes na. En Zwartjas klinkt toch veel vriendelijker.
Poesitieve gedachten geven een poesitieve sfeer. En dan kan er van alles gebeuren…

Weilandfeest

Over ‘t Weilandfeest gemauwd, nog drie weken en dan is ‘t eindelijk zo ver. Heel veel vriendjes hebben al gemauwd dat ze komen! Er zijn nu twaalf workshops aangemeld, en Kever heeft zelfs een speciale soonaate geschreven die hij op ‘t feest zal spelen. Rannoch en Ayden treden op met hun emmer en de ketting van de badstopper, en er zullen zeker nog wel meer muzikale talenten op het podium komen. Muisbezorgd levert zakken met zachte zilte zeemuizen voor de barbecue ’s avonds, en als je na afloop van het feest wilt blijven kamperen dan staat op zondagochtend een feestelijk ontbijt voor je klaar.
Er komen diverse partytenten langs de rand van ‘t weiland, en eentje wil ik nu alvast noemen: de snekproeverijpartytent.
Die had nog wel wat pootjes in de aarde, want het duurde even om sponsors te vinden die zowel katten- als hondensnekkies wilden doneren. Maar ‘t is gelukt. En ik stuur m’n personeel binnenkort ook nog naar Duitsland, om daar wat bijzondere snekkies te halen die hier in Nederland niet te koop zijn. Ik heb m’n boodschappenlijstje al doorgemauwd en de tassen liggen klaar…

Dutje

Met zoveel goede plannen is ‘t weer hoog tijd voor een dutje. Of twee. En misschien wel meer. Maandag begint m’n werkweek weer, maar nu is ‘t tijd voor een lekker weekendje waarin heel veel mag, maar niks moet.
Wees lief voor elkaar, geniet van ‘t leven. En elke druppel die dit weekend valt, valt niet meer op ‘t Weilandfeest…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep.

Vorig jaar rond deze tijd was ik net vier maanden oud en had ik binnen in m’n eigen huis nog zóveel te ontdekken dat ik helemaal geen belangstelling had om naar buiten te gaan. Buiten, dat was voor mij alles wat ik in de tuin zag vanuit de vensterbank, net voordat ik ging slapen. Want dat deed ik als beebiekitten heel graag. Dutjes, spelen, knuffelen, ontdekken. En eten natuurlijk.

Te jong

Ik had geen idee van wat tweebeners ‘seizoenen’ noemden want als de zon scheen ging ik daar lekker in liggen, ik keek naar de blaadjes die door de tuin waaiden, probeerde de regendruppels van het raam te likken en heb toen ik veilig op de arm van Senior even in de tuin was zelfs sneeuwvlokken gevangen. En ik vond ‘t eigenlijk best heel leuk om buiten te zijn. Dat wilde ik ook wel vaker, maar m’n personeel zei dat ik nog te jong was om alleen op stap te gaan. En dan kwam er ook nog iets over meisjespoezen en kittenallimentatie achteraan maar daar begreep ik helemaal niks van, dus dan ging ik maar weer spelen. Of slapen, of door het huis rennen…

Weiland

Intussen zijn we vijf maanden verder en heb ik m’n katerlijkheid bij m’n eigen lieve dierendoktermeneer achtergelaten in ruil voor een chippie, een slaapfeestje en een katerig gevoel toen ik thuis weer uit m’n reismand stapte. Dat moest wel een geweldig feest zijn geweest, alleen jammer dat ik me er helemaal niets meer van kon herinneren.
Maar toen het dit jaar dus echt voorjaar werd mocht ik eindelijk naar buiten. Eerst nog heel voorzichtig alleen in de achtertuin, samen met m’n personeel. Maar al snel leerde ik over het tuinhek te springen zonder in de sloot terecht te komen en ontdekte ik dat het lange achterpad een fantastische racebaan was om als een echte Joep Verstappen keihard overheen te rennen. En de schutting met horizontale planken was een prima klimrek om m’n evenwicht op te leren bewaren. Of om op het schuurdak te komen, want daarvandaan had ik het beste uitzicht van de buurt.
‘t Duurde daarna niet lang meer voordat ik de weg naar ‘t weiland ontdekte en kennis maakte met de buurkatten, die ik sindsdien vriendelijk goeiedag mauw als we elkaar tegenkomen. Behalve dan tegen die grote zwart-witte kater, aan wie ik m’n tweede onvrijwillige zwemles te danken heb. Hij en ik zijn nog steeds geen vriendjes want hij blaast naar me in ‘t voorbijgaan. Ik denk dat hij gewoon bang is dat ik boos op ‘m ben, maar dankzij hem heb ik inmiddels wel m’n snorkeldiploma en m’n slootvisvangpas gehaald. Misschien moeten we gewoon ’s een keer de tijd nemen om rustig met elkaar in gemauw te gaan, want ik geloof echt niet dat ’t een kwaaie is.

