Hoi lieve allemaal, in de reejakzies van de vorige blog over plestiek las ik dat jullie kei erfaare zijn met dit soort dingen. Ik ken het niet eens.

Plestiek was nieuw en gefaarlijk en toch waren er enkele katers en poese die presies wisten wat het is en dat je er mee moet oppassen. Van mezelf ga ik dan denke. Ik heb geen denkpaal zoals Loesje die heeft. Buiten heb ik wel een denksteen waar ik dan op ga liggen. Het moet buiten wel warm weer zijn want anders is de steen te koud. En ik fijn het fijn wanneer de denksteen lekker warm is.

Denk-plek

Binnen heb ik een akwaariejum met visjes. Het zijn gup-visjes en de visjes moeten altijd warm water hebben. Dat is voor mij wel fijn want door dat het water warm hoort te zijn, wordt de bak ook warm. En dat is mijn denk-plek voor binnen geworden. Ik spring dan voorzichtig boven op de akwaariejum deksel. Daar kan ik op liggen en warm worden. Voor de raam hangen luuksefleksen. Die kun je open en dicht maken. Dat is voor wanneer het donker wordt of als er keiveel zon is. Als de luuksefleks open zijn, kan ik naar buiten kijken. Daar zie ik dan de voorkant van de straat. Soms lig ik dan op de akwaariejum te denke. Mijn buik wordt verwarmd en ik denk over alles na. Alles is natuurlijk wel heel veel. Maar er gaat ook heel veel door mijn kop heen.

Gefoelig

Van mezelf ben ik een gefoelige katermans en ik vraag me altijd wel iets af. Waarom er bijvoorbeeld eerst gewoon een warme zon is en niet veel later er ineens witte korreltjes uit de lucht komen vallen. Ik snap niet waarom dit zo is. Of waarom sommige mensen kei hard door de straat rennen. Misschien krijgen ze thuis wel een snek. Dan snap ik waarom ze zo snel zijn. Ze willen natuurlijk kei snel die snek hebben. Maar van die korreltjes uit de lucht snap ik niks van. Hoe kan de zon dit doen of doet de zon dit niet? Zijn het misschien de witte wolken in de lucht die deze korreltjes maken en laten vallen. Er was eens een keertje, ik weet niet meer wanneer het was, maar toen was ik buiten in de tuin en toen kreeg ik zomaar ineens van die witte korreltjes op mijn kop en mijn lijf. Daar was ik niet zo blij mee. Ik werd ook helemaal nat want het regende erbij.

Wolken

En heel soms lig ik half te dutten en dan zie ik ineens kleuren in de wolken. Hier heb ik heel lang over nagedacht en hier weet ik het antwoord op! Ik weet waarom de wolken kleuren kunnen geven. Mijn loogiekaa zegt dat de wolken aan de wiew zijn. Misschien een beetje teveel zon gesnoven. Want hoe anders kan je kleuren in de wolken krijgen. De akwaariejum en de warmte zorgen voor fijne gedachtes. Zo denk ik over heel veel na en of ik er iets mee moet. Het beste denke komt wanneer ik mijn buik vol heb gegeten aan mijn brokjes met kipsmaak of een snekstaaf van de liedel. Oja, en niet te vergeete dat ik ook op de bak geweest moet zijn anders moet ik halverwege en dat vind ik niet fijn. Dan ben ik net aan het denke en dan moet ik ineens weer.

Voor mijn volgende denke ga ik denke over waarom sommige woefs een lange vacht hebben en andere weer een korte. Misschien gaat de een wel naar de kapper en de ander niet. Ik ga mijn oog sluiten en verder denke. Fijne dag allemaal.

Hoi lieve allemaal, afgelopen week is het echt lente geweest. Het weer was warm en ik was vaak in mijn tuintje. Soms lag ik op een tuinstoel met kussen te dutten of ik kroop in mijn bloembak. Er gaan geen bloemetjes groeien zei mijn vrouw tegen mij. Dat is omdat er geen zaadjes in het zand zitten. Dat vind ik niet zo erg want ik heb overal bloeme staan. Dees bloempot is voor mijn dutjes. Soms was het wat kouder buiten en dan deed ik binnen dutten of spelen. Als mijn vrouw terug komt van de boodschappen inspekteer ik graag wat ze heeft. Dat betekend dat ik wil zien wat ze heeft gekocht en of het voor mij is.

