Al maandenlang krijg ik heel veel advertenties en suggesties voor vriendschapsverzoeken op Feestboek. En heel eerlijk gemauwd, ik vind ‘t helemaal niet erg als m’n personeel die wegklikt. Want wat moet ik met een volautomatische kattenbak als ik een prachtig mooi en enorm weiland naast m’n achtertuin heb, waar de buurtkatten en ik boodschappen voor elkaar achterlaten en geurvlaggen planten, om te laten weten dat we daar al controles hebben uitgevoerd?

En ik wil helemaal niet op vakantie naar een ver land dat ik helemaal niet ken, ik weet alles in m’n eigen buurt te vinden en dat is lekker vertrouwd. Dure auto’s, daar kan ik niks mee en een bril heb ik denk ik helemaal niet nodig want ik ruik m’n brokjes, snekkies en natvoer al zodra de verpakking open gaat.

Poezendame

Totdat ik een paar weken geleden een foto van een charmante zwart/witte poezendame zag staan. Haar personeel Sylvia heeft een eigen bedrijfje en zij, Sandy, doet de eindcontrole van alles dat de deur uit gaat. Maar het ging niet zo best met het bedrijfje, want de posts die ze deelden raakten ondergesneeuwd door de bedrijven die veel budget hebben om te adverteren. Dus ze dachten erover om maar te stoppen.
Nou hebben mijn personeel en ik een zwak voor kleine zelfstandigen en we willen altijd graag helpen, dus ik heb hun noodkreet op m’n eigen pagina gedeeld. Maar daar bleef het niet bij. Er moest natuurlijk ook iets besteld worden, dus de website van Hippe Snuffelzakjes werd van voor naar achter doorgespit. En van links naar rechts, en van boven tot onder. En ik moet zeggen, het was heel moeilijk kiezen hoor, want je kan wel mauwen dat een snuffelzakje een snuffelzakje is, maar het oog wil ook wat. Ik zag mezelf nog niet kathousiast worden van een stofje met zachte lieve kleurtjes, of iets met katten erop, of met lintjes er aan. Nee, ik wilde iets stoers! En alsof dat nog niet moeilijk genoeg was, welke geur moest m’n snuffelzakje eigenlijk hebben?

Tas

‘t Heeft toch wel een avondje gekost om een keuze te maken. Ik was intussen alweer in de vensterbank gaan liggen slapen, want het duurde me gewoon te lang. Ik liet de keuze wel aan m’n personeel over…
De volgende ochtend hoorde ik dat de bestelling geplaatst was. Het wachten kon beginnen. Omdat het bedrijfje eigenlijk bijna bij mij om de hoek zit, besloot m’n personeel de bestelling zelf op te halen, en vorige week zaterdag was het dan zover.
Ik kreeg een prachtige papieren tas, waar allemaal zakjes in zaten. Met stickers erop, zodat m’n personeel kon lezen wat er in zat. Hadden ze voor mij niet hoeven doen hoor, want zodra het zakje opengemaakt werd kwamen er héérlijke luchtjes vrij. De stof was lekker zacht, met wilde dierenprints. Tsja, ik wilde stoer, en dat heb ik gekregen…

Katdeautjes

Als extra zaten er ook nog drie katdeautjes bij. Een balletje met tijgerprint en ‘n rammeltje erin (hoe wisten Sylvia en Sandy dat ik van pootballen hou?) en een kleine gele muis. Kan ik mooi mee trainen voordat het muizenjachtseizoen weer losbarst. En er zat ook nog een extra snuffelzakje met ketnip bij. Met twee roze lintjes er aan. En roze en rode katten er op. Nou hoor ik je mauwen, Joep, da’s toch helemaal niet stoer? Nou, laat ik je verzekeren, zodra het zakje open ging heb ik er helemaal niet meer over nagedacht hoe ‘t er uit zag, ik duwde m’n neus in ‘t zakje, nam ‘m tussen m’n poten een heb er heerlijk mee gespeeld. Aan de lintjes getrokken, maar die zaten heel stevig vast en zitten er na een week nog steeds aan. Ik heb er in gebeten, tegenaan getrappeld, mee gerold en lekker ondergekwijld. Net zolang tot ik moe gespeeld in slaap viel, met het snuffelzakje tussen m’n poten…

