Categorie archieven: Joep

Joep heeft een probleem met zijn Feestboek

Bijna anderhalf jaar geleden kreeg ik m’n eigen FeestBoek pagina. Onder personeelstoezicht natuurlijk, want ik was toen nog veels te jong om zelf allenig de hele wereld over te gaan. Ik had ook nog helemaal geen snekkies gegeten van leptopgebruik, dus alle hulp was welkom. Want ik mauwde geen tweebenerstaal, en ik had m’n personeel hard nodig om m’n verhalen om te zetten naar letters die tweebeners met een beetje ervaring konden lezen. Of voorlezen, natuurlijk.

Leptop

Niet alleen dat, maar als kittenkater kreeg ik het ook niet voor elkaar om maar één letter op het toetsenbord in te tikken. Die dingen zijn gewoon niet gebouwd op kattenpoten. Ik kon wel met één stiletto een letter aantikken, en als dat had gemogen zou ik nu volgens een perfect 2-nagelsysteem kunnen tikken, maar m’n personeel voelde er niks voor om elke letter voor me te spellen. En volgens hun hier zou ‘t op den duur ook teveel toetsenborden gaan kosten.
Dus kwam er leptoptijd, waarin ik samen met m’n personeel op het scherm kon meekijken.
We begonnen altijd met een foto uitzoeken en ik mauwde daar dan iets over terwijl m’n personeel het vertaalde naar tweebenerstaal. Dat kreeg ik dan weer teruggemauwd om te checken of het verhaal klopte. Want als startende sjoernalist moest ik daar natuurlijk wel streng op blijven, vond ik.

Vrienden

Op die manier hebben we een hele lange tijd bijna dagelijks iets gepost over een belevenis op die dag. Uiteindelijk waren Junior en ik elke dag wel even bezig om iedereen te antwoorden, en ik kreeg volgers op mijn pagina uit Zuid-Afrika, Canada, een paar Verenigde Staten en andere landen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar ook dichter bij huis werd ik ‘ontdekt’.
Volgers werden Vrienden, waarmee lief en leed gedeeld werd. En zo begon mijn wereld steeds groter te worden dankzij andere katten en hun personeel, maar ook met blafvrienden en hier en daar een fladder- en knaagvriend wisselde ik graag van gedachten.
Er kwamen ook tweebeners zonder huisdier die vrienden werden, terwijl ik écht geen allemanstweebenersvriendje ben. Maar zo naast m’n eigen personeel, in de vertrouwde veiligheid van m’n eigen huis, mauwde ik er op los alsof ik iedereen al jaren kende. Dat was altijd gezellig, zo saame met z’n allen.

Verandering

’n Week of 6 geleden begon er iets te veranderen op m’n FeestBoek, zonder dat ik daar blijkbaar iets aan kon doen. De mensen in het bedrijf bij wie ik m’n pagina had aangemaakt vonden blijkbaar dat ik nog meer vrienden nodig had, en deden de meest vreemde voorstellen. Soms moest ik wel 25 verzoeken om te volgen wegklikken voordat ik de berichten van m’n eigen lieve vrienden zag. En dat vrat best wel veel tijd. Ik merkte dat ik FeestBoek op deze manier toch niet meer zo leuk vond als voordat die andere mensen zich ermee gingen bemoeien, en ik zat een heel stuk minder samen met m’n personeel achter de leptop om m’n verhaaltje te doen…

Misschien zag die grote baas van FeestBoek dat als een uitnodiging om nog meer rotzooi op m’n pagina te gooien, want ineens kreeg ik ook allerlei advertenties te zien waar ik helemaal geen belangstelling voor had. Zoals van een bedrijf dat vond dat ik wel een haartransplantatie kon gebruiken. Ik snap niet waar ze het idee vandaan halen, want zowel ik als m’n personeel zijn prima tevreden over onze vacht.
Ik kreeg een uitnodiging om te komen werken bij de overheid. Maar ik heb al een heerlijke baan, lekker dicht bij huis, met prima arbeidsvoorwaarden. En of ik belangstelling had voor een vakantiehuis op Curaçao, naar een dansfeest wilde komen of yoga wilde leren. Nee, nee en nog ‘s nee.
Net zo min als dat ik aluminimale deuren in m’n huis wil laten zetten, schoenen of een nieuw huis wil kopen of naar de sportschool wil. Ik heb m’n eigen trainingsparkoers naast m’n huis, lekker in de buitenlucht. Dus ook allemaal nee.