Plestiek tasje

Dees keer waren het appels. Die zaten in een tasje. Een plestiek tasje. Natuurlijk moet ik weten wat het allemaal is en hoe het werkt. Mijn kop is nieuwsgierig, dat is gewoon zo. Allereerst kijk ik er naar. Want ik wil weten hoe het eruit ziet. Plestiek is wit maar toch ook weer niet. Als het recht gevouwen is, kan je er doorheen kijken. Maar niet als het een frommel is. Dat is wanneer het niet netjes recht is. Dan kleurt het wit. Hoe dat gaat snap ik niet helemaal. Daarna, wanneer ik dus weet hoe het eruit ziet, moet ik even ruiken hoe het ruikt. Ruikt het ergens naar of ruikt het naar niks. Er was een geur maar het was niet de geur van mij brokken of sneks. Dees geur leek op de geur uit mijn tuin. Het rook een beetje naar mijn bak buiten, de grond. Ik rook ook een beetje gras maar er was ook een bloeme geur. Mijn vrouw vertelde me dat er een appel in de plestiek tas zit en dat ik daaraan rook. Ik wist niet dat appels naar mijn tuin ruiken.

Geluid

Ik snofte nog een keertje aan de plestiek zak en ik rook de appel nog steeds. Toen tikte ik met mijn voorpoot tegen de zak aan. Het maakte een geluid. Een ritstel geluid. Dit heb ik vaker gehoord. Ik ken het geluid. Mijn voorpoot ging ineens vanzelf naar het plestiek toe en tikte het nog een keertje aan. En toen kwam de andere voorpoot ook meedoen. En toen nog een keer. Plestiek klinkt heel leuk. De ritsel klinkt leuk. Het klinkt niet alleen leuk, het voelt ook nog eens. Het zacht onder de poote. Het lijkt een beetje op flies maar dan een ritstel flies. Het kan ook onder je poot doorglijden. Dat leerde ik toen ik het plestiek wilde fange met mij voorpoot.
Het kwam ineens in me op dat ik met mij poot kei hard wilde tikke. Alsof je een prooi vangt met een klap van je poot. Bam! En dan heb je je beestje gewoon gefange alleen bij dit plestiek ging mijn voorpoot een stukje naar voore zonder dat ik iets ekstras deed. Ik kon het niet echt tussen mijn poote krijge in de lucht want het was te glad en te zacht daarvoor. Maar het ritselen van het plestiek vind ik erg leuk en er op lopen ook. Spelen met plestiek vind ik erg leuk. Daarna wilde ik nog even bij de appel zijn. Ik kroop op het plestiek en ging bij de appel liggen. Ik wilde er nog even aan snoffen en toen leerde ik weer iets nieuws. Ik leerde dat plestiek ook keiwarm is als je er even op ligt. Dat vond heel erg fijn. Soms geniet ik van een warm dut plekje. Soms ook niet.

Opletten

Maar voordat ik de blog ga afsluiten wil ik nog iets vertellen. Mijn vrouw was de hele tijd bij mij toen ik met plestiek aan het spelen was want plestiek is geen speelgoed eigenlijk. Het is voor ons kei -efaarlijk. Mijn vrouw heeft het ook weggedaan toen ik klaar was. Door plestiek kan je stikken of je kan klem komen te zitten en dan kan je zo ineens een ster worden. En dat hoort zo niet. Dus, plestiek was voor heel even fijn omdat mijn vrouw er ook was en zij deed opletten maar het is echt gefaarlijk als je alleen bent. Doen jullie ook foorzichtig met plestiek.

Zachte kopjes van mij, Bram

Hoi lieve allemaal, er waren hele liefe reejaksies op mijn snurken van vorige keer. En ik leerde dat ik niet alleen ben in mijn snurken. Nu vind ik ook dat ik snurk. Maar wel zacht. Dees week heb ik een afontuur meegemaakt. Het was buiten en ik was in mijn tuin. Daar ga ik vandaag over vertellen.

Freemde mauw

Afgelopen week op een dag, ik weet niet meer welke, was het mooi weer. De zon was warm en ik foelde in mijn lijf dat ik naar buiten wilde. Dat zit in mij van natuur. Zo ben ik geboren. Dat is oer zijn. Ik wilde de tuin in om te kijken of alles nog klopt zoals het hoort. Dat er geen verdwaalde beestjes zijn. Soms is er een fogel of een eegel die de weg kwijt is. Dan loop ik er heen en mauw ik dat ze ergens anders naar toe moeten omdat dees tuin van mij is. Er is een kei-mooi parkje vlakbij waar de beestjes kunnen wonen. Daar hebben ze geen last van mensen of andere dieren. En ze krijgen daar ook eten. Dat is beter dan in mijn tuin.
Ik was in mijn tuin toen het gebeurde. Ineens hoorde ik een mauw. Een freemde mauw. Zo mauw ik niet en Mila ook niet. Het kwam uit de tuin. Nou ja, dat dacht ik dus. Want het klonk heel dichtbij. Ik schrok hier best omdat ik dit nog niet eerder heb meegemaakt.

Naar de poort

Mijn lijf was meteen in reejakzie. Omdat ik zo schrok gingen de haren op mijn rug omhoog en mijn staart was heel dik geworden. Mijn vrouw zei tegen me dat dit te maken heeft met het oer en vechten. Vechten doe ik niet, daar ben ik te gefoelig voor. Ik liep meteen naar de poort om te kijken wie daar zo mauwde. Ik mopperde zachtjes van binnen want dit is nieuw. En toen ik onder de poort door keek zag ik het. Ik zag haar! Een poesemeisje met een roodhalsbandje om haar nek. Ik deed zomaar ineens blazen, ik was niet boos maar het kwam gewoon van binnen in eens. Misschien is dit ook wel oer. Ik wilde alleen maar zeggen dat dees tuin al vol is, komt ze naar me toe gelopen met zachte mauwtjes. Ze doet heel lief tegen me. Toen deed ik heel diep zuchte want wat moet je nou met een poesemeisje die zo lief doet. Ik weet niet veel poesemeisjes af. Mij furkeer Jafita is een mooie poesedame met ook maar één oog en zij heb al beebies gehad. Niet van mij hoor want daar heeft de witte jas voor gezorgd. Ik wist het even niet meer in mijn kop. Toen ben ik mijn vrouw gaan halen want misschien weet zij het wel. Mijn vrouw liep ook naar de poort en deed hem open. Daar was het poesemeisje, haar naam weten we niet. Ze is een schildpad kleur, zo heet dat in de mensenwereld. Ik durfde er niet heen dus deed mijn vrouw de poort voor mij dicht.

Poesemeisje

Mijn vrouw liep naar het poesemeisje en vroeg wat ze wilde. Ze mauwde dat ze alleen kopjes wilde geven. Het was mooi weer en ze wilde lief doen. Mijn vrouw heeft haar kriebels gegeven op haar kopje. Dat vond ze echt heel fijn. Daarna is ze naar huis gelopen. Ze is een buurpoes. Dat wist ik niet eens. Ik had haar daar nog nooit eerder gezien. Ik moest natuurlijk wel even aan mijn vrouw haar handen snoffen want ik durfde niet naar haar toe maar nu kan ik wel ruiken wie ze is.
Ze is een aktiefe jonge poesemeisje die graag speelt. Ze deed mauwen dat ze een nieuwe buurpoes is. Mijn staart deed wel even bibberen toen in mijn vrouw haar handen rook. Het was spannend om een nieuwe geur te ruiken. Ik weet nu ook dat ze niet in mijn tuin komt maar gewoon gedag komt zeggen. Dat mag van mij en dan zal ik niet meer blazen.

Hoi lieve allemaal, wat is het toch een moeilijke week geweest. Het was heel zwaar en er was veel verdriet van iedereen. En nu is er weer verdriet. Ik vind dit het aller-moeilijkst om te zeggen.

Maar het is zover en ik kan er niet omheen draaien. Mijn hart heeft pijn en mijn kop heeft heel veel traane. Mijn beste vriendin van Hokazo heeft haar koffer gepakt. Trudy is naar Freek.

Op vrijdag 9 april om 9.15 uur is Trudy vertrokken naar Regenboogland om haar geliefde Freek te zien. Eerlijk waar, alles staat stil. Mijn lijf, mijn kop, mijn hartje, alles. Mijn gefoel is raar. Het is leeg. Ik weet niet wat ik allemaal moet zeggen of doen. Na Bas, Vlek en Wiske heeft Trudy een ticket geboekt. Ik wist dat ze ziek was en dat ze naar Freek wilde maar voor mijn gefoel is dit heel snel. En mijn vrouw heeft ook alleen maar traane. Ze kan niet eens meelen zonder traane. Ze wil ook een klein stukje schrijven over hoe Trudy was.

