Dat Bert met zijn angstklachten ooit naar de dokter zou moeten, bezorgde mij haast angstklachten. Ik had dus een plan nodig en dat bleek voor de hand te liggen: de dierenarts deed ook aan huisbezoek. Ideaal, dacht ik.
Voetstappen
Het kwam ook al zo goed uit dat het daar geen witte jas kliniek is, maar gewoon menselijke kleren, zodat je als kater kunt denken dat er gewoon bezoek komt, tenminste zo redeneerde ik, waarbij ik even vergat dat ik helemaal niet hou van bezoek en Bert nog minder.
Ik legde het vaccinatieboekje klaar, en het bezoek kwam op tijd aan de deur.
Het geluid van twee paar voetstappen op de trap moet Bert verder hebben gewaarschuwd. Eerder vond hij het al wat vreemd dat ik zomaar overdag uit de pyjama ging en toch thuis bleef. Hij wist niet beter of een vrouw hoort thuis in een pyjama.
Optillen
Toen we de huiskamer inkwamen, zat daar op het tapijt een nieuwsgierige en ietwat argwanende kater. Hij keek ons aan.
Snel zette ik een stap naar voren en tilde hem op.
Foute boel, wist Bert. Optillen gebeurde anders nooit, behalve een paar centimeter en dan heette het ’training’ te zijn, waavoor zei ik dan nooit, dit met het oog op de huiselijke vrede.
Helemaal optillen, neen. Bert wrikte en friemelde, hij duwde met pootjes tegen mij, maar ik was net iets sterker en hield vol.
De dokter verkocht zoete broodjes. Complimenten, lieve woorden, beloften over meegebrachte snoepjes, maar Bert geloofde er niks van.
En toen, zoals deze dokter dat nu eenmaal kan, kreeg Bert in anderhalve seconde een injectie toegediend. Zo’n njinja-snelheid waarbij je pas achteraf beseft dat er wat gebeurde en dan is het al voorbij.
Snoep
Bert was overstuur. Ik daarom ook. Toen ik hem weer neerzette, bleef hij zowaar zitten.
“Snoepjes?” fleemde de dokter met haar liefste stem.
Ze strooide wat uit een meegenomen zakje.
Hij rook er argwanend aan, of het ook gif kon zijn. Toen ging hij op een drafje elders in de huiskamer zitten om te kijken hoe dit verder ging.
Daar zat hij nog toen ik terugkwam van de huisdeur.
Ik ging op afstand liggen.
“We hebben nog snoepjes, Bert,” zei ik.
Hij keek eens.
“Ze zijn best lekker.” Ik friemelde eraan in de hoop op een heerlijke geur, hapjes en weer harmonie in huis.
Maar Bert wenste geen snoep van de dokter aan te nemen. Het was een principe-kwestie, leek het.
Snack
Later op de avond bood ik wat van zijn vertrouwde snacks aan op het mooiste schoteltje dat ik kon vinden. “Sorry Bert,” zei ik, “maar het was voor je gezond.”
Hij at, gelukkig.
Ik was vergeven.
Hoi Mevrouw Bert,
Fijn dat de dierenarts ook thuis kwam, maar wat is Bert toch slim.
Hij had gauw genoeg door dat het bezoek voor hem kwam, snap wel dat hij daar een beetje argwanend van werd.
Gelukkig heb je het in de avond goed kunnen maken met zijn eigen lekkere sneckkies.
Pootje van Tommy!
hoi Tommy, dat is waar, dat Bert me wilde vergeven had ook met de snack te maken, hij at erg graag en hij kon goed snacks wegeten. Dat dierenartsbezoek was snel bedacht maar ja.. en toch beter dan in het reiskorfje moeten en dan heen en terug..
pootje
mevrouw Bert
Och Bertje toch
Wat was je toch bang voor de dokter
Ja soms moeten er dingen gebeuren en daar moest je voor naar de dokter
Maar liever niet
Maar snoepjes van de dokter die hoeft je niet
Zou ik ook niet doen
Vrouw heeft het weer goed gemaakt
Met een lekkere snack
Maar bert Ik mis je
Ik mis je mooie verhaaltjes
Ollie doet het ook goed hoor
Maar bert is toch bert En anders
Dat snap ik – Bert was zo anders, in karakter, in uiterlijk, in leeftijd, in alles, en ik mis hem ook. Het is vaak onwerkelijk dat hij een ster geworden is, alsof het eigenlijk niet zo is. Maar toch is het zo.
Het is wennen en als dat niet lukt het gemis zien te dragen,
mevrouw Bert
Hoi mevrouw Bert,
Soms kom je gewoon niet onder een doktersbezoek uit!! Dat is nou eenmaal zo. Maar het ergste vind ik dat ze erna niets meer van je willen weten.
Dopey is eergisteren aan zijn kiesjes geopereerd en dat is verder goed gegaan. Maar gisteren heeft hij me de hele dag ontlopen……..vreselijk.
Uiteindelijk gisteravond kwam hij op schoot om te knuffelen. Alletwee weer blij 😁😸
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
hoi lieve allemaal, ach, die arme Dopey, dat is een hele ingreep met verdoving en alles erbij, en dan een heel ander gevoel in zijn mond hebben, ik kan me er iest bij voorstellen. En wat heerlijk dat hij later op de avond toch wist waar hij de liefde en steun kon vinden…
Hallo mevrouw Bert,
Wat kunnen we ons rot voelen als onze geliefde viervoeters in ons teleurgesteld lijken te zijn. Figo heeft dat altijd als ik een paar dagen weggeweest ben hoewel dan altijd wel zijn oppasvrouwtje komt waar hij gek op is. Hij negeert me dan altijd een tijdje als ik weer terug ben wat ik vreselijk vind.
Groeten van het vrouwtje van Figo
hallo mevrouw Figo, dat is me wat: de silent treatment, voor straf. Figo weet wel heel goed duidelijk te maken wie hij het liefste thuis heeft en hoe volgens hem het huiselijk leven dient te verlopen…
groetjes
Mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Dank voor weer een mooie herinnering aan Bert.
Bert wist vast meteen dat er iets mis was.
Ik denk dat een dierenarts een bepaalde medische geur om zich heen heeft, die katten al van verre ruiken.
En logisch dat Bert zich niet om liet kopen met snoepjes!
Hier at niemand de snoepjes van de dierenarts. Zelfs niet als ik ze thuis door hun eigen snacks mengde. Dan visten ze die “besmette” snoepjes er meteen uit en legden die apart.
Een dierenartsbezoek, of dat nou thuis of in de praktijk is, vind ik het ergste dat er is. Het idee dat je je lieve kat verraadt door hem/haar iets te laten ondergaan dat ze absoluut niet willen vind ik altijd vreselijk. Het voelt voor mij als verraad. Ook al weet ik alles over “voor hun eigen bestwil”.
Helaas zit er soms niets anders op.
Zou het niet ideaal zijn om ZELF een opleiding dierenarts te volgen?! Ik heb er vaak over nagedacht…
Liefs,
Mevrouw Kever en co.
lieve mevroue Kever en co: zo is het helemaa, een vorm van verraad, want uit te leggen valt het niet waarom zoiets moet, en waarom juist wij degenen zijn die bellen en het geliefde dier erheen brengen en er dan nog bij blijven ook. Zelf dierenarts worden lijkt inderdaad de oplossing. Maar ja, om dan injecties te geven… enge onderzoeken te doen… anders te gaan ruiken… dat is ook weer zoiets,
mevrouw Bert
Dag mevrouw Bert.
Tja de dierenarts…….het moeilijkste wat er is.Je voelt je zelf rot/ schuldig omdat je je dier in een transport mand doet en uit hun vertrouwde omgeving haalt.
Ze reageerden allemaal anders.
Fynn zong onderweg een lied zodat iedereen goed wist dat hij het er niet mee eens was.
De dierenarts zelf stond hij kopjes te geven.Liet alles toe en onderweg naar huis het 2 de deel van het concert.
Sparkle probeerde ook wat te zingen maar eigenlijk was ze gewoon nerveus(logisch) en mijn hand deels in de tas was wel genoeg.Nog altijd voel ik mij bevoorrecht dat ze echt alles goed vond,als ik er maar was.
Dat volle vertrouwen…..kostbaar.
Muzette was domweg boos en kreeg een diepe rimpel tussen de ogen.Een mede passagier,zei ooit: ik heb nog nooit een kat zo kwaad zien kijken…..tja.
Als ik eens een nacht weg was hadden ze een goede poespasser anders zou ik niet weggaan.
Als ik dan thuis kwam was Fynn direct aan het kopjes geven.Sparkle bleef voor de vorm wel 1 minuut beledigd,maar ja Fynn ging kopjes en knuffels halen en die wilde zij ook!
Muzette was het langste beledigd.Maar als ze wist dat het op mij geen indruk maakte,staakte ze het negeren maar en kwam knuffelen.
Hoe anders zijn Rannoch en Aiydan.
Onderweg, rustig geen punt.
Bij de dierenarts keurig opgevoede heren en op de terugweg ook rustig.
Ik ben een paar dagen weggeweest,met goede poespasser natuurlijk.
En bij thuiskomst gelijk 2 enthousiaste boys die gelijk komen knuffelen!
Wie weet wat ik de komende jaren nog met de laatste 2 ga beleven,maar so far so good!
Groeten
Mevrouw Rannoch en Aiydan