Advertenties

Ik geloof ook nooit dat m’n personeel blij zal zijn als ik de auto ga inruilen bij een garagebedrijf aan de andere kant van ‘t land. En ik hoef helemaal geen brilletje, ik zie alles wat ik wil zien en de rest ruik ik wel, dus die aanbieding van een brillenwinkel tweehonderd kilometer de andere kant op, die heb ik ook weg laten klikken.
Maar ik ben een beetje bang dat ik met alleen wegklikken niet meer van al die advertenties af kom. Nee, m’n personeel moet aangeven waarom we die reclame niet willen zien, dan laten weten dat we ‘m niet meer willen zien en dán pas kunnen we ‘m afsluiten. Maar dat geduld hebben we na 28 ongevraagde advertenties vaak niet meer, dus ik doe op dit moment nog maar weinig met m’n eigen Feestboekpagina.

Drukte

Stilletjes hoop ik dat het ook allemaal ooit over gaat, die drukte op m’n pagina. Net zo plotseling weer verdwijnt als dat het er ineens onverwachts op stond. En dat ik, als ik ‘m over een tijdje weer ‘s open, gelijk de berichten van m’n eigen lieve vrienden weer zie zonder al die gekkigheid er omheen die ik eerst moet wegklikken. Want ik mis m’n Feestboekvriendjes toch wel…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Joep voelt dat het kouder en natter is

Brrr, wat was het de afgelopen dagen frisjes… En er hingen zelfs wolken in m’n weiland, op m’n achterpad en in m’n straat. En weet je wat het gekke was? M’n vacht werd er hartstikke nat van, terwijl het helemaal niet regende…

Thuis

Als ik ‘s morgens thuis kom is ‘t eerste wat ik doe altijd eventjes m’n stiletto’s bijscherpen op m’n krabpaal naast de bank. Vaste prik, en m’n personeel weet dat. Daarna is ‘t tijd voor heel veel knuffels, lieve woordjes en aaien, en dan knabbel ik een paar brokjes weg en slobber wat water, want na een nachtdienst lust ik altijd wel even wat.
Maar deze week kreeg ik alleen maar lieve woordjes terwijl ik m’n nagels in de krabpaal aan het bijslijpen was. M’n personeel was nog te slaperig om door m’n natte vacht, koude poten en dito oren wakker te willen worden. En ik wist gelijk dat het nog veels te vroeg was voor m’n personeel om op te blijven, en m’n ontbijtje kon ik op dat moment dan ook nog wel even op m’n buik schrijven. En dat terwijl ik net terugkwam van m’n nachtdienst! Maar zij hier zeiden dat ‘t nog steeds ‘midden in de nacht’ was, en dat ze terug naar bed gingen om verder te slapen.

Warm

Ik snapte daar werkelijk niks van. Alle tuinen waren al gecontroleerd, het achterpad en de straat aan de voorkant van m’n huis waren weer helemaal veilig en in plaats van dat m’n personeel juichend naar buiten rende omdat ik weer goed werk had gedaan, liepen ze nog slaapdronken door de gang terug naar de grote-mensen-mand om weer diep onder ‘t dekbed te duiken en verder te gaan snurken…
Maar daar heb ik de afgelopen week iets op gevonden.
Op ‘t moment dat ze zich omdraaiden om terug te lopen naar de slaapkamer, racete ik ze in de donkere gang op topsnelheid voorbij, sprong in hun mand, maak een koprol en wreef me aan alle kanten droog op ‘t onderlaken, om vervolgens diep onder ‘t dekbed te kruipen om lekker op te warmen. En toen was m’n personeel ineens wél helemaal wakker zodra ze in hun mand stapten…

De eerste keer dat ik dat van de week deed maakte m’n personeel best wel even een hoop herrie toen ze die nattigheid van de wolken uit m’n vacht voelden, en werden er pogingen gedaan om me onder ‘t dekbed vandaan te halen om me met een handdoek af te drogen. Maar ja, ik had de punten van m’n nageltjes bij binnenkomst net bijgevijld hè, en die had ik lekker stevig in het dikke matras geslagen. M’n vacht droogde vanzelf wel…
Ik heb heerlijk liggen slapen die nacht, en toen ik wat later m’n kop onder het dekbed uitstak omdat ik hoorde dat m’n voorraadkast open ging, ben ik op m’n dooie gemak naar de keuken gewandeld voor m’n ontbijt. Want dat is altijd een goed moment om de dag te beginnen. ‘k Vond wel dat m’n personeel een beetje slaperig achter hun bakje koffie zat, en ik hoorde iets over handdoeken die in de wasmachine moesten. Maar ach, huishoudelijke taken zitten niet in mijn arbeidsovereenkomst, en al had ik een pootje willen meehelpen, dan moesten ze toch echt eerst even wachten tot ik m’n ontbijt achter de kiezen had.

Goed idee

Eigenlijk vond ik het best wel een goed idee, al mauw ik ‘t zelf, om af te drogen en op te warmen in de personeelsmand, dus toen ik de nacht erna weer door de wolken had gelopen tijdens m’n nachtdienst wist ik precies wat me te doen stond zodra de achterdeur open ging.
Klokslag half zeven liep ik naar binnen, kreeg wat aaien en een heleboel lieve woordjes en begon m’n nagels te scherpen aan de krabpaal naast de bank. Daarna liep ik met m’n staart omhoog naar m’n brokjesbak en begon te knabbelen, alsof er niets aan de poot was. Maar ik had net twee brokjes op toen ik m’n voorraadkast open hoorde gaan. M’n stenen etensbak werd gevuld met de inhoud van een zakje natvoer, en kat-kat-kat, wat rook dát lekker! Ik mocht de saus die aan de rand van het zakje zat aflikken, en dat smaakte naar meer. M’n brokjes zijn heerlijk, maar m’n natvoer is nóg heerlijkerder.

Droog

Toen ik m’n bakje helemaal leeggegeten en schoongelikt had keek ik de kamer rond. ‘t Was opvallend stil in ‘t donker, en tot m’n verbazing was m’n personeel ook nergens meer te bekennen. Ze zouden toch niet…
Zo snel als een lichtflits rende ik de gang door naar de slaapkamer en sprong op de mensenmand, precies tussen de twee bulten die onder ‘t dekbed lagen. Ik kreeg gelijk een handdoek over me heen, en m’n personeel begon me zachtjes droog te aaien. Met een volle buik had ik geen puf meer om te mauwen dat ik dat helemaal niet wilde, en eigenlijk was ‘t ook best wel lekker. Ik voelde ‘t laatste restje kou van buiten helemaal uit m’n vacht trekken, en ik had moeite om m’n ogen open te houden.

Dus als ik nu ‘s morgens weer ‘s met een natte vacht thuis kom, laat ik me lekker in een handdoek wikkelen en zachtjes droog aaien. Da’s een veel beter plan dan mezelf afdrogen aan het onderlaken en ‘t dekbed, en zo kan m’n personeel zich ook nog een beetje nuttig maken voordat we weer met z’n allen in slaap vallen.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Joep en de schutting van de buren