Mevrouw Bram:

“Freek en Trudy waren een verliefd jong stel dat altijd rond het asiel hing om wat etensrestjes bij elkaar te scharrelen. Echt veel contact met mensen hadden ze niet. Dat vonden ze te eng. Dit is zo’n 10 tot 12 jaar geleden. Ik werkte vrijwillig in de quarantaine van het asiel toen ik op een dag een mauw van buiten hoorde. Het was Trudy. Ze kwam duidelijk vertellen dat ze honger had en of ik ook wat vlees wilde pakken voor Freek want die had ze ook meegenomen. Dagen en weken gingen voorbij toen ze weer eens bij de deur stond om te mauwen voor eten. Dit gebeurde steeds vaker. Zo vaak dat het een routine werd. Ze kregen buitenhuisjes op het terrein waar ze lekker warm konden slapen. Nu woonde ze officieel bij het asiel en hadden ze op vaste tijden hun eten. Trudy was het dapperst van het stel, zij durfde naar mij toe te komen voor eten. Het raakte zo vertrouwd dat ik voor het eerst tijdens haar eten haar een aai kon geven. Dit was de stap van een liefdevolle vriendschap tussen Trudy en mensen. Na jarenlang oefenen met af en toe een aai, liet ze het gewoon toe. We konden teken van haar afhalen en controleren op haar gezondheid.

Kamer met tuin

Niet veel later bleef Freek er ook gewoon bij. Ook hij was minder bang geworden. En als je heel voorzichtig was, mocht je hem ook aaien. Na een lange periode van buiten zijn werd het tijd dat ze naar binnen gingen. Ze werden ouder en minder snel. Gevaar lag makkelijker op de loer en we wilde niet dat er iets met ze ging gebeuren. Ze kregen de grootste kamer met luxe tuin waar ze voor altijd mochten wonen. Adopteren was hier niet aan de orde. Ze waren zo gewend om bij Hokazo te wonen dat ze mascottes werden van het asiel.
In 2019 komt er slecht nieuws, Freek is ziek. Hij heeft een tumor bij zijn hartje en vocht op de longen. Zijn lichaampje is op. Op 26 mei 2019 pakt hij als eerste zijn koffertje om pijn vrij naar regenboogland te kunnen.
Sterke Trudy blijft achter. Ze maakt snel vriendjes met Ozzy en ze gaat gewoon door met haar leven. Ze beleeft mooie avonturen met Ozzy en andere vriendjes. Ze heeft menig harten doen smelten met haar mooie maatje meer lichaam en eigenwijze kop. Ze komt op de blog en doet mee aan interviews. Ze heeft zelfs de tong wedstrijd gewonnen. Kortom, ze is heel erg geliefd geworden. Onze sterke dame kreeg op een dag zelf slecht nieuws toen haar neusje niet meer genas. Het bleek kanker te zijn. Ze kreeg enorm veel lekkers toegestuurd door haar fans om de leed wat te verzachten. Maar helaas is het zover. Ze mist haar Freekje. Lieve Trudy, geniet van een zorgeloos leventje samen met je grote liefde Freek. Dat jullie in regenboogland voor altijd samen mogen zijn. Shine bright beautiful star!”

Mij hart

Hier ben ik weer, Bram. Liefe Trudy, mij hart gaa jou misse. Ik geef je kopjes en likwit snek voor onnerweg naar regenboogland, naar jouw Freek. Dag liefe Trudy, tot ooit!

Hoi lieve allemaal, wat is het toch een moeilijke week geweest. Dat zeg ik omdat er veel verdriet is. Daar wil ik vandaag iets meer over kwijt. Want misschien vraag je jezelf af of wij verdriet kennen en of dat wij dat ook hebben. Nou ik kan je zeggen dat op allebei het antwoord ja is. Natuurlijk heeft ieder zijn of haar eigen verdriet maar we hebben het wel. Vandaag ga ik vertellen over mijn verdriet. Want die heb ik, best veel eigenlijk.

Afgelopen week had ik een kei-stoere blog over Kever’s kikkeroe toen ik leerde dat Bas van de bende van zes ineens zijn koffertje had gepakt. Hij was ziek en zijn buikje was niet helemaal lekker. Bas is zestien jaar geworden. En toen ik leerde dat hij zijn koffertje had gepakt toen kreeg ik het heel moeilijk want ik foelde iets anders in mijn lijf. Ik dacht niet aan eten of aan spelen of zelfs aan de tuin. Nee, mijn kop wilde niet denken en mijn lijf wilde lam zijn. Dat je gewoon helemaal niks hoeft van je eigen. Niet van je kop maar ook niet van je lijf. Ik snapte niet wat er nu was. Ik weet dat Bas is gegaan maar toch, het is anders. En toen zag ik iets bij mijn vrouw. Er kwamen druppels uit haar ogen. Traane. Traane om Bas zei ze. Bas is een ster geworden. Mijn vrouw pakte me vast en gaf me kusjes op mijn kop. Dit foelde goed voor mij. Mijn kop en lijf deden nog steeds raar maar dit was iets. Langzaam foelde ik dat dit is wat ik nodig had. Mijn vrouw vertelde me dat we elkaar deden troosten. Dat je er dan voor elkaar bent als je traane hebt. Of als je misschien een slecht dag hebt. Dit troosten werkte voor mij. Ik vind het altijd fijn als ze me vasthoud maar nu vooral.

Koffertje

Niet veel later in dezelfde week kwam het verdrietige nieuws dat Vlekkie van Mevrouw Truke en Zwawi ook haar koffertje heeft gepakt. Mijn vrouw las voor dat Vlekkie heen is gegaan toen ze sliep en dat ze ook zestien jaar is geworden net als Bas. Ik hoop dat Vlekkie veilig in Regenboogland is aangekomen en dat ze nu heel jong is en weer kan spelen. Maar ook hier kwamen er traane van verdriet. Twee vrienden in een korte tijd maakt het echt heel moeilijk. Ik wilde niet eens op feesboek kijken naar de berichtjes want iedereen heeft zoveel traane. En eigenlijk kun je met z’n alle traane delen omdat je van iemand houd maar toch is het soms lastig. Verdriet vind ik heel moeilijk om te delen. Ik wilde eigenlijk alleen maar bij mijn vrouw zijn en bij haar liggen. Dat ik haar armen voel en dat ik me dan veilig voel. Daarom schrijf ik er nu over.

Trudy van Freek

En er is nog meer verdrietig nieuws. Iets wat me al een paar weken bezig houdt. Trudy. Trudy is mijn vriendin van het asiel waar ik heb vroeger heb gewoond. Op de blog heb ik haar ook al eens voorgesteld en een innervjoew gedaan. Het gaat niet goed met haar. Ze heeft kanker. Vandaag is mijn vrouw weer bij Trudy geweest. Dit is moeilijk. In mijn kop foel ik me niet zo fijn. Nu foel ik traane maar ik ga het vertellen. Het gaat echt niet goed met Trudy. Haar neus is heel erg kapot en het wordt steeds groter. Dat is niet goed. De kanker verspreidt zich snel. Haar buik blijft niet hetzelfde terwijl ze echt goed eet. Althans, de soepjes en sneksjes gaan er goed in maar je ziet dat ze dunner wordt. Of ze pijn heeft weet ik niet. Ik hoop van niet. Maar het verdrietige is dat haar lijfje gaat stoppen en binnenkort gaat Trudy naar Freek. Wanneer weet ik niet maar ik wilde het jullie wel vertellen.
Trudy is een beetje een beroemdheid geworden op de blog. Ze heeft zelfs fens waarvan ze zelf geen idee had. En tot aan de dag dat ze haar koffer pakt, wordt ze verwend.

Mijn verdriet is heel veel want ik vind het erg van Trudy. Afscheid en verdriet is gewoon moeilijk. In mijn hart ben ik een gefoelige jongen en hou ik van al mijn vrienden. Dat maakt het zo lastig als er een van ons besluit om zijn of haar koffertje te pakken en naar regenboogland gaat. Mijn adfies voor verdriet, zorg dat je saame bent want dan kun je elkaar trooste. Het is ook fijn als je het kan delen, dat heb ik geleerd. En verdriet mag. Als je saame bent dan foel je je niet alleen. En het is fijn om je veilig te foelen. Dat je elkaar begrijpt in wat je nodig hebt. Of het nu een kopje is of een aai. Soms kan het al genoeg zijn om in elkaars ruimte te zijn.
Saame zijn foelt beter. Dat je weet in je kop en lijf, ik hoef me geen zorgen te maken, alles komt goed.