Ketnip

Toen ik na m’n dutje weer wakker werd voelde ik me heerlijk relaxed. En ik had honger. Hebben jullie dat ook, als je met ketnip gespeeld hebt?
Terwijl ik wat brokjes zat weg te knabbelen had m’n personeel ‘t zakje op tafel gelegd om te drogen voordat ‘ie weer opgeborgen werd. Want zo gaat dat hier in huis met ketnipspullen, die laten ze niet slingeren. Ik mag nu elke dag een zakje uitkiezen om mee te spelen, maar soms heb ik er gewoon even geen zin in omdat ik liever naar buiten ga of omdat ik buurtcontroledienst heb. Of gewoon even lekker een dutje wil doen in de zon.
Toch heb ik in de afgelopen week ‘t meest met het zakje met de lintjes gespeeld, hoewel de combinatie van ketnip, matabi en valeriaan ook heel erg interessant is. Ik snap trouwens nog steeds niet dat er zóveel lekkere luchtjes in één zakje passen…

Dus, ik heb nog een hele hoop zakjes uit te proberen, naast de twee die de afgelopen week al favoriet waren. Maar daar heb ik nog alle tijd voor, want ondanks het lekkere weer van gisteren is ’t nog lang geen zomer…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Nee, ik ga het vandaag niet weer over het weer hebben, want dat lijkt nog steeds niet op voorjaar. M’n personeel loopt te blaffen alsof ze een hele gesprekken met de nieuwe buurpuppy aan het voeren zijn en ze beginnen wat waterig uit hun ogen te kijken terwijl ze de leeftijd van snotneus toch al heel lang voorbij zijn. Dus ik denk dat het nu aan mij is om de taak van mantelzorgkater op me te nemen. Beetje extra aandacht geven, wat meer knuffels en kopjes, spinnen en dicht tegen ze aan liggen. Wedden dat ze zich dan na dit weekend weer een stuk beter voelen?
Gelukkig gaan ze nog wel de deur uit om brokjes te verdienen en op jacht te gaan naar eten, want dat moet natuurlijk wel gewoon door gaan. Net zoals ik nog steeds m’n inspectierondes doe, maar als die achter de rug zijn ga ik snel weer naar binnen want ik heb mantelzorgkaterwerk te doen. En vier poten plus twee oortjes om weer op te warmen.

Twee jaar

Tijd vliegt als ik zo druk bezig ben. Het duurt niet eens meer twee volle maanden voordat ik jarig ben, en over iets meer dan vier maanden woon ik alweer twee jaar op mezelf. In m’n eigen huis, met eigen personeel.
Natuurlijk was dat die eerste dagen even wennen, zo zonder m’n broertjes en zusjes. Soms vraag ik me wel ‘s af hoe ‘t met hun gaat. Zouden ze net zo’n leuk huis hebben als ik, ruimte om buiten te rennen, lekker eten en ‘n hele hoop knuffels krijgen? Zou ik ze herkennen als we elkaar ooit nog ‘s tegen komen?
M’n personeel vertelde dat het personeel van m’n moeder verhuisd is, dus ik denk dat zij ook niet meer in ‘t huis woont waar ik geboren ben. Maar ik weet niet of ze wel zo blij zou zijn als ik haar zou opzoeken, want hoewel ze heel lief was en ons als kittens veel geleerd heeft, vond ze ‘t op een gegeven moment toch hoog tijd dat we op eigen pootjes gingen staan. Ze ging ook steeds vaker op stap toen we niet meer bij haar kwamen drinken omdat we al beebiekitteneten kregen. M’n personeel vertelde me later dat dat er nou eenmaal bij hoort, bij zelfstandig worden.

Zelfstandig

En ik moet eerlijk mauwen, dat zelfstandig worden heb ik aardig onder de wolfsklauw gekregen hoor. Okee, af en toe moet ik m’n personeel nog wel wat bijsturen en trainen, maar ze leren best nog wel snel voor hun leeftijd. Al heeft het een tijdje geduurd voordat ze doorhadden dat het niet hun huis is, maar ‘t mijne. Maar tegenwoordig ziet iedereen die binnenkomt dat gelijk aan het aantal krabpalen, mandjes, kussentjes en speeltjes, die allang niet meer in de twee speelgoedmanden passen die ik heb. En niet te vergeten aan de haren die ik, ondanks regelmatig kammen en borstelen, graag achterlaat op de stoelen en tegen de dikke gordijnen in de slaapkamer. Want eerlijk is eerlijk, daar kan geen stofzuiger of rubber handschoen tegenop. Het is tenslotte míjn huis.
Maar ik probeer m’n personeel ook best tegemoet te komen door tegenwoordig m’n kattenbak nog maar zelden te gebruiken. Want waarom zou ik, als ik zo’n heel mooi groot weiland achter m’n huis heb? Bijkomend voordeel daarvan is ook dat andere katten nu kunnen ruiken dat ‘t mijn weiland is. ‘t Heeft even geduurd, maar ik heb m’n plekje tussen de buurtkatten inmiddels wel gevonden.

Enigst Kater

Hoewel ik het heel errug leuk vind om samen met m’n vrienden buiten te spelen, ontdekken en stoeien, ben ik altijd weer blij dat ik Bewust Enigst Kater ben gebleven in een huis waar ik de baas ben. Ik wil m’n personeel ook echt niet delen, en m’n eten en speeltjes ook niet.
Heel af en toe probeert één van de buurtkatten wel ‘s op bezoek te komen, en dan deelt m’n personeel snoepjes uit. Míjn snoepjes! En ik vind het op zich helemaal niet erg als ze over de vloer komen, maar ‘t moet niet te lang duren. Als de snoepjes op zijn zet ik een hoge rug op, en dan weet ‘t bezoek al dat ‘t tijd is om te gaan en verdwijnen ze door de voor- of achterdeur.
Daarna is ‘t weer heerlijk rustig in huis, en heb ik alle tijd voor knuffels, kriebels, kopjes en aaien. Of ik ga lekker in één van m’n manden liggen, die ik ook met niemand deel. Voor een dutje, of om plannen te maken voor als ‘t weer zomer wordt. En dat lukt altijd ‘t beste zonder gemauw van andere buurtkatten aan m’n kop.

Vrienden

Nou zul je misschien denken dat ik nooit bezoek wil, maar in elk kattenleven zijn natuurlijk uitzonderingen.
Zo is er de hond van de overbuurvriendin, die wel ‘s meekomt als zij op bezoek komt. Zij (de hond hè, niet de overbuurvriendin) mag best m’n bakje eten leegmaken als ik uitgegeten ben en m’n waterbak leegslobberen. We spelen daarna dan een paar keer verstoppertje, en dat win ik altijd sinds ik weet dat als ik hoog ga zitten ze me niet kan zien. Blijft leuk.
En dan is er m’n grote vriend waarmee ik elk weekend snekkies deel. Gezellig samen, als katers onder mekaar, de laatste nieuwtjes bemauwen. Soms ga ik ook wel ‘s naar hem toe, met een rolkoffer vol met snekkies, want hij heeft een hele mooie tuin waar heel veel te beleven is. Ik kijk daar elke week weer naar uit.
Werk en plezier zijn ook heel goed te combineren als een andere grote vriend op bezoek komt of ik naar hem toe ga. Hij heeft een eigen bedrijf waar ik graag een pootje in meehelp, en we bedenken dan onder ‘t genot van wat snekkies, plannen om samen met anderen de koelwagens weer vol te krijgen als ‘t feest seizoen weer begint. Ik heb al veel van ‘m geleerd op ‘t gebied van muizen vangen, want als ervaren kater draait hij daar z’n poot niet voor om.

Weilandfeest

En natuurlijk kijk ik er al naar uit om al m’n andere vrienden weer tegen te komen op m’n eigen Weilandfeest, dat dit jaar zeker gaat komen. Ik heb al wat plannetjes in m’n kop die ik nog verder moet uitwerken, maar daar heb ik alle tijd voor zolang het nog koud is buiten. En zolang de buurtkatten niet telkens binnen proberen te komen om m’n snekkies op te eten…

Stevige poot en zachte kopjes,
Joep

Ik weet het echt even niet meer. De ene dag lig ik met de warme zon op m’n vacht in de vensterbank, ‘t volgende moment kijk ik m’n personeel aan met zo’n blik van ‘je denkt toch niet écht dat ik nu naar buiten ga’ als ze de achterdeur voor me open doen.
Nou ja, soms wil ik best wel even een frisse neus halen, maar nog voordat ze de deur weer dicht doen glip ik snel weer naar binnen. ‘t Lijkt gewoon niet te willen lukken met ‘t voorjaar…

Personeel

Dus eigenlijk heb ik de afgelopen week bijna niks beleefd, en intussen begin ik me toch wel een beetje te vervelen. Natuurlijk is er genoeg te doen in huis, want af en toe zwiep ik de ballen van links naar rechts door m’n verlengde knikkerbaan, en soms geef ik m’n vis die boven de bank hangt een lel en grijp ‘m dan weer vast. Of ren ik achter wat speelgoed aan dat m’n personeel de gang in gooit. Maar dat doe ik eigenlijk meer om hullie in beweging te houden want dat speelgoed terugbrengen, daar begin ik niet aan.
Al een tijdje ben ik ook bezig om m’n personeel nieuwe dingen te leren. Zo snappen ze nu eindelijk dat als ik naast m’n snektoren ga zitten dat ‘ie dan gevuld moet worden. Soms doen ze dat één keer per dag, maar ik ben nu ze aan het trainen om dat elke keer te doen als ik er naast ga zitten. Want snekkies zijn nou eenmaal toch lekkerderder dan m’n brokjes, zelfs als ik er moeite voor moet doen om ze te pakken te krijgen. Maar ze trappen daar nog steeds niet in. ‘t Is zelfs zó errug dat als m’n bakje natvoer niet leeg is ze gewoon hun stoel niet uitkomen om de voorraadtrommel met lekkers te pakken. Dan mauwen ze iets van ‘eerst eten, dan pas snekken’. Tsja, m’n personeel is heel lief, maar soms best wel een beetje streng.

Eten

O, en over eten gemauwd… Krijgen jullie thuis ook natvoer, of alleen maar brokjes?
Zelf heb ik ‘t geluk dat ik alle twee krijg. Brokjes staan er eigenlijk de hele dag door, vier smaken die in een grote schaal door mekaar heen gemengd worden. Daar krijg ik elke dag een maatlepel vol van, en als ze op zijn wordt m’n bakje weer bijgevuld. En met op zijn bedoel ik dan dat de bodem van m’n etensbak te zien is hè. Dan kunnen er nog best wel tien of twintig of meer brokjes in liggen, maar als ik de bodem zie is voor mij m’n bak leeg. En dat laat ik dan ook duidelijk horen, als m’n personeel dat zelf even nog niet in de gaten heeft.
Eigenlijk best wel gek, want m’n schaaltje natvoer eet ik wel bijna elke dag helemaal leeg. Tenzij er weer iets met worteltjes of een andere groente in ligt. Dat vond ik vroeger wel lekker, maar tegenwoordig wil ik gewoon vlees of vis met een sausje. Of in gelei, da’s ook heel errug lekker. Okee, ik wil ook best wel een uitzondering maken als er kaas doorheen zit, maar al dat spul met groenten erdoorheen eet m’n personeel maar lekker zelf maar op. Misschien dat ik het over een tijdje wel weer lust, maar ik ben er nu gewoon even op uitgekeken.
En weet je wat ik ook heerlijk vind? Een stukje kip of zalm. Of een eitje. Vers gebakken in een beetje kokosolie, uit de oven of gewoon gekookt. Zolang het maar genoeg afgekoeld is voordat het opgediend wordt, want ik kijk wel uit dat ik m’n bek niet verbrand.

Inmiddels loopt ‘t water me alweer door de bek als ik denk aan de verse muizensateetjes met ketnipsaus die Chef Tiga vorig jaar zo heerlijk kon klaarmaken op de Hibatsjie. En dan verlang ik alleen nog maar meer naar de zomer, met feesten en vrienden. Met lekker veel zon op m’n bast en lekkere lome temperaturen. Rennen door ‘t weiland, op zoek naar muizen. Lekker buiten zijn, en alleen naar binnen gaan om een hapje te eten. Want de terrasservice in m’n tuin was vorig jaar ronduit slecht, dus daar wil ik voor komende zomer nog ‘s serieus over gaan mauwen met m’n personeel. Er stond genoeg te drinken voor me, maar eten ho maar. Terwijl zij wel lekker aan de tuintafel zaten te eten. Dat kan toch niet?

Voorjaar

‘t Kan nou toch niet lang meer duren voordat ‘t voorjaar wordt. In m’n eigen tuin zitten er alweer knoppen in m’n kersenboom, en in de tuin van de gemeente staan rare gele toeters op lange groene stelen. En dan schijnt de lente er toch echt aan te komen. Dat mauwen de buurtkatten tenminste, en die lopen al heel wat meer jaartjes langer buiten als ik.
Voorlopig nu eerst maar even ontbijten en daarna lekker een dutje doen. En vanmiddag ga ik weer een eindje wandelen, ‘s kijken of ik nog meer groen in m’n buurt kan ontdekken.
Misschien sla ik dat dutje zelfs wel over en ga ik na ‘t eten gelijk weer naar buiten. ‘k Kan natuurlijk ook lekker luieren op m’n catwalk in de tuin, of op het dak van m’n schuur. Vandaag heb ik alle tijd, want m’n agenda is nog helemaal leeg.

Zachte kopjes en ‘n stevige poot,
Joep