Maanden terug had ik al ’s gemauwd over de oude schutting tussen mijn tuin en die van de nieuwe buren. Daar zou een nieuwe voor komen omdat zij van hiernaast een schutting wilden die helemaal tot aan de grond kwam. En eerlijk gemauwd, die oude schutting was ook best wel aan vervanging toe.
Heel enthousiast was Senior al begonnen om de houten planken en het hek daaronder af te breken, omdat hij ervan overtuigd was dat die nieuwe schutting er binnen een week zou staan.
Maar dat liep even anders…

Jungle

Omdat de buren niet konden beslissen wat voor schutting ze wilden, was mijn tuin de afgelopen zomer dus twee keer zo groot want ik kon zo doorlopen in de tuin van de buren waar veel meer te beleven was dan in die van mezelf. Gras, brandnetels, plantjes met mooie bloemen waarvan ik de naam niet eens ken, het groeide allemaal lekker ongehinderd door, want de nieuwe buren waren eerst druk bezig om hun huis aan de binnenkant helemaal af te krijgen en in te richten.
Het was een heerlijke jungle, waar ik naar hartelust op vliegbeestjes en spinnen kon jagen, en ik heb bij hun keukendeur zelfs een keer een zielige dikke vette muis gevonden die ik netjes naar m’n weiland terug heb gebracht. Hij piepte met tranen in z’n donkere kraaloogjes een verhaal dat hij verdwaald was en in een grote groene vlakte woonde waar hij niet meer kon komen omdat hij niet wist hoe hij de sloot over moest. Ik begreep al snel dat zijn gezin nog in het weiland woonde, en hoewel ik inmiddels een zeer ervaren muizenvanger was geworden was deze muis te verdrietig om in m’n vriezer terecht te komen. Want verdriet doet iets met je, en dan smaakt zelfs de grootste, dikste, vetste muis nergens meer naar.
Dus ik heb ‘m met z’n gezin in ‘t weiland herenigd, en een paar weken erna kwam hij piepen dat hij een nieuwe woonruimte had gevonden, aan de andere kant van de snelle weg achter het weiland. Hij was met z’n gezin geloof ik de laatste muizenfamilie die ik in m’n weiland gezien heb, want sindsdien heb ik er geen piep meer gehoord.

Wildgroei

Maar goed, terug naar m’n tuin en die van de buren.
De hele zomer kon ik genieten van die jungle bij de buren. Ik kwam alleen nog maar thuis om te eten, drinken en slapen. En af en toe wat te knuffelen met m’n personeel, want die begonnen me echt wel te missen…
Op een slechte dag kwam de nieuwe buurman met vuilniszakken naar buiten, waar binnen een dag m’n geliefde jungle in verdween. Ik was in sjok. Weg bloemetjes, weg gras, weg kruipende en vliegende vriendjes. Ik heb urenlang tussen de vuilniszakken op het tuinpad van de buren gezeten voordat ik besloot terug te gaan naar m’n eigen tuin en in de tuinstoel te gaan liggen. Of op m’n kussen op de tuintafel. Of in de pot van m’n kersenboom, met m’n rug naar de tuin van de buren.
Gelukkig had ik nog genoeg wildgroei in m’n eigen tuin staan, al was het daar niet zo druk als in m’n jungle bij de buren. Ik keek naar de spinnen, die onvermoeibaar hun web sponnen tussen de takken van de perenboom. Er kwamen vlinders langs die op de bloemen gingen zitten. Ik zag kevertjes door de tuinaarde ploeteren, mieren die druk bezig waren met van alles en nog wat, maar het zou nooit meer hetzelfde worden…

Schutting

Uiteindelijk heeft Senior de knoop doorgehakt en een nieuwe schutting besteld, want m’n personeel had al snel door dat ik bij het zien van die lege buurtuin niet vrolijker werd. Dus sinds een weekje of wat heb ik weer m’n eigen tuin, en hoef ik niet meer naar die kale leegte bij de buren te kijken als ik m’n achterdeur uit wandel.
En er staat nu dus niet alleen een schutting, maar ik heb daar zelfs twee échte catwalks op! Senior zegt dat hij die gemaakt heeft om de schutting overeind te houden bij een zware storm, maar ik weet dat hij die gewoon speciaal voor mij gemaakt heeft. Eentje loopt vanaf de schuur over het tuinhek naar de nieuwe schutting. En als ik daarop ga zitten heb ik het aller- aller- allermooiste uitzicht over m’n weiland, en ‘t zit een heel stuk beter dan de kiezels op het schuurdak.
De andere catwalk loopt vanaf de schutting naast de schuur tot halverwege de schutting tussen mijn tuin en die van de buren. Daarvandaan heb ik ook een prachtig uitzicht over m’n weiland, maar ik kan ook vanaf een hoogte zó gluren bij de buren. En dat doe ik dan ook af en toe. Tot nu toe is hun tuin nog steeds leeg, op wat speelgoed van m’n kleine buurmeisje na. Maar ik hoop dat daar in het voorjaar weer heel veel groen komt en ‘t geen tegeltuin gaat worden, want daar is helemaal nooit niet niks te beleven. En het is dan wel de tuin van de buren, maar toch ook nog steeds een beetje mijn reservetuin…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Joep schreef 25 blogs

Nou, daar issie dan… M’n 25ste blog!
Wat is de tijd toch snel gegaan, ‘t lijkt wel alsof ‘t gisteren was dat ik met Junior achter de leptop mocht om m’n allereerste bijdrage aan de site van Huiskater Bert te mauwen. Ik was toen nog niet eens een jaar oud, maar Bert had in zijn oneindige wijsheid bedacht dat ik de aangewezen kittenkater was om de blogdag over te mogen nemen van Kater Bram, die een week eerder veel te vroeg over de Regenboogbrug was gegaan omdat zijn leef-tijd op was.

Spannend

Je mag best weten, ik vond het heel erg spannend om met schrijven te beginnen.
Want al mijn collegabloggers waren veel wijzerderder en ervarender dan dat ik was. En zouden de lezers van Bert z’n blogs wel op de belevenissen van zo’n jong, onervaren katertje zitten te wachten? Ik was nog maar net begonnen om m’n eerste stappen helemaal alleen buiten te mogen zetten dit voorjaar, dus eigenlijk had ik nog helemaal niet veel échte avonturen om over te mauwen. Maar Bert had er alle vertrouwen in dat ik het kon, dat bloggen. En ik voelde dat Brammie met me meekeek en meeluisterde, bij elk woord dat ik tegen Junior mauwde. ‘t Was alsof hij naast me zat en in de gaten hield of ‘t allemaal goed ging, want Junior en ik moesten nog heel veel leren over bloggen.
Gelukkig was Bert ook een hele goeie leermeester, want van hem leerde ik dat ik m’n blogs niet zo lang hoefde te maken en niet elke zin met een uitroepteken hoefde af te sluiten.

Reacties

M’n allereerste blog leverde me maar liefst 45 reacties op, en je snapt wel dat ik die week met de staart stoer omhoog door m’n huis liep. Het hele weekend heb ik m’n best gedaan om iedereen terug te mauwen maar ja, daar blijk ik achteraf niet altijd zo heel erg goed in geweest te zijn. Dus al die blogs later wil ik toch nog m’n excuses aanbieden aan iedereen die ik nooit teruggemauwd heb in de afgelopen maanden. Ik krijg al jullie mooie letters, met de nodige spellings- en gramaticafouten van Junior, altijd netjes doorgemauwd maar soms komt het er gewoon niet meer van om samen achter de leptop te gaan zitten en iedereen te beantmauwen. Ik hoop ook niet dat m’n moeder daar ooit achter komt want dan zou ik, zo groot als ik nu ben, alsnog een stevige poot om m’n oren krijgen van haar, omdat ze me echt wel netjes opgevoed heeft voordat ik op mezelf ging wonen.

Kitten

Intussen ben ik niet meer de kitten die zich eind maart voor het eerst voorstelde op de blog van Bert. ‘k Heb nieuwe lieve vrienden ontmoet, waar ik heel erg blij mee ben. Maar ik heb ook afscheid moeten nemen van vrienden die me dierbaar waren, en dat viel écht niet mee. Gelukkig kan ik elke avond naar ze zwaaien als er geen wolken in de lucht hangen, en dan zijn we weer even SAAME…
Ik heb m’n allereerste Grote Weilandfeest gehouden en geholpen om een tweede Weilandfeest te organiseren. Dat was best wel veel werk, maar zeker voor herhaling vatbaar om iedereen gezellig te ontmoeten en neus aan neus, oog in oog bij te mauwen.
Ik heb nagedacht over ouder worden, heb de hele zomer bijna dag en nacht buiten gezeten, genoten van de zon, de maan en de sterren en veel nieuwe dingen geleerd, buurkatten ontmoet en mooie plekjes in de buurt ontdekt. Allemaal belevenissen van een opgroeiende kittenkater die ik graag met jullie, de (voor-)lezers van m’n blog, gedeeld heb. En daar hoop ik nog heeeel lang mee te kunnen door gaan.

Binnen

Dankzij Ollie, die nu bij mevrouw Bert in huis woont sinds Bert over de Regenboogbrug naar zijn Loesje is gegaan, ben ik sinds kort weer terug om op zaterdag te bloggen. Maar dat hadden jullie vast al gemerkt. Wat ben ik blij dat Ollie ook een schrijver wil zijn, want daardoor heeft hij ons toch maar mooi weer bij elkaar gebracht. Niet alleen de vrienden die graag bloggen maar ook de vrienden die onze blogs graag lezen. Of voorgelezen krijgen. Want zeker nu ‘t buiten kouder gaat worden vind ik ‘t zelf ook heel gezellig om lekker binnen, op schoot bij m’n personeel, al die oude en nieuwe verhalen te horen en de foto’s te bekijken. En als ik dan ook nog zachtjes achter m’n oren of onder m’n kin gekriebeld wordt doe ik soms lekker even m’n ogen dicht en geniet van die heerlijke momenten terwijl ik lig te luisteren. Gewoon, omdat we weer saame zijn.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep

Joep kwam van het dak af

Afgelopen week ben ik druk bezig geweest om het nieuw gelegde achterpad te verkennen. Alle tegels liggen weer netjes, maar allemaal in een andere volgorde dan zoals ik gewend was. Dus er is een hele hoop te snuffelen. Zo ruik ik dat een paar stenen die eerst bij mijn achtertuin lagen nu bij allebei m’n buren liggen, en ik heb een paar tegels voor m’n poort waar de barbecue van de buren op de hoek altijd op gestaan heeft. En die ruiken me toch lekker! Ik lig daar nu elke dag wel even op, zeker als de zon schijnt. Dan is ‘t net alsof ‘t weer even zomer is…

Schutting

Senior heeft ook niet stilgezeten. Samen met de andere buurman heeft hij eindelijk de schutting tussen onze tuinen kunnen plaatsen. En nou moet ik dus he-le-maal omlopen om in hun tuin te komen als ik bij ze naar binnen wil gluren. Want ze hebben een hele verkeerde schutting gekocht, eentje waarvan de planken van boven naar beneden lopen. Of van beneden naar boven, net hoe je ‘t bekijkt. Ik had nog zó gemauwd dat ik een schutting wilde die ik als ladder kon gebruiken, maar luisteren? Ho maar. Dus ik moet het hier de komende jaren maar mee doen. Nou ja, het is wel een ideale schutting om m’n nagels overheen te halen, want hij heeft lange planken waar ik helemaal rechtop tegen aan kan staan om de nagels van m’n voorpoten aan te scherpen, dus dat is dan weer wel een voordeel. Al heb ik wel gehoord dat dát niet de bedoeling is, want ik heb volgens m’n personeel meer dan genoeg krabpalen in huis staan, en er hangt zelfs een krabplank buiten naast de achterdeur. Maar ja, ‘t is natuurlijk altijd veel leuker om dingen juist te gebruiken op een manier waar ze volgens tweevoeters eigenlijk niet voor bedoeld zijn. En m’n personeel moet ook niet gaan zeuren dat ik m’n poten veeg op de kokosmat bij de achterdeur voordat ik weer naar binnen ga, want dat doen zij zelf ook. Ik kan ‘t toch ook niet helpen dat zij hun teennagels niet kunnen uitslaan op die mat om ze te scherpen, en ikke wel?