Zomer

‘t Wordt m’n tweede zomer dit jaar, maar de eerste waarin ik heerlijk buiten kan zijn. En dat is echt kattastisch want de temperaturen zijn nu al aangenaam, zelfs als het bewolkt is of regent. Maar wanneer de zon schijnt heb ik ‘t helemaal naar m’n zin. Dan zoek ik een lekker plekje in de tuin en als ‘t me te warm wordt ga ik onder ‘t afdak in de schaduw liggen. Lekker dutten of een beetje om me heen kijken, af en toe een grote bromvlieg uit de lucht meppen, luisteren naar de vogeltjes en niet te vergeten, de dagelijkse wasbeurten. Want nu ik zoveel buiten ben moet ik m’n vacht, en zeker m’n poten, vaker schoonmaken dan toen ik nog gewoon een huiskittenkater was. Maar ik heb ‘t er graag voor over…
Sinds kort heb ik ontdekt dat het niet alleen heerlijk is om overdag buiten te zijn, maar ook ‘s nachts. Dat heb ik geleerd van mijn Drentse vriend Zorro, die wel ‘s vertelde dat hij naar buiten loopt als z’n personeel gaat slapen. Lekker in de tuin genieten van de frisse lucht en de stilte. En vooral dat laatste leek mij ook wel wat, want als m’n personeel gemiddeld een heel bos per nacht in stereo omzaagt wordt ‘t voor mij als lichte slaper toch best wel moeilijk om m’n rust te pakken.

Dienst

Dus voordat ik tegen middernacht naar buiten ga eet ik nog een hapje, lebber wat uit m’n waterbak, mauw m’n personeel welterusten en dan ga ik in m’n tuin zitten om, als ‘t helder weer is, op m’n gemak naar de sterren te kijken die naar me knipogen en fonkelen. En dan knipoog ik terug naar allemaal, maar nog ‘s extra naar die sterren waarvan ik van naam ken…
Daarna ga ik de buurt- en tuin inspectie doen. Die dienst is ‘s nachts een stuk rustiger, omdat er dan heel weinig verkeer en tweebeners op straat zijn. Soms kom ik een buurkat tegen en dan lopen we al mauwend over onze belevenissen van die dag een eindje met elkaar op. Omdat m’n buurkatten allemaal een stuk ouder zijn dan ik weten ze mooie plekjes te vinden die ik zelf nooit ontdekt zou hebben, en mauwen ze door in welke huizen de aardige tweebeners wonen. Maar ik weet dankzij hun nu ook bij welke huizen ik een eind uit de buurt moet blijven.
Na een tijdje samen gaan we dan ieder weer onze eigen weg, want net als ik zijn m’n buurkatten ook allemaal lekker op zichzelf, zeker ‘s nachts.

Terug

Wanneer de zon opkomt ga ik terug naar m’n eigen tuin om op de dekenkist voor ‘t raam te dutten tot ik hoor dat m’n personeel wakker is. Soms duurt het even voordat ze doorhebben dat ik ‘t tijd vind voor m’n ontbijt, maar als ik te lang moet wachten voordat de achterdeur open gaat dan is een zacht mauwtje genoeg om die deur heel snel open te krijgen.
Het is ons vaste ochtendritueel tegenwoordig, bij binnenkomst krijgt m’n personeel kopjes en ik krijg aaien en knuffels terug. Zij vertellen dat ze me gemist hebben en blij zijn dat ik weer thuis ben, en ik mauw tegen hun dat ik honger heb.
Ook daarom hebben we geen kattenluik in de deur, want dit is elke keer weer een heerlijk moment om samen de nieuwe dag te beginnen. Maar wat belangrijker is, m’n etensbak wordt direct daarna gevuld met overheerlijk natvoer. Daar kan ‘s nachts écht geen rauwe muis of dikke bromvlieg tegen op. Ik eet liever thuis.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep.