Alle katten bij elkaar. Wat een week. Wat een week! Ik ben er ondersteboven van. Wie had ooit kunnen bedenken dat mijn droom èn mijn vaKATure zoveel zouden oproepen. Er zijn veronderstellingen dat er een relatie zou zijn met een speciale datum. Alsof katten zich iets van een klok of katlender aantrekken. Ik kan jullie verzekeren dat de enige reden waarom ik naar onze special limited edition katlender kijk, is dat de charmante verschijning van mijn allerstoerste Pummy er de hoofdrol in speelt. De vaKATure van Muisbezorgd is andere brok. Dat komt omdat er in Groningen een heus Muizencafé geopend gaat worden. Zo’n kans wil ik niet laten lopen. Waar Muisbezorgd twee weken terug nog in de kittenschoenen stond, is het in korte tijd gegroeid tot een purfessionele onderneming met goed gemotiveerde pursoneelsleden uit het hele land.
Furbinding
De week was meer dan dromen over een muizenpretpark. De week was meer dan het werven van medewerkers voor de buitendienst. De week schudde katten in alle uithoeken wakker. Katten die diep van binnen voelden dat ze een oerinstinct hadden dat langzaam ontwaakte. Katten die zich afvroegen of het iets voor hen zou zijn, dat muizen vangen. 
Doordat we onze dromen deelden, kwamen we er achter dat er heel veel soorten zijn: Zandvoortse strandmuizen, bosmuizen in Limburg, zilte zeemuizen aan de kust, huiselijke muizen op veel meer plekken dan we nu nog weten, Rotterdamse stadsmuizen en wollige weilandmuizen. Voor die laatste heeft tante Luna in allerijl een online cursus Hoe vang ik een weilandmuis opgezet. Pootsgewijs kan iedereen het leren in een tempo dat bij poeslief past. Spontaan borrelden ideeën op voor hoe de menukaart er uit zou kunnen zien. Huiskatten die nooit buiten komen, wilden ook graag meedoen met dit initiatief. Zij leggen zich toe in het contact maken met de bezoekers van het Muizencafé. Een aantal heeft zich zelfs al opgegeven voor een nog op te zetten workshop Huismuis vangen.
Saame
De week was meer dan zomaar een grappig bedoeld berichtje. De week liet voelen dat Beestboek zorgde voor furbinding. Dat is iets dat ik in mijn stoutste dromen niet had verwacht toen ik de vaKATure erop zette. Katten die niet eerder met elkaar hadden gemiauwd, legden spontaan contact. Katten met allerhande achtergronden, furlegen katten, katten met stoere meows, katten met furschillende kleuren jas. Het maakte niet uit. 
Ze wisselden tips en tricks uit. Juist omdat ze allemaal anders zijn, ging Muisbezorgd leven. Doordat we het met elkaar deden.
Dank jullie miauw, furriends, dat jullie de wereld laten zien dat we Saame zoveel meer kunnen. Als ik vanavond in mijn boom klim om te zwaaien naar alle sterren moedig ik er eentje extra aan. Hij is een beetje bescheiden. Ik hoop dat hij zich voor deze keer durft te laten zien en te schitteren. De kater over wie mijn grote broer vaak meowt en die we nooit zullen furgeten, omdat hij ons het woord Saame leerde: Bolle.
Sinds ik door Nemo ben aangesteld als hofleverancier voor zijn muizencafé *) voel ik me iedere nacht de koning van de buurt. Met mijn schouders breed en dikke wijduitstaande kraag stap ik zelfverzekerd door donkere stegen en sluip onder schuttingen door. Ik hoor ze met mijn ogen dicht, het ritselt onder struiken. Het geluid wijst me de weg. M’n harige poten komen geruisloos neer op de zachte aarde. Haastig schieten ze alle kanten op, zich klaarmakend voor het spel dat zonder pardon gespeeld gaat worden. Glanzende kraalogen boven spitse snuitjes met fragiele snorhaartjes die razendsnel in en uit hun holletjes schieten tegenover mijn vlugge vlijmscherpe stiletto’s.
Soms zit er een slechte tussen die over de houdbaarheidsdatum heen is. Of die dingen heeft gegeten die niet goed voor hem waren en daarmee ook niet goed voor mij. Pas had ik weer zo’n exemplaar te pakken. Ik merk het meestal pas als dat beest al in m’n buik zit. Op kousenpoten ga ik naar huis om me daar onzichtbaar te maken. Want o wee als mijn mens er achter komt dat ik iets heb gegeten waar ik ziek van word. Voor ik weet zit ik in een rammelbak richting witjas. Meestal is de ellende na een licht en donker wel weer weg. Voor Foppe is dat anders. Van alleen al likken aan een muis krijgt hij al krampen in zijn darmen, die weken aanhouden. En dat terwijl mijn grote broer de meestervanger uit de buurt was voordat zijn buik chronisch ziek werd. Hij heeft mij de fijne kneepjes van het muizenvangen geleerd.
we alle piepbeesten uitnodigen in een megagroot pakhuis waar ze naar hartenlust kunnen spelen. Waar ze door rioolbuizen kunnen rennen zonder bedorven te raken. Een kingsize fabriek bomvol kipsnackjes waar ze onbeperkt van kunnen eten. Als zo’n muis bergen kipsnackjes eet, wordt hij vanzelf een muis met kipsnackjessmaak. Tegen de tijd dat ze geen zin meer hebben in dit pretpark en volgevreten richting uitgang waggelen, is er nog een laatste attractie: een superrealistisch kat- en muisspel.
Het is twee weken geleden dat die meneer een mes in de knie van Mo heeft gezet. Ik had een krabbeltje meegegeven om aan hem te laten zien. In mijn kattenbelletje stond dat hij heel voorzichtig met mijn mens moest zijn, omdat ik anders al mijn furrienden zou optrommelen om hem met onze vlijmscherpe stiletto’s te laten kennis maken. Achteraf schaam ik me enorm dat ik zulke dreigende taal heb gebruikt. Liefde en begrip werkt veel beter. Toch denk ik dat het ook wel iets heeft geholpen, want de meneer met het mes was deze keer uiterst lief voor Mo. Hij heeft haar als een prinses behandeld en haar knie met heel zacht verband ingepakt.
onder elkaar werkt soms beter.
Pita Piraat alles met één oog overziet en alles veel scherper waarneemt. Hoe kan zijn familie nou zonder Bram en zijn furrienden thuis en overal?
KeverT schreef gisteren over wijze dingen. Over de toekomst die gaat komen waarvan je niet weet hoe en wat. Dat die groeit op wat er gisteren gebeurde en vandaag. Bij de post zat een kaart.
Tja, daar legt Mo zich niet zomaar bij neer. ‘Ik ben 57, meneer, geen 87!’, reageert ze met opeengeklemde kaken. Ze wil weten of hij zorg voor dieren heeft. En of hij zelf wel eens iets in het huishouden doet. Het blijft verdacht stil aan de andere kant van het enorme bureau als ze uitlegt dat het leven niet vanaf een krukje geleefd kan worden. Zeker niet omdat het niks met die zogenaamde Arthur te maken heeft.
Eerlijk gemiauwd vind ik het een beetje spannend. Want hij gaat haar wel met een mes te lijf. Daarna krijgt ze extra benen om mee te lopen. Ook komen er extra benen in huis om Mo te helpen. Jullie weten, van menselijke hulptroepen *) worden wij allemaal heel nerveus. Mijn broer al helemaal. Sinds de stalen benen dreigend in de kamer staan, heeft hij last van paniekaanvallen. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Dat is dat onzekere wat KeverT benoemt: je weet niet hoe en wat.
Stilletjes staart ze voor zich uit. Een beeld dat me steeds meer vertrouwd wordt. Mo doet alles wat nodig is. Ze gaat naar haar werk, haalt boodschappen, zorgt voor volle voerbakken, sleurt het zuigmonster brullend achter zich aan, klopt het zand uit bed (geen idee hoe dat daar komt), eet en slaapt (met ons erbij) en plakt een lach op haar gezicht. Een lach die haar ogen niet altijd bereikt. Dat zie ik heus wel.
bestaan niet wist. Maar toen ze het voor de eerste keer uit de koelkast pakte, voelde mijn buik feilloos dat ik dat wilde eten. Het kwijl drupte al langs mijn kin voor het folietje er af was. Eenmaal met het tot dan toe onbekende bakje op de bank zat mijn bek er al in voordat ze zelf een hap kon nemen. De smaak was nog beter dan ik van te voren had kunnen proeven. Een zachtromige vanillepudding gleed zo mijn keel in. Werkelijk waar furrukkulluk. Katzijdank staat het spul – of een variant ervan – sinds een paar weken dagelijks op haar menu. Dat komt omdat Mo kiespijn heeft die net als haar hartezeer maar niet over wil gaan.
een tandarts! Want na haar laatste bezoek kan Mo niet meer stoppen met huilen. Hoe ik ook mijn best doe met schoot liggen en haar wangen wassen tot ze schraal zijn de tranen blijven komen. Het liefst zou ik die witjas kennis laten maken met mijn vlijmscherpe hoektanden. Maar mijn snorharen laten mij voelen dat er meer aan de poot moet zijn. Zo overstuur heb ik mijn mens de laatste weken nog niet meegemaakt.