Toezicht

Nou ben ik inmiddels wel gewend aan de nieuwe schutting tussen mijn tuin en die van de buren hoor, maar Senior wilde ook gelijk de schutting aanpakken die hij zelf naast de schuur getimmerd had. Dus hij had de balk waarmee die schutting aan de schuur vast stond alvast weggehaald, want dan kon hij er de volgende dag makkelijker bij, had ‘ie gezegd. Allemaal leuk en aardig, maar de schutting stond toen wel een beetje wankel…
Nou hou ik best van een uitdaging, dus ik was ‘s avonds lekker tegen die schutting omhoog geklommen en heb me boven op de smalle plank tussen alle druiventakken door gewurmd om vanaf ‘t schuurdak te kunnen gluren naar de buren, die op ‘t achterpad aan ‘t barbecuen waren. Per slot van rekening hoort toezicht houden ook bij de achterpad inspectie die ik dagelijks uitvoer, en zo kon ik alles goed in de gaten houden zonder de indruk te wekken dat ik met ze wilde mee eten, want m’n eigen avondeten had weer prima gesmaakt en er kon eerlijk gemauwd geen hapje meer bij.
Maar ja, toen ik weer van ‘t dak af wilde bleek dat niet zo gemakkelijk te zijn als er op komen. Ik heb namelijk een enorme hekel aan wiebelende dingen, plus dat ik de druiventakken waar ik me op de heenweg naar ‘t dak tussendoor gewurmd had veel te dun vond om op te gaan staan om via dezelfde weg weer naar beneden te komen. Ik heb nog steeds al m’n negen levens, en daar ben ik heel zuinig op.
Na wat heen en weer lopen over de rand van ‘t schuurdak en heel hard mauwen kwam m’n personeel met een ladder aanzetten. Nou ja, ‘t was m’n eer te na om zo van ‘t schuurdak afgehaald te worden, dat snap je natuurlijk wel. Dus ik heb even zachtjes met m’n voorpoot een paar tikken op de hand van m’n personeel gegeven en duidelijk gemaakt dat ‘t me heus wel zelf zou lukken om van de schuur af te komen, zonder hun hulp. Ik ben tenslotte al een grote kater en geen kleine kitten meer.

Donker

Intussen begon ‘t aardig donker te worden. De buren waren al uitgegeten, hadden de barbecue weer opgeruimd en waren naar binnen gegaan. M’n personeel zei dat ‘t nou toch écht wel tijd werd om van dat dak af te komen, omdat ik daar niet de hele nacht kon blijven zitten want ‘t zou écht koud gaan worden. Ik mauwde terug dat ik een prachtig uitzicht had om nog even te zwaaien naar alle sterren die ik zag, en dat ze voor mij niet op hoefden te blijven. Maar diep in m’n hart wilde ik toch eigenlijk ook wel graag naar binnen, want ik begon al aardig koude poten te krijgen op dat dak en de gedachte om op ‘t grote bed tussen m’n personeel in te kunnen dutten werd steeds aantrekkelijker.
Net voordat m’n personeel naar binnen ging heeft Senior de paal, die hij eerder die dag van de schutting had gehaald, schuin tegen ‘t dak van de schuur aangezet. En ik kan je mauwen, toen de achterdeur open ging ben ik nog voordat m’n personeel één voet over de drempel kon zetten keihard naar binnen gerend en ben op ‘t grote bed neergeploft. En dat lag toch een heel stuk lekkerderder dan die kouwe steentjes op ‘t schuurdak.

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep