Hoe rustig en gezellig het huiselijk leven van Bert en mij ook was, af en toe kwamen er toch moeilijkheden, kleine en grote. Ik leerde om te gaan met de nachten waarin Bert plotseling op bed sprong, daar in slaap viel en hard snurkte om er onverwacht op te houden. Maar er was ook een groter probleem ontstaan en daarvoor moest er iets gebeuren, wist ik.
Gevoelig
Bert had angstklachten, dat betekende snel en lang bang, en daarna tijd nodig om weer een nieuw evenwicht te vinden. Ik was daar bezorgd over. Hij nam wel Bach Rescue Remedy, maar gevoelig bleef hij voor alles dat onverwacht was. Ook geluiden.
Al in de eerste weken had ik ontdekt dat de stofzuiger hem grote angst aanjoeg.
De oplossing was eenvoudig, vond ik. Dan stofzuig ik toch niet. Geheel in de stijl van een jaren ’50 huisvrouw schuierde ik het tapijt. Ja, dat kostte tijd. Maar het was vrijwel geruisloos en ik had de indruk dat Bert het ook gezellig vond, gezien het toezicht dat hij al snel uitoefende.
Stof
Schuieren bleek evenwel niet mijn sterkste huishoudelijke kwaliteit te zijn. Geleidelijk begon ik steeds meer te niezen. Dan keek Bert verstoord op.
Nu leef ik in een huis vol oude boeken dus een stofje hier of daar, dat verdroeg ik best. Alleen de opbouw van stof in het tapijt, dat werd te veel.
Het raam wat vaker openzetten, hielp niet.
Online verdiepte ik me in modellen stofzuigers die en stil waren en voorzien van een allergiefilter, en niet te duur en ook leuk om naar te kijken.
Het bleek dat Bert reden had om bang te zijn voor mijn huidige model, dat was een soort fabrieksstofzuiger. Die bracht ik naar de schuur.
Doos
Toen de grote doos met inhoud arriveerde, ging Bert op stofzuigerles. De eerste dag wennen aan de doos. Snoepje erop: positieve associatie.
Tweede dag, het apparaat uit de doos. Bert vond het griezelig. Maar de snoepjes deden weer hun werk. Derde dag, ermee bewegen en zo ging het geleidelijk verder, tot ik de laatste stap durfde te zetten: stofzuigen. Bert was ook in de huiskamer. Hoe zou dit gaan?
Ik was bang dat hij bang zou zijn en wat dan, welke stofzuiger kon dan wel, of moest ik 
speciaal-borstels komen voor het schuieren, en waar dan, ik piekerde op crediet.
Bert verrastte me.
Tijdens het stofzuigen vertoonde hij nauwelijks angst. Wel keek hij afkeurend naar mij, dat ik zoiets stoms deed als stofzuigen. Ik geloof nog steeds, dat ik hem daarom even tegenviel. Maar in de loop der tijd vergaf hij het me, misschien ook omdat ik minder nieste, wat hij bepaald hinderlijk had gevonden, zo’n abrupt geluid uit mij. Maar ook dat had hij me elke keer weer vergeven, omdat Bert nu eenmaal een vergevingsgezinde katerman was.
Na de stofzuigerlessen was het huiselijk leven weer wat gewoner geworden, voor ons alletwee. Al schuierde ik soms nog, voor de gezelligheid, Bert stelde zoiets op prijs, dat wist ik zeker.
Hoi Mevrouw Vilan,
Zie het ook helemaal voor me hoe Bert afkeurend naar je keek als je stom ging stofzuigen, nouja stofzuigen is natuurlijk ook super stom.
Maar helaas hoort het er wel bij in het huishouden, fijn dat jullie samen daar een weg in hebben gevonden.
Tommy duikt altijd weg als Arend Jan( mijn vriend) begint te stofzuigen, hij houdt er ook helemaal niet van.
Het is zo fijn om de wereld van Bert te mogen leren begrijpen, dank je wel daarvoor.
Groetjes van Annelieke en een pootje van Tommy!
hoi Annelieke en Tommy, ja dat was een hele lange ervaring samen, en Bert liet het uiteindelijk toe, waardoor we samen een weg erin vonden, inderdaad. Ik hoor wel eens van katte ndie op de stofzuiger zitten en zich laten rondrijden, maar dat heb ik zelf nog nooit meegemaakt 🙂
Lieve mevrouw Vilan, wat een mooie herinnering van Bertje. Dat jullie samen opzoek zijn gegaan naar wat wel of wat niet kan. De stofzuiger vond Bram nooit zo erg, ook niet als ik over zijn lichaam ging. Bram vond het verschrikkelijk als ik naar de toilet moest terwijl hij op mij lag te dutten als een baby’tje in mijn armen. Ik vind het heel mooi om te lezen hoe jullie elkaar zo elke keer beter leerde begrijpen. Fijn dat er deze mooie herinneringen zijn, dank je wel!
lieve mevrouw Bram, ja dat begrijp ik ook wel van Bram, als je toch net zo lekker ligt! Wat dapper van hem om over zijn lichaam de stofzuiger te kunnen voelen, het was toch een bijzondere katerman.
Lieve mevrouw Bert,
wat een prachtige herinnering en wat een mooie Saamewerking tussen mens en kater. Dat Bert op stofzuigerles ging en het ook nog volbracht. Hoe bijzonder kan het zijn. En ook dat Bert zijn afkeer liet blijken van onverwachtse geluiden die uit jou kwamen, maar ook de handeling die stofzuigen heet. Zo leerde hij hoe het leven als Huiskater is maar ook hoe je Saame leeft. Bert was een hele bijzondere katerman die zichzelf mocht ontwikkelen omdat jij hem de ruimte gaf zichzelf te vinden. Dat moet een ongelofelijke band hebben geschept. Een band die met de dag sterker werd. Een band sterker dan de stofzuiger maar die het woord Saame alle eer aan doet die het woord verdiend.
Dank voor weer een prachtig liefdevol Bert verhaal,
Liefs mevrouw Loes en Zusje
ieve mevrouw Loes en Zusje, achteraf bezien gingen we samen op stofzuigerles, want ik moest leren wat er wel en wat er niet kon, en ook dat ik eigenlijk een veel te zware stofzuiger voor dit bovenhuis had. Bert kon ongelofelijk misprijzend naar mij kijken, maar ja, stofzuigen was voor mijn gezond uiteindelijk onvermijdelijk.
Hoi mevrouw Bert,
Wat een mooi verhaal!!
Ik zie het helemaal voor me…….
Maar stofzuigers zijn een dingetje, hier ook.
Zodra hij tevoorschijn komt vliegen ze alle kanten op.
Ik heb gelukkig tegel en vinyl vloeren waardoor ik vaker met de bezem erdoor ga en erna dweil.
Maar er moet soms ook eens grondig gezogen worden!!
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Het was hier een aantal dagen flink behelpen met stofzuigerdozen en dan de stofzuiger zelf nog, maar het hielp wel met het wennenn, en ik leerde weer iets bij over geduld en dat langzaam aan ook goed is.
Mw. Bert,
Bert had geen beter huis kunnen treffen dan bij u. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die een andere stofzuiger zullen kopen wanneer blijkt dat hun kat er bang voor is. Mijn katten zijn er nooit bang voor geweest en hoewel de voorganger van Figo uit het asiel kwam kon ik zijn vacht op de laagste stand van de stofzuiger zuigen en hij vond het heerlijk.
Mooi hoe u de stofzuig-les van Bert beschrijft.
Wat apart is dat mevrouw Figo, een kater die zich laat stofzuigen, misschien ligt het aan de kater maar misschien ook aan het model stofzuiger en wat het allemaal kan. Ik weet dat er hele technische modellen zijn, maar zelf kom ik nooit verder dan aan dan wel uit. Deze stofzuiger heb ik nog; Ollie vindt het ook al stom.
Lieve mevrouw Bert,
Wat een geweldige herinnering aan je lieve, lieve Bert. En wat mooi hoe jullie SAAME het probleem van het stofzuigen hebben opgelost.
En herkenbaar dat Bert liever niet had dat je nieste. Hier mochten wij destijds van Mol niet hardop lachen, niet niezen en niet hoesten. Dat gold ook voor bezoek, en ze kwam dat ook altijd HEEL duidelijk vertellen 😉
Uiteraard probeerden we ons daar aan te houden.
Kever wordt er helemaal zenuwachtig van als ik zing. Dus dat doe ik niet meer.
En zo is het elke keer weer de vraag wie wie de huisregels leert 😉
Volgens mij komt elke kat met zijn/haar eigen ingebakken huisregels, die strikt worden gehandhaafd.
Heerlijk.
Dank je wel voor elke week deze prachtige herinneringen aan het leven van jou en Bert.
Mevrouw Kever.
lieve mevrouw Kever, ik heb zomaar de indruk dat het niet de mensch is die de huisregels vast stelt en handhaaft. Wat geweldig van Mol om zo consequent te zijn, hinderlijke geluiden hoeft een poes natuurlijk niet te dulden. Zingen kan ook elders. Van Ollie mag ik niet op de bank liggen, maar ja, ik heb een stoel, en op het tapijt kan ik ook liggen tenslotte.
Lieve Vilan, wat een heerlijk verhaal van Bertje en de stofzuiger. Volgens mij is dit huishoudelijk apparaat bij geen enkele kat favoriet. Wat heb je dat lief opgelost en het had succes, dankzij jou. En jouw geduld. En samen het tapijt borstelen is af en toe best gezellig. Wat hadden jullie het gezellig SAAME, ik weet zeker dat dat met Ollie ook zo gaat worden. Liefs van Ina en Pasa
Ja, Ina dat hadden we zeker, op een vaak argeloze manier, dat je niet eens erover nadenkt dat het ooit kon ophouden. Hij was zo jong en we beleefde in onze tweepersoonswereld xo veel, er was in mij geen ruimte voor andere gedachten. En nu ben ik daar blij om. Want ik heb veel om aan terug te denken, merk ik.
Lieve mevrouw Bert,
weer zo’n prachtige herinnering aan jouw bijzondere rood-witte kater 🤍🧡
Hartverwarmend om te lezen hoe jullie Saame tot oplossingen komen.
En ik heb een nieuw woord geleerd: schuieren.
Lieve groet